Blijkbaar hebben ze uitstekende pijnstillers in Lummen, alleszins, de week was niet van de poes. Vooral het slapen met het 'harnas' bleek na twee dagen onhoudbaar, zodat ik nu slaap met een enigszins geïmmobiliseerde arm dmv een speciale klittenband. Bovendien speelt de warmte parten. Op 4 augustus gaan ze stand van zaken opmaken in Sint Maarten Mechelen. Ik ga er vanuit dat de natuur daartegen zijn werk gedaan heeft en er geen operatie aan te pas hoeft te komen.
Ondertussen bezin ik me over de toekomst. Dergelijke gebeurtenissen doen een mens nadenken, ik vraag me af hoe dit verhaal geëindigd zou zijn op de openbare weg. Eigenlijk is rijden op een circuit veiliger, misschien dat ik eerder geneigd ben om die weg verder in te slagen en de openbare weg te mijden.
Hoe dan ook, op 22 september -ik ga er vanuit dat mijn lichaam daartegen volledig hersteld zal zijn- gaat het terug naar Zolder. Mijn baanseizoen zit er voorlopig althans op. Deze keer plooi ik mijn spiegels tegen de kuip.
Ambulanciers spreken je aan, je reageert, doen je helm af. Je wordt begeleid naar de ambulance. Je kijkt naar de mensen in de ambulance en de beelden zweven voor je ogen, synchronisatie is even weg. Je wordt lijkbleek en je beseft dat je systeem in een kleine shock belandt. Het is de nasleep van de pijn, rechterkant sleutelbeen doet pijn en je beseft dat er iets kapot is. Bij de dokterspost stelt men je wat vragen rond startnummer en adres, kwestie om te zien of er geen hersenschade is. Dat is geen probleem dus. De dokter zet een pijnstiller in de bil en het gaat naar de kliniek van Sint Franciscus in Lummen. Foto 's worden genomen, het sleutelbeen is inderdaad gebroken, foto 's worden op dvd gezet, je krijgt een soort van harnas aan dat beide schouders ondersteunt, papieren voor het werk en een brief voor een bottendokter in Mechelen. Met een Mercedes word ik naar het circuit van Terlaemen gevoerd (dank zij Ethias-assistance, gelukkig...) waar de takelwagen met mij het circuit oprijdt: de groene staat langs de kant, sleutel op het contactslot, de transponder verwijderd. Buiten het rechterknipperlicht dat eraan bengelt maar nog werkt is er wat schaafschade aan de onderkant van de kuip, maar dat valt mee.
Om 21 uur rijden we over de E314 naar Mechelen waar we de groene van de dépanneur halen en ik het niet kan laten om met haar nog een klein stukje te rijden, ze doet het zoals gewoonlijk perfect. Ze gaat de garage in, het is ondertussen 23 uur.
Ik sliep goed, en vanmorgen was er geen pijn. Die kwam even terug doordat ik moeite had om de T-shirt over mijn hoofd te trekken, ook dat zijn technieken die ik me nu eigen moet maken. Ik verwijderde het harnas en dan kijk je in de spiegel en dan schokt het toch wel even. De twee laatste foto 's tonen waarom. Het litteken is een relikwie van vroeger.
Vandaag ben ik dan naar de bottenspecialist geweest in Mechelen die me verzekerde dat een operatie niet hoeft, gelukkig.
We gaan nu een maandje rusten. Met Dafalgan en Ibuprofene.
Vier groepen konden dus rondes rijden gedurende telkens 20 minuten, er waren twee groepen niveau gevorderden, vandaar de vier.¨Puike organisatie, het liept allemaal voortreffelijk. Behalve bij de experts reden er instructeurs mee om onder andere te tonen welke de ideale lijnen waren om de bochten te nemen. De meesten van mijn groep hadden al een meer dan behoorlijke circuitervaring en reden doorgaans met racemotoren waarmee ze op de baan niet kwamen. Ze waren bovendien een pak snelller vooral in de bochten zodat ik me telkens liet afzakken naar de laatste plaats om gewoon me te concentreren op de juiste bochtentechieken en het zitten naast de motor- knietje naar de asfalt waardoor je de bochten niet alleen sneller kan nemen, de machine blijft ook beter stabiel (voor zover je het stuur niet lost natuurlijk).
Lunch op de middag en pauze tot 13 uur, en de series begonnen opnieuw. Ondertussen nog wat rondgekuierd en de standen bewonderd. De vijfde sessie bood zich aan en weer stormden machines rechts en links voorbij vlak voor de sterrenwachtbocht. Ik kwam uit de sterrenwachtbocht en reed verden naar de kanaalbocht toen ik de stommiteit deed in mijn linkerspiegel te kijken en kwam aan hoge snelheid te ver in de bocht naar links, rechts kijken om hem te nemen was te laat en ik was verplicht om de machine de grintbak in te sturen.
Op zich is dat geen probleem, in Croix meermaals gezien dat een piloot de grintbak opzoekt, de machine graaft zich mooi in en stopt al na max 2 a 3 meter. De piloot blijft rechtop zitten terwijl de kiezel tot zijn hielen staat.
In Zolder is dat blijkbaar anders, ofwel is de kiezel voorzien voor auto 's, ofwel is de kiezel door het niet tijdig luchten een harde laag geworden, de kiezel in Croix is wit en veel dikker dan die van Zolder. Tevens veelk dikker in laag.
Feit is wel dat ik een dertigtal meter verder als het ware over de kiezel denderde terwijl ik koortsachtig probeerde het stuur, dat constant vibreerde en schokte te beheersen. Hier was geen houden aan en op een bepaald moment kantelde de groene naar rechts en kreeg ik haar op mijn linkerflank. Steeds het stuur vasthoudend dreunde mijn schouder op de kiezel onder het gewicht van de machine.
De pijnscheut die volgde kan ik moeilijk beschrijven, het maakt je ijskoud terwijl je zweet. Terwijl de ambulance al op komst is probeer je recht te staan, je geraakt amper op je knieën en dan zak je terug met je hoofd op de kiezel terwijl je wezenloos wacht.
Om 6 uur schoot ik wakker, en als een pijl uit een boog stormde ik naar beneden. Me overslapen op een dergelijke dag is zo stom. Snel me gewassen, een pot koffie opgezet, poes korrels gegeven en al mijn spullen die ik klaar had gezet ingepakt. Eten uit de frigo en verpakt in mijn rood rugzakje en naar de garage waar de groene ongeduldig stond te wachten.
Kwart voor zeven nog volgetankt en dan ging het over Leuven naar de E314 richting Hasselt. Er was weinig verkeer langs de kant van de autostrade richting Genk, richting Brussel daarentegen was weer zoals naar gewoonte een file van enkele tientallen kilometers.
De Zumo leidde me voortreffelijk naar het circuit van Terlaemen en om kwart voor acht bood ik mijn Ninja aan op de technische keuring waar men me dus zegde- wat ik had gevreesd- dat er lucht zat op de voorrem.
Wat verder stationeerde in de groene en met behulp van een bereidwillige die de rem oppompte en vast hield ontluchtte ik de remmen, het gaf al een heel ander gevoel en het is veiliger ook. Vervolgens beklommen we de toren waar we even later een sticker kregen en een nummer die we beide op de front van de motor moesten kleven. Groen was beginneling, geel was minder snel en rood was snel, wat neerkwam op niveau 's beginneling, gevorderden en experts. Beetje vergelijkbaar met Croix waar ze indelen in RECE, RACE, RACE-Plus.
Ik kreeg geel met startnummer 140. Het was dus de gelegenheid om een trapje hoger te klimmen, Dirk had me de laatste keer in Croix al gesuggereerd dat we de volgende keer in RACE zouden rijden, het beloofde dus wel spannend te worden, het was bovendien een stralende zomerdag.
Overal publiciteit voor Kawasaki uiteraard, de organisatie was Hollands en dat kon je goed horen.
Vooral het slapen met het 'harnas' bleek na twee dagen onhoudbaar, zodat ik nu slaap met een enigszins geïmmobiliseerde arm dmv een speciale klittenband. Bovendien speelt de warmte parten.
