Vanmorgen 9u15 vertrok ik dus met de Ninja richting Lützkampen, een dorpje in de buurt van Burg-Reuland (Duitsland). In Hoey nam ik de tijd om een sigaretje te roken en een kopje koffie te nuttigen en kwam er in gesprek met een sympathieke kerel met een BMW uit Lier. Een boeiend verteller over motoren en de dingen des levens, en alhoewel hij dit weekend blijkbaar afscheid had genomen van zijn tweede echtgenote zag hij het leven eigenlijk zeer rooskleurig, en zo hoort het. Je hebt geen andere mogelijkheid. We namen afscheid en ik reed richting Lierneux, waar ik rond enen stopte om de innerlijke mens te voldoen. In de frituur 'Le point of is het le plat du jour'? Ik zou t begot niet weten, er was een gat waar het punt of de plat moest staan. Enfin, ik heb daar de beste frieten gegeten van de laatste 10 jaar, met een frikandel en een saté vergezeld met tartarensaus en een colaatje. De eigenares kwam een klapke doen en ze sprak begot zelfs een beetje Nederlands. Ze had de zaak al 26 jaar met haar echtgenoot en ze was fier op de kwaliteit van haar frietjes. De frituur is gelegen vlak naast de Post. Garmin bestand te downloaden op: http://users.telenet.be/ninja/Lutzkampen.gdb
Ik kon met genoegen zien dat mijn banden nu wel de ronde kant opgingen en de zijflanken tegen de rand begonnen al sporen te vertonen van verhitting, je ziet dus over de ganse lijn van die 'craquelée' toestanden, en ik moet zeggen, de streek leent zich tot het betere bochtenwerk.:-8)
Verder richting Burg Reuland, waar ik wat foto 's nam van de natuur, de streek is er prachtig, mooie panorama 's kan je daar bewonderen.
Op een bepaald moment reed ik door een dorpje waar we allemaal verleden jaar nog een pak frieten gegeten hebben voor het voorval met Eric. De naam ontsnapt me.
Het werd nogal stil eens de streek van Burg-Reuland aangekomen, het voelde ineens kil aan, en in Lützkampen aangekomen voelde ik weer de pijn en het verdriet dat we verleden jaar voelden toen we Eric zagen sterven. Ik stationeerde de Ninja voor het huis in de aanloop van de bocht erna naar omhoog waar Eric zijn leven liet, ging tevoet naar de plek. Ik had geen bloemen bij, ik was vertrokken met lege handen realiseerde ik me, tot ik zag dat de flank waar hij gelegen had bezaaid was met paardenbloemen. Rechts van de paardenbloemen lag een massa dood hout. Ik heb de stilte laten spreken en heb van die plek afscheid genomen.
Ik denk vaak aan Eric, de plek is wat mij betreft nu bezocht, ik keer er niet weer. Eric leeft in mijn gedachten, die plek is iets raar, ik kan het niet beschrijven. Weinig sympathiek, verraderlijk en toch....mooi.
