Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Niky en Tina in Kangoeroeland
19-12-2007
The final countdown!
Hoi allemaal, hier zijn we nog eens, waarschijnlijk wel voor de laatste keer vanuit OZ. Zoals sommigen al weten hebben we afscheid genomen van ons Unzke. Na drie dagen in Kings Cross National Park gezeten te hebben , hebben we ons Unzie verkocht. Voor de mensen die niet weten wat Kings Cross National Park is, dat is de ondergrondse backpackers carmarket in Kings Cross, waar je hele dagen naast je auto zit en wacht tot er een mogelijke koper voorbij komt. Op de derde dag tijdens een van de record uren hebben we geluk gehad. Die maandag morgen was het nochtans heel rustig begonnen, geen backpacker te zien. En dan plots werden er maar liefst 6 wagens op een uur tijd verkocht en wij waren bij de gelukkigen. Laat ons zeggen dat we er een mooi prijsje hebben voor gekregen. Toch hadden we niet een super gevoel, omdat we het een beetje erg vonden om ons Unz aan die kopers mee te geven. Waarom? Wel het waren niet de slimste mensen op de wereld met niet de beste instelling. Het waren twee Duitse meisjes, die niet eens een testrit hebben gemaakt met de auto. Toen ze wegreden, reden ze de verkeerde richting op, op de verkeerde kant van de weg. Of ze ooit terug in Sydney zijn geraakt weten we niet, want toen we in ons cabinneke kwamen, zagen we dat we de kaart van Sydney en Suburbs nog hadden, woeps . Wat hebben we daarna nog gedaan. Onze rugzak hebben we al eens klaargepakt, met daarin alle soeveniertjes die we ondertussen op twee winkeldagen hebben verzameld. We hebben ons ook nog eens gaan verwennen door een dagje gaan beestjes te kijken in de Taronga Zoo in Sydney. Veel vreemde beestjes gezien en ook dieren die we nog nooit in het echt hadden gezien, zoals de Komodo varaan, de Bilby en beestjes die eruit zagen alsof ze al lang uitgestorven moesten zijn. Het groene hart van Sydney zijn we ook gaan bezoeken, de Botanical Gardens. Echt mooi en het huis waar de gouverneur vroeger woonde en nu werkt hebben we eveneens bezocht. Als ze dan al eens geschiedenis hebben moeten we die toch gaan bekijken he. Eigenlijk zijn we zo goed als rond, spannend he. De laatste dagen gaan we ons waarschijnlijk nog wel met vanalles en nog wat bezig houden.
Nog veel dikke kussen en knuffels en tot in Belgie, Niky en Tina
ok hier zijn we dan weer. In Melbourne hebben we nog eens afgesproken met Jules om iets te gaan drinken en nog eens bij te kletsen. We hebben hem kunnen overhalen om ook eens naar Belgie te komen, wanneer hij door Europa gaat trekken. We hebben ons landje goed verdedigd en nu is hij toch wat nieuwsgierig (waarschijnlijk vooral naar het bier, niet dat hij daar goed tegen kan maar dat is weer een heel ander verhaal ). Van Melbourne zijn we richting Philip Island gereden. Dat was precies Kangaroo Island in het klein. Onderweg zijn we weer eens tegengehouden door de politie. We moeten er toch echt wel dodgy hebben uitgezien want Niky moest blazen en haar rijbewijs laten zien. Maar alles was toch in orde dus mochten we gewoon verder rijden. Op Philip Island zijn we drie dagen gebleven. Het hoogtepunt was toch echt wel de Penguin Parade. Dat is wanneer de Little penguins (de kleinste pinguin soort ter wereld) bij zonsondergang uit de oceaan komen en hun partner gaan zoeken in hun huisjes. We hadden een speciale formule genomen waarbij we betere plaatsen hadden en dus meer pinguins zagen. Die beestjes zijn echt schattig en grappig. In de lichten blijven ze vaak even staan om hun veren te controleren en tegoei te leggen zodat ze er op hun best uitzien voor hun partners. Sommigen zijn dan weer te gehaast om thuis te raken en vallen dan over hun eigen kleine pootjes, plat op hun bek. Met die speciale formule mochten we ook nog twee andere parken op het eiland gaan bezoeken. Het eerste was Churchill Island. Dat is een oude homestead vanuit de tijd van de eerste nederzettingen op Australie. Het was een mooi huis en er waren verschillende boerderijdieren. Ze hadden 3 Clydesdale paarden, deze werden ok echt nog gebruikt in het hoogseizoen om koetsen verder te trekken. Naast cavia`s, lammetjes, varkens, kippen, eenden, koeien, een pauw en een geit, liepen daar ook nog een koppeltje flufkiekens rond. Een beter woord kunnen we er niet voor bedenken. Grote witte opgepofte bollen van veren, korte zwarte pootjes daaronder, een bad hairday en blauwe kaakjes, dat is dus een flufkieken. Het tweede park was The Koala Boardwalk. Daar kon je op verhoogde platformen tussen de koala`s rondlopen in hun natuurlijke habitat, hoog boven de grond dus. Naast Koala`s hebben we daar nog 2 wallaby`s, een Bluetongue Lizard en een hele hoop luide vogels gezien. Er zouden volgens de bordjes ook Echidna`s hebben gezeten, maar wij zijn ervan overtuigd dat ze die erbij hebben gedroomd. Van Philip Island zijn we naar Wilsons Prom gereden, dat is het zuidelijkste punt van mainland Australie en een heel mooi natuurpark. Hier hebben we vooral gewandeld. De Lily Pilly Gully walk was echt wel mooi doorheen het regenwoud. Daar hebben we dan ook kennis gemaakt met onze tweede australische slang (P.S. we hebben ondertussen gevonden dat de eerste een Tiger Snake was). Deze slang was een beetje verontwaardigd dat wij op haar weg kwamen en haar stoorde in haar bezigheden, nl. onze weg oversteken. Na ons een boze blik te hebben gegeven is ze uiteindelijk toch rustig overgestoken, volgens het boekje zou deze een Whipsnake geweest zijn. Na onze wandeling hadden we toch een drankje en een muslibar verdiend. Dus hadden we ons rustig op een bankje gezet in het natuurpark, maar enkele Rosella`s (dit zijn rood blauwe parkiet/papegaaien) hadden ook wel zin in onze muslibars. Nadat het niet lukte die van Niky vast te krijgen, beet er eentje haar maar en kwamen ze naar Tina. Bij haar lukte het ook niet zo goed, dus besloot er eentje heel slim te zijn en boven op haar hoofd te gaan zitten, zodat hij perfect zicht had. Hierna hebben we nog een wandeling gemaakt langs de oceaan. Het was heel speciaal hoe deze in een rechte lijn van kleur en temperatuur veranderde. Toen we terug naar de camping reden hebben we onze eerste wilde, levende wombat gezien. Echt een mooitje, maar zo`n voetbankje is echt wel sneller dan je zou verwachten. Tegen de tijd dat we waren uitgestapt voor een foto te nemen had hij zijn korte beentjes al genomen. Na Wilsons Prom hebben we nog een tussenstop gemaakt in Lake Entrance, waar eigenlijk niets te zien was. Dus maar doorgereden naar Eden. Mooie naam, maar ook niets te zien, al hadden ze wel een mooi strand en zee. We voelden ons niet zo goed dus zijn we enkele dagen daar gebleven. En waar hou je je als backpacker mee bezig, je houdt je omgeving in de gaten. Als je dan van die buren hebt die proberen baseball te spelen met een gewone stok en door te grove bewegingen te maken over een kraantje vallen, is dat lachen. Ook de tentopzetkunsten waren niet om over naar huis te schrijven. Bij een beetje harde wind was hun tent bijna weg dus hebben we ons goed hart eens laten zien en hadden we ze onze hamer en piketten laten lenen. Ze waren namelijk enorm dunne piketjes met een pan de grond aan het inkloppen. Canberra was onze volgende bestemming. Je kan een land toch niet verlaten zonder de hoofdstad te bezoeken. Canberra was ondanks onze verwachtingen echt een leuke stad. We hebben het National Museum, het Parlement House, War Memorial en de Botanic Gardens gaan bezoeken. We waren net daar toen het de federale verkiezingen werden gehouden. Zoals jullie waarschijnlijk weten heeft Kevin Rudd gewonnen en Howard mag na 11 jaar zijn portret laten schilderen. Na Canberra zijn we nog even gaan uitrusten in Gundagai. Daar hebben we onze auto ook nog een beetje opgeruimd, want voor degenen die het nog niet weten, wij komen naar huis op kerstmis!!! Dus ons Unz moet daarvoor ook verkocht raken. Dat is ook de reden waarom we nu al in Sydney zijn. Gisteren hebben we dan ook voor de laatste keer in de auto geslapen want we hebben een cabinneke gehuurd, wat een luxe en ruimte !!!! We gaan jullie nu laten en zullen binnekort nog wel eens iets laten weten.
Kusjes en knuffels, Niky en Tina
P.S. : Papa Danny je hebt de groetjes van Joel en hij komt in de toekomst ook naar Belgie met die boot van de Hollander die al 5keer getrouwd is. Tof he.
We zaten dus aan de Great Ocean Road. De Great Ocean Road is een route langs de oceaan (de Australiers houden echt wel van logische gemakkelijke namen) waar er verschillende mooie natuurlijke rotsformaties zijn. Het was daar koud, maar de wind zorgde wel voor heel hoge golven. Zeker als ze tegen de rotsen braken was dat prachtig. Zeker door een grot (papa Danny kan ons misschien helpen met de juiste naam, wij zijn hem even vergeten ) konden we de meest spectaculaire golven zien. We hebben ook de Thunder Cave gezien die zijn naam echt niet gestolen had. Het breken van de golven maakte zo een donderend geluid dat het net was alsof er kanonschoten gelost werden. Daar hebben we onze eerste slang gezien (waarschijnlijk omdat Tina er bijna op trapte). Welke het net was weten we niet omdat slangen hier ook verschillende kleuren hebben naargelang de plaats waar ze gevonden worden. Ze had wel een beetje een platter hoofd zoals een cobra maar ze had niet die speciale tekening. Op dezelfde weg hebben we ook onze eerste Bluetongue Lizard in het wild gezien. Dat zijn grote, platte hagedissen met een brede blauwe tong. Natuurlijk zijn we ook het icoon van de Great Ocean Road gaan bekijken, The Twelve Apostles. Wij telden er echter maar 9, de anderen waren doorheen de tijd weggeerodeerd. Eentje is drie juli 2005 nog ten onder gegaan. Dus de foto`s op de meeste postkaarten kloppen niet meer . Na de Great Ocean Road zijn we naar Werribee gereden, dat is een klein stadje dicht bij Melbourne. Hier zijn we echter maar 1 nacht gebleven want we gingen papa Danny naar Sydney brengen. Zijn reis zat er immers bijna op en het was leuker om hem zelf naar de luchthaven te brengen. We zijn dan op twee dagen naar Sydney gereden. We hebben toen wel `s nachts nog een leuke donderstorm op ons dak gekregen. Klank en lichtspectakel voor de hele nacht gegarandeerd. In Sydney hebben we in een heel klein gehuchtje verbeleven, Woronora, dichtbij Sutherland. Van daaruit zijn we nog een dagje Sydney gaan bezoeken, leuk om nog eens terug daar te zijn. Op de camping hebben we ook enkele leuke mensen leren kennen. Eentje van hen heeft twee papegaaien die gewoon de hele dag op je schouder blijven zitten en overal mee naartoe gaan. Eentje van groen en noemde Boo, de andere was blauw en noemde Blue (deze beet wel en was daarom niet onze favoriet). Toen papa Danny terug naar Belgie was vertrokken, zijn we nog een dagje in Woronora gebleven en dan zijn we terug richting Melbourne gereden. Daar zijn we nu nog steeds. Hier hebben we ondertussen met onze voormalige roommate van Sydney afgesproken. Meer nieuws is voor de volgende keer.
Hoi allemaal, hier zijn we weer. En wat hebben wij een druk maandje achter de rug! We zullen vertellen tot we van de pc worden afgegooid en de rest zal voor een volgende keer zijn. Waar zaten we, aja Townsville. Vandaar zijn we het binnenland ingereden richting Richmond. Een stadje met wel zeker 10 huizen en niet te vergeten een winkel! Daar hebben we ook kennis gemaakt met onze beste vriendjes, de vliegen. Het zit er daar vol van en we haten ze. `s Avonds hebben we nog een beetje wildlife kunnen spotten. We hebben daar een roze kaketoe, ook wel een Gallah genoemd, kunnen strelen. Zo tam was die. En er liepen kangoeroetjes in de weides voor onze camping. Papa Danny heeft ons om half zes `s morgens nog eens gewekt want nu zaten ze dichterbij. Na de zonsopgang toch nog even terug ons bedje ingekropen want we hadden weer een lange dag voor de boeg. Van Richmond zijn we richting Mount Isa gereden. Heeeeeeel warm en niet veel gezien. Het was een lelijke mijnwerkersstad waar niets te zien of te beleven was in onze ogen. `s Avonds werden we daar dan ook nog eens getrakteerd op een echte Thunderstorm. Iets minder fijn voor degene die in de tent sliep! De volgende dag hebben we dan ook maar de biezen gepakt en zijn we verder gereden naar Tennant Creek. We hebben toen de langste rechte weg van Australie afgelegd waar geen huis, boom of dergelijke staat. En later op de dag hebben we door een plaats gereden die bekend staat voor zijn Dust Devils. Dat zijn windhozen die de rode aarde of de as van de verbrande bomen hoog de lucht inzwiert. En inderdaad we hebben er veel gezien, wel speciaal. Die avond was het weer zeeeer heet, dus heeft papa Danny ons op een verwenavondje getrakteerd. Hij had een cabinetje gehuurd en had lekker gekookt voor ons. Van Tennant Creek zijn we doorgereden naar Alice Springs. Echt wel een leuke stad. Daar zijn we dan ook enkele dagen gebleven. We zijn een didgeridoo show gaan bekijken en het was echt knap wat die man allemaal kon. Papa Danny en Tina zijn de tweede dag ook nog met kamelen gaan rijden en dat was ook wel leuk. Niky weigerde voor haar plezier op een kameel te kruipen dus heeft ze zich zelf bezig gehouden. De kameel heeft zijn naam van schip van de woestijn niet gestolen, het gaat heel traag en zwiept heen en weer, wel een leuke ervaring. Zeker de vele kangoeroes die je van daarboven ziet. De derde dag zijn we de Simpsons Gap en Stanleys Chasm gaan bezoeken. Twee zeer mooie plaatsen in de woestijn. Daar hebben we ook een zeldzame black-feeted rock wallabie gezien. hij kwam vrolijk voor onze voeten door gehopt. Dan zijn we naar Uluru doorgereden, `The Big Pebble`. De zonsondergang zijn we gaan bekijken en dat was echt prachtig. Dan hebben we een krachttoer gedaan en `s morgens heel vroeg opgestaan. Om half 5 zijn we opgestaan en het was echt vreselijk koud! En dat allemaal om de zon zien op te komen bij Uluru. Daarna hebben we snel ontbeten en zijn we helemaal rond de basis van Ayers Rock gewandeld. Het geeft echt voldoening als je helemaal rond bent. Vandaar zijn we naar Kata Tjuta gereden en hebben we onze eerste wilde kameel gezien. Dat groot beest lag gewoon wat te herkauwen onder een boom. Aan Kata Tjuta zaten er echt te veel vliegen en dus na de verplichte fotootjes zijn we direct doorgereden naar Kings Canyon. Daar hebben we `s avonds veel sterretjs gezien en satelieten gespot. Omdat papa Danny eerder door zijn stoel was gezakt, had Tina zich op een matje gelegd om de sterren beter te kunnen zien. Gevolg, ze kwam oog in oog te staan (wel met twee meter afstand hoor) met een nieuwsgierige Dingo, wel even schrikken. De volgende dag hebben we de rand van Kings Canyon afgewandeld. Heel mooi, heel warm en een goede tip eerst goed ontbijten voor je vertrekt. Na de middag hebben we met de vogeltjes gespeeld. Ze kwamen echt uit uw hand eten, later zelfs van op uw voeten of tussen uw tenen. Sommigen kwamen zelfs echt de stukjes koek uit uw vingers halen. Na Kings Canyon zijn we naar Coober Pedy gereden. Dat was pas iets vreemd. Je moet je voorstellen dat je door de woestijn aan het rijden bent en al een hele tijd niets ziet en dan plots zie je tot aan de horizon allemaal grote molshopen, dat zijn de mijnen. Nadat je daar dan kilometers door rijdt kom je plots in een klein stadje, Coober Pedy. De mensen wonen daar grotendeels ondergronds en de sterren en zon worden vertroebeld door het vele stof. Geen wonder dat hier Mad Max met Mel Gibson en Tina Turner werd opgenomen. Je ziet hier en daar zelfs nog een ruimtetuig van die tijd staan. In Coober Pedy hebben we zo een opaalmijn bezocht en zelf opaal mogen zoeken. Niet te geloven dat mensen daar hun geld mee moeten verdienen! `s Avonds hebben we daar ook een echte zandstorm op ons dak gekregen. Het kwam zelfs de tent binnen. Na Coober Pedy hebben we onze langste afstand ooit hier gereden, rechtstreeks naar Adelaide. Viel dat even tegen! Toen we daar aankwamen was het zo druk, zeer veel volk (vooral als je al 3 weken weinig mensen hebt gezien). Dus de dag erna koffers gepakt en richting Kangaroo Island. Voordat we de ferry namen hebben we nog een school dolfijnen zien voorbij zwemmen. Eens in KI, hebben we Seal Bay bezocht. Dat is een strand waar een grote zeeleeuwenkolonie woont. Ze hebben nu op dit moment ook nog puppy`s en die zijn zo schattig. Er was er eentje dat ons zeer interessant vond en heel dichtbij kwam. `s Avonds zijn we naar het pelikaanvoederen gaan kijken. Dat was wel grappig hoe die gigantische vogels met hun grote bekken naar vissen hapten. Eentje vond de voederaar zijn arm ook wel appeteitelijk. We hebben daar nog het Flinders National Park bezocht met de Remarkable Rocks en de Admirals Arch. Daar hebben we nog een kolonie van Nieuwzeelandse zeehonden gezien. Als afsluiter van die dag hebben we nog een wandeling gemaakt, kangoeroes en wallabies gezien en onderweg naar de camping nog twee koala`s tegengekomen. Toen we met de Ferry terug kwamen was de zee een beetje ruw! De film Star Wars 3 werd gespeeld en het was net alsof je mee vloog, echte special effects. Na KI zijn we richting de Great Ocean Road gereden. Onderweg leek het landschap een beetje op een mengeling van Nederland, de polders en Ierland. We zijn toen tot aan Warnambool gereden, hier hebben ze een oud dorpje heropgebouwd. Een beetje bokrijk aan de zee, in Australie. De Great Ocean Road houden jullie tegoed voor de volgende keer want we worden er bijna afgegooid.
Vele vriendelijke groetjes van Down Under, Niky en Tina
Cairns Townsville en alles daar boven en daar onder!
Hoi allemaal, long time no see, maar we leven nog altijd, goed he! Even denken, wat is er ondertussen allemaal gebeurt. Zoals jullie weten hebben we er een medepassagier gekregen. Dat heeft ook nog wel een beetje voeten in de aarde gehad. Papa Danny was namelijk in Sydney zijn bagage kwijt (allee de luchthaven had ze in Londen vergeten). Daarom was hij met een dagje vertraging bij ons in Cairns. Die dag hebben we niet echt veel gedaan, we zijn Cairns eens gaan doorlopen en iets gaan eten, daarna was papa Danny zijn kaarske uit, wel begrijpelijk hoor. Volgende dag, zijn we een dikkere matras gaan kopen voor hem en dikkere pikketjes voor zijn tent. Later op de dag zijn we weer Cairns gaan ontdekken en heeft papa Danny kennis gemaakt met de didgeridoo. De dag daarna hebben we een uitstap gemaakt naar de Atherton Tablelands. En daar hebben we die Kathedraalboom gezien. Je ziet niet elke dag een boom met de omtrek van 43-44 meter en een bladeroppervlakte van 2 voetbalvelden. Hij was zo hoog als een appartementsgebouw van 12 verdiepingen. Een serieus boompje dus. Daarna zijn we naar een vulkaanmeer geweest en daar hebben we 5km door het regenwoud gewandeld. De hamburger en de lasagna die we daarna gegeten hebben smaakten enorm lekker. De volgende dag hebben we ons Unzke nieuwe banden gegeven en deze laten uitlijnen ( ze had namelijk een beetje veel last van O-benen). Daarna zijn we naar een bergdorpje gegaan, Kuranda. Daar hebben we maar liefst 3uur en half in een heel leuke didgeridooshop gezeten en papa Danny heeft er zich daar 1 aangeschaft. Het bleek dat hij een natuurtalent was en is. Hij heeft de smaak goed te pakken . Wel stom dat om 3uur in de namiddag al die winkels toe waren, dus zijn we dan maar een waterval gaan bezoeken. Eerst weer een stukje door het regenwoud en dan zagen we ze opdoemen. The next day hebben we Cairns even achter ons gelaten en zijn we naar Cape Tribulation gereden en in echte regenwoud stijl zijn we getrakteerd geweest op een hele dag tropische regen. Het was er enorm duur en omdat we het niet echt zagen zitten om het tentje recht te zetten in de regen hebben we in echte jungletenten gaan slapen, met echte bedden. Die tenten stonden in het midden van het regenwoud. Dus zijn we gaan slapen en opgestaan tussen alle lokale bewoners van de jungle. Een heel speciale ervaring en een speciaal gevoel. `s Morgens was de regen opgetrokken en hebben we de ferry terug naar Daintree genomen. Daar zijn we croco`s gaan bekijken in een echte krokodillenfarm. We hebben daar hele mooie en spectaculaire foto`s kunnen maken ( zeker toen er een croc gevoederd werd vanop de boot). Die nacht nog een laatste keer gaan slapen in Cairns en toen naar Mission Beach. Mission Beach is een klein dorpje met een postkaartstrand en niet al te veel toeristen, een klein paradijsje. Daar hebben we de hele dag van het mooie weer genoten en `s avonds van de mooie sterretjes. Ze hadden daar ook krabben met een rare gewoonte, ze rolden de hele dag zandbolletjes. Het strand lag er vol van. Nu zijn we weer in Townsville. Hier hebben we een kleine maar noodzakelijke reparatie aan Unzke gedaan. Ons waterreservoir van de radiator was wat stuk en ze kookte over. Een geluk dat we papa Danny bijhadden die dat eigenhandig opgelost heeft (hij voegt eraan toe dat het water wel wat warm was ). We zijn in Townsville ook het grootste levende koraalrif in een aquarium ter wereld gaan bezoeken. Mooie foto`s dat we daarvan hebben. Tina ervaarde de schrik van haar leven toen ze een handgrote hermietkreeft op haar neus kreeg zitten (de bewijzen zijn op de foto`s te zien). Papa Danny was visjes aan het happen en iets later was een andere vis hem aan het happen (hiervan bestaat eveneens fotomateriaal). We zijn in Townsville ook een beetje gestorven, toen we een bergje hebben beklommen. Door omstandigheden konden we de makkelijke weg niet meer nemen en hebben we de veel moeilijkere maar ook mooiere weg genomen. Op de weg naar boven zijn we onszelf wel even tegengekomen (we spreken hier over Niky en Tina). De zonsondergang die we boven als beloning kregen maakte wel dat het afzien al snel vergeten was. `s Avonds hebben we om 10 uur dan nog gezellig met kaarslicht een lekkere pizza onder de sterrenhemel verorberd. Vandaag hebben we een militair museum bezocht en allemaal een test afgelegd in een vluchtsimulator en niemand is gecrasht. We hebben er zelfs een officieel certificaat voor gekregen. In de namiddag hebben we wat bekomen aan The Strand (zo noemt het strand hier), wij zitten zelfs op een camping die aan de Belgian Gardens ligt. Morgen begint voor ons een groot avontuur. We trekken de Outback in. Wel wat spannend om het grote onbekende tegemoet te rijden. We weten nu wel niet wanneer we de volgende keer onze blog kunnen updaten. Maar geduld is een mooie deugd, niet? Vriendelijke groetjes,
Hoi allemaal, hier zijn we weer en de boot is niet gezonken! Goed he . Onze driedaagse trip tussen de Whitsundays was ietwat anders dan we verwacht hadden. De Whitsundays zagen er enerzijds anders uit en de helft van de groep wilde we na het eerste uur al overboord gooien. We`ll explain, de Whitsunday Islands zagen er in onze gedachten helemaal niet bebost en rotsachtig uit, maar dat waren ze dus wel. Daarom waren ze wel niet minder mooi. Vooral Whitehaven Beach (dat er wel uitzag zoals we het voorgesteld hadden) was prachtig. Parelwit zand met een safierblauwe zee en een regenwoud erachter. Ook de zonsondergang was onvergetelijk, zoveel verschillende en mooie kleuren. Onze groep was, hoe moeten we het zeggen, niet van de slimsten. We hebben het wel overleefd, want er waren gelukkig nog enkele fijne Ierse mensen aan boord en niemand sprak Nederlands, dus konden we becommentarieren zonder zelf overboord gesmeten te worden. Om even een idee te geven, er waren mensen die voor die drie daagjes maar liefst per persoon 30 grote blikjes bier of andere sterke drank mee. Dat gaf het effect dat er iemand in de mast wilde klimmen en daarna de inhoud van die blikjes in de wc heeft gedeponeerd (via dezelfde weg dat het binnen kwam). Het tofste van de trip was wel zonder twijfel het snorkelen. Niet te geloven hoeveel vissen en koraal je kan zien. Ze bumpte letterlijk tegen je hoofd en vergiste uw stingersuit (soort van wetsuit tegen de kwallen) voor een lekker stukje koraal. Daar kunnen de visjes van Ken zijn aquarium nog niet tegen op . Er was dan nog Jimmy (een crewlid van de boot) die het leuk vond om voedsel voor die vissen op uw hoofd te gooien waardoor die vissen een beetje uit hun dak gingen en u helemaal omsingelden. We hebben zelfs Dorry en Nemo gezien echt wel speciaal. We zijn voor hen dan ook wel speciaal om 6uur uit ons bed gekomen om in het toch wel wat frisse water een tweede snorkelduik te nemen. Toen we van de boot stapten hadden we twee dagen gratis accomodatie in een hostel. Wat een luxe, maar nu weten we wel terug waarom we in ons Unzke slapen. Daar heb je namelijk geen domme mensen die om 4 uur `s nachts ruzie beginnen te maken in een kamer waar nog 6 andere mensen proberen te slapen en stelen ze geen handdoeken (Tina vindt dat niet lief). Na die twee dagen hebben we Airlie Beach eindelijk, na twee weken, achter ons gelaten en zijn we naar Townsville verhuisd. Mooi, maar veeel te warm! En te veel mieren. Op de grote berg in het centrum hebben we onze mooiste zonsondergang ooit gezien. Niet in de zee, maar achter de bergen! Omdat we hier toch nog terug komen, als we het binnenland in rijden, hebben we de streek nog niet echt verkend. Nu zijn we in Cairns en wachten we op de papa van Tina. Zijn vandaag al de luchthaven gaan verkennen zodat we hem kunnen vinden. We kijken er al naar uit. Nu gooien ze ons hier buiten en het is tijd om gaan te eten dus gaan we afsluiten. Dikke kussen en knuffels
hier zijn we nog eens met een update. Zoals de titel het al zegt zijn we nu in het mooie en vooral tropische Airlie Beach. Het is hier echt het paradijs op aarde! Je kan het je bijna niet voorstellen hoe blauw een zee kan zijn, tot je deze hebt gezien. De foto`s van de Whitsunday Islands in de boeken zijn dus niet getruceerd, zoals wij eerst dachten. De Whitsunday Islands, zijn een eilanden groep die hier net voor de kust liggen en hun schoonheid straalt ook hier door. Omdat het wat gevaarlijk is om in de zee te zwemmen, hoe mooi ze dan ook is -dat denken namelijk haaien en dodelijke kwallen ook-, hebben ze hier een prachtig zwembad aangelegd dat uitkijkt op de oceaan en de Whitsundays. We hebben daar, zoals jullie verwachten, al heel wat uurtjes doorgebracht. De sfeer die er hangt is geweldig, je hebt de groene heuvels achter je en de azuurblauwe zee voor je (de Azurekust kan hier een puntje aan zuigen ). We liggen hier wel niet alleen aan de lagoon (zo noemt het zwembad en zijn omgeving hier). We hebben de omgeving verkend, waar we onderandere een mooi zoetwatermeer hebben gezien en een muur waar normaal een waterval moest zijn. Deze was er helaas niet maar aangezien de omgeving zo mooi was, was het de trip meer dan waard. Waarschijnlijk kwam dit door de droogte en zelfs door de gietende regen die we de dag erna hebben gehad, kwam er geen straaltje naar beneden. Na die dag van regen hebben we wel enkel prachtig weer gehad. Nooit onder 25graden Celsius gehad en steeds een stralende zon aan een staalblauwe hemel. Genieten!!!! Ook heel belangrijk, we hebben elk een didgeridoo gekocht. Eerst hebben we wel een les genomen om te leren hoe we op dat ding moesten spelen, niet zo vanzelfsprekend. Na een tijdje waren we er wel goed mee weg en was het echt wel leuk. Een minpunt is wel dat uwe hele mond vol wax hangt en dat zo blijft voor een uurtje of twee. Nog een van onze activiteiten en ervaringen hier was een bezoek aan de dokter. Ons Nikytje had namelijk de griep , niet fijn. Na enkele dagen kreeg Tina daar dan ook nog eens allergische reacties bij op de muggenbeten ("ik zweer het die beesten eten mij hier nog eens op" Quote van Tina), waardoor we beiden wat gehandicapt waren. Nu we beide de juiste medicatie hebben valt het nu al een stuk beter mee. `S avonds kan je ons meestal in de Magnums vinden met een kan Sangria voor onze neus. Het is een gezellige openluchtbar, waar we onder andere onze eigen Justine Henin hebben zien winnen van Serena Williams . Even patriotistisch doen, was wel leuk om voor een landgenoot te supporteren. Andere dagen zitten we daar meestal van goede live muziek te genieten of een goede Dj die een beetje lijkt op Adriaan Van Hoof (volgens Niky), en de zanger van de Counting Crows (volgens Tina), lijkt. Wat ook zeker het vermelden waard is is onze camping. Het lijkt precies alsof we in ons eigen stukje oerwoud zitten. Met geregeld bezoeken van onze buurman de leguaan. Aangezien we hier al iets langer als een week zijn, hebben we al kennis gemaakt met heel de familie leguaan, ene met streepkes, ene met bollekes en het jongske dat streepkes en bollekes heeft. Er zou ook een boomslang wonen, maar die hebben we nog niet ontmoet. Wel de Possum die ons gisteren de stuipen op het lijf heeft gejaagd toen hij besloot vlak voor onze voeten door te schieten in het pikkedonker, een geluk dat we net naar het toilet waren geweest! Ook zitten hier veel kleurrijke en luide vogeltjes zoals overal in Australie, soms missen we de goede, stille, vertrouwde en soms wat saaie mus. De vogeltjes die we wel leuk vinden zijn de miniduiven, nog nooit zoiets schattig gezien. Onze auto doet het ook nog steeds goed en onze radio heeft zijn manieren weer terug gevonden. We hebben hier namelijk een radio met een eigen persoonlijkheid. Hij begon af en toe `s nachts vanzelf te spelen, wel schrikken hoor. Nu zet hij zichzelf enkel nog maar af als hij het liedje niet leuk vind. Morgen gaan we onze auto voor enkele dagen moeten missen, we gaan namelijk op een driedaagse zeiltrip rond de Whitsunday Islands. We zeilen op een jacht van 34 meter lang met een Jacuzzi op het dek, die de Clipper noemt. De avonturen die we daar beleven is voor de volgende update. Tropische groetjes, Niky en Tina
Vorige week zaten we, zoals jullie weten, in Rockhampton. Daar hebben we een beetje van het Belgische weer gehad; regen. Dus wat hebben we gedaan de hele week, in winkelcentra de mensjes bekeken (en dat is de moeite), gelezen en de rivier naast onze camping zien stijgen. Er stond daar ook zo`n leuk bordje `opgepast voor de krokodillen`, we hebben er geen gezien -gelukkig-, maar gerust gingen we niet naar ons bed. Na een weekje Rockhampton zijn we 325km naar het noorden gereden tot aan Mackay. En daar zijn we dus nu. Wat doen we hier anders dan in Rockhampton, mmmmm, eigenlijk niks. Op een dag zijn we het strand gaan bekijken, een nationaal park en het stadje bezocht en toen waren we rond. Ze hebben hier wel leuke shopping centra, waar we de dikste man ooit hebben gezien. Nog een wonder dat hij kon lopen en naar waar liep hij dan, naar de Red Rooster (= een fastfood keten). Zonder liegen zou zijn t-shirt een tent kunnen zijn voor vijf personen. Eigenlijk komen we hier veel mensen tegen die aan morbide obesitas lijden. Geen wonder, want tot onze verbazing koken die mensen hier niet en gaan die elke dag naar een ander fastfoodrestaurant. Keuze genoeg, McDonalds, Hungry Jacks, Kentucky Fried Chicken, Red Rooster, Domino`s, Pizza Hut, Subway,.... Hoe komt het dat we hier nog zijn? We mogen niet te snel in Cairns zijn, aangezien Tina`s papa ons komt vergezellen voor een maand, en dat is tegen eind september. Gisteren hebben we aan onze conditie gewerkt en in het nachtleven gedoken. Zoals overal in Australie, vreemde mensen gezien, echt heel erg vreemde mensen. Een Justin Timberlake look-a-like met een eigen heavy metal band, heeft ons toch maar roosjes gekocht, vijf minuten later was hij dit echter wel al vergeten. Zo heeft hij zich ook minimum 20keer voorgesteld (jammer genoeg is dit niet overdreven) en soms veranderde de naam wel eens. Maar al bij al, was het een leuke avond. Nog een dagje op ons luie kont liggen, de laatste boek uitlezen en naar Idol kijken in de campkitchen (een mens moet toch iets doen) en dan richting Airlie Beach. Maar daar zal de volgende update over gaan en met hopelijk meer en interesanter nieuws.
Vriendelijke groeten van de luieste backpackers van Australie, Tina en Niky xxx
Hoi allemaal, sorry dat we jullie een beetje hebben verwaarloosd, maar zoals papa Danny al gezegd heeft hebben we veel gedaan en is er hier niet overal een internetcafe. Maar hier zijn we dus weer met een grote update . We moeten al eerst eens goed nadenken over wat we allemaal hebben gedaan de laatste tijd. Na Brisbane zijn we naar Noosa gereden. Noosa was echt een mooie plaats, dus zijn we daar even gebleven. We waren op een camping die zo`n kwartiertje, volgens het informatiebureau, of zo`n 20 minuutjes,volgens de campinguitbater, van het stadje lag. Met de fiest of al lopend kan dat misschien kloppen, maar wij stapten er op een snel tempo toch minstens een dik half uurtje op. Maar dat was onze daily exercise, wat de campinguitbater volgens ook echt wel kon gebruiken (hij raakte met moeite achter zijn toonbank uit die toch wel een meter breed was). In Noosa hebben we vooral veel genoten van de mooie stranden, zoals Sunshine Beach. We zijn op zaterdag in Emundi naar een zeer fijne markt geweest met zeer speciale dingen en `s avonds zijn we eens uitgegaan. Dat was weer een ervaring op zich. Dit keer waren we nar een echte nachtclub gegaan, dus dit keer geen oudjes maar mensen die in Kortenberg thuishoren. Niet normaal, er werd op een bepaald moment een meisje uit de club gezet, maar dat kind verandderde ondertussen in een razende kat. Nog nooit gezien! Maar al bij al hebben we ons geamuseerd. De volgende dag hebben we een prachtige wandeling gemaakt door het nationaal park van Noosa. Enorm mooie planten, bomen en prachtige uitzichten. We zijn zelfs een tijdje gevolgd door een hele school dolfijnen. Hier hebben we ook onze eerste wilde koala gezien. We hadden er eerder wel al gezien toen we van Brisbane naar Noosa gingen, we zijn toen het Lone Pine Koala Sanctuary gaan bezoeken. Dat was geweldig, ze hadden er ongeveer 180 koala`s en ongeveer evenveel kangoeroe`s, die je kon aaien. Er was er eentje die het zo fijn vond dat hij zijn hoofdje draaide naar waar hij geaaid wilde worden. Van Noosa zijn we doorgereden naar Hervey bay. Daar besloten we om naar Fraser Island te gaan, dus gingen we maar boeken. Wat we wel niet verwacht hadden, was dat we de dag erna al zouden vertrekken, om 7u20 . Hierdoor hadden we plots nog maar 1 uur om badkledij te vinden (de winkels sluiten hier namelijk al om 17uur). Maar dat is ons uiteindelijk ook gelukt , en nog mooie ook. De dag erna, zeer vroeg opstaan dus, en dat zijn wij hier niet meer gewoon. Maar voor de tweedaagse tour op het grootste zandeiland ter wereld hadden we dat wel over. Het was een fantastische belevenis met een leuke groep. Onder andere een geweldig Nederlands koppel, Linda en Gillis (tof dat jullie ons gastenboek tekenden ), dan hadden we ons olijke duo Engelsen, Richard en Mike en nog verschillende andere fijne mensen. We konden wel niet geloven dat we zo hard konden genieten van eten dat we niet zelf hadden moeten koken en een matras is geweldig, zalig en nog andere superlatieven waard. Maar we hebben natuurlijk ook wel heel wat gezien. Eerst hebben we een wandeling door een regenwoud gemaakt, daarna zijn we via de plaatstelijke autostrade -het strand- naar Elie creek gereden, waar we verschillende keren met onze voeten door zijn gelopen. Next stop was het Mahony Shipwreck, een leuk verhaaltje hangt hier aan vast maar dat vertellen we wel als we thuis zijn . Daarna gingen we normal gezien naar Indian Head, maar onze goede gids Steve wilde ons toch echt de leuke dingo op het strand laten zien, gevolg mooie foto`s, blije mensen, maar een bus die vast zat in het 600km diepe zand. Duwen maar of kijken naar de duwende mensen in ons geval dan . Er waren mannen genoeg. Uiteindelijk zijn we wel bij indian Head geraakt. Na een stevige klim hadden we een adembenemdend uitzicht over het eiland, de oceaan en enkele spelende walvissen. We zagen ook enkele dolfijnen en mantaroggen, zo van die lieve diertjes die nationale held Steve Irwin hebben doorprikt (oeps). S avonds zijn we op het strand naar de prachtige sterren en de melkweg gaan kijken. S morgens wij op goed advies van Steve om kwart na 6 naar het strand voor een zonsopgang, maar nu was die toch wel te vroeg zeker. Wij hebben hem gelukkig nog wel mooi gezien, maar anderen kwamen te laat. Daarna nog maar even van de matras gaan genieten en om half acht er terug uit voor de volgende dag. Beginnend met een goed stevig ontbijt. Dat was nodig want het was Zwemdag, vooral voor de eerste zwempartij kon je volle maag gebruiken. We moesten namelijk eerst Lauwrence of Arabia spelen, door over een grote zandduin te klauteren, lang en warm en uiteindelijk wel nog een mooi uitzicht. Toen kwamen we aan lake Wabby een smaragd groen meer tussen het regenwoud en de zandduin verscholen. De namiddagse zwempartij vond plaats in lake Macquarie een prachtig saffier blauw meer, met parelwitte stranden errond. Echt genieten, maar toch wat frisjes. Moe maar voldaan keerden we terug naar Hervey Bay, waar we met Linda en Gillis nog een goede pizza zijn gaan eten in de Pizza Hut, als mooie afsluiter voor mooie dagen. De dag erna was rustdag, niets gedaan en daar zijn we fier op. Volgende dag dachten we verder te rijden naar Bundaburg, maar dat was zo`n lelijke stad dat we maar ineens verder zijn gereden naar Gladstone, een bijna even lelijke stad. Daar hebben we het weeknd doorgebracht en mensen nog nooit zo blij gezien met regen. Wij zijn daar naar de cinema geweest, zeer mooie film gezien `Amazing Grace` en dan iets gaan drinken in de Ierse pub. Daar lag nen dooi in de vloer van de inkom, foto`s zien jullie later en uit het niets ontstond er daar een mis(s)verkiezing. Next Stop is Rockhamton en daar zijn we nu. Leuke camping maar dat is dan ook het enige wat we hier al gezien hebben, we hebben immers net ons getrakteerd op boeken en hebben een dagje gelezen, ook fijn he. Nu gaan we stoppen want deze update heeft ons nu waarschijnlijk al 10 dollar gekost en het is niet dat we dat niet aan jullie willen uitgven, maar wij eten ook graag he . Dikke kussen en knuffels allemaal, Niky en Tina
PS: Jeske ik denk dat wij binnen twee weken in Townsville gaan zijn en sign me up voor Amerika (alle als de financieen het toelaten he )
Hoi allemaal, ten eerste heel erg bedankt voor de verjaardagswensen! Het was echt wel een leuke verjaardag hoor, eerst en vooral zijn we goed gaan feesten in de cheeky monkey`s in Byron Bay en dan eens goed uitgeslapen om uiteindelijk op het strand nog wat bij te slapen en dan een goed ijsje in het stad te gaan eten. S avonds zijn we op de kosten van de mama van Tina, de beste paella in tijden gaan eten in een chique restaurant in Byron. Lekker dat dat was en daarom hebben we ons ook wat overeten , maar dat zijn we er daarna weer gaan afdansen. In Byron Bay stonden we op een hele leuke camping, waar we aan de ene kant gewoon op het strand liepen en aan de andere kant recht in het stadje uitkwamen. In dat stadje vind je veel esotherische winkeltjes en een cinema. Die laatste zijn we dan ook een persoonlijk bezoekje gaan brengen. We hebben echt de beste komedie in tijden gaan zien, Knocked Up. Als die thuis ook in de zalen is, moet je hem echt gaan zien het is een echte aanrader. Op de camping hadden we ook enkele buurdiertjes. Zo waren we op een avond nog wat tv aan het kijken na het koken en liep er daar een gigantische rat voor onze voeten, Tina stond op de tafel. Maar ze was echt wel groot en liep bijna over onze voeten, dus dat verontschuldigt dat wel he . Op een ander moment lagen we wat te lezen in de auto bij het schemerdonker en zagen we door het raam een kolosale vleermuis naast ons hangen. Niet zo`n klein ding als we thuis hebben maar echt 1 met een doorsnee (of hoe zegt ge da ) van bijna 75 cm, vies beest hoor. Niky is hier ook tot de vaststelling gekomen dat vleermuizen armpjes hebben en daarmee door de boom klauteren. Hoe het eigenlijk kwam dat we nog steeds in Byron Bay waren op de verjaardag kwam door het volgende. We waren van plan om eigenlijk donderdag door te reizen naar Surfers Paradise en daar te vieren. Probleem, Surfers Paradise stond ons helemaal niet aan! De gebouwen waren te hoog, de stad was te gemaakt en er was geen camping te bespeuren. Dus wat hebben we gedaan, we hebben aan het stuur van ons Unzke gedraaid en teruggekeerd naar het leuke en vertrouwde Byron Bay. Daar zijn we dan nog twee dagen gebleven en zijn toen door, de toch wel overdreve drukte door het plaatselijke festival (splendour in the grass, blijkbaar iets heel groot ), vertrokken richting Brisbane. En Surfers Paradise te negeren . Een camping vinden in het weekend is hier echt wel geen sinicure. Ofwel zijn ze gewoon gesloten, ofwel zijn ze volzet, ofwel zijn de mensen achter de toonbank zo onvriendelijk dat we ze ons geld niet willen geven ( meestal zijn ze dan ook gewoon te duur). Uiteindelijk is het ons dan toch gelukt en slapen we nu in Petrie. Brisbane is een leuke stad. Niet zo groot als Sydney maar met veel charme en gezelligheid. De botanic Gardens zijn echt wel de moeite waard en zijn een oase van rust in de drukte van de stad. Wat hier ook opvalt, tegenover Belgie, is dat er hier oude gebouwen en kerken vlak naast en tussen de wolkenkrabbers staan. Tot de volgende update, Big Kisses and Hugs, Niky en Tina
Hoi allemaal, hier zijn we weer. Het heeft iets langer geduurd omdat we nu echt aan onze roadtrip door Australie zijn begonnen. En in die kleine dorpjes vind je niet zo makkelijk internetcafetjes he. Maar nu is het weer tijd voor een update. Momenteel zitten we zo`n 600 a 700 km boven Sydney in het zonnige Byron Bay. Hier komen dus alle backpackers samen (we vreesden even dat we alleen waren, overal enkel oude mensen om ons heen). De Wicked busjes (een soort van backpack-huur-busjes, met speciale beschildering) tieren hier ook weelderig. Maar wat hebben we de laatste tijd nu weer allemaal gedaan? Vanalles, we zullen anders beginnen met ons vertrek in Sydney. Na ons blogje zijn we nog vertrokken omdat het overnachten toch wat duur is in Sydney. Dus wij terug naar Blacksmiths, in de auto onderweg heeft Niky haar mama, Rosette de functie voor het bellen naar Australie gevonden . In Blacksmiths zijn we uiteindelijk toch maar 1 nacht extra gebleven en zijn de dag erna verder getrokken. We zijn doorgereden naar Forster een stadje aan de Great Lakes. Het was daar heel mooi, maar vergelijkbaar met Benidorm, we denken dat we de gemiddelde leeftijd daar serieus naar beneden hebben getrokken. Dus na een goede voormiddag relaxen op het strand ( al die oudjes ons maar vreemd bekijken, wat deden die twee Belgische meisjes op het strand te doen in het midden van de winter). Daarna zijn we doorgereden naar een klein boerengat dat Blackhead noemt, maar ook dat beviel ons niet echt. Heb je nu al ooit van een Camp Kitchen gehoord die geen vuur heeft! Probeer maar eens spaghetti te koken met enkel een waterkoker. Het is ons toch maar gelukt he . De dag erna dan toch maar weer verder gereden en in een nog kleiner boerengat beland, Repton zo`n 20 km ten zuiden van Coffs Harbor. Heel toffe camping aan een rivier met heel toffe (oude) buren. De eerste avond kwam onze eerste buurman kennis maken, Noel. Hij was een oude weduwenaar die na de dood van zijn vrouw zijn huis heeft verkocht en sindsdien met zijn caravan rondreisd. Hij nodigde ons uit om na het eten bij hem aan het kampvuur te komen zitten. Echt een onvergetelijke ervaring. We zaten daar dus met die oudere man aan het kampvuur met de rivier naast ons en countrymuziek op de achtergrond. Toen hij verhalen begon te vertellen over hoe Sherley Bessy hem ooit in de jaren 70 `a sexy little devil` had genoemd, lagen we plat van het lachen. De dag erna was een luilekkerdagje, met de hond van de andere buren zitten spelen. `S avonds werden we door de bazin van de camping uitgenodigd om naar de plaatselijke club van dat boerengat te gaan. Er kwam een liveband en het was het gebeuren van de maand. Dat moesten we toch eens zien he. Ogen dat we daar getrokken hebben, totaal anders als thuis. Daar liepen mensen met looprekjes en jongeren door elkaar. En de prijzen van de plaatselijke tombola waren vlees en groenten. Grappig was het bovenal, maar toch niet echt ons ding. De dag erna zijn we coffs harbor gaan bezoeken. Daar zijn we naar de Clog Barn geweest, jaja je leest het goed de klompen schuur. Dat was dus een Hollander die daar zo`n ding heeft opgericht, het was wel boeiend. Daar hebben we ook op Tina haar oma haar gezondheid, het was immers haar verjaardag (nog eens ne gelukkige verjaardag omake), een goed stuk oma`s appelcake gegeten. We hebben toen ook Mutton Bird Island beklommen, conditie is toch zoiets mooi. Stijl dat dat was, maar wel mooi. We hebben toen ook onze Whale Watching toer geboekt! Dus de dag erna vroeg uit de veren en met de catamaran de zee op, op zoek naar walvissen. En die walvisjes hebben we gevonden, of zij ons het is maar hoe je het bekijkt. Echt een wonderbaarlijke ervaring. Daarna doorgereden naar Balina, waar we voor het eerst geen camping vonden. Het was zondag waardoor de helft gesloten was en de andere helft ons niet beviel (zo`n stomende fabriek in de hof is toch ook niet alles, of honderden krijsende vogels zijn ook niet echt ons ding). Daardoor zijn we uiteindelijk doodmoe in een motel beland. dat viel eigenlijk wonderwel goed mee en een matras deed ook nog eens deugd. Zo zijn we dus nu in Byron Bay beland. Hierbij zijn jullie weer op de hoogte van al onze avonturen down under se. En die foto`s dat gaan we nu eens proberen te regelen. Dikke kussen en knuffels allemaal, Niky en Tina
Hoi allemaal, nog een beetje nieuws van downunder. Eerst en vooral willen we jullie allemaal echt heel hard bedanken met de leuke berichtjes in het gastenboek het is altijd lachen en fijn om de mensen thuis te horen (lezen). Enkele dagen geleden zijn we dus vertrokken uit die verdomde koude Blue Mountains. We zijn dan naar het noorden gereden in de hoop voor warmer weer, alles is hier omgekeerd he. Na een tijdje rijden zijn we dan in het kleine kustdorpje Blacksmiths beland, voor de mensen die het willen opzoeken het ligt 20 km ten zuiden van Newcastle en zo`n 143 km van Sydney. We hebben daar vier dagen in ons autootje verbleven op een camping, heel dicht bij de zee. Als we de camping buitengingen en een minuutje wandelde zagen we de oceaan voor ons liggen. Het ontbijten met de roze kaketoes, prachtlories, geelsnuiten op stelten (hebben de echte naam nog niet kunnen vinden) en tintinduiven (die hadden een kuif op hun kop) was wel speciaal. we zouden bijna gedacht hebben dat iemand zijn voliere had laten openstaan. De eerste nacht was toch wel wat koud in ons autootje die we omgedoopt hebben in Unzke, de nummerplaat begint immers met UNZ. Maar misschien maakt Queen Elizabeth toch nog een kans, goede tip papa Danny . Toen we aan de mensen van de camping gingen vragen waar we het beste een extra deken konden kopen, heeft die lieve vrouw ons een goed dik donsdeken cadeau gedaan. Lieve mensen die Australiers (buiten die in Paramatta dan). Wat hebben we voor de rest gedaan, niet zoveel. Strandwandelingen, ons eerste natuurpark doorgelopen, Australische roddelboekjes gelezen en Australische televisie gekeken. Daaruit konden we concluderen dat Australiers geen reclame kunnen maken en dat de mensen in Home and Away oud geworden zijn en de helft vernieuwd is (zal nog geen plots weggeven ). Maar op gebied van Grey`s Anatomy zitten ze achter. Nu zitten we weer in Sydney om te wachten op onze bankkaarten, die hopelijk vlug in orde zijn. Dikke kussen en knuffels allemaal, From Two Girls Down Under, Niky en Tina
Hoi allemaal, we zijn nu inmiddels een weekje weg van ons Belgenlandje. Wat hebben we ondertussen nog gedaan? Aja ziek geweest, we snotterden tegen elkaar op en de hele kamer lag vol kleenex. Maar we hebben ook nog leuke dingen gedaan zoals karaoke op zijn Japans. Nog nooit zoiets vreemds gezien, je kreeg een eigen kamertje zodat je anderen met je gebrul geen oorschade kan toebrengen. Achteraf gezien was dat niet zo`n slecht idee voor onze australische vrienden. Maar het was vooral heel leuk. We zijn ook aan onze auto zoektocht begonnen en dat is niet zo simpel als we verwacht hadden, ofwel zijn we gewoon kieskeurig. Maar een auto moet volgens ons nog altijd remmen hebben en een werkende motor voor we er de straat mee op gaan. Je kan niet geloven wat ze durven te verkopen. Tot nu toe hebben we 1 fatsoenlijk ding gezien maar dat was zo`n mannelijke gigantische auto dat we onszelf er nog niet in zagen rondrijden. Een Toyota Landcruiser van 1986. Tina denkt dat wanneer we daarmee iets omver rijden we het niet eens zouden voelen of zien, want je moet met een trapje uw auto instappen. Straks gaan we nog wat verder kijken, hebben zonet een bankrekening geopend en dat is ook niet het meest simpele hoor. Onze Australische vrienden zijn terug naar Melbourne. Sindsdien hebben we wereldkampioenen in een sport die we niet kennen in de kamer gehad (orientatie of zo), een Welsh en nu ligt er een Amerikaan in de kamer te ronken. Ze steken precies allemaal mannen bij ons op de kamer, maar ze zijn braaf en als ze te hard snurken gooien we hen schoenen tegen het hoofd tot ze zich omdraaien . We zijn zelfs al goed geworden in het mikken al zeggen we het zelf.
hoi allemaal, we zijn er eindelijk geraakt. de reis was lang en vermoeiend maar zeker de moeite waard. zondag avond zijn we op de luchthaven van Sydney geland. Daar moesten we door een zekere Bryce opgehaald worden. Maar hoe kon het ook anders toen we op de afgesproken plaats aankwamen was er geen spoor van die Bryce te bekennen. Dus wij na 28 uren reizen naar de infobalie en hij zou volgens de telefoniste oud grijs en kalend zijn. Dus een van ons bleef op de afgesproken plaats staan terwijl de andere naar een oudere grijze kalende man ging zoeken. Uiteindelijk heeft Bryce ons gevonden maar het was zeker geen oudere, grijze, kalende man. Voor ons stond een eind twintiger, begin dertiger met donker haar dat makkelijk in een staartje kon. De meeste kunnen onze gezichten dus wel al raden, wanneer hij voor ons stond. Hij gaf ons een korte tour door Sydney, klein probleem het was donker, Niky lag half te slapen achterin de wagen, het regende en die kerel dacht dat oranje licht gas geven betekende. Na deze korte trip heeft hij ons afgedropt aan onze hostel, de Wake Up! Deze is echt wel mooi, netjes, groot en vol vriendelijke mensen. Op de zesde verdieping ligt onze kamer en deze is in het thema van Zuid-Amerika en paars. Elke etage heeft zo zijn eigen werelddeel als thema, wel leuk. Vanop onze kamer hebben we een zeer mooi uitzicht op het gebouw van het centrale station, maar je hoort geen enkele trein dus dat is zeker een voordeel. Na even op onze kamer gezeten te hebben kwam onze tweede verrassing binnen, Paul genaamd. Hij is onze roommate en zijn vriend Jules is gisteren ook gearriveerd. Beide zijn van Melbourne en zijn hier voor een soort school conference. Heel vriendelijke, rustige jongens, maar dat is goed voor hen he als je ons kent. Maandag was een iets minder positieve dag, de jetlag stak grandioos de kop op. Spierpijn, duizeligheid, misselijkheid zoals de kikker van de motilium en verkoudheid. Dus die vergeten we zo snel mogelijk en dan komen we aan bij vandaag, een zeer sportieve dag. We hebben ongeveer de hele dag gewandeld, dor Chinatown, darling harbour, Cockle Bay, Sussex Street (een hele lange straat), Harbour Bridge, Opera House, The Rocks en heel dat eind terug. Ondertussen hebben we ook nog meeuwen chokotofs gevoederd en ontdekt dat ze daar een beetje hyperactief en vreemd van gaan doen, weer een mysterie dat de wereld uitgeholpen is. Momenteel hebben we net de meest saaie seminarie achter de rug, het was eigenlijk gewoon reclame voor zo lang en zoveel mogelijk te werken en op dit ogenblik stond ons hoofd daar even niet naar . Nu gaan we terug naar de hostel, douchke pakken en straks misschien iets drinken. Nog een hele dikke kus aan jullie allemaal en see y`all soon.
Zaterdagmorgen was het dan eindelijk zover. ons vliegtuig richting Londen en dan naar Sydney. Momenteel staan we aan een internetdesk in de luchthaven van Singapore. het vliegtuig moet namelijk eerst eens drinken. Ons Niky heeft geslapen als een roos maar zelf heb ik geen oog dichtgedaan en da zie je er nu wel wat aan. Ik ga nu even afsluiten en naar de incheckbalie gaan we moeten immers voor de zoveelste keer weer eens door de douane. Alles uit rugzak, alles in rugzak, schoenen uit, schoenen aan, dus gaan we goed op tijd. Nog een dikke kus allemaal van hier uit Singapore van Niky en mezelf xxxxxxx...
Toen we drie jaar geleden dit avontuur begonnen te plannen, had ik nooit gedacht dat het ooit effectief zo dichtbij zou komen. Maar nu, zoals jullie kunnen zien op de countdown vertrekken we over wel geteld 10 dagen. De laatste tijd was het zo hectisch, met stages, eindwerken en afstuderen dat er van schrijven op de blog niet veel in huis kwam. Hopelijk kunnen we hier nu verandering in brengen, als we dat natuurlijk nog tussen alle voorbereidingen kunnen proppen. Stay Tuned
wij zijn Niky en Tina en in juli vertrekken wij naar Australië. Op deze site ga je binnenkort onze voorbereidingen kunnen lezen en eens we weg zijn, kan je al onze reisverhalen hier komen lezen. Zo kunnen jullie een beetje volgen wat we daar allemaal uitspoken in Kangoeroeland. Het zou zeer tof zijn als julle tips, ideeën of gewoon toffe dingen te zeggen hebben, dat je deze in onze gastenboek zet. Zo kunnen we Down Under jullie ook nog een beetje bij ons houden hé.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
, hebben we ons Unzie verkocht. Voor de mensen die niet weten wat Kings Cross National Park is, dat is de ondergrondse backpackers carmarket in Kings Cross, waar je hele dagen naast je auto zit en wacht tot er een mogelijke koper voorbij komt. Op de derde dag tijdens een van de record uren hebben we geluk gehad. Die maandag morgen was het nochtans heel rustig begonnen, geen backpacker te zien. En dan plots werden er maar liefst 6 wagens op een uur tijd verkocht en wij waren bij de gelukkigen. Laat ons zeggen dat we er een mooi prijsje hebben voor gekregen. Toch hadden we niet een super gevoel, omdat we het een beetje erg vonden om ons Unz aan die kopers mee te geven. Waarom? Wel het waren niet de slimste mensen op de wereld met niet de beste instelling. Het waren twee Duitse meisjes, die niet eens een testrit hebben gemaakt met de auto. Toen ze wegreden, reden ze de verkeerde richting op, op de verkeerde kant van de weg. Of ze ooit terug in Sydney zijn geraakt weten we niet, want toen we in ons cabinneke kwamen, zagen we dat we de kaart van Sydney en Suburbs nog hadden, woeps 
. 
). 
) konden we de meest spectaculaire golven zien. We hebben ook de Thunder Cave gezien die zijn naam echt niet gestolen had. Het breken van de golven maakte zo een donderend geluid dat het net was alsof er kanonschoten gelost werden. Daar hebben we onze eerste slang gezien (waarschijnlijk omdat Tina er bijna op trapte). Welke het net was weten we niet omdat slangen hier ook verschillende kleuren hebben naargelang de plaats waar ze gevonden worden. Ze had wel een beetje een platter hoofd zoals een cobra maar ze had niet die speciale tekening. Op dezelfde weg hebben we ook onze eerste Bluetongue Lizard in het wild gezien. Dat zijn grote, platte hagedissen met een brede blauwe tong. Natuurlijk zijn we ook het icoon van de Great Ocean Road gaan bekijken, The Twelve Apostles. Wij telden er echter maar 9, de anderen waren doorheen de tijd weggeerodeerd. Eentje is drie juli 2005 nog ten onder gegaan. Dus de foto`s op de meeste postkaarten kloppen niet meer 
. Wel stom dat om 3uur in de namiddag al die winkels toe waren, dus zijn we dan maar een waterval gaan bezoeken. Eerst weer een stukje door het regenwoud en dan zagen we ze opdoemen. 
(hij voegt eraan toe dat het water wel wat warm was 
(Tina vindt dat niet lief). 
, niet fijn. Na enkele dagen kreeg Tina daar dan ook nog eens allergische reacties bij op de muggenbeten ("ik zweer het die beesten eten mij hier nog eens op" Quote van Tina), waardoor we beiden wat gehandicapt waren. Nu we beide de juiste medicatie hebben valt het nu al een stuk beter mee. 
. Even patriotistisch doen, was wel leuk om voor een landgenoot te supporteren. Andere dagen zitten we daar meestal van goede live muziek te genieten of een goede Dj die een beetje lijkt op Adriaan Van Hoof (volgens Niky), en de zanger van de Counting Crows (volgens Tina), lijkt. 
