De afstand tussen Adelaide en Melbourne, de twee hoofdplaatsen van resp. South Australia en Victoria is een kleine 800 K's. Na een weekje in de heuvels bij Carmel op de schoot terug in Adelaide en meteen gezocht en gebrainstormd hoe we die afstand zouden overbruggen. Gezocht naar goedkope car-deals of een nieuwe relocation special maar de autogoden waren ons niet gunstig gezind want niks dat paste in ons budget. Ware het niet dat ons pad gekruist werd met een Canadees afkomstig van Calgary (Alberta) die alleen reisde doorheen Australie, die een auto had en het volledig zag zitten om samen de trip te ondernemen richting M'bourne. Vlotjes geregeld en hopla, weg waren we... Onderweg hebben we 2 van de betere attracties onder de loupe genomen. The Grampians National Park, waar we bij temperaturen van net geen 40 graden Celsius een heerlijk bezwete wandeling achter onze kiezen staken (zie foto's facebook). Het was 31 december 2007 en zonder het goed te beseffen dat het de laatste dag van het jaar was zijn we verder gereden naar een kuststadje die luisterde naar de naam Warnambool, het begin van de Great Ocean Road.
Ergens in de duinen wild gekampeerd en een erg rustige maar speciale en gezellige overgang naar 2008 meegemaakt. Nic bleek een erg leutige en makkelijke metgezel te zijn en dit werd erg geapprecieerd door ons beiden. De uitnodiging om te komen snowboarden in de toekomst in de Rockies in Canada werd aanvaard, jihaaa :) Terwijl het feestgedruis zijn ingang maakte in Europa bolden wij al op de Great Ocean Road. Het is een weg langs de Zuidelijke Oceaan met 1001 stops die stuk voor stuk verschillen maar telkens een "Oh my god" of "Wow"-gevoel in de onderbuik teweegbrachten ( zie foto's, inderdaad op het facebook). Dit stukje zuidkust bestaat uit kalksteen die door de werking van wind en water in de meest spectaculaire vormen geschapen werd. Erg moeilijk om er een hoogtepunt uit te pikken maar de Twelve Apostles bleken bij het zakken van de zon in de zee erg de moeite.
De volgende dagen werden gevuld met autorijden, babbelen over Canada en Belgie, eigen potjes koken, strandwandelingen en mooie uitzichten. Aangekomen in Melbourne zo snel mogelijk slaapplaats gezocht maar dit bleek niet zo eenvoudig aangezien het hier zomer is (inderdaad :)) en het hier dus erg druk is. Uiteindelijk wel iets gevonden in een immense hostel. Jammer genoeg zijn we net iets te vroeg in Melbourne om de Australian Open mee te maken en ene Justine Henin de trofee huiswaarts te zien nemen (als ze meedoet ten minste, ik volg het niet echt). Dus nu nog enkele dagen in M'bourne en uitzoeken hoe we in Sydney zullen geraken . We willen ten laatste op 12 januari daar zijn want op 15 januari staat de vlucht Sydney-Christchurch (op het zuiderlijke eiland van Nieuw-Zeeland) op het programma. Inderdaad, Nieuw-Zeeland komt dichterbij en dit is dan al onze voorlaatste stop :(
Tijdens het typen van deze verslagjes luister ik live naar stubru en hopelijk overleven jullie daar allemaal de terreurdreigingen want blijkbaar is het daar serieus. Jammer, dokter Lecomte is overleden hoor ik hier, het heeft niet mogen zijn... snif
Vraag me niet waar het voor staat naar het concept van WWoofing is het volgende: er wordt van je verwacht dat je een aantal uur per dag (4-6u) de klusjes opknapt op een biologische boerderij, bij een wijnboer of een veehandelaar en in de plaats wordt er je gratis slaapplaats (slaapinge voor de West-Vlamingen) en gratis maaltijden voorgeschoteld. Wij hebben dat zeven dagen volgehouden, o zo ideaal om het bij te leggen met ons budget want na terug gekeerd te hebben van de outback bleek het allesbehalve goed te gaan met onze geldbuidel. Tussen haakjes, wij reizen echt wel met een redelijk laag budget want we hebben de gewente co-reizigers te vragen met welk budget zij reizen en wij moeten het ALTIJD met minder geld stellen (1000 luttele euro's voor 6 weken Aussieland is niet bijster veel en je kan je niet veel uitschieters veroorloven, wat een immens verschil met het belachelijk goedkope Azie). Maar niet getreurd, we doen het goed en zullen niet ver van ons eindbedrag zitten. Terug naar de orde van de dag, Wwoofing... Onze gastvrouw Carmel is een vrouw van bijna zestig jaar die in een moeilijke periode zat (haar relatie was op de klippen gelopen) en daar werd "The Belgian Army" slachtoffer van. Ze noemde ons dus " The Belgian Army" omdat we alles opaten wat we voor onze neus op tafel zette. Waarschijnlijk de grootste vreetbui van gans mijn leven maar dat mag ook eens, de kilootjes vliegen er wel weer snel vanaf.
De werkuren werden uren van tuinieren, haagjes scheren, wieden en allerhande kleinere klusjes. Tof, heel erg tof om een week in het gezelschap te zijn van een rasechte Australische vrouw. Het landschap waarin haar domein gelegen is bleek erg pitoresk, het gebied ligt in het Fleurieu peninsula (schiereiland) ten zuiden van Adelaide tussen de befaamde wijngaarden van McLaren Vale en Willunga (zowel productie van rode als witte wijn die hun weg ook gevonden hebben naar de rest van de aardbol, terug in Belgie drink ik alleen maar die wijn, oh nee, excuses, dit kan ik helemaal niet betalen).
Na zeven dagen waren we opnieuw een ervaring rijker en was het tijd om terug te keren naar de stad (Adelaide) om richting Melbourne te reizen. De gretigheid om na een pauze verder te reizen stroomde terug in onze aderen...
Aanrader: weetjes over Australie: voor beginners en nieuwsgierigaards
Hopla,
Wij vertoeven nu 1 maand in Australie en na hier een paar weken rondgelopen te hebben zijn me een aantal dingen opgevallen.
Australie wordt wel eens samengevat als the rock, the road and the reef. Met The Rock wordt Ayers Rock (of Uluru: Aboriginalnaam) in het hartje van het land bedoeld, The Road is de Great Ocean Road ten westen van Melbourne en The Reef is de Great Barrier Reef, de immens uitstrekte koraalrif ten oosten van Cairns (in het noordoosten). Wij hebben het geluk (of de pech) de rock en de road gezien te hebben. De koraalrif spaar ik voor een volgend bezoek aan Down Under. Sowieso onmogelijk om dit reusachtige land in 6 week te doorkruisen. Er is nog gigantisch veel meer te zien op deze planeet dan Australie, het wordt gezien als een paradijs voor backpackers en dat IS het ook maar wij zijn content dat dit een van onze vele stops is. De meeste reizigers doen alleen Australie aan en dit zou voor ons ondenkbaar zijn. Soit, ik ben aan het afwijken... Australie is het droogste, vlakste en warmste continent ter wereld, het is ongeveer even groot als Europa met maar 20 miljoen Aussies. Je kan dus nagaan dat je hier soms in erg afgelegen gebieden terecht komt. Het binnenste van Australie wordt de outback of de bush genoemd, een vervaarlijke plaats waar het gevaar om elke figuurlijke hoek schuilt. Dit brengt me tot het volgende: Australie is het continent waar de gevaarlijkste fauna rondhost: de tien meest giftige slangen bezitten een Australisch paspoort, in de oceanen rondom (by the way: een kustlijn van 22 000 km, niet mis) dobberen dodelijke kwallen rond en als je niet oppast tijdens het surfen kan een of andere haai je wel eens als zijn hapje beschouwen. Tachtig procent van de diertjes die in Australie voorkomen komen enkel en alleen in Australie voor (ze zijn endemisch om het geleerd te zeggen). Als je niet oog in oog komt te staan met bovenstaande creatures kom je een massa kangoeroes tegen. Jammer genoeg zijn er meer dode te zien dan levende. De doodsoorzaak is meestal omver gereden door een road train (een gigantische truck met gemiddeld 4 even gigantische opleggers die de outback doorkruisen van de ene grote stad naar de andere) of door toeristen met hun campervan. Naast kangoeroes (zotte beesten) zijn emoes en koala's de meer bekendere Australiers.
Australie is het enigste land ter wereld die begon als een gevangenis. Een gevangenis voor de convicts die de UK (wordt hier the mothercountry genoemd) hiernaartoe verscheepte. Australiers zijn in feite allemaal misdadigers :). De oorspronkelijke bevolking zijn nog altijd de Aboriginals, die hier soms bekend staan als "alcohol in het park-drinkers" en daarmee veel in contact komen met de politie. De relatie tussen Abo's en Australiers blijkt niet altijd van een leien dakje te lopen. Naast Aboriginals, die we vooral in Alice Springs in grote getale zien rondhangen hebben, loopt het hier vol Duitsers, toeristen, het is echt niet te schatten hoeveel Germans dit land in zijn greep heeft. Aziaten blijken ook hun weg naar Australie gevonden te hebben. Iedere grotere stad heeft dan ook een Chinatown, dit zorgt voor goedkope dinners natuurlijk ;). Maar het merendeel zijn nog altijd Aussies: een grappig gestoord volkje en waarschijnlijk het vriendelijkste ras die ik ooit heb ontmoet: open minded als geen ander, babbelaars, verward, fun verzekerd. Die grappenmakers, die soms sneller spreken dat het licht en waarbij de woorden mate, how ya goin' en no worries meestal in dezelfde zin voorkomen, zijn meesters in het plaatsen van grappige en veel te veel verkeersborden: Poetische versen als " Drowsy drivers die", "Please arrive alive" en " Fatigue is fatal" zijn een streling voor het oog. Het bewijs voor hun dichterlijke vrijheid is ook terug te vinden in de staten. Australie is opgedeeld in een aantal staten waarvan wij The Festival State (South Australia), de Outback (Northern Territory), The Place To Be (Victoria) en New South Wales van dichterbij bekijken.
Neen, niet Melbourne of Sydney is de hoofdstad van Australie maar wel Canberra liep met de eer weg, eerder omdat er een meningsverschil was tussen Melbourne en Sydney, dus kozen ze maar de kleine stad die tussen de twee metropolen gelegen is.
Zo, dit zijn een aantal van de talloze eigenschappen van Down Under en zijn jullie hersenspinsels, zenuwen en zintuigen voldoende geprikkeld om een ticketje te boeken naar de zuidelijke hemisfeer. Ik kan nog uren doorgaan maar dit zou een spijtige zaak zijn voor jullie kostbare tijd.
Dikke zoen van een licht bezwete Nicolaas, inderdaad het kwik stijgt hier nog steeds vlotjes boven de 35 graden Celsius...
