Een klassieker onder de MTB-courses is de 55km van Sart-Tilman. Voor mij is het ondertussen ook een klassieker aan het worden want reeds voor de 5de keer nam ik hieraan deel.
We waren deze keer ruimschoots op tijd waardoor we zelfs op een deftige manier konden opwarmen ! Hetgeen waar ik de afgelopen dagen hard tegenop zag was de start. Starten is nooit mijn sterkste punt geweest en zal dit ook nooit worden maar gisteren was het precies anders. Ik was ineens op de 2de rij aan het rijden zonder al te veel moeite (of waren de andere rustig gestart of was het iets anders)
Na een 3-tal kilometer kwam onze nationale 3-kleur in de Funklasse een fractie naast mij rijden en alsof het de stem van 'hierboven' was gaf hij om de raad om mijn motor niet op te blazen. De gashendel werd wat teruggedraaid! Zoals gewoonlijk kwamen er wat renners mij voorbijgereden en kwam het ideale tempo om de rest van de wedstrijd te vervolgen.
Er vormde zich een groep van een 8tal renners en hiermee gingen we op pad. Het tempo lag ideaal en de overwegende kleur van het groepje was rood. Op een bepaald moment zaten we met 5 teamgenoten in een groepje van acht!!! Als we nu op de weg aan het koersen waren was dit de ideale samenstelling om de 'koers hard te maken'. Maar ja, we zaten ergens in het midden van het pak dus voor de prijzen waren we niet aan het rijden !
De modder was ondertussen goed zijn werk aan het leveren door ons materiaal stevig op de proef te stellen. De benen waren goed en het tempo kon behouden blijven. Maar door een domme stuurfout verloor ik voeling met het groepje. Dit heeft toch zeker een 10-tal kilometer geduurd vooraleer ik er terug bij was. Er zijn van die momenten dat je maar 100 of 200 meter moet prijs geven maar dat 'het gat' niet gedicht geraakt.
Ondertussen was de eerste ploegmaat uit de groep verdwenen door een probleem met zijn fiets. Achteraf bleek dat er niet alleen veel van 'rode mannen' in de koers zaten maar ook in het 'noodbusje' voor de renners met pech.
Na een tijdje schoot er van het groepje niet veel meer over en waren we nog met 2 'roodhemden'. Hier werd er op elkaar gewacht als dit nodig was en uit de achtergrond kwam nog een 3de roodbloes en gingen met onze 3-en de laatste 10km in.
Alles ging goed tot de laatste klim, daar kwam het mannetje met zijn hamertje en klopte mij stelselmatig de grond in. Het kaarske ging uit en nu was het op automatisch piloot naar boven rijden en zorgen dat we niet teveel schade opliepen. Ik voelde mij zo'n wegrenner die de hele dag in de aanval had gereden en op de laatste klim heroïsch ten onder gaat!
Volgens mee is het achtervolgen door de stuurfout en het verkeerd inschatten van het opnemen van voedsel de oorzaak van al dit leed. Mijn 2 kompanen waren respectievelijk een goeie 2' en 8' minuten aangekomen voor mij. Wat een klim van 2 kilometer kan doen met een mens !
Het resultaat was al bij al bevredigend, alleen spijtig van de laatste klim! Dit beloofd voor de volgende wedstrijden! Ondertussen pluk ik nog een brokje zand weg uit mijn ogen!
Oorspronkelijk was het idee om een chrono te rijden in Quevy le Grand maar het vroege uur van opstaan stak mij wat tegen. Dus op zoek gegaan naar een TT in de buurt. Dan kwam ik uit in Archennes, een dorpje net voorbij de Waalse grens en zo'n 40km van hier. Daar wou ik dan maar mijn eigen chrono rijden. De auto werd in Blanden gezet en van daaruit met de fiets naar Archennes. Ginder eenmaal aangekomen zag ik al onmiddellijk dat mijn keuze voor deze organisatie ging lonen. Gezellig sfeer, de eerste hamburgers en ajuinen lagen al bruin te worden, het weer was droog maar winderig. Alles was goed aangeduid voor, tijdens en na de tocht. De bevoorrading was meer dan ok!
Vanaf het begin het tempo goed hoog gelegd en de bedoeling was om dit zo hoog en zo lang mogelijk vol te houden. De klimmetjes gingen vlot en boven aangekomen konden we nog doortrekken. Ok, het was nog niet wat het moest zijn maar het was zeker meer als goed genoeg voor de tijd van het jaar. Door de modderstroken bleef ik rijden zonder al te veel snelheid te verliezen. De bochten werden goed ingeschat en aangesneden. De snelheid kan zeker een stuk de hoogte in, maar daar gaan we aan werken de volgende weken. Het meest hoopgevende was als eenmaal de vermoeidheid begon te spelen de concentratie bleef en de stuurfouten meer dan beperkt bleven. Dus de basis is zeker verstevigd t.o.v. vorig jaar. Ik voel ook dat de krachtraining in de zaal deze winter zijn werk heeft gedaan dit zorgt ervoor dat ik steviger op de fiets zit.
Wat het parcours betreft was dit een kleine repetitie voor het BK marathon in oktober want deze zal doorgaan in dezelfde streek. Bij slecht en winderig weer kan het zeker zijn dat er lijken over de meet gaan komen. Het zal dan vooral een uitputtingsslag kunnen worden. Maar de landschappen zullen de pijn wat verzachten ;-)! Aah ja, ik was choco achteraf, heerlijk !!!!
voetbal is een van de oudste sporten in België zelfs in Europa. maar als je ziet met welk amateurisme dat er soms gewerkt binnen clubs en nog meer binnen de Belgische voetbalbond dan vraag je jezelf toch af dat die gasten niks bijleren. of is het echt maar alleen om de centen te doen?!
Dan is er eindelijk een voetbalploeg die het professionalisme binnen de Belgische voetbalploegen verhoogt door een aanpak die al jaren gebeurt bij de grotere clubs in Europa en in vele andere sportakken zoals het wielrennen, de atletiek, tennis, .... Door gewoon de basisprincipes binnen de trainingsleer toe te passen nl trainen en rust moeten in evenwicht zijn. Maar velen begrijpen da precies nog niet.
Glen De Boeck geeft aan dat Tom De Sutter zowel mentaal als fysiek vermoeid is en liever niet heeft dat hij meer dan een helft speelt bij de beloftenploeg van de Rode Duivels. Wat doen die mannen van de bond: "Laat den Tom maar spelen want het is tegen de Duitsers. De match is niet belanrijk maar ja! Geraakt hij gekwetst? Nie erg dan mist hij een paar matchen. Hoort bij het voetbal" Maar nu mist die jongen de rest van het seizoen en de Olympische spelen. Dan hebben we nog is een ploeg ginder en verkloten ze het zelf. Hiermee wil ik niet zeggen dat De Sutter onmisbaar is, maar hoe dat die jongen staat (of zeg maar "stond") te spelen. Binnekort ist weer van ons Belgisch voetbal erbarmelijk slecht is. Ik zal blij zijn dat het wieler- en mountainbikeseizoen binnenkort terug begint. Dan kunnen we nog eens zien dhoe dat de trainingsleer juist gebruikt wordt.
Hiermee zal de best spelende ploeg van het land (en toch hoop ik dat Standard kampioen wordt ;-)) een serieuse sterkhouder missen. Hoe dat mijn favoriete trainer (alle technisch directeur) van het moment dit gaat oplossen weet ik niet maar het komt wel goe zekers!
noot: sommige zaken zijn wat overdreven en ik had goesting om eens goe te geven ;-)
'Het Hellegat' in Holsbeek is een straat die onder de autosnelweg (E314) doorloopt en die in een valleitje ligt waar drie hellingen samenkomen. Alle hellingen hebben de naam 'De Kluis' of komen hierop uit. Nu gebruik een van die hellingen als sprinthelling. Wat houdt dit juist in:
Ik warm 30' à 45' op en begin aan volgend beulenwerk
12 x 20" sprinten aan 95% van uw maximale HS tussen elke sprint recup. van 35' tot 1'30" en na elke blokje van 12 sprinten een 10-tal km recup en dan terug hetzelfde liedje. Eerste en laatste sprint moet even snel zijn.
Dan cooling down van 45'
Als je zo'n blokje begint dan gaat het nog , maar eenmaal aan sprint 5 à 6 begonnen, dan begint de hel. Dan wordt het rechstaan op de trappers voorover hangen en doorbijten totdat de 20" gedaan zijn. En het wordt altijd moeizamer en moeilijker om de snelheid te houden. De benen en de rug voel je zo vollopen met melkzuur tegen het einde van de sprint. Mijn MP3 speler die maar keiharde punkrocknummers door mijn oren stompt zorgt ervoor dat ik telkens blijf gaan. Het is nu de 4de keer in 2008 dat deze training op het programma stond. Ondanks de pijn die telkens moet verbeten worden gaat het elke keer beter en beter. Ook het seizoen dat stilletjes aan in zicht is zorgt ervoor dat ik de pijn kan blijven verbijten.
Waarschijnlijk zullen nog zo'n 2 trainingen volgen maar dan aan 100% van mijn capaciteit. Dan gaan we pas sterven in de hel!!!! Maar de voldoening achteraf is zo groot dat de hemel in zicht is ;-)!
Het is eind januari, de dagen worden langer, de trainingen worden zwaarder en de goesting om te koersen wordt steeds groter. Het is een zalig gevoel als je elke week beter begint te worden. Dat het trappen op de pedalen steeds soepelder gaat, het nemen van bochten vloeiender gaat, de pijngrens zich weer maar eens verlegd. Nu nog de bostechniek op punt stellen en we zijn helemaal tevreden. Maar ik weet ook dat er nog veel trainingen gaan komen waarbij ik veel ga vloeken,dat ik meelf weeral eens op de fiets moet heffen. Maar als 's avonds de beentjes aan het rusten zijn van de inspanningen heerst er een gelukzalig gevoel in lichaam en geest.
Na het (winter)dipje van de vorige weken zijn we vertrokken voor de laatste rechte lijn naar het begin van het seizoen. Binnen een 3tal weken mijn eerste wedstrijd aan het 'zeetje'. Dit jaar heb ik mij voorgenomen een (voor het eerst!) volledig seizoen te rijden van half februari tot begin oktober.
Voor de rest hoop ik dat de sfeer binnen de collega bikers optimaal is, maar dat zal wel in orde komen. De steun die je van elkaar hebt als de koers niet is gelopen zoals je wilde maar ook de complimentjes bij een goed gereden rit zijn van die zaken dat het de moeite waart maakt om te blijven trainen. Maar ook de supporterskreten tijdens de wedstrijd is fantastisch om te beleven.
De afgelopen 2 weken was het zeer warm voor de tijd van het jaar. Temperaturen tot 13° Celsius. Windstoten van 100km/U en zeer veel regen waren de ingrediënten voor abnormale weersomstandigheden. Het was een combinatie van guur herfstweer en de temperaturen van de lente.
Deze weersomstandigheden hebben als gevolg dat de bladeren, knoppen en meiklokjes op de planten staan of de uit de grond komen(kijk maar naar de huisgemaakte foto's van gisteren). En we zijn nog maar januari!!! De laatste jaren begon de lente ook een paar weken vroeger dan normaal maar 2 maanden dat is toch wel heel rap! Wat gaat het volgend jaar zijn, gaan de bladeren dan gewoon niet meer vallen en blijft alles staan ?!
Er zijn ook wetenschappers die beweren dat dit alles de voorbode is van een nieuwe ijstijd. Want zoveel duizenden jaren geleden, warmde de aarde ook eerst zeer heel hard op voor de ijstijd eraan kwam. (ik was er zelf niet bij, maar heb het horen vertellen ;-)
Maar langs de andere kant is het misschien een levenscyclus die we gewoon moeten ondergaan en proberen te overleven. Dus voor een deel moeten we het misschien gewoon ondergaan.
Het ondergaan van zaken daar ben ik niet zo sterk in dus probeer ik er zelf maar iets aan te doen door o.a. wat meer te trainen met mijne velo ;-). Maar toegegeven ik ben ook niet altijd even secuur. Als iedereen nu een beetje zijn steentje bijdraagt dan kom het wel in orde. (denk ik)
Ik geef het toe ik ben verslaafd aan Sara, het VTM-programma elke weekdag om half 7. Ik weet niet wat dat het is dat me zo verslaafd maakt maar het programma blijft boeien van voor tot achter. Normaal gezien kan ik makkelijk een programma links laten liggen maar dit wil ik niet missen. En als het kan de dagelijkse afleveringen en dan ook nog eens de marathon aflevering op zondag erbij nemen. Je weet perfect wat er gaat gebeuren, maar het is echt zo'n programma waarbij je je verstand op nul kan zetten en geweldig hard kan mee meeleven.
Nu dat we het toch over verslavingen hebben. Ik beken dan ook maar onmiddelijk dat een andere verslaving van mij is om zoveel mogelijk nieuwtjes te vergaren over van alle andere nutteloze zaken. Over zaken die er echt niet toe doen en de meest absurde eerst. Deze ziekte is al aanwezig van mijn kindertijd en naarmate je ouder wordt, wordt het precies erger. Het internet afschuimen, de 'boekskes' lezen, boeken lezen enz.
Om af te ronden geef ik nog een laatste verslaving mee, die nieuwe hype na het jumpen, de tech tonic. Is eigenlijk een dans die al bezig is van 2000 en komt uit Frankrijk. Er wordt wat naar eigen goesting gedanst op electro muziek uit de jaren tachtig. Het zou de nieuwste hype worden
watch en see http://www.garagetv.be/video-galerij/stijn/Yelle_A_Cause_Des_Gar_ons.aspx
Je kent dat wel, het moment dat je jezelf de vraag begint te stellen: 'Waarom doen we het allemaal?'
Het uren afzien tijdens het trainen? Maanden, weken, dagen, uren achter je boeken zitten om toch maar dat deeltje kennis tot jezelf te nemen? Uren lang achter de potten staan? Liggen zweten en zwoegen om toch maar het juiste uitgebalanceerde trainingsschema te verkrijgen? En zo heeft iedereen wel iets...
Het antwoord is eigenlijk simpel dat het groot is: op zoek gaan naar opperste geluk. Al is het maar een fractie van seconde, daar probeer je toch naar toe te streven. of toch niet?!
Daarstraks was het weer zover, ik stond met iemand te praten over het feit dat we ons uren staan af te beulen in de fitness, op de fiets of op welke andere manier dan ook. Conclusie: Je gaat op zoek naar dat moment dat jezelf bij de grootste waant, dat je de beste bent, dat je sneller bent dan die andere, dat je jezelf verbeterd, dat je beter de trap op kan, dat je dat deeltje van de leerstof eindelijk onder de knie hebt, ...
Eigenlijk is het een heerlijke gedachte dat je steeds wil vooruitgang wil boeken, dat je jezelf steeds nieuwe impulsen wil en kan geven. Diegene die zeggen dat ze dit niet willen zijn ofwel grote leugenaars ofwel durven ze zelf hun grenzen niet verleggen uit schrik dat ze falen ofwel niet in staat om dit voor zichzelf te beslissen.
Langs de andere kant zijn er genoeg in de wereld die hun grenzen moeten verleggen om te kunnen overleven en te zorgen dat ze kansen krijgen in hun leefwereld. Wat voor ons een hobby kan zijn, is voor andere hun manier om te overleven. Gisteren werd dit nog eens pijnlijk duidelijk in de reportage op Canvas: 'China voor beginners'. Waarin kinderen van 5, 6 jaar door hun ouders naar een sportschool worden gestuurd om te zorgen voor een toekomst niet alleen voor het kind zelf maar ook voor de rest van de familie.
Maar dit gebeurt niet alleen in China zo zijn er ook wielrenners, voetballers, lopers,.. die naar oa naar het westen komen om een toekomst te hebben.
Daarom probeer ik dit steeds in het achterhoofd te houden wanneer ik weeral eens aan het afzien ben en mijn geest wil niet meer mee. Maar eerlijk toegegeven dit lukt mij niet altijd .....
Maar meedoen is belangrijker dan winnen zeker ....
Vandaag is het zover mijn eerste blogberichtje op het world wide web!
ik zal mij even voorstellen:
Netraam is mijn blognaam, maar als je (heel) even nadenkt kan je mijn naam erin terugvinden. ;-) Woon momenteel in het Hageland, met mijn vriendin in een oud alleenstaand arbeidershuisje vlakbij de spoorweg. Geen huisdieren en kinderen.
Ben zelfstandig sportbegeleider en ben dus elke dag bezig met de belangrijkste bijzaak van de wereld! Daarom start ik deze blog omdat ik elke dag bezig met onbelangrijke dingen die belangrijk zijn. Het starten van deze blog is hier een mooi voorbeeld van.
Ik ga proberen om elke dag een stukje op het net te gooien, dit kan over mij gaan maar even goed onrechtstreeks over mensen die ik begeleid, waarmee ik samenwerk of samen leef.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
!
!
'Het Hellegat' in Holsbeek is een straat die onder de autosnelweg (E314) doorloopt en die in een valleitje ligt waar drie hellingen samenkomen.
){kind=link}
){kind=link}