Je kent dat wel, het moment dat je jezelf de vraag begint te stellen: 'Waarom doen we het allemaal?'
Het uren afzien tijdens het trainen? Maanden, weken, dagen, uren achter je boeken zitten om toch maar dat deeltje kennis tot jezelf te nemen? Uren lang achter de potten staan? Liggen zweten en zwoegen om toch maar het juiste uitgebalanceerde trainingsschema te verkrijgen? En zo heeft iedereen wel iets...
Het antwoord is eigenlijk simpel dat het groot is: op zoek gaan naar opperste geluk. Al is het maar een fractie van seconde, daar probeer je toch naar toe te streven. of toch niet?!
Daarstraks was het weer zover, ik stond met iemand te praten over het feit dat we ons uren staan af te beulen in de fitness, op de fiets of op welke andere manier dan ook. Conclusie: Je gaat op zoek naar dat moment dat jezelf bij de grootste waant, dat je de beste bent, dat je sneller bent dan die andere, dat je jezelf verbeterd, dat je beter de trap op kan, dat je dat deeltje van de leerstof eindelijk onder de knie hebt, ...
Eigenlijk is het een heerlijke gedachte dat je steeds wil vooruitgang wil boeken, dat je jezelf steeds nieuwe impulsen wil en kan geven. Diegene die zeggen dat ze dit niet willen zijn ofwel grote leugenaars ofwel durven ze zelf hun grenzen niet verleggen uit schrik dat ze falen ofwel niet in staat om dit voor zichzelf te beslissen.
Langs de andere kant zijn er genoeg in de wereld die hun grenzen moeten verleggen om te kunnen overleven en te zorgen dat ze kansen krijgen in hun leefwereld. Wat voor ons een hobby kan zijn, is voor andere hun manier om te overleven. Gisteren werd dit nog eens pijnlijk duidelijk in de reportage op Canvas: 'China voor beginners'. Waarin kinderen van 5, 6 jaar door hun ouders naar een sportschool worden gestuurd om te zorgen voor een toekomst niet alleen voor het kind zelf maar ook voor de rest van de familie.
Maar dit gebeurt niet alleen in China zo zijn er ook wielrenners, voetballers, lopers,.. die naar oa naar het westen komen om een toekomst te hebben.
Daarom probeer ik dit steeds in het achterhoofd te houden wanneer ik weeral eens aan het afzien ben en mijn geest wil niet meer mee. Maar eerlijk toegegeven dit lukt mij niet altijd .....
Maar meedoen is belangrijker dan winnen zeker ....
Vandaag is het zover mijn eerste blogberichtje op het world wide web!
ik zal mij even voorstellen:
Netraam is mijn blognaam, maar als je (heel) even nadenkt kan je mijn naam erin terugvinden. ;-) Woon momenteel in het Hageland, met mijn vriendin in een oud alleenstaand arbeidershuisje vlakbij de spoorweg. Geen huisdieren en kinderen.
Ben zelfstandig sportbegeleider en ben dus elke dag bezig met de belangrijkste bijzaak van de wereld! Daarom start ik deze blog omdat ik elke dag bezig met onbelangrijke dingen die belangrijk zijn. Het starten van deze blog is hier een mooi voorbeeld van.
Ik ga proberen om elke dag een stukje op het net te gooien, dit kan over mij gaan maar even goed onrechtstreeks over mensen die ik begeleid, waarmee ik samenwerk of samen leef.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
