Een klassieker onder de MTB-courses is de 55km van Sart-Tilman. Voor mij is het ondertussen ook een klassieker aan het worden want reeds voor de 5de keer nam ik hieraan deel.
We waren deze keer ruimschoots op tijd waardoor we zelfs op een deftige manier konden opwarmen ! Hetgeen waar ik de afgelopen dagen hard tegenop zag was de start. Starten is nooit mijn sterkste punt geweest en zal dit ook nooit worden maar gisteren was het precies anders. Ik was ineens op de 2de rij aan het rijden zonder al te veel moeite (of waren de andere rustig gestart of was het iets anders)
Na een 3-tal kilometer kwam onze nationale 3-kleur in de Funklasse een fractie naast mij rijden en alsof het de stem van 'hierboven' was gaf hij om de raad om mijn motor niet op te blazen. De gashendel werd wat teruggedraaid! Zoals gewoonlijk kwamen er wat renners mij voorbijgereden en kwam het ideale tempo om de rest van de wedstrijd te vervolgen.
Er vormde zich een groep van een 8tal renners en hiermee gingen we op pad. Het tempo lag ideaal en de overwegende kleur van het groepje was rood. Op een bepaald moment zaten we met 5 teamgenoten in een groepje van acht!!! Als we nu op de weg aan het koersen waren was dit de ideale samenstelling om de 'koers hard te maken'. Maar ja, we zaten ergens in het midden van het pak dus voor de prijzen waren we niet aan het rijden !
De modder was ondertussen goed zijn werk aan het leveren door ons materiaal stevig op de proef te stellen. De benen waren goed en het tempo kon behouden blijven. Maar door een domme stuurfout verloor ik voeling met het groepje. Dit heeft toch zeker een 10-tal kilometer geduurd vooraleer ik er terug bij was. Er zijn van die momenten dat je maar 100 of 200 meter moet prijs geven maar dat 'het gat' niet gedicht geraakt.
Ondertussen was de eerste ploegmaat uit de groep verdwenen door een probleem met zijn fiets. Achteraf bleek dat er niet alleen veel van 'rode mannen' in de koers zaten maar ook in het 'noodbusje' voor de renners met pech.
Na een tijdje schoot er van het groepje niet veel meer over en waren we nog met 2 'roodhemden'. Hier werd er op elkaar gewacht als dit nodig was en uit de achtergrond kwam nog een 3de roodbloes en gingen met onze 3-en de laatste 10km in.
Alles ging goed tot de laatste klim, daar kwam het mannetje met zijn hamertje en klopte mij stelselmatig de grond in. Het kaarske ging uit en nu was het op automatisch piloot naar boven rijden en zorgen dat we niet teveel schade opliepen. Ik voelde mij zo'n wegrenner die de hele dag in de aanval had gereden en op de laatste klim heroïsch ten onder gaat!
Volgens mee is het achtervolgen door de stuurfout en het verkeerd inschatten van het opnemen van voedsel de oorzaak van al dit leed. Mijn 2 kompanen waren respectievelijk een goeie 2' en 8' minuten aangekomen voor mij. Wat een klim van 2 kilometer kan doen met een mens !
Het resultaat was al bij al bevredigend, alleen spijtig van de laatste klim! Dit beloofd voor de volgende wedstrijden! Ondertussen pluk ik nog een brokje zand weg uit mijn ogen!
!
!
