Gisteren (22 juni) deelgenomen aan wat ze noemen de mooiste en zwaarste MTB-marathon van België. De Raid des Hautes Fagnes met start en aankomst in Malmedy. Het was ook de eerste keer dat ik 115km (2900 HM, 20 hellingen) op een MTB ging zitten. De opdracht was heel duidelijk: HS meter met de klok der regelmaat in het oog houden, eten en drinken alsof er je leven vanaf hing , uitfietsen en trachten te finishen rond 7u30min.
Terwijl ik aan de start stond, had ik door dat ik mijn handschoenen vergeten was op het dak van mijn auto, gelukkig passeerde de start voorbij mijn vierwieler en kon ik de handsschoenen nog meegritselen. Hierdoor begon den deze als laatste aan de startklim , maar zo kon er rustig aan opgeschoven worden naar voor zonder iets te forceren.
Het parcours op zich kan je eigenlijk grofweg indelen in 3 grote stukken: Het begin en einde zijn de zwaarste met vele, steile klimmen op een relatief korte afstand en dan het middenstuk op een plateau waar de klimmen iets meer verspreid liggen.. Met dit in het achterhoofd wist ik zeer goed hoe ik mijn raid moest indelen.
De eerste 35km reed ik in het aangename (ja ja ge leest het goed!) van een Nederlander. Aangezien Jurgen en ik een heel week met de Noorderburen op MTB-tocht gaan kon ik mij maar beter hierop voorbereiden ;-). Na ong. 40 km kwam ik teamgenoot John Wouters tegen en hebben we een goeie 65km samen gereden. Dan reed hij een keer voorop, dan ik weer. Na een 60tal km kreeg ik krampen in mijn rechterhamstring. Dit kwam door een blokkage van de rechterrugspieren die dan zorgde voor een uitstraling naar mijn been. Enigste oplossing was rugspieren uitrekken en zo ging de kramp wegwerken. Terwijl we onze tocht verder zette, blokkeerde de rug meer en meer. Maar gelukkig bleven de krampen in de benen weg. Onderweg kwamen we Niko De Meeter tegen en zijn we een 10-tal km met 3 Saeco's op pad geweest.
Onderweg legde ik aan John ook nog eens uit dat Malmedy de verbasterde naam is voor het woord malmedus wat op zijn beurt .... of nee laat maar we zijn aan het afwijken ;-)
Toen we aan de fameuze laatste 20km begonnen nam den deze een beetje voorsprong op John na de klim van 20% omdat ik erop kon rijden en hij niet door een probleem met zijn versnellingen. Iets verder kwamen we terug samen. De klim na de laatste bevoorrading reed hij weg van mij en heb hem pas terug gezien aan de finish, waar hij een 3-tal minuten vroeger arriveerde.
Nu was het gewoon verder fietsen en zo snel mogelijk de speaker horen in het bos boven Malmedy-city want dan weet je dat einde nabij is. Nog even een schoon afdaling meepikken en dan over de meet rijden
Bij de aankomst (in 7u38min en een eindresultaat in de voorste helft van het startersveld) begon de miserie pas. Ik kreeg mijn klopke (die ik onderweg trouwens nooit gehad heb), mijn rug- en nekspieren zaten helemaal geblokkeerd, mijn maag was overversuikerd (door 4 gellekes, 3 bananenbroden, halve banaan, 2 drinkbussen van 650 cl Vitargo, 1 drinkbus en 4 bekertjes Isotone sportdrank en 3 drinkbussen water). En ja even speelde de gedachte: " Dit nooit meer!". Eerst een half uur op de grond gelegen, dan al strompelend naar den auto waar ik ook weer 20 minuten weinig of niks heb gedaan.
Toen maar besloten om een doucheke te gaan nemen en zo hoopte ik terug bij mijn positieve te komen. Maar niets was minder waar. Pas toen ik naar huis aan het rijden was en de klok 3 uur verder stond dan bij aankomst begon mijn lichaam terug iets of wat te functioneren.
Mijn lichaam heeft zich tot het uiterste gegeven en dat was ooit een 'grote droom' van mij om dat eens mee te maken. Gewoon helemaal leeg en kapot zijn na een sportprestatie. We kunnen met een gerust gemoed op MTB-pensioen gaan! Of nee toch nie want als je de RDHF (op welke afstand dan ook) hebt kunnen uitrijden dan wil je gewoon meer van dit alles!
