Opgepast!!!! Bij het lezen van volgend blogtekstje kan de verslaving voor onderstaande toeslaan! Bij mij is het in ieder geval al gebeurt!
Hetgeen waar ik het nu ga over hebben is even banaal dan elk ander spel dat er bestaat maar is toch oh zo slim gevonden (en het basisidee is waarschijnlijk al eeuwen oud)
De ingrediënten voor dit alles zijn:
- een vierkant grijs speltafeltje met daarin 36 kleine vierkantjes - van het ene vierkantje naar het andere lopen steeds geultjes langs elke zijde - er zijn verschillende gekleurde auto'tjes en vrachtwagens die je plaatst zoals het kaartje dat je neemt uit een van de 40kaartjes die je bij het spel krijgt. Het niveau van de combinaties stijgt telkens... - nu moet je trachten om ofwel de rode auto of de rode cabrio of de witte limo of de gele ziekenwagen naar rechts te verplaatsen door de andere voertuigen naar boven/achter of links/rechts te schuiven. - Een van de 4 bovenstaande wagens koop je telkens bij een pakketje van 40 kaarten en kan zodanig ver gaan dat je 2 van deze auto' moet trachten uit te rijden
Het bizarre aan dit spel is dat je soms in enkele beweging een oplossing hebt maar dikwijls zit je ook te zwoegen en steeds terug te komen op hetzelfde schuif/denkpatroon. Ook al zie je dat 1 auto moet verschoven worden maar dit steeds vast blijft zitten.
En dan ... Opeens ... Door met dezelfde auto's een andere combinatie te maken geraakt het opgelost .... En je hebt zelf niet door hoe dat het komt maar hij is uit het blok geschoven en dat is het belangrijkste....
Doe je 2 dagen later hetzelfde kaartje is de kans groot dat je weer ligt te zwoegen omdat je niet meer weet hoe de volgorde van de schuifcombinatie weer was.
Als je het echt niet meer ziet zitten zijn er 2 mogelijkheden:
- ofwel het bakje omgooien en de voertuigen terugplaatsen in startpositie - ofwel op de achterkant van het kaartje zien in welke volgorde je de auto's moet schuiven. (maar dit is voor de echte losers ;-) ) Want geloof me er is maar 1 juiste oplossing per kaartje, je moet niet proberen om het anders te doen want dan lukt het niet!
Gisteren (22 juni) deelgenomen aan wat ze noemen de mooiste en zwaarste MTB-marathon van België. De Raid des Hautes Fagnes met start en aankomst in Malmedy. Het was ook de eerste keer dat ik 115km (2900 HM, 20 hellingen) op een MTB ging zitten. De opdracht was heel duidelijk: HS meter met de klok der regelmaat in het oog houden, eten en drinken alsof er je leven vanaf hing , uitfietsen en trachten te finishen rond 7u30min.
Terwijl ik aan de start stond, had ik door dat ik mijn handschoenen vergeten was op het dak van mijn auto, gelukkig passeerde de start voorbij mijn vierwieler en kon ik de handsschoenen nog meegritselen. Hierdoor begon den deze als laatste aan de startklim , maar zo kon er rustig aan opgeschoven worden naar voor zonder iets te forceren.
Het parcours op zich kan je eigenlijk grofweg indelen in 3 grote stukken: Het begin en einde zijn de zwaarste met vele, steile klimmen op een relatief korte afstand en dan het middenstuk op een plateau waar de klimmen iets meer verspreid liggen.. Met dit in het achterhoofd wist ik zeer goed hoe ik mijn raid moest indelen.
De eerste 35km reed ik in het aangename (ja ja ge leest het goed!) van een Nederlander. Aangezien Jurgen en ik een heel week met de Noorderburen op MTB-tocht gaan kon ik mij maar beter hierop voorbereiden ;-). Na ong. 40 km kwam ik teamgenoot John Wouters tegen en hebben we een goeie 65km samen gereden. Dan reed hij een keer voorop, dan ik weer. Na een 60tal km kreeg ik krampen in mijn rechterhamstring. Dit kwam door een blokkage van de rechterrugspieren die dan zorgde voor een uitstraling naar mijn been. Enigste oplossing was rugspieren uitrekken en zo ging de kramp wegwerken. Terwijl we onze tocht verder zette, blokkeerde de rug meer en meer. Maar gelukkig bleven de krampen in de benen weg. Onderweg kwamen we Niko De Meeter tegen en zijn we een 10-tal km met 3 Saeco's op pad geweest.
Onderweg legde ik aan John ook nog eens uit dat Malmedy de verbasterde naam is voor het woord malmedus wat op zijn beurt .... of nee laat maar we zijn aan het afwijken ;-)
Toen we aan de fameuze laatste 20km begonnen nam den deze een beetje voorsprong op John na de klim van 20% omdat ik erop kon rijden en hij niet door een probleem met zijn versnellingen. Iets verder kwamen we terug samen. De klim na de laatste bevoorrading reed hij weg van mij en heb hem pas terug gezien aan de finish, waar hij een 3-tal minuten vroeger arriveerde.
Nu was het gewoon verder fietsen en zo snel mogelijk de speaker horen in het bos boven Malmedy-city want dan weet je dat einde nabij is. Nog even een schoon afdaling meepikken en dan over de meet rijden
Bij de aankomst (in 7u38min en een eindresultaat in de voorste helft van het startersveld) begon de miserie pas. Ik kreeg mijn klopke (die ik onderweg trouwens nooit gehad heb), mijn rug- en nekspieren zaten helemaal geblokkeerd, mijn maag was overversuikerd (door 4 gellekes, 3 bananenbroden, halve banaan, 2 drinkbussen van 650 cl Vitargo, 1 drinkbus en 4 bekertjes Isotone sportdrank en 3 drinkbussen water). En ja even speelde de gedachte: " Dit nooit meer!". Eerst een half uur op de grond gelegen, dan al strompelend naar den auto waar ik ook weer 20 minuten weinig of niks heb gedaan.
Toen maar besloten om een doucheke te gaan nemen en zo hoopte ik terug bij mijn positieve te komen. Maar niets was minder waar. Pas toen ik naar huis aan het rijden was en de klok 3 uur verder stond dan bij aankomst begon mijn lichaam terug iets of wat te functioneren.
Mijn lichaam heeft zich tot het uiterste gegeven en dat was ooit een 'grote droom' van mij om dat eens mee te maken. Gewoon helemaal leeg en kapot zijn na een sportprestatie. We kunnen met een gerust gemoed op MTB-pensioen gaan! Of nee toch nie want als je de RDHF (op welke afstand dan ook) hebt kunnen uitrijden dan wil je gewoon meer van dit alles!
De avond voor de Hagelandse chrono heb ik nog verschillende onderdelen van mijn fiets laten vervangen, waardoor ik niet optimaal en veel te laat had gegeten. Hierdoor kwam ik niet ideaal gevuld aan de start. Dit zou ik de dag erna wel voelen ...
Voor mij was het de eerste 'wedstrijd' sinds Olne Spa Olne. De eerste 30 km ging alles vlot. Mijn benen voelde super aan, de obstakels werden zeer vlot genomen.
Maar iets na de bevoorrading in Rillaar kreeg ik mijn klopke. Mijn sportdrank die ik mee had van thuis was bijna op. Dus moest ik overschakelen op de sportdrank van de organisatie, die mij niet goed bekwam. Mijn onderrug kwam dan ook nog eens vast te zitten waardoor ik niet op volle kracht kon rijden. In overdrive gaan zat er niet in sindsdien. En de stuurfouten stapelden zich op.
Bij de 3 de bevoorrading heb ik mijn tijd genomen om goed te eten en te drinken. Iets voorbij deze bevoorrading lag ook een tuinslang, waardoor ik mijn fiets nog wat kon afspuiten want die was ondertussen (net zoals het bazeke ;-) ) veranderd in een moddermonster.
Het enigste wat er gedurende de rit voor mij telde was deze moddertocht uitrijden met het oog op de 115km Malmedy binnen 2 weken. Maar nog meer voor de fameuze week in september!!!
De plaats in de rangschikking vond ik niet zo belangrijk, maar die 220ste plaats is toch niet wat ik normaal aankan ;-) )
Het was zeker nog eens prettig om de Hagelandse te rijden. Dit omdat ik enkele jaren geleden nog bij de MTB-club zat die dat toen organiseerde maar ook omdat het rijden in eigen streek toch iets speciaal heeft. Maar zo'n parcours moeten ze me toch niet teveel meer voorschotelen want dit was toch het zwaarste dat ik in Aarschot en omstreken heb meegemaakt.
Het is weer een tijdje geleden, maar dit heeft zijn reden.
Jurgen en ikzelf zijn het project Held Willen Worden opgestart. Hierbij gaan wij de uitdaging aan om in 7 dagen tijd 700km af te leggen met de MTB. Dit van Luxemburg naar Nederland via België en Duitsland.
De bedoeling is ook dat we elk 2500 bij elkaar krijgen om te mogen starten. Maar dit geld gaat rechtstreeks naar het onderzoek om de ziekte van Duchenne te bestrijden. Wat onze actie juist inhoudt en wat nu juist de ziekte van Duchenne is kan je vinden op www.heldwillenworden.be.
Dus surf snel naar deze website en wordt een held!
Laat mij toe om reclame te maken voor mijn product dat ik aanbied aan iedereen die dit wil nl. GET MORE.
GET MORE is een éénmanszaak die zijn diensten aan individuen, groepen, ploegen, bedrijven aanbiedt die op sport- en/of gezondheidsvlak er meer willen uithalen dan dat ze nu doen.
Eigenlijk kan je GET MORE een persoonlijke coach noemen die u met raad en daad bijstaat op vlak van gezonder en sportief leven. Maar ook competitiesporters kunnen bij GET MORE terecht voor een individuele en persoonlijke begeleiding voor, tijdens en na wedstrijden.
GET MORE werkt zelf ook concepten uit die verantwoorder sportiever en gezonder leven stimuleren.
We zijn nu gestart met GET MORE@HOME! Wij komen naar u thuis om samen te kijken naar welke doelstellingen u wilt verwezenlijkt zien. Dit kan gaan over een fitter leven tot wereldkampioen worden. Dit binnen ieders budget!
We zorgen er voor dat we u niet alleen begeleiden via trainingsschema's maar via voeding en het trainen van het mentale welzijn behoren tot ons takenpakket.
Daar staan we dan, een bende zenuwachtige jongetjes die mogen gaan buiten spelen maar moeten wachten op het belsignaal om los te breken.
Maar de dagen en uren die vooraf gaan aan zo'n speelmoment zijn minstens even belangrijk of misschien nog belangrijker. Zorgen dat je de juiste voedingsstoffen binnen hebt op de juiste moment; Zorgen dat je genoeg gerust hebt; Zorgen dat het materiaal in orde is; Zorgen dat je jezelf niet teveel zorgen maakt want dit geeft een weerslag; Zorgen dat je ook niet te zorgeloos bent want dan presteer je ook weer niet optimaal.
Na het startsignaal geef je het beste van jezelf; Trachten om zo lang mogelijk de pijn aan te kunnen die door je lichaam stroomt; Trachten om zoveel mogelijk andere spelende jongens achter je te laten; Trachten om zo snel mogelijk over een streep te rijden die 10 cm breed is.
Voor die 10 cm zijn we uren, dagen, weken, maanden, jaren bezig; Voor die 10 cm spenderen we al onze vrije tijd; Voor die 10 cm hebben we discussies/ruzies met partners; Voor die 10 cm hebben we veel centen over; Voor die 10 cm zit ik hier nu te typen.
Die 1ne decimeter zorgt voor alle mogelijke emoties die er bestaan; Die 1ne decimeter zorgt voor vriendschapsbanden voor het leven; Die 1ne decimeter zorgt voor ervaringen die je anders misschien nooit zal meemaken; Die 1ne decimeter maakt geen onderscheid tussen wereldtopper of wereldknoeier; Die 1ne decimeter velt geen oordeel op welke manier dan ook.
Een klassieker onder de MTB-courses is de 55km van Sart-Tilman. Voor mij is het ondertussen ook een klassieker aan het worden want reeds voor de 5de keer nam ik hieraan deel.
We waren deze keer ruimschoots op tijd waardoor we zelfs op een deftige manier konden opwarmen ! Hetgeen waar ik de afgelopen dagen hard tegenop zag was de start. Starten is nooit mijn sterkste punt geweest en zal dit ook nooit worden maar gisteren was het precies anders. Ik was ineens op de 2de rij aan het rijden zonder al te veel moeite (of waren de andere rustig gestart of was het iets anders)
Na een 3-tal kilometer kwam onze nationale 3-kleur in de Funklasse een fractie naast mij rijden en alsof het de stem van 'hierboven' was gaf hij om de raad om mijn motor niet op te blazen. De gashendel werd wat teruggedraaid! Zoals gewoonlijk kwamen er wat renners mij voorbijgereden en kwam het ideale tempo om de rest van de wedstrijd te vervolgen.
Er vormde zich een groep van een 8tal renners en hiermee gingen we op pad. Het tempo lag ideaal en de overwegende kleur van het groepje was rood. Op een bepaald moment zaten we met 5 teamgenoten in een groepje van acht!!! Als we nu op de weg aan het koersen waren was dit de ideale samenstelling om de 'koers hard te maken'. Maar ja, we zaten ergens in het midden van het pak dus voor de prijzen waren we niet aan het rijden !
De modder was ondertussen goed zijn werk aan het leveren door ons materiaal stevig op de proef te stellen. De benen waren goed en het tempo kon behouden blijven. Maar door een domme stuurfout verloor ik voeling met het groepje. Dit heeft toch zeker een 10-tal kilometer geduurd vooraleer ik er terug bij was. Er zijn van die momenten dat je maar 100 of 200 meter moet prijs geven maar dat 'het gat' niet gedicht geraakt.
Ondertussen was de eerste ploegmaat uit de groep verdwenen door een probleem met zijn fiets. Achteraf bleek dat er niet alleen veel van 'rode mannen' in de koers zaten maar ook in het 'noodbusje' voor de renners met pech.
Na een tijdje schoot er van het groepje niet veel meer over en waren we nog met 2 'roodhemden'. Hier werd er op elkaar gewacht als dit nodig was en uit de achtergrond kwam nog een 3de roodbloes en gingen met onze 3-en de laatste 10km in.
Alles ging goed tot de laatste klim, daar kwam het mannetje met zijn hamertje en klopte mij stelselmatig de grond in. Het kaarske ging uit en nu was het op automatisch piloot naar boven rijden en zorgen dat we niet teveel schade opliepen. Ik voelde mij zo'n wegrenner die de hele dag in de aanval had gereden en op de laatste klim heroïsch ten onder gaat!
Volgens mee is het achtervolgen door de stuurfout en het verkeerd inschatten van het opnemen van voedsel de oorzaak van al dit leed. Mijn 2 kompanen waren respectievelijk een goeie 2' en 8' minuten aangekomen voor mij. Wat een klim van 2 kilometer kan doen met een mens !
Het resultaat was al bij al bevredigend, alleen spijtig van de laatste klim! Dit beloofd voor de volgende wedstrijden! Ondertussen pluk ik nog een brokje zand weg uit mijn ogen!
Oorspronkelijk was het idee om een chrono te rijden in Quevy le Grand maar het vroege uur van opstaan stak mij wat tegen. Dus op zoek gegaan naar een TT in de buurt. Dan kwam ik uit in Archennes, een dorpje net voorbij de Waalse grens en zo'n 40km van hier. Daar wou ik dan maar mijn eigen chrono rijden. De auto werd in Blanden gezet en van daaruit met de fiets naar Archennes. Ginder eenmaal aangekomen zag ik al onmiddellijk dat mijn keuze voor deze organisatie ging lonen. Gezellig sfeer, de eerste hamburgers en ajuinen lagen al bruin te worden, het weer was droog maar winderig. Alles was goed aangeduid voor, tijdens en na de tocht. De bevoorrading was meer dan ok!
Vanaf het begin het tempo goed hoog gelegd en de bedoeling was om dit zo hoog en zo lang mogelijk vol te houden. De klimmetjes gingen vlot en boven aangekomen konden we nog doortrekken. Ok, het was nog niet wat het moest zijn maar het was zeker meer als goed genoeg voor de tijd van het jaar. Door de modderstroken bleef ik rijden zonder al te veel snelheid te verliezen. De bochten werden goed ingeschat en aangesneden. De snelheid kan zeker een stuk de hoogte in, maar daar gaan we aan werken de volgende weken. Het meest hoopgevende was als eenmaal de vermoeidheid begon te spelen de concentratie bleef en de stuurfouten meer dan beperkt bleven. Dus de basis is zeker verstevigd t.o.v. vorig jaar. Ik voel ook dat de krachtraining in de zaal deze winter zijn werk heeft gedaan dit zorgt ervoor dat ik steviger op de fiets zit.
Wat het parcours betreft was dit een kleine repetitie voor het BK marathon in oktober want deze zal doorgaan in dezelfde streek. Bij slecht en winderig weer kan het zeker zijn dat er lijken over de meet gaan komen. Het zal dan vooral een uitputtingsslag kunnen worden. Maar de landschappen zullen de pijn wat verzachten ;-)! Aah ja, ik was choco achteraf, heerlijk !!!!
voetbal is een van de oudste sporten in België zelfs in Europa. maar als je ziet met welk amateurisme dat er soms gewerkt binnen clubs en nog meer binnen de Belgische voetbalbond dan vraag je jezelf toch af dat die gasten niks bijleren. of is het echt maar alleen om de centen te doen?!
Dan is er eindelijk een voetbalploeg die het professionalisme binnen de Belgische voetbalploegen verhoogt door een aanpak die al jaren gebeurt bij de grotere clubs in Europa en in vele andere sportakken zoals het wielrennen, de atletiek, tennis, .... Door gewoon de basisprincipes binnen de trainingsleer toe te passen nl trainen en rust moeten in evenwicht zijn. Maar velen begrijpen da precies nog niet.
Glen De Boeck geeft aan dat Tom De Sutter zowel mentaal als fysiek vermoeid is en liever niet heeft dat hij meer dan een helft speelt bij de beloftenploeg van de Rode Duivels. Wat doen die mannen van de bond: "Laat den Tom maar spelen want het is tegen de Duitsers. De match is niet belanrijk maar ja! Geraakt hij gekwetst? Nie erg dan mist hij een paar matchen. Hoort bij het voetbal" Maar nu mist die jongen de rest van het seizoen en de Olympische spelen. Dan hebben we nog is een ploeg ginder en verkloten ze het zelf. Hiermee wil ik niet zeggen dat De Sutter onmisbaar is, maar hoe dat die jongen staat (of zeg maar "stond") te spelen. Binnekort ist weer van ons Belgisch voetbal erbarmelijk slecht is. Ik zal blij zijn dat het wieler- en mountainbikeseizoen binnenkort terug begint. Dan kunnen we nog eens zien dhoe dat de trainingsleer juist gebruikt wordt.
Hiermee zal de best spelende ploeg van het land (en toch hoop ik dat Standard kampioen wordt ;-)) een serieuse sterkhouder missen. Hoe dat mijn favoriete trainer (alle technisch directeur) van het moment dit gaat oplossen weet ik niet maar het komt wel goe zekers!
noot: sommige zaken zijn wat overdreven en ik had goesting om eens goe te geven ;-)
'Het Hellegat' in Holsbeek is een straat die onder de autosnelweg (E314) doorloopt en die in een valleitje ligt waar drie hellingen samenkomen. Alle hellingen hebben de naam 'De Kluis' of komen hierop uit. Nu gebruik een van die hellingen als sprinthelling. Wat houdt dit juist in:
Ik warm 30' à 45' op en begin aan volgend beulenwerk
12 x 20" sprinten aan 95% van uw maximale HS tussen elke sprint recup. van 35' tot 1'30" en na elke blokje van 12 sprinten een 10-tal km recup en dan terug hetzelfde liedje. Eerste en laatste sprint moet even snel zijn.
Dan cooling down van 45'
Als je zo'n blokje begint dan gaat het nog , maar eenmaal aan sprint 5 à 6 begonnen, dan begint de hel. Dan wordt het rechstaan op de trappers voorover hangen en doorbijten totdat de 20" gedaan zijn. En het wordt altijd moeizamer en moeilijker om de snelheid te houden. De benen en de rug voel je zo vollopen met melkzuur tegen het einde van de sprint. Mijn MP3 speler die maar keiharde punkrocknummers door mijn oren stompt zorgt ervoor dat ik telkens blijf gaan. Het is nu de 4de keer in 2008 dat deze training op het programma stond. Ondanks de pijn die telkens moet verbeten worden gaat het elke keer beter en beter. Ook het seizoen dat stilletjes aan in zicht is zorgt ervoor dat ik de pijn kan blijven verbijten.
Waarschijnlijk zullen nog zo'n 2 trainingen volgen maar dan aan 100% van mijn capaciteit. Dan gaan we pas sterven in de hel!!!! Maar de voldoening achteraf is zo groot dat de hemel in zicht is ;-)!
Het is eind januari, de dagen worden langer, de trainingen worden zwaarder en de goesting om te koersen wordt steeds groter. Het is een zalig gevoel als je elke week beter begint te worden. Dat het trappen op de pedalen steeds soepelder gaat, het nemen van bochten vloeiender gaat, de pijngrens zich weer maar eens verlegd. Nu nog de bostechniek op punt stellen en we zijn helemaal tevreden. Maar ik weet ook dat er nog veel trainingen gaan komen waarbij ik veel ga vloeken,dat ik meelf weeral eens op de fiets moet heffen. Maar als 's avonds de beentjes aan het rusten zijn van de inspanningen heerst er een gelukzalig gevoel in lichaam en geest.
Na het (winter)dipje van de vorige weken zijn we vertrokken voor de laatste rechte lijn naar het begin van het seizoen. Binnen een 3tal weken mijn eerste wedstrijd aan het 'zeetje'. Dit jaar heb ik mij voorgenomen een (voor het eerst!) volledig seizoen te rijden van half februari tot begin oktober.
Voor de rest hoop ik dat de sfeer binnen de collega bikers optimaal is, maar dat zal wel in orde komen. De steun die je van elkaar hebt als de koers niet is gelopen zoals je wilde maar ook de complimentjes bij een goed gereden rit zijn van die zaken dat het de moeite waart maakt om te blijven trainen. Maar ook de supporterskreten tijdens de wedstrijd is fantastisch om te beleven.
De afgelopen 2 weken was het zeer warm voor de tijd van het jaar. Temperaturen tot 13° Celsius. Windstoten van 100km/U en zeer veel regen waren de ingrediënten voor abnormale weersomstandigheden. Het was een combinatie van guur herfstweer en de temperaturen van de lente.
Deze weersomstandigheden hebben als gevolg dat de bladeren, knoppen en meiklokjes op de planten staan of de uit de grond komen(kijk maar naar de huisgemaakte foto's van gisteren). En we zijn nog maar januari!!! De laatste jaren begon de lente ook een paar weken vroeger dan normaal maar 2 maanden dat is toch wel heel rap! Wat gaat het volgend jaar zijn, gaan de bladeren dan gewoon niet meer vallen en blijft alles staan ?!
Er zijn ook wetenschappers die beweren dat dit alles de voorbode is van een nieuwe ijstijd. Want zoveel duizenden jaren geleden, warmde de aarde ook eerst zeer heel hard op voor de ijstijd eraan kwam. (ik was er zelf niet bij, maar heb het horen vertellen ;-)
Maar langs de andere kant is het misschien een levenscyclus die we gewoon moeten ondergaan en proberen te overleven. Dus voor een deel moeten we het misschien gewoon ondergaan.
Het ondergaan van zaken daar ben ik niet zo sterk in dus probeer ik er zelf maar iets aan te doen door o.a. wat meer te trainen met mijne velo ;-). Maar toegegeven ik ben ook niet altijd even secuur. Als iedereen nu een beetje zijn steentje bijdraagt dan kom het wel in orde. (denk ik)
Ik geef het toe ik ben verslaafd aan Sara, het VTM-programma elke weekdag om half 7. Ik weet niet wat dat het is dat me zo verslaafd maakt maar het programma blijft boeien van voor tot achter. Normaal gezien kan ik makkelijk een programma links laten liggen maar dit wil ik niet missen. En als het kan de dagelijkse afleveringen en dan ook nog eens de marathon aflevering op zondag erbij nemen. Je weet perfect wat er gaat gebeuren, maar het is echt zo'n programma waarbij je je verstand op nul kan zetten en geweldig hard kan mee meeleven.
Nu dat we het toch over verslavingen hebben. Ik beken dan ook maar onmiddelijk dat een andere verslaving van mij is om zoveel mogelijk nieuwtjes te vergaren over van alle andere nutteloze zaken. Over zaken die er echt niet toe doen en de meest absurde eerst. Deze ziekte is al aanwezig van mijn kindertijd en naarmate je ouder wordt, wordt het precies erger. Het internet afschuimen, de 'boekskes' lezen, boeken lezen enz.
Om af te ronden geef ik nog een laatste verslaving mee, die nieuwe hype na het jumpen, de tech tonic. Is eigenlijk een dans die al bezig is van 2000 en komt uit Frankrijk. Er wordt wat naar eigen goesting gedanst op electro muziek uit de jaren tachtig. Het zou de nieuwste hype worden
watch en see http://www.garagetv.be/video-galerij/stijn/Yelle_A_Cause_Des_Gar_ons.aspx
Je kent dat wel, het moment dat je jezelf de vraag begint te stellen: 'Waarom doen we het allemaal?'
Het uren afzien tijdens het trainen? Maanden, weken, dagen, uren achter je boeken zitten om toch maar dat deeltje kennis tot jezelf te nemen? Uren lang achter de potten staan? Liggen zweten en zwoegen om toch maar het juiste uitgebalanceerde trainingsschema te verkrijgen? En zo heeft iedereen wel iets...
Het antwoord is eigenlijk simpel dat het groot is: op zoek gaan naar opperste geluk. Al is het maar een fractie van seconde, daar probeer je toch naar toe te streven. of toch niet?!
Daarstraks was het weer zover, ik stond met iemand te praten over het feit dat we ons uren staan af te beulen in de fitness, op de fiets of op welke andere manier dan ook. Conclusie: Je gaat op zoek naar dat moment dat jezelf bij de grootste waant, dat je de beste bent, dat je sneller bent dan die andere, dat je jezelf verbeterd, dat je beter de trap op kan, dat je dat deeltje van de leerstof eindelijk onder de knie hebt, ...
Eigenlijk is het een heerlijke gedachte dat je steeds wil vooruitgang wil boeken, dat je jezelf steeds nieuwe impulsen wil en kan geven. Diegene die zeggen dat ze dit niet willen zijn ofwel grote leugenaars ofwel durven ze zelf hun grenzen niet verleggen uit schrik dat ze falen ofwel niet in staat om dit voor zichzelf te beslissen.
Langs de andere kant zijn er genoeg in de wereld die hun grenzen moeten verleggen om te kunnen overleven en te zorgen dat ze kansen krijgen in hun leefwereld. Wat voor ons een hobby kan zijn, is voor andere hun manier om te overleven. Gisteren werd dit nog eens pijnlijk duidelijk in de reportage op Canvas: 'China voor beginners'. Waarin kinderen van 5, 6 jaar door hun ouders naar een sportschool worden gestuurd om te zorgen voor een toekomst niet alleen voor het kind zelf maar ook voor de rest van de familie.
Maar dit gebeurt niet alleen in China zo zijn er ook wielrenners, voetballers, lopers,.. die naar oa naar het westen komen om een toekomst te hebben.
Daarom probeer ik dit steeds in het achterhoofd te houden wanneer ik weeral eens aan het afzien ben en mijn geest wil niet meer mee. Maar eerlijk toegegeven dit lukt mij niet altijd .....
Maar meedoen is belangrijker dan winnen zeker ....
Vandaag is het zover mijn eerste blogberichtje op het world wide web!
ik zal mij even voorstellen:
Netraam is mijn blognaam, maar als je (heel) even nadenkt kan je mijn naam erin terugvinden. ;-) Woon momenteel in het Hageland, met mijn vriendin in een oud alleenstaand arbeidershuisje vlakbij de spoorweg. Geen huisdieren en kinderen.
Ben zelfstandig sportbegeleider en ben dus elke dag bezig met de belangrijkste bijzaak van de wereld! Daarom start ik deze blog omdat ik elke dag bezig met onbelangrijke dingen die belangrijk zijn. Het starten van deze blog is hier een mooi voorbeeld van.
Ik ga proberen om elke dag een stukje op het net te gooien, dit kan over mij gaan maar even goed onrechtstreeks over mensen die ik begeleid, waarmee ik samenwerk of samen leef.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
!
!
'Het Hellegat' in Holsbeek is een straat die onder de autosnelweg (E314) doorloopt en die in een valleitje ligt waar drie hellingen samenkomen.
){kind=link}
){kind=link}