Kinderen zullen je niet herinneren om de dingen die je hun gaf maar om het gevoel dat je van ze hield. Lieve bloggers,
Een boodschapje nalaten na het lezen van mijn berichten is altijd leuk.
06-01-2011
Nog even...
Ondertussen is het weer even geleden dat ik mijn blogje nog bezocht heb. Weet eigenlijk ook niks nieuws te vertellen voor de moment. Ik begin wel heel zenuwachtig te worden voor mijn operatie volgende week. Iedere dag komt dat dichterbij... En ben echt wel bang, maar er over klagen brengt niet veel op want we hebben de keuze gemaakt om ervoor te gaan!
Voor de rest gaat hier alles zijn gangetje, en zijn we nog aan het bedenken of we de stap nu gaan zetten naar psychologische hulp of niet. Ik denk dat mijn ventje het nu meer nodig heb dan ikzelf. Maar we zien nog wel... We gaan stap voor stap en de eerstvolgende stap is dus mijn operatie...
Het is weer even geleden dat ik hier geschreven heb, ga het nu ook niet te lang maken. Deze week een zware en drukke week geweest. Mijn familie die weer is begonnen, natuurlijk, was te denken zo juist voor de 'feest' dagen. Na alles wat ik nu met mijn familie heb meegemaakt weet ik dat die gezellige kerst en feestdagen relatief zijn. Ik ben van mening dat de gezelligheid van kerstmis een heel jaar kan duren en dat je bij manier van spreken iedere avond een kerstavond kan organiseren. We hopen, mijn ventje en ik, dat wij onze kindjes kunnen laten opgroeien met vele kerstavonden, meer dan 1 per jaar, met veel gezelligheid en warmte!!!
Ik had het eerder op deze blog, toen ik begon met dit blogje, over loslaten. Als ik het verleden niet kan loslaten dan zou ik misschien wel naar een psycholoog stappen. Nu is er deze week zoveel gebeurd, en mijn ventje gaat er ook onderdoor, dat we nu misschien wel eens die stap SAMEN moeten nemen. Mijn ventje heeft letterlijk gezegd dat hij het misschien wel nodig vind om naar een psycholoog te gaan. Dat heeft me wel wat wakker gechud, mijn ventje is geen prater normaal gezien... als hij al aan de alarmbel trekt moet het al wreed zijn... Mijn familie heeft jaren mijn leven verkloot maar ondertussen zijn ze niet alleen dat van mij aan het verkloten maar ook dat van mijn ventje, en wie weet later ook dat van onze kindjes? Met mij mogen ze doen wat ze willen maar aan mijn geliefden steken ze geen poot uit, want dan zullen ze me wel eens kunnen leren kennen...
Om af te sluiten:
Kinderen zullen je niet herinneren om de dingen die je hen gaf, maar om het gevoel dat je van hen (niet) hield!!!
PS: Prettige kerst en een gelukkig nieuwjaar, en wees vooral niet hypocriet op deze dagen.
mijn veilig plekje op het internet (?), mijn blogje.
Deze week heb ik mijn (hopelijk) veilig plekje al veel moeten bezoeken. Vandaag heb ik hier weer even iets te vertellen. Ik ga proberen het kort te houden. Ik heb het op deze blog al eerder gehad over mijn familie... Vooral mijn moeder heeft me al gestalkt via verschillende hoeken, maar vooral internet. Nu dacht ik dat de storm gaan liggen was, en wat het dat betreft eindelijk de rust gevonden hebben. Nu hebben we gisteren mogen ervaren dat niets eigenlijk minder waar is... Ik wordt opgezocht op internet, via de mogelijke gebruikersnamen en blijkbaar is de vriendin van mijn moeder erin geslaagd ook, ik denk met behulp van de vrouw van mijn vader, eigenlijk ben ik het zeker. De reden waarom we dit zeker zijn is omdat mijn ventje op dat forum ook een account heeft aangemaakt en gisteren op dat account was gaan chatten... onze ogen gingen in ieder geval open. We hebben het mooi met onze eigen ogen gezien, dus we spreken hier totaal niet meer van een vermoeden. (op een forum waar ik sinds van de zomer lid ben geworden via de vrouw van mijn vader, en ik was niet van plan om me te laten kennen en dat forum te verlaten voor een ander persoon, al zeker niet voor 1 van die bende...) Deze mensen hebben van de zomer als kemphanen tegenover elkaar gestaan, maar om een ander, voor mij (ons) leed aan te doen zijn ze in staat om de beste vrienden te zijn, begrijpen wie begrijpen kan. Toen ik nog contact had met mijn vader en er nog geen sprake was van ruzie of spanningen heb ik enkele keren gedroomd dat mijn ouders op het einde van de rit samen rond de tafel zit, en ik uiteindelijk de boosdoener ben, uiteindelijk is mijn angst nog waarheid geworden ook.
Ik was van plan hier geen slaap meer voor te laten, toch niet voor hen. Maar blijkbaar kan ik daar niet in slagen. Ik vraag me af wanneer het eindelijk allemaal gaat stoppen. Moeten we misschien naar het buitenland vertrekken? Of moet ik een andere naam aannemen (Wij)? Deze dingen klinken drastisch, maar zijn zo gek nog niet voorgesteld. Ze gaan denk ik steeds maar weer verder gaan. Ik ben heel bang voor de moment dat ze via via te horen krijgen dat wij een kindje hebben, als iemand dat echt wil weten komt die dat wel te weten, misschien hebben ze zelfs wel rechten om dat te weten te komen dat weet ik niet, het gemeentehuis is daar gemakkelijk bij te bezoeken. In ieder geval, ik weet als ze de kans hebben om ons te kraken ze dat zeker niet gaan laten. Ik ben niet voor niks 1 keer in mijn leven tegen mijn moeder in gegaan. Mijn vader dat kan ik nog steeds niet vatten wat ik die vent in de weg gelegd heb. Ik heb als kind veel moeten slikken en heb in september nog meer moeten slikken. Ik snap niet dat ik door mensen zo behandeld wordt, ik heb steeds met iedereen het beste voor maar toch... zij precies niet met mij? Op deze manier groeit alleen maar het wantrouwen in mensen.
Ik hoop blogje, dat jij mijn veilig plekje blijft op het net. Door mijn ziekte ga ik niet werken, eigenlijk kom ik amper de deur uit, ja eigenlijk ben ik vaak gekluisterd aan deze vier muren en ja misschien ben ik wel geïsoleerd en vaak is "het net" mijn sociale buitenwereld.... het maakt me bang dat ik dit zelfs niet kan raadplegen zonder gevolgen...
Ik wil eigenlijk helemaal niet meer hier mee bezig zijn, ik heb voor de moment mijn energie te sparen voor andere en vooral belangrijkere zaken (operatie die voor de deur staat en hopelijk dan mama kunnen worden). Ik wil het gewoon allemaal achter mij laten, voor deze reden zal het ook al zeer positief zijn dat wij onze thuis elders vinden. Ik voel me hier nu al meer dan een jaar (zo lang heb ik met mama geen contact meer) niet meer op mijn gemak in het huis dat eigenlijk onze thuis zou moeten zijn. Mijn ouders enzo weten me wonen... dus, ik zal ongelooflijk blij zijn als we de deur hier voor goed achter ons sluiten, en elders een warmte thuis kunnen creëren, in de hoop dat ze ons daar dan niet komen opzoeken. Want ik weet ook wel als je echt iemand wil weten wonen je dat wel kan vinden. Ze zijn mijn ouders dus ik denk dat ze ergens het recht wel hebben om te achterhalen waar hun "dochter" woont... of hun kleinkinderen misschien wel op dat moment. Maar daar zal ik maar niet aan denken, want zo heb je geen leven meer en kan je misschien beter van de aardbol verdwijnen... en nee, dat ben ik niet van plan, uiteindelijk leef ik veel te graag!
Ik zeg en denk vooral meer dan dagelijks, gelukkig dat ik en mijn ventje elkaar nog hebben! Hij is echt mijn alles, moest ik hem momenteel niet hebben dan had al de rest geen nut meer voor mij en dat meen ik. JA, ik ben gelukkig!! Maar godverdomme, rot - familie van mij, laat ons voor eeuwig en altijd gerust!
Onze droom die zal wel al duidelijk zijn maar ik ga hem nog eens verwoorden voor alle zekerheid: een kindje!
Gisteren was het 14 december, dus was het de grote dag en zouden we te weten komen wat ons te wachten zou steen om onze droom te kunnen verwezenlijken. Ik had de gynaecoloog eerder al aan de telefoon gehad omdat ik graag al iets wou weten over mijn uitstrijkje (wat gelukkig in orde was). De gynaecoloog had eerder ook al gesproken van mijn baarmoeder afwijking, maar ze dacht dat er geen operatie voor mogelijk zou zijn, toch zou ze "de expert" onder hen daarover voor alle zekerheid aanspreken, of die persoon van dezelfde mening was. Maar eigenlijk had ik geen rekening gehouden met een eventuele operatie, maar had ik gedacht dat ik gisterenavond zou buitenstappen met een hormonen kuur en dat we misschien deze maand nog zouden starten met inseminatie, maar niets was minder waar.
12 januari word ik dan toch geopereerd aan de baarmoeder. Het zal wel een kijkoperatie zijn, maar toch... het is en blijft toch een operatie zonder het erger te willen maken dan het zal zijn, om nog maar over die narcose te zwijgen, daar heb ik het ook niet echt voor. Het kwam echt aan als een ijskoude douche, want met dit hadden wij niet echt nog rekening mee gehouden. De gynaecoloog zei dat ik nog een week, of twee weken mocht bedenken en dan beslissen. Maar nee... Ik vertrouw op haar en als zij zegt dat dit nodig is, dan gaan we daarvoor. Voor ons toekomstig kindje echt alles, zo graag willen we dat! Het is er nu nog niet, maar op die manier merk ik dat wij toch al veel liefde voelen voor ons wondertje dat (hopelijk) op komst is. Ik ben echt bang voor eender welke operatie, maar die angst wil ik gerust even opzij zetten, zolang dat wondertje ons gezinnetje maar komt verrijken én dat het wondertje zo goed mogelijk kan ontwikkelen in mijn buik. Ik laat de operatie doen zodat ons kindje hopelijk meer plaats zal krijgen om te groeien en te spartelen, ...
Ik heb gevraagd naar de consequenties als ik het niet zou laten doen. Het is nog niet zeker dat ze het probleem kunnen verbeteren door de kijkoperatie. Er zit een tussenschot in mijn baarmoeder, waardoor de risico's bij een zwangerschap toch wel hoog liggen. Nu willen ze proberen om dat tussenschot (grotendeels) te verwijderen, maar ze moeten dan ook eerst in de buik kijken via een kijkoperatie wat er boven mijn baarmoeder is, dat kunnen ze niet zien via eender welk onderzoek. Ze willen dit doen om het beste uit alles te halen, en mijn baarmoeder niet kapot te maken want die kans bestaat als ze het tussenschot gewoon vaginaal zouden verwijderen zonder daarboven te kijken. De artsen zullen wel weten wat ze doen??? Als ik nu beslis dat ik het niet laat doen, dan zal ik nooit weten of het mogelijk was om de afwijking te verhelpen en de risico's te verkleinen (al zullen de risico's altijd hoger blijven dan normaal). De gynaecoloog zei toen echt iets doorslaggevend en toen was ik helemaal zeker: ik laat het doen. Ze zei als je jullie kindje verliest op 24 weken zwangerschap en je houd er niks van over, dan ga je jezelf heel je leven schuldig voelen en heel je leven afvragen of ik het toch niet beter wel had laten bekijken of er iets aan kan gedaan worden. Vanaf 20-24 weken bestaat er een groot risico dat ik ons kindje zal verliezen, ook dit weer zonder het erger te willen maken moeten we realistisch blijven en ben ik de gynaecoloog eigenlijk wel dankbaar voor haar eerlijkheid en het niet rond de pot te draaien maar ons gewoon duidelijk zijn waarop het staat. Het is ook niet zeker of de operatie iets gaat uithalen, maar zoals we bezig zijn met hopen, hopen we ook daar het beste voor. Na de operatie is het drie weken rust en daarna kunnen we er echt (normaal gezien) in gaan vliegen! Dan zou ik moeten beginnen met een lichte hormonen kuur en kan er die maand ook gestart worden met inseminatie. Ik hoop dan echt dat het geluk dan eindelijk voor ons eens is weggelegd, en ik hoop dan ook dat de zwangerschap goed verloopt want eerlijk gezegd ben ik daar wel bang voor, de gynaecoloog was er duidelijk genoeg rond. Ze zeggen dat hoop leven doet, ik hoop dat ik dat dan ook letterlijk mag nemen! Zou niet graag een volmaakt mensje afgeven, dat wil niemand meemaken... we zullen maar positief blijven, maar toch zullen we ook rekening moeten houden met het mogelijke. Wat wel goed nieuws was is dat mijn ventje zijn staaltje eigenlijk wel van heel goede kwaliteit was! Ze had in het verleden gezegd dat de vorm van de zaadcellen gedaald was, die was 2% en moet normaal 10% zijn MAAR de hoeveelheid van de zaadcellen ligt eigenlijk serieus wat hoger dan het gemiddelde, waardoor hij met 2% eigenlijk oke zit met de vorm. Dus ventje, geen zorgen, met jou is alles ok! :) Wat ik me wel afvraag is waarom ze toch overgaan naar inseminatie. Ik denk om de kansen toch groter te maken voor ons dan op natuurlijke wijze, we wachten er immers toch al lang genoeg op denk ik... en hebben toch al onverwachts heel wat stappen moeten nemen op de weg naar....
Ik sta vaak stil bij de moment dat ze me zullen zeggen dat ik zwanger ben, ik ga het echt niet kunnen geloven en de wereld zal zeker stil staan voor ons. Daar kijk ik echt naar uit... en voor dat moment doe ik alles. Om nog maar te zwijgen over het moment dat wij ons mini - mensje dat we zelf gemaakt hebben mogen ontmoeten en leren kennen, en dan die verantwoordelijkheid iedere dag te dragen om het waarden en normen bij te brengen om het te laten groeien en ontwikkelen naar een volwassene en vooral gelukkige persoon!! Ik weet nu al, kleintje, dat wij daarvoor echt ons best gaan doen! Je bent echt meer dan welkom, mama en papa wachten op jou!
Mijn ventje maakte er me gisteren op attent dat het alweer even geleden is dat ik geblogd heb en dat het misschien wel eens nodig is... waarschijnlijk heeft die lieve man van mij wel eens gelijk!
Kerstmis en Nieuwjaar staan voor de deur... en dat brengt toch wel verschillende gevoelens bij mij naar boven. Het is de tweede reeks feestdagen zonder iemand van mijn familie, en ja, ondanks alles mis ik hen toch (behalve mijn vader, die heeft er voor goed gelegen voor mij, maar de rest van mijn familie is toch wel iets of wat delicater) Mensen vinden dat simpel, maak het dan goed met je moeder... maar zo simpel ligt dat allemaal niet. Ik heb al meer gedaan dan dat ik zelf aankon en niks was goed genoeg en om iets goed te maken moet je ook met meer dan alleen zijn denk ik... en daar ligt het probleem ook al. Ik weet trouwens ook niet of het zo goed voor mezelf zal zijn moest ik een poging ondernemen om het weer in orde te brengen. De laatste dagen vraag ik me af hoe mijn familie nu over mij zal denken en of er nog over mij gesproken zal worden, net zoals ik hier vaak over hen spreek. Ik vermoed alleen dat er bij hen zo positief niet zal gesproken worden over mij... Ik heb dan ook een klacht neergelegd voor mijn eigen broer en mama! Mijn mama viel via facebook al mijn vrienden lastig, voor haar gekend of ongekend, om ellenlange mails te sturen en me heel zwart te maken. Ze sprak ook over haar rechten aan te nemen als grootmoeder als ze ooit via via zou vernemen dat wij mama en papa geworden zijn. En dat heeft me toen het hardst geraakt, ik heb toen klacht gaan neerleggen voor stalking en belaging, vooral om dat te kunnen vastleggen om ons hopelijk toekomstig kindje veilig te stellen. Het heeft me ook kwaad gemaakt, dat ze eerst eens moeder is en dan mag ze grootmoeder zijn....
Ze had ook al eerder naar mij geschreven in 1 van haar haat - mails dat ze hoopt dat mij hetzelfde voorkomt dan dat haar nu met mij overkomt en dat ze daar zelfs voor zou zorgen, dat hebben we allemaal zwart op wit staan. Voor ons is het "geen probleem" (liever niet) dat ze ons kind wil zien uit liefde dat ze voor dat kind zou voelen, omdat ze echt haar kleinkind wil leren kennen en omdat ze een grootmoeder wil zijn voor haar kind, maar het is voor ons wel een groot probleem als ze ons kind zou willen zien voor de reden om het tegen ons op te zetten.
De feestdagen brengen ook weer herinneringen naar boven zoals "nieuwjaarke zoete gaan zingen" De kerstvakantie was voor ons dag in dag uit in Antwerpen de vele cafés en hoerekoten afschuimen om geld binnen te brengen. Zo hadden we opt einde van de vakantie toch zo'n 30 000 fr. Daarmee mochten we dan kadootjes voor haar kopen, hebben we zelfs onze ouders uit de shit geholpen. Er was weer maar eens een deurwaarder die geld eistte, moest binnen de 24u betaald worden of de inboedel werd opgehaald, wij hadden heel wat centjes bij elkaar gezongen, juist genoeg om de deurwaarder te betalen. De deurwaarder keek nogal toen hij de zakjes klein geld in zijn handen kreeg. Daar heb ik nooit nog 1 woord van gezegd, maar zij durft mij dan aan te manen voor een onterechte schuld van zoveel euro's... terwijl ik haar zoveel geholpen heb uit die "shit". Ik ging van mijn 14 jaar babysitten, en vanaf mijn 16 jaar (de toegestane leeftijd) ging ik iedere vakantie vakantiewerk doen, maar toch werd ik altijd afgeschilderd dat ik te lui ben om te gaan werken en geen geld in het laatje breng. Met dat geld dat ik verdiende van het werken kochtte ik vele kadootjes voor haar en mijn broers. Ook daar profiteerde mijn moeder van, ze zei wat ze graag wou hebben en ze wist maar al te goed dat ik er om zou gaan voor haar... Ik heb zelfs met mijn zuurverdiende centen boodschappen gedaan, onze wekelijkse boodschappen zodat we konden eten. Dit kon ik doen totdat mijn geld op was, en dat duurde niet lang. Als het dan op was dan kreeg ik onder mijn voeten dat ik een gat in mijn hand had, maar op het einde van de rit had ik wel NIKS voor mezelf gekocht! Of het moest zijn dat ik van haar voor een bepaald bedrag kleren moest kopen, maar zelfs dat is denk ik maar 1 keer gebeurd. Ik had een kleerkast vol kleren, afgedankte brol van haar, ouderwetse dingen van de jaren 70? Ja, op die manier had ik inderdaad een kleerkast vol met kleren... Ik moest zelfs haar afgedragen bh's dragen... Ik heb er in ieder geval 1 ding uit geleerd die ik zeker ga overbrengen in onze opvoeding: ik zou echt niet graag hebben dat onze kindjes zouden gaan zingen deur aan deur... ik heb daar veel te slechte herinneringen aan overgehouden en ik zou me er ongelooflijk slecht bij voelen moesten onze kindjes, al is het maar in de straat, staan zingen aan de deuren. Ze moeten dan maar eens voor ons zingen :) Ik besef ook wel dat gaan zingen voor vele ook wel leuk zal zijn, maar ik zal hen eventueel wel vertellen waarom mama (en ik denk ook papa) liever niet hebben dat zij dat gaan doen... Al besluit ik nu al om tegen onze toekomstige kindjes niet te veel te vertellen van mama's verleden, dat is voor niks nodig. Vanaf ik een duimpje groot was en in staat was dingen te begrijpen werd ik overstelpt met mama's problemen, vooral onverwerkt verleden... en dan kom ik weer daarbij, ik wil alles loslaten voor ik onze kindjes op de wereld zet. Daarom denk ik niet dat het zo'n goed idee is om weer de stap te maken naar mijn moeder om het "goed te maken" ik heb echt meer gedaan dan dat goed was voor mezelf, en ergens stopt het toch ook? ook al gaat het om je moeder... Sommige dagen voel ik me echt schuldig tegenover mijn moeder. Ik heb altijd zorg voor haar gedragen, steeds naar haar geluisterd, en ineens laat ik haar in de steek. Zo voelt het vaak voor mij. Maar eigenlijk heb ik gewoon tegen haar, weliswaar aan telefoon, gezegd wat er van al die jaren op mijn lever ligt. Ze eiste van mij een verontschuldiging, en ik heb haar gezegd, oh nee mama, deze keer krijg je die niet! En ik ben ook echt nooit van plan om mij te verontschuldigen maar toch vraag ik me af of ik echt niet overdreven heb... of ik toch niet nog pogingen moet ondernemen, en had ik niet dit moeten doen of dat nog moeten doen... maar eigenlijk weet ik dat het nooit of nooit goed genoeg had geweest. Degene waarmee ik heel hard in mijn maag zit is mijn jongste broertje, hem zal ik nooit of nooit kunnen loslaten, dat weiger ik zelfs. Ik denk elke dag aan hem. Ik vraag me af hoe hij het stelt, of hij zich niet te slecht voelt nu zijn grote zus - zijn tweede mama zoals hij zegt - hem in de steek laat? Hoe zal hij niet tegenover mij worden opgezet? Al weet ik dat hij weet dat er echt wel verkeerde dingen gebeuren bij hem thuis. Ik hoop echt dat ik hem ooit in dit leven nog mag ontmoeten!!!!!!!!
21 november is hij verjaart, hij is al 14 jaar geworden. Ik heb mijn kleine broer een kaartje gestuurd... maar ik verwacht niet dat hij die zelf heeft mogen ontvangen en mogen lezen en in zijn handen mogen houden. Mijn kleine broer is voor mij als een kindje voor mij, net zoals hij zegt dat ik zijn tweede mama ben, ik weet echt wel hoe moedergevoelens in elkaar zitten, ik weet hoe pijn het doet nu als je een kindje op de 1 of andere manier verliest... want zo voelt het voor mij het is echt hart verscheurend. Zou het voor mijn mama ook hartverscheurend zijn als ze me niet meer ziet of hoort? Diep in haar binnenste misschien wel denk ik, dat kan toch niet anders? Of wel? Ik vraag het me echt af... maar of ik er ooit antwoord op zal hebben daar vrees ik voor! In ieder geval mama, ik mis jou en ik zie jou graag... ondanks alles! Maar oh nee ik zet geen eerste stap deze keer, deze keer kruip ik niet meer voor de moederliefde van jou, dit moet maar eens vanzelf lukken. De eerste stap is aan jou, en liefst op een normale manier, niet op een hatelijke vijandige manier zoals het voorbije jaar als je dan via eender welke weg ook contact opneemt. Ik kan ook nog niet beloven hoe ik reageer op een contact opname van mijn mama... want ik sta er me echt van bewust dat ik dat allemaal moet loslaten om zelf een goede mama te kunnen zijn, misschien, ik hoop het, dat ik ooit een goede mama kan zijn! Ik denk moest ik mijn mama terug in ons leven toelaten dat alles gewoon opnieuw zou beginnen. Ik zal het zeker nooit zo ver laten komen als in het verleden, ondertussen ben ik een volwassen vrouw die op korte tijd fel veranderd is, ik laat me echt zo niet meer doen, maar ik weet niet of ik het allemaal een tweede keer aan kan, en ik wil niet in dat gevecht zitten wanneer er kindjes in ons leven zijn want dan lijden zij gewoon mee, en dat wil ik echt vermijden!!! Mijn moeder had ook alsmaar problemen met haar moeder, en dat contact ging voor een paar jaar goed, tot een periode slecht en dan weer geen contact. Ik heb daar als kind ook van af gezien, omdat ik mijn mama verdrietig en ongelukkig zag... en DAT wil ik onze kindjes niet aandoen... Dus mensen aub, stop met commentaar te geven wanneer je niet weet hoe de vork aan de steel zit. Wanneer je niet weet wat een kind al voor zijn ouder(s) heeft gedaan!!! Misschien heeft dat kind wel eens meer dan genoeg gedaan... en verwacht dat kind eindelijk ook wel eens iets van de ouder(s) Stop aub met zo snel te oordelen... !
Ik was niet van plan om de Kerstboom dit jaar te zetten, voor verschillende redenen, waaronder ook deze waar de blog over gaat. Maar eigenlijk lost dit niks op, en staat de Kerstboom ook nu bij ons in de woonkamer te schitteren!
Ondertussen is het even geleden dat ik hier geschreven heb. Het is hier nogal druk geweest omtrent de huisbaas... Hiervan kom ik nu eventjes een update neerschrijven! Vorige week maandag zijn we langs de huisbaas gegaan, om hem op de hoogte te brengen van wat er aan zijn huis aan de hand is. Toen we er passeerde zaten ze al gereed in hun auto om op stap te gaan, We wouden hen niet storen in hun plannen en besloten later die dag nog wel eens terug te gaan. Dat deden we 's avonds rond 19u met een verveeld gevoel. In onze vorige woning zaten we ook geplaagd met vocht en schimmel en zijn we met veel moeite, ruzie en problemen kunnen verhuizen en we hoopten dat we het dit keer op een volwassene manier konden bespreken. Volgens mij is een eigendom van iemand voor die persoon alles, en vind die dat heel belangrijk dat zijn huis in orde is? Zo zou ik toch denken... maar ook weer in dit geval is het anders, enkel de vele euro's per maand op zijn rekening zijn belangrijk. De manier waarop zijn huurders er vertoeven dat maakt hem helemaal niet uit! Maar die maandag werden we wel goed ontvangen, ze leken zelfs dankbaar dat we het kwamen zeggen. De huisbaas zou dinsdag- voormiddag zeker komen kijken, hij vermeldde er wel bij als het weer het toelaat. (ik had toen al zoiets van nee, die stuurt zijn kat morgen, maar goed laten we geloven in de goedheid van de mens) We hebben nog even aangebracht of wij eventueel vroeger mochten verhuizen dan dat het contract loopt. In begin van dit jaar hebben we dat ook gevraagd en daar werd heel positief op gereageerd, we mochten dat van hem, en het stak niet op een maand, we moesten niet persé 3 maand vooropzeg doen. We hebben toen enkele huizen bezocht, maar dat is dan weer bekoelt toen bij ons maar nu... zal dat niet meer bekoelen. Ik vroeg of hij dat op papier wou zetten, want geen enkel immo kantoor wil met ons werken omdat wij onze opzeg nog niet hebben gedaan, en ook niks op papier hebben dat we effectief vroeger mogen vertrekken. Het is een drie jarig contract, dus moeten in principe dat contract uit doen. Nee, ze willen dat niet op papier zetten, dat is voor niks nodig want zij doen niet moeilijk. Dat kan best zijn, maar op die manier hebben wij niks op papier in handen, en staan we ook niet safe. Als wij zeggen binnen twee maand verhuizen wij, en die huisbaas onderneemt stappen, kan het ons heel veel geld kosten! Maar goed, we hebben niet aangedrongen daarvoor, we kunnen hen moeilijk gaan verplichten... In eerste instantie wouden we dat het groot probleem in de keuken werd opgelost, verder zouden we wel zien... Dinsdagavond nog geen huisbaas gezien, maar de muur in de keuken stond toen wel klets, maar dan ook kletsnat! Het water druppelde uit de dampkap en we hadden hem al twee dagen niet gebruikt. Heb toen naar de huisbaas gebeld om te zeggen van, het is nu echt wel de moment... (ik versta heel goed dat hij er niet durft door rijden met dit weer, het is een oude man. Maar hij woont 1 straat van ons, en om voor zijn plezier weg te gaan haalt hij wel zijn auto uit. Maar goed, tot daar aan toe, we wouden hem gerust gaan halen ook om te komen kijken) Ik werd heel onvriendelijk te woord gestaan door zijn vrouw, dat ze zeker vandaag niet durven te komen... misschien wel morgen (woensdag) , want dan moesten ze weg en misschien gingen ze dan wel passeren. Ik zei nog tegen mijn ventje, denken ze nu echt dat we niks anders te doen hebben dan heel der dagen zitten wachten tot misschien de huisbaas zou komen? Is het dan zo abnormaal dat ik graag zou hebben dat ze op voorhand zeggen wanneer ze juist komen? Nu ge raad het al, donderdag hadden we nog geen huisbaas gezien. Intussen was het steeds aan het verergeren in de keuken. Ik had een stopcontact al horen kraken.. nee ik durf echt niet meer te koken. Ik heb al eens in een brand gezeten, die brand was ook begonnen met krakende stopcontacten, wetende dat het hier ook kan gebeuren... het valt echt niet mee om constant dag en nacht in die angst te leven? Misschien steek ik het ergens in mijn hoofd, omdat ik het al heb meegemaakt? dat kan... al denk ik niet dat het normaal is? Maar ik vraag me steeds af of ik niet overdrijf... Ik heb dan donderdag naar de brandverzekering gebeld. We zouden iemand moeten hebben van derde personen die het probleem komt vaststellen. Want als het weer omslaat, is er misschien wel geen zeikend natte muur te bespeuren? Maar het vocht zit wel in de muren, en ik blijf het niet vertrouwen. Nu kan de brandverzekering niets voor ons doen zolang er geen schade is aan de inboedel. We hebben in de keuken wel behangen.. maar ook dat is het gebouw, de huisbaas zou hiervoor gewoon zijn brandverzekering kunnen aanspreken (wij moeten verzekerd zijn voor de inboedel, de eigenaar voor het gebouw) Ik vertelde de verzekeringsagente over het krakend stopcontact en het water dat uit de dampkap drupt, en ze zei dat de huisbaas VANDAAG nog moest langskomen! Want dat het wel degelijk een groot gevaar is... Dus ik bel weer naar de huisbaas, nog maar eens om vriendelijk te vragen of hij AUB zo snel mogelijk wil langskomen. Nee, hij komt niet. Hij komt als het weer is omgeslagen... daarbij maakte hij nog duidelijk dat ik alles uitvind, want dat vocht kan niet, het vriest. Gisteren (zondag) lagen we rond tien uur nog in ons bed, mijn gsm lag beneden en ik hoorde dat ik drie keer telefoon kreeg. Ik dacht dat het voor mijn ventje was, want die was jarig. Nu bleek dat een nummer te zijn dat ik niet kende, ik heb naar dat nummer een keer of zes gebeld... geen reactie. Een smsje gestuurd met de vraag wie zij/hij was, geen reactie. 's avonds belt de razende vrouw van de huisbaas, dat we wéér (??) niet thuis zijn, en dat voor een zondag! En dat ik niet heb opgenomen nadat ze drie keer heeft gebeld rond tien uur, dat we dan zeker nog in onze nest lagen! Dat ik zes keer terug belde, was dan volgens haar niet waar..... Ze was echt razend... Ze vroeg of het vandaag kon, heb gezegd nee morgen en dinsdag gaat het niet (ventje is gaan werken en zou graag hebben dat hij ook thuis is als ze komen, zit er niet graag alleen mee) maandag en dinsdagavond hebben we andere afspraken maar woensdag is het geen probleem zei ik. Awel he zei ze, woensdag kunnen wij dan niet se... je zal wel zien wanneer er iemand komt en afgelopen was het gesprek. Morgenavond naar de huurdersbond!
Ik heb deze morgen gebeld naar de gynaecoloog. Ik wou toch wel eens weten of mijn uitstrijkje oke was, en horen of ze misschieniets meer kon zeggen (of wou) over het staaltje dat van mijn ventje is onderzocht. We hebben goed nieuws gekregen, mijn uitstrijkje was perfect in orde! (klasse1 zei ze) Met mijn ventje zijn zaad was het ietsje minder, de vorm van de zaadcellen is serieus gedaald. Waarschijnlijk zal het inseminatie worden om ons wondertje te krijgen, maar 14 december wordt hetbesproken.
De titel zegt genoeg: ik wil inderdaad verhuizen. De winter is nog niet echt begonnen en het huis laat zijn vocht en tocht mankementen al duidelijk zien! Ik slaap nog slechter dan anders omdat ik 's nachts nog meer pijn heb dan gewoonlijk :( hoe moet ik nu de winter zien door te komen? We staan op de lijst voor een sociale woning, maar de wachtlijst duurt minstens 5 jaar. De garantie of we er dan nog wel degelijk recht op hebben, die hebben we niet! En... 5 jaar is op deze manier toch nog wel lang... Ik denk dan ook weer wat als we een kindje hebben. Vocht en tocht is voor niemand gezond en al zeker niet voor een kind! Hiervoor hebben we zo'n 7 maand in een klein krotje gewoond, dat dehuisbaas mooi had "gerenoveerd" (lees gecamoufleerd). Toen we daar twee weken woonde kwamen de mankementen al tevoorschijn, we werden begluurd door zijn ziekelijke vrouw, pogingen om binnen te breken door hen, ... Zijn toen naar de huurdersbond gestapt en hebben dan kunnen verhuizen, maar het moesttoen snel gaan, want ook dat was zeker niet gezond... , dus kieskeurig konden we niet echt zijn. Dit huis was toen voor ons wauw... maarja, eigenlijk kwamen we toen wel van zo goed als niks, dus het moest niet veel zijn om wauw te zijn. Nu wonen we hier 2,5 jaar en hebben we toch al wel mogen ervaren wat de mankementen hier zijn. Ook alweer vocht en enorm veel tocht... Een super onpraktisch huis. in 1 ruimte van het toch wel grote huis is er verwarming. De woonkamer is in twee ruimten, voor de moment leven, eten, drogen de was, strijken, ... in een ruimte dat niet echt ruim is... echt niet praktisch. Om dan nog maar over de keuken te zwijgen... Ik voel me enorm opgesloten in die keuken. Dat is een lange smalle keuken, zonder enige manier om te kunnen verluchten, geen raam waar je eens naar buiten kan kijken, geen ruimte, niks... Ik kook zo graag, maar in deze keuken is het de bedoeling om zo snel mogelijk iets in elkaar te flansen om zo snel mogelijk die keuken te ontvluchten! In het plafond van de keuken is zo wel een klein glas met een koepel over, alleen druppelt het daar binnen... en ja, de schimmelvorming dat zich daar vormt zal ik niet moeten uitleggen. In onze slaapkamer vormt zich ook schimmel en de ene blaas op de andere op het behangpapier, zegt ook genoeg denk ik :( We hoorden het deze nacht zelfs druppelen op de zolder... dat beloofd :( Hier wordt ik nu eens echt ongelukkig van! Ik wil gewoon dat we onze plaats eindelijk hebben, op ons gemakje kunnen zijn, en kunnen zeggen "hier zitten we goed!" Verhuizen zou voor mij toch ook wel betekenen, een nieuwe lijn beginnen, een nieuwe start. De voorbije jaren hebben we toch heel wat meegemaakt, nu is dat echt genoeg geweest. Mijn ouders weten me ook wonen... ook daarin wil ik een nieuwe start beginnen. Ze hebben zelf gekozen om me als dochter bij het groot huisvuil te zetten, welja... ik zal het respecteren. We denken toch zo snel mogelijk naar de huisbaas te gaan, maar of er iets aan zal gebeuren da's een andere vraag. Het is een oude man, en zolang je gewoon je huishuur op tijd betaald en hem vooral gerust laat is alles oke. Deze zomer wouden we de rolluiken verven, maar aangezien dat van buiten is, zijn die kosten voor de huisbaas en niet voor ons. We hadden tegen hem gezegd dat hij voor de verf wou zorgen, wij zouden verven (wat we eigenlijk ook niet moeten doen) want het is echt wel hoogdringend nodig. Hij is eens komen kijken maar voor hem is het nog niet nodig, het hout van de rolluiken is nog niet bloot... Moet je weten dat die man 9 huizen heeft... hij incasseert ze op die manier iedere maand goed, die eurootjes!! Vorig jaar was er een kleine mankement aan de regenwater pomp, wat we daarvoor niet hebben moeten doen voor ze kwamen kijken, en geduld dat we moesten hebben... ik kon wel niet wassen toen! Kon zelfs niet overschakelen naar stadswater. Dus wat zal hij nu gaan zeggen als we met ons probleem komen aandraven???
nog eens tijd om even een vervolg aan het vorige bericht te breien. Mijn moeder sloeg er iedere keer weer in om als iemand me graag had daar een stokje voor testeken. Dikwijls is dat haar ook gelukt. Ze probeerde dit door tegenover die persoon mij zwart te maken, door mij tegenover die persoon te vernederen, door die persoon in te pakken, ... Dit gebeurde met mensen waarmee ik een vriendschap had opgebouwd, maar ook met liefjes. ( niet dat ik veel liefdes heb gehad, voor mijn man heb ik 1 liefje gehad...) Een periode hebben we met het gezin (mama, twee broers en ik) naar een jeugdbeweging gegaan. Mama zat mee in het bestuur/organisatie, ik was leidster van de kleinste deugenietjes en mijn twee broers waren lid. Er bleek 1 van de leiders zijn oogje te hebben laten vallen op mij... Die was weleen stuk ouder dan mij ( 16 jaar ouder). Ik had helemaal geen gevoelens voor die man, maar eigenlijk vond ik de aandacht wel fijn, ik denk dat ik toen een jaar of 18-19 was. Mama had dit in de "mot" en stak daar natuurlijk een stokje voor. Ik zou zeer goed kunnen begrijpen dat ze als mama toe wou kijkendat ik niet in mijn ongeluk ofzo zou lopen, maar daar ging het helemaal niet om. Ze heeft me laten weten dat zij tot over haar oren verliefd was op die man en heeft die man rond haar vinger kunnen winden. Op een dag kwam ik thuis van school en was mama die man aan het aflebberen... en dat was het begin van 1 van haar hartstochtelijke relaties... Die man kwam even op bezoek en hij is meteen een jaar of twee gebleven. (eerlijk gezegd denk ik dat die man er snel dik spijt van had!) Dit om even aan te geven hoe ver mama zou gaan om toch maar niet te gunnen dat iemand me graag heeft.. Waarom? dat weet ik nog altijd niet hoor... Toen ze 3 dagen met die man samen was, had ze daar al een auto mee gekocht en een caravan (die man zijn centen kwamen haar duidelijk goed van pas). We hadden een hondje, en ik liet mama meteen weten dat ik het niet zag zitten om wekelijks naar die caravan te gaan, ik zou wel thuisblijven om ons hondje op tijd en stondeten te geven en te voorzien van een wandelingetje. Dat was vrijwel direct oké, achja... waarom niet he? Zo zag ik ook de kans om in het weekend toch een beetje te doen en laten wat ik wou (al werd er natuurlijk verwachtdat ik in het weekend het volledige huis kraakproper maakte, want ze kon niet zo goed verdragen dat ik kuistte wanneerze het zag)toen werd internet nog meer mijn beste vriend en heb ik heel wat uren op IRC, de chatwereld, versleten. Zo heb ik mijn ventje leren kennen. We hebben eerst toch enige tijd gechat voor we echt afgesproken hadden. En dan nog enkele keren afgesproken vooraleer de echte kus ook gevallen is :) ondertussen zijn we trouwens 5 jaar samen, waarvan 1 jaar getrouwd (buiten alle verwachtingen van mijn moeder) Mijn moeder was er van in begin heel erg tegen, vooral omdat ik hem had leren kennen via internet, dat kon volgens haartotaal niet. Mijn mama heeft het onze relatie ontzettend moeilijk en zwaar proberen maken, maar onze liefde is altijd sterk genoeg geweestom het samen te overleven. Ik kan wel degelijk zeggen dat mijn man me graag ziet, ik weet dat gewoon. Hij heeft ook zeer veel mogen slikken, en vooral veel gezwegen op vraag van mij (uit respect voor mijn moeder) als hij me niet echt graag had gezien, had hij het in begin van de relatie al lang op gegeven!!! Mijn mama had een panische angst om haar dochter te verliezen (of is het om haar poetsvrouw/chauffeur/... te verliezen?) Ze ging er heel ver in, om tegen te gaan dat haar dochter volwassen werd en een eigen pad ging bewandelen. Ze heeft me tegenover mijn huidige man slecht proberen maken, maar mijn ventje ging daar niet in mee en daarom was hij de slechtste boer die er maar kon zijn. Ze heeft er zelfs in de tijd zijn moeder voor opgebeld om mij slecht te maken, maarook die mensen kon ze niet voor haar kar spannen. Ach... ze was (en is) ervan overtuigd dat ik ooit wel door de mand zou vallen, zowel bij mijn ventje zijn ouders als bij mijn ventje zelf. Mijn ventje mocht doen wat hij wou, nooit was het goed genoeg... De eerste keer toen hij me thuis kwam ophalen toen we echt nog pril samen waren had hij voor mijn mama en voor mij een bos bloemen mee, maar toch was hij een echte onbeschofte boer!!! volgens mij is het iemand die zijn wereld kent... Hoe mijn mama onze relatie kapot heeft proberen maken is nog een heel apart verhaal, waarover ik later misschien nog een extra bericht zal plaatsen. Zo'n 3 jaar geleden had ik al enige tijd het gevoel dat er iets was met mama, ze was positief veranderd. Ze leek blij, gelukkig, ze was aangenamer... maar dit voelde alsof er iets achter stak, dit voelde niet juist. Ik ben beginnen observeren, en ik had het gevoel dat mama verliefd was (voor de zoveelste keer) maar deze keer...op een vrouw.Ik ben met mama zelfs gezellig gaan shoppen... (ik kan me dat in mijn leven maar 1 keer herinneren en dat was toen) ik dachtnu is het de moment om het haar op de man af te vragen en dat heb ik ook gedaan. Ze lachtte het weg... maar enkele dagen latervertelde ze ons toch de waarheid, ze was inderdaad al enkele maanden verliefd op een vrouw en dat was minstens wederzijds. Ook al had ik dit wel verwacht was dit toch even serieus verschieten, maar ik zag geen reden in om dat af te keuren, wie ben ik om dat af te keuren als dat haar keuze is waar ze gelukkig mee is? Misschien zou alles dan (in positieve zin) veranderen... Alleen had ik er toch niet op gerekend dat die vrouw twee dagen later zou intrekken bij ons... en nog eens een paar dagen later woondehaar jongste zoon bij ons in. Dat ging voor mij persoonlijk toch iets te snel. Ik moest eigenlijk nog wennen aan het idee... mijn mamasamen met een vrouw, of we kregen de beelden al voor ons om aan te wennen, en nee... ze hielden hen zeker niet in! Ik zal dat waarschijnlijk hebben uitgestraald dat ik het er wel lastig mee had. Als ik het niet kon aanzien dat de 1 bovenop de andere zat in de zetel dan moest ik maar op de deur kloppen voor ik de living binnenkwam, dan zou ik met die beelden niet geconfronteerd worden. Plots was ik mijn rol in het gezin kwijt, ik had niets meer te doen, ik liep verloren. Haar vrouwke deed nu het huishouden SAMEN met haar, plots kon dat... daar waar ik dikwijls op gevloekt had (poetsen, koken, boodschappen doen...) moest ik nu niet meer doen en werd door hen gedaan, mijn rol in het gezin was ik dus blijkbaar echt kwijt, als chauffeur deed ik zelfs niet meer van dienst want die vrouw had ook een auto. Ik had geen plaats meer in de zetel, ... mijn enige plaats, mijn eigen kamertje kon ik plots ook delen met mijn 4 jaar jongere broer, zonder enig overleg. Ineens waren ze bezig over nog een kindje bij... ze zouden graag nog een babytje willen. Ze waren daarover aan het praten in de zetel, heel stil maar toch luid genoeg dat ik het kon horen. Haar vrouwke zei dat dat niet gaat, er was nu al geen plaats. Mama zei toen, ja maar tegen dat dat geboren is, is die ander toch al lang buiten... ik begreep het. Ik wist niet goed wat ik hoorde. Ik studeerde toen nog. Mijn ventje was toen op zoek naar een huisje, hij vond het tijd om op eigen benen te staan. Ik zat in mijn laatste jaar, we hadden al afgesproken dat ik mijn jaar zou uit doen en dat ik dan bij hem zou komen wonen, het was toen oktober, dus het schooljaar was nog maar pas begonnen. Vanwege de afstand (ongeveer 60 km) zagen wij elkaar enkel in het weekend. Maar toen hij een huisje had gevonden wou ik toch zoveel mogelijk bij hem zijn om hem te helpen met verven, huisje proper maken, verhuizen, ... Ik vroeg aan mama of ik het komend weekend een dagje langer mocht blijven bij Johan om hem te helpen.Mama zat toen zoals gewoonlijk aan de computer, ze keek niet eens van haar pc weg en ze zei ' ja hoor je mag gerust langer bij hem blijven. neem dan wel al je rommel mee en blijf ineens ginder. Dan hebben wij hier wat meer plaats! Ik vroeg haar nog, wat bedoel je nu? dat ik bij mijn ventje mag gaan wonen? Ahja zeg ze, doe maar. nog steeds speelde ze op de pc. Ik wist niet wat zeggen, maar ik besloot toch op haar aanbod in te gaan. Ik dacht als ik vertrek dan moet ik het nu doen, dit is mijn kans om de cirkel te doorbreken. Die week ben ik nog vertrokken. Dat was op een donderdag. Ze stond erop dat ik mijn huissleutels afgaf... wel mocht ik in geen geval mijn adres veranderen, zo kon zij mijn kindergeld nog opstrijken! Dat heeft ze letterlijk gezegd! Mijn auto mocht ik mee nemen, dat was dan mijn deel dat ik mee kreeg bij het uit huis gaan, waarvan je me zeker niet hoort klagen. Maar je mag niet vergeten dat ik ook nog een schuldenboekje had open staan van bijna 4000 euro. Normaal gezien moest ik eerst mijn studies afmaken en dan lang genoeg werken om haar die "schulden"' te betalen. Maar plots vond ze dat niet nodig meer en mocht ik al vertrekken. Die donderdag ben ik vertrokken met een autootje VOL vuiligheid!! Mijn grief was in vuilzakken gesmeten, ze hadden mijn grief nog ingepakt, lief he? Het was 1 en al afval waarmee ik op straat ben gezet. Want ik voel het aan als op straat gezet te worden. Ik had even goed kunnen zeggen dat het niet mijn bedoeling is om te blijven wonen bij Johan, dat ik gewoon zou terug komen, maar dat heb ik niet gedaan. Misschien had ze niet verwacht dat ik wel degelijk zou vertrekken... Maar ik zag het echt niet meer zitten om er nog te blijven, om samen het happy famyltje te spelen. Samen aan tafel eten vond ik zo belangrijk maar dat kon niet, ze had geen tijd om te eten en het was toch ook nooit te vreten, als ze at was het gauw aan haar bureau. Maar sinds die vrouw en haar zoontje bij ons waren dan werd er met héél het gezin samen aan tafel gegeten, ik had het daar ontzettend moeilijk mee!!! Ook al had ze me zo op straat gezet, nog ging ik bij haar kuisen. Dan belde ze me op dat zij, en haar vrouwtje, zoveel pijn hadden en dan ging ik daar kuisen. Heb zelfs haar strijk mee naar me thuis genomen, omdat ze pijn had. haar vrouw heeft een hernia in haar nek en die is vastgezet geloof ik, en mama... ja "haar ongeval " he... Ik woonde bij Johan. Ik dacht eindelijk... eindelijk rust... eindelijk doen wat ik wil, en niks moeten. Niemand dat me controleert en commandeert, niemand die me vernederd, niemand die me afbreekt. Niemand die me haat om wie ik niet ben, maar IEMAND die van me houd om wie ik wel ben. Ik moet zeggen, in mijn gedachten ging dat genieten veel gemakkelijker dan in de praktijk. Dit was echt een grote aanpassing... steeds (en nog) heb ik de drang om me te verantwoorden als ik ietsniet gedaan gekregen heb, of voor iets gewoon geen zin heb gehad. Na een week stond mijn gezicht vol uitslag en deed heel mijn lichaam pijn. heb toen even rust genomen, ik dacht dat gaat wel over... maar eigenlijk is dat nooit meer over gegaan. een psycholoog heeft dat ooit eens "mooi" beschreven. "Een soldaat in de strijd voelt geen pijn tijdens deoorlog, maar hij voelt de pijn pas wanneer de oorlog gedaan is."Mijn klein broertje kwam vaak logeren bij ons. Hij was thuis bij ons, had bij ons een eigen kamer. Hij vond het altijd gezellig, en vond het leuk dat hij bij ons zonder verantwoording af te leggen eens gewoon languit in de zetel kon liggen. (dat kon bij ons thuis niet, alleen mama mocht dit. haar senseo'tjes werden op schoot gebracht en haar asbak werd op tijd en stond op tijd geledigd) Voor mijn broertje was ik zijn tweede mama, dat zei hij zelf heel vaak. Ik was zijn vertrouwenspersoon. Hij wist best wat er thuis mis ging en praatte daarover met mij, tegelijkertijd voelde hij zich schuldigwant het ging wel over zijn mama, en daar hield hij ondanks alles wel heel erg van. Ik heb hem toen gezegd dat hij dat niet erg moet vinden, dat hij erover moet praten. In de tijd dat ik even oud was als hem stond ik er al alleen voor en had ik geen grotere broer of zus of.. waar ik terecht kon. En ik liet hem duidelijk merken dat als je die bedenkingen hebt je daarom niet minder van je mama houdt... Maar alles stapelde op, ook voor mijn broertje. Het ging van kwaad naar erger. Ook al beweerde mama dat ze heel gelukkig was, hadden we haar nog nooit zo depressief gezien. Ze nam ook heel veel pillen... We wisten niet hoe we mama gingen vinden als we haar gingen bezoeken, ofwel was ze 1 hoopje ellende, ofwel deed ze zo zot dat het echt belachelijk werd. Haar "vrouwke" had het ontzettend moeilijk om met haar om te gaan, en steeds zorgde mijn ventje en ik maar weer voor een luisterend oor, wat ons achteraf wel al eens zuur opbreekte, want onze woorden werden dan verdraaid zodat wij er weer slecht uitkwamen. 22 juli 2009 zijn we getrouwd! Dit was eigenlijk heel onverwachts gekomen. Je weet dat ik mocht vertrekken thuis maar dat ik mijn adres niet mocht veranderen vanwege het kindergeld dat ze wou blijven ontvangen. Mijn ventje had toen op zijn werk aangegeven dat ik ten laste stond van hem, dus dan verdient hij ongeveer 250 euro meer. maar aangezien wij helemaal wettelijk of officieel niet samenwoonde kon ik helemaal niet ten laste staan van hem. Waardoor we dus iedere maand 250 euro te veel verdiende, wat we dan achteraf ook mochten afdokken aan de belastingen, daarvan dragen we nu nog de gevolgen... en dat zijn serieuze bedragen! We moesten dan om ons vel te "redden" kiezen, ofwel wettelijk samenwonen, ofwel trouwen. Zelfs officieel samenwonen volstaat niet. Dus hebben wij gekozen om te ... TROUWEN! In juni werd dat beslist en 22 juli gingen we al als getrouwd koppel door het leven. ons avondfeest hebben we zelf volledig in elkaar gestoken, we waren gebonden aan een zo laag mogelijk budget! Dus alle hapjes, dessertjes, ... hebben wij zelf gemaakt. daar is enorm veel tijd in gekropen!!! Op de dag van onze trouw waren wij echt kapot! De zaal moesten we zelf versieren enzo, maar mijn mama had op voorhand beloofd dat zij ons daarmee zou helpen. Ze kon ons geen groot kado geven, maar dat zou dan haar kado zijn. 's middags zijn we met ouders en grootouders, broers en zussen en aanhangsel gaan uit eten. Daar al gaf mama aan dat ze ontzettend moe was en of ze die namiddag niet bij ons thuis mocht gaan slapen samen met haar vriendin. Wij waren (toen zeker) niet de mensen die "NEE" dierven/konden zeggen, en zeiden ja. Mijn dag was toen al om zeep! Ik keek er zo naar uit om samen met mijn mama de zaal te versieren ... ik vond dat echt belangrijk, ik keek er echt naar uit. Maar mijn mama was er niet voor mij die dag... Wij hebben die namiddag onszelf voorbij geraced om alles tot in de puntjes in orde te krijgen. Mama en haar vriendin waren nipt op tijd voor het feest begon, gelukkig was mijn ventje nog naar huis geweest want ze waren in een diepe slaap verzeild. Ik had de avond van ons trouwfeest een opstoot van al die stress van al de weken, van de stress die mijn mama die dag bezorgd had, ... ik was aan mijn stoel genageld die avond. Ik geraakte zelfs niet tot bij de mensen om een babbeltje te slaan. Ik was echt helemaal op... (heb fybro/cvs en ontstekingsreuma) De sfeer was helemeel niet oké op ons feest, slechte dj, ... Toen de eerste naar huis vertrokken was mijn mama ook weg... en dat was het dan. daar stond ik dan als pas getrouwde vrouw. We hebben dan ook maar alles zelf terug opgeruimd, de zaal opgekuist, tot in de vroege uurtjes. Mijn ventje zijn grootmoeder van 86 jaar was er om ons te helpen, mijn ventje zijn ouders waren er om ons te helpen... maar mijn moeder was nergens te bespeuren... ik kon wel in de grond zakken!!! ( en nog )De dag na ons huwelijk kreeg ik heel wat berichten van een mama die diep in de put zat, ik moest maar eens beseffen wat voor leed ik mijn mama de dag ervoor had aangedaan. Ik heb heel de dag geen aandacht aan haar gegeven, alleen aan mijn schoonouders. Ik heb haar nog slechter behandeld dan een vreemde. Ze zag het niet meer zitten en ze zag het voor de zoveelste keer niet in waarom ze hier nog rond liep. Bepaalde mensen hebben haar die avond van het feest nog zitten opstoken, zoals buren, haar zus, die hebben er altijd een hobby van gemaakt om te stoken en dat hebben ze zelfs die dag, onze dag, niet gelaten en daar waren ze dus blijkbaar ook in geslaagd. Ik wou dit uitpraten met mama, eindelijk wou ik eens goed praten met haar. Goed praten hebben we nooit gekund, en nee ik steek dat niet alleen op haar, ook ik heb mijn fouten. Ik heb zeker 4 pogingen ondernomen om met haar te praten over het trouwfeest, over wat haar net zo verdrietig maakt, of wat er MIJ verdrietig gemaakt had! Maar ik kreeg iedere keer het antwoord dat ze geen ruzie wou en dat ze er niet over wou praten... Zo stapelde de spanningen meer en meer op... tot 23 november 2009... dan kreeg ik een smsje van haar, zonder aanleiding weer zo'n heel negatief waarin ze liet weten wat voor slechte dochter ik wel was, hoe ongelukkig ik haar wel niet maak. Ik was dit al wel meer gewoon van haar zulke smsjes, en ze is dan gewoon dat ik sorry zeg (niet weten voor wat) en dan gewoon als net ervoor doorgaan. Maar deze keer was het voor mij de druppel... Ik heb haar toen proberen bellen (ik kon niet echt naar haar gaan want we woonde nu 60 km van haar) maar ze nam niet op, heel de avond niet, maar ze stuurde wel smsjes die helemaal niet vriendelijk waren. De volgende dag was ik aan het twijfelen of ik haar niet nog eens zou proberen bellen, maar was ervan overtuigd dat ze niet zou opnemen. Het tegendeel was waar, ze nam wel op en deed alsof er niks aan de hand was, wat op mijn vuurtje nog wat meer kolen heeft gesmeten en ik ben toen ontploft... ik heb haar toen gezegd wat er van al die jaren op mijn lever ligt. Het voelde voor mij aan als stank voor dank. Jaren heb ik mezelf op zij gezet in denken doen en laten, jaren heb ik het huishouden gedaan zonder er ook maar enig respect of waardering voor te krijgen, nu ben ik gelukkig en dan probeert ze dat af te nemen. Nee dit wou en kon ik niet meer toelaten. Ik had al te veel verdragen en te lang gezwegen. Van ons drie is er nooit 1 tegen mama in gegaan, dus ik was de eerste die dat deed. De eerste waarvan het zeker niet zal verwacht worden. Ik ben altijd degene geweest die steeds ja knikt doet wat ze verwachten dat je doet, alles opkropt, vooral zwijgt en blijft doorgaan. Maar voor mij was nu de grens wel meer dan bereikt. Ze heeft me toen aan de telefoon gezegd dat ze vanaf dan nog maar 2 kinderen heeft en ze heeft de telefoon neergesmeten. Ik dacht de telefoon wat te laten bekoelen en er achteraf dan EINDELIJK met haar eens deftig over te kunnen spreken. We waren alle twee heel boos en dan zegt een mens al eens de verkeerde dingen... 's avonds zette ik mijn pc aan en had ze op msn een bericht nagelaten. Daarin bleek dat ze nog altijd niet snapte waarover het probleem van mijn kant eigenlijk ging, en ik geloof dat ze het ook echt niet inziet. Ik heb haar toen een email gestuurd, met nog eens klaar en duidelijk voor mij de waarheid zwart op wit. ik had eigenlijk nog gedacht om die dag na de telefoon naar haar toe te rijden, maar of dat zo'n goede daad zou geweest zijn dat betwijfel ik... Die mail, mijn gevoel, mijn verhaal en mijn waarheid werd heel slecht ontvangen en ik heb daarna een zeer lange haatmail van haar ontvangen die voor mij niet door een moeder is geschreven... ik heb daar niet meer op gereageerd... want waar zou dat eindigen? Zo is ook alles van kwaad naar erger gegaan. We hadden geen contact, maar ze stalkte ons wel via telefoon, internet, .. Zo heb ik na een maand of negen toch wel eens klacht gaan indienen. Ze had dan via facebook mij persoonlijke berichten gestuurd dat als wij een kindje zouden verwachtenze dat wel zou te weten komen, en dat ze procederen voor haar rechten als grootmoeder. Wat me dan wel bang en boos maakte... ze zou beter eerst zien dat ze er kan zijn als moeder en dan mag ze van mijook een grootmoeder zijn :( Werd nog steeds achter de veren gezeten voor de 3661,5 euro dat ik haar zogezegd moest. Maar ze vergat dan wel dat mijn ventje, toen we net samenwoonde, 10 000 euro aan haar had geleend om een nieuwe caravan te kopen, want met de gezinsuitbreiding moesten ze een grotere caravan hebben. Mijn ventje is naar het vredegerecht gestapt, want hij zou anders dat geld nooit terug zien... In april 2010 heb ik mijn vader een brief geschreven. Een brief omdat ik het met hem eens wou hebben over het verleden. Ik had ineens verschillende vragen, ik wou met hem ook praten over bepaalde dingen en misschien wel dingen vergeven. Ik had hem elf jaar niet gesproken of gezien, dus dat was best spannend! Ik was nog niet zeker of ik een brief echt zou sturen, maar ik besloot alvast om er 1 te schrijven. Ik zou dan later nog wel zien of ik hem effectief zou posten. Eerst had ik een brief geschreven over vooral wat ik met mama had meegemaakt, maar dat vond ik fout, dat mag niet de reden zijn in de contact opname met hem, dus heb ik een nieuwe brief geschreven waar ik meer tevreden van was. Ik heb hem dan ook gepost, en de tijd tussen dat ik hem gepost had en reactie kreeg ging heel traag. Ik was vooral bang dat ik weer afgewezen zou worden. Maar er werd zeer positief en warm op mijn brief gereageerd! Enkele dagen later zaten we al samen rond de tafel... foto's te bekijken van vroeger en nu. Zijn vrouw had voor lekker eten gezorgd, het was een fantastische dag. We waren er niet goed van dat het zo'n groot verschil kon zijn met mijn moeder... Ik had die dag ook verteld hoe ik me bij hem als kind heb gevoeld, wat ik vond van zijn aanrakingen... gehuild heeft hij als een kind en hij heeft zich verontschuldigd. We konden met een nieuwe mooie lijn beginnen, ik had hem alles vergeven... Van de zomer was er in mijn vader zijn buurt een ambachtenmarkt, ik dacht dat mijn moeder op die markt stond het jaar daarvoor en bracht hem daarvan op de hoogte, aan hem de keuze of hij dan nog zou gaan of niet. Ik ging in ieder geval niet mee, wij gingen het niet zoeken. Hij ging het er niet voor laten, goed dat is zijn keuze... (ze zijn haar eigenlijk speciaal gaan opzoeken) Je kan je al gaan inbeelden dat het daar volledig uit de hand is gelopen. Mijn moeder moet daar volgens hem geroepen hebben over heel de markt dat hij met zijn poten niet van zijn dochter kon blijven (wat waar is) en dat hij mij zou verkracht hebben ( wat niet waar is en wat ik nooit heb beweerd, ik geloof niet dat mijn moeder dat geroepen heeft) Mijn vader zou klacht neerleggen en zou een proces inspannen tegen mijn moeder omdat ze zogezegd dingen rond bazuind die niet waar zijn en hij moest en zou zijn naam zuiveren. Ik moest en zou getuigen, en mocht niks zeggen van wat er wél gebeurd was vroeger, ze zouden me dan toch voor zot verklaren. In begin was ik daarmee akkoord... maar op termijn begon dat toch te wringen. Mama mag zijn wat ze wil en ze mag gedaan hebben wat ze wil, maar niemand moet onrechtvaardig beschuldigd worden!Ik liet papa weten dat ik wel wou getuigen, maar dat als ik getuig ik wel eerlijk getuig, met andere woorden ik zou de waarheid vertellen en niks meer of minder, met andere woorden zou ik wél vertellen dat hij zijn fikken niet kon thuishouden. en ja... dit was het dan voor hem. Hij heeft me op 12 september 2010 in mail laten weten dat we niet meer welkom zijn. We hadden dat weekend daar geweest en daar blijven slapen, omdat de afstand nog al ver was bleven we daar geregeld slapen. De ochtend van 12 september kwam ik hem tegen in de gang en zei hij me dat hij ineens weer helemaal wist wat er precies was gebeurd. Ik was een heel onverschillig kind en om mij dan wakker te schudden neep hij maar in mijn "appelborstjes" ( hij neep zelfs toen terug in mijn borsten en zei dat het al geen appelborsten meer zijn, dat ze niet meer in zijn handen geraken) dit deed me perplex staan, ik wist niet hoe te reageren en dat deed me beslissen dat ik niet zou gaan getuigen dat er niks was gebeurd... Was eigenlijk ook al enkele weken bezig. Die man was eigenlijk nog altijd zo seksverslaafd als vroeger... We hadden enkele weken terug ook blijven slapen en 's morgens zei hij, zonder blikken of blozen met veel plezier: ja, de buurman heeft ook weer goed gas gegeven vannacht, ik was eerst nog aan het fantaseren dat jij met je ventje beneden de bureau stoel aan het uitproberen waren... Dat vind ik niet normaal, of ligt dat nu echt aan mij? In ieder geval, die man heeft ons ( ja ook dat van mijn man) vertrouwen misbruikt om wraak te nemen bij zijn exvrouw... En zo is de cirkel rond. Achteraf bekeken is het de stomste beslissing geweest ooit van die brief te schrijven, maar had ik het niet gedaan dan had ik dit ook nooit geweten en had ik er later, als het te laat was, waarschijnlijk veel spijt van gehad. De reden waarom ik dit verhaal hier op een blog zet is omdat ik het graag wil loslaten. De laatste tijd droom ik al deze dingen uit het verleden opnieuw, alleen pak ik het in mijn dromen anders aan. Ik ben deze blog begonnen met berichten over onze kinderwens, voor mij heeft dit verleden onrechtsreeks ook met mijn kinderwens te maken. Ik geloof dat mijn mama echt niet beseft welke fouten ze heeft gemaakt. Ze heeft ook het 1 en ander meegemaakt in haar kindertijd en jeugd, ze had ook een mama met zeer veel fouten en ze was ervan overtuigd dat ze het veel beter ging doen dan haar eigen mama, en ze was er ook van overtuigd dat ze het echt ook beter deed. Ik ben er nu zeker van dat mama te maken heeft met een onverwerkt verleden en dat ze daarom dezelfde en nog veel ergere fouten heeft gemaakt dan haar eigen mama. Ik durf nu niet zeggen dat ik nooit dezelfde fouten zal maken als mama, daarom dat ik dat verleden volledig wil loslaten. Ik moet dit doen voor ons toekomstig kindje!!! IK moet de cirkel doorbreken... Ik hoop dat ik erin sla om het los te laten door het van mij af te schrijven, lukt me dit niet op termijn dan sta ik ervoor open om professionele hulp in te schakelen om het los te laten... voor ons kindje!Ik zal mijn best doen om ons kindje(s) te behandelen zoals het hoort, en daar zullen ook fouten bij komen, maar ik hoop enkel fouten te maken die door de beugel konden en die niks van schade gaan berokkenen aan hen. Ik zal mijn kindjes niet behandelen als een eigendom, maar ik wil ze laten opgroeien als een eigen persoon, met eigen waardes/normen, een eigen mening, .... Dit zal zeker geen gemakkelijke opdracht worden! (als we natuurlijk ooit de kans krijgen om die opdracht te vervullen...) Eigenlijk heb ik vooral geleerd hoe ik het niet moet doen en dat is ook een heel belangrijke les. Ik hoop onze kindjes te kunnen leren wat liefde is, spijtig genoeg heb ik geleerd wat haat is, wat ik zelf best erg vind om te zeggen, maar dat heeft ook een andere kant. Had ik niet geleerd wat haat is, dan had ik niet geweten wat liefde is... Ik ben met deze dingen al heel lang bezig. Daarom zeg ik altijd, in mijn hoofd en hart ben ik al een mama... nu moet alleen de natuur nog meewerken en ervoor zorgen dat er een babytje in de buik komt... Ik ben er ook van overtuigd dat je eerst in je hoofd en hart een mama moet zijn en dat je over "een kindje maken" goed moet nadenken.. het is een serieuze verantwoordelijkheid om zo'n wezentje te laten opgroeien tot een gelukkige volwassene die stevig in het leven staat... Bedankt om dit bericht te lezen !!! Alle reacties zijn welkom...
Ongeveer een maand nadat mijn vader vertrokken was, kreeg mijn moeder een verkeersongeval. Op weg van haar werk naar huis had een bestelwagen haar niet opgemerkt en heeft haar omver gereden. Ik was net thuis gekomen van school, de bel ging en daar stond mijn tante (haar zus) voor de deurmet het koffertje van mama's scooter. Ik wist toch nog niet wat er aan de hand was, maar ik wistdirect dat er iets gaande was. In eerste plaats dacht ik dat mama verongelukt was, dat ze dusoverleden was. Ik herinnerde dat ik de amublance had zien voorbij razen toen ik op de bus zat op weg naar huis. Na enige tijd begon ze te vertellen dat mijn moeder dus overreden was. Ze lag in het ziekenhuis en met die uitleg moest ik het stellen. Ik was toen net 15 jaar geworden en stond er dus alleen voor met mijn twee broers van 3 en 11 jaar. Mijn tante had niet eens gezegd waar ze lag, wat ze had, hoe lang ze moest blijven, ... Nadat ze me vertelde wat ze verteld had, nam ik me voor om rustig te blijven om vooral mijn broertjes niet in paniek te laten brengen. Ik heb de ziekenhuizen in de buurt afgebeld om zo te weten waar mijn mama lag. Zo wist ik toch waar ze was... maar van wat er aan de hand was wist ik nog niet veel, ze waren nog met haar bezig. Ik heb zo goed en zo kwaad als ik kon mijn verantwoordelijkheid genomen als grote zus. Ik had al wel enige verantwoordelijkheid voor mijn kleine broertje, maar dit was toch nog wat anders. Op hulp van familie moest ik echt niet rekenen... Gelukkig hadden we wel nog een buurvrouw die af en toe eens kwam vragen of alles oké was. Na drie lange dagen mocht mijn mama naar huis. Ze had een paar tanden kwijt, vooral veel blauwe plekken en haar pols was verbrijzeld ( ze heeft ons altijd verteld dat ze in coma heeft gelegen, maar eerlijk gezegd stel ik dat nu in vraag. Als iemand na 3 dagen al weer thuis is... achja, ik laat het in het midden.) Toen ik vernomen had dat mama naar huis mocht komen, heb ik met mijn twee broertjes een grote spandoek gemaakt, en het hele huis versierd om haar te laten weten dat we zéér blij zijn met haar thuiskomst. Mama had natuurlijk nog heel wat ongemakken van het ongeval, dus het was vanzelfsprekend dat ik alle ongemakken voor mijn rekening neem. Ik deed dit met veel liefde en plezier. Ik was blij dat ik nog voor mijn mama kon zorgen, want ik was oud genoeg om te beseffen dat het erger kon geweest zijn. ( ze vertelde ons dat er een grote vrachtwagenhaar had omver gereden, enkele dagen later kwam de persoon die haar had omver gereden haar bezoeken met een bloemetje, bleek dat het een kleine bestelwagen was. Vandaar dat ik niet weet of ik nu de coma moet geloven of niet) Na enige tijd herstelde mama goed... maar ik bleef in de zorgende rol zitten, ik bleef voor alles de verantwoordelijkheid dragen. Ik moest er niet aan denken om eens te gaan logeren bij een vriendin, of om iets leuks te doen, of... want wie ging er dan die avond koken? Wie ging er dan met de jongens het huiswerk helpen maken? Wie ging er de boeken kaften van de jongens? Wie ging er dan poetsen? Wie ging er de schoofzakjes maken van de jongens? Ja, dit is haar eigen reactie als ik dan al eens vroegof ik iets mocht. Dit bleef aanhouden tot de dag dat ik buiten ging, en toen was ik al 22 jaar. In begin toen ik dat deed net na haar ongeval, dan liet ze me af en toe nog wel eens zien dat ze fier was dat ik dat deed. Ze wou in geen geval huishoudhulp in huis hebben, dus rekende ze voor de volle 100% op haar dochter. Maar het heeft niet lang geduurd haar fierheid. Nooit was iets goed genoeg, nooit had ze voor iets respect wat ik gedaan had en probeerde ze mijn twee broers mee in te trekken. Bij mijn oudste broer is dat helemaal gelukt. Als ik van school kwam moest ik zelf nog beslissen wat we die avond zouden eten, zelfs dat had ze niet besloten die dag. Als het dan nog tegenzat, mocht ik nog boodschappen gaan doen met de bus, echt ALLES hoorde tot mijn takenpakket. Alleen van de wasmachine moest ik met mijn vergiftigde poten afblijven (haar woorden) want ik was ook volgens haar te lomp om te helpen donderden, en de wasmachine zou wel eens kapot kunnen gaan als ik dat zou doen. Dus, de wasmachinekon ze net nog zelf in gang steken, zelfs de was stak ze er zelf in!! Want mijn lompigheid zou ervoor kunnen zorgen dat er dingen die ze belangrijk vind krimpen of verkleuren... Aangezien ik het huishouden deed, deed ik natuurlijk af en toe wel eens iets kapot. En ik geef toe, ik ben best onhandig. Ik laat nogal gemakkelijk een glas vallen en zovan die dingen. We hadden op zijn minst 50 glazen in de kast staan, om nog maar te zwijgen van de glazen die op de zolder stonden. Maar als ik er 1tje dierf te breken?? Dan ging ze naar de winkel om ZES andere glazen en dat bedragschreef ze op mijn "boek" en zo begon die boek aardig te groeien met heel veel cijfertjes. Ik deed ook de strijk, uiteraard... dat hoort bij het huishouden. Maar een strijkijzer verslijt toch? Nu, die begon te lekken.. en warmde niet echt meer op zoals het moest. Dus die was echt wel aan vervanging toe wilde ik de strijk nog op een deftige manier kunnen afleveren. Heb nog alles uit dat strijkijzer gehaald wat ik kon, want ik was bang om te zeggen tegen mama dat dat aan vervanging toe was.... Want ik wist dat mijn boekje wel weer zou groeien. En ja hoor... Mijn mama kochtte haar een stoomgenerator van Calor, ongeveer 300 euro, zette het bedrag op mijn boek. Moest ik er nu nog mee mogen strijken ... maar nee, ze had het gekocht om op de kast te laten pronken? Ik moest er met mijn vergiftigde poten afblijven, of ik zou het weer stukmaken. Ze had bij 1 van de buren een stoomstrijkijzer kunnen afschooien, het stoomde niet meer zoals het hoorde, maar dat moest voor mij voldoen om te strijken maar van die dure stoomgenerator bleef ik mooi af! Dit zijn enkele voorbeelden, zo is mijn boekje gegroeid tot 3661,5 euro trouwens... Van mijn 14 jaar ging ik babysitten via de bond. Dat deed ik zeer graag! Ik verdiende er ook een centje mee, maar daarmee kochtte ik kadootjes voor mijn mamaen broers. Waarom? om wat respect te krijgen? Om wat liefde te kopen??? Ik weet ondertussendat een kind zeer veel doet om wat liefde te krijgen van mama en papa, hoe oud je als kind ook bent. Mama vond dat heel leuk, en ze bestelde steeds wat ze graag zou willen hebben. Ze wist dat ik zo goed was om die dingen allemaal te kopen voor haar, als ik maar eens 1 vriendelijkwoordje zou krijgen. Als ze iets bestelde dan was ze vriendelijk hoor, ja, mijn mama kon ook lief zijn... Van mijn 14 jaar tot mijn 18 jaar heb ik elk vrij moment aan babysitten gespendeerd. Dat was vrijwel heel het weekend, maar viel ook zeer regelmatig in de week voor. Eigenlijk was ik stiekem blij dat ik kon gaan babysitten. Dan kreeg ik een vriendelijk woord, de meeste gezinnen zorgde voor extra snoep in huis en wouden het me zo aangenaam mogelijk maken. Ik kon er rustig mijn huiswerk maken, ik hoefde het op die manier niet 's nachts te doen. Mijn oudste broer, daar heb ik nooit een goede band mee gehad. Hij is dan ook opgegroeid met: je moet geen respect hebben voor je zus. Dus ergens mag ik niet anders verwachten. Eerst werd hij zo vooral door mijn vader opgevoed, later zag hij niets anders van mijn moeder. Zo had hij helemaal ook geen respect voor wat ik in het huishouden deed. Zo heeft hij terwijl ik aan het poetsen was voor mijn dweil een dikke rochel gelegd. Hij werkte in de tuinbouw en kwam dus vaak heel vuil naar huis. Als hij zag dat ik aan het poetsen was of juist gedaan had, dan kapte hij zijn schoenen vol zand in het midden van de woonkamer leeg. Om maar enkele voorbeelden te geven... Want als ik hier alles zou zetten dan ben ik bezig aan een dik boek denk ik. Mijn jongste broer daarmee heb ik een unieke band... Hoe klein hij ook was, hij heeft nooit mee gedaan met me af te breken, integendeel, hij probeerde om op te bouwen. Als mijn moeder en oudste broerwéér maar eens mijn eten niet goed vonden (ik weet niet of ze het ooit goed gevonden hebben, al vraag ik me dan wel af waarom ik 7 jaar aan een stuk iedere dag voor eten moest zorgen) dan lietde kleine bijzondere jongen mij geloven dat het zeker WEL lekker was... Als ik zoals gewoonlijk de afwas alleen aan het doen was dan was mijn kleine broer erom mij te helpen... Hoe klein hij ook was... hij wist best wat er mis was. Hij wist wat er niet normaal was in ons gezin. Ik ben nu echt heel bang dat hij hetzelfde lot zal ondergaan dan ik... Voorlopig laat ik het hier bij, en beloof ik terug een vervolg... Tot de volgende keer blogje!
Deze keer gaat het over wat anders. Over het verleden dat me op een bepaalde manier blijft achtervolgen. Ik moet echt hard vechten om het verleden los te laten, ik denk dat ik daar vrij goed in sla, de ene dag al wat beter dan de andere dag. Maar met periodes heb ik hele rare dromen van het verleden. Is dat omdat ik het verleden toch nog niet zo heb verwerkt dan ik mezelf zou wijsmaken? Vaak droom ik ook dat ik het verleden anders doe. Het gaat namelijk over het verleden met mijn ouders. Ik ga hier proberen om het verleden op een rijtje te zetten op een leesbare manier. Mijn eerste herinnering dateert van toen ik 3 jaar was. We gingen verhuizen.... We kwamen aan in ons appartement. Voor de reden die me onverklaarbaar is tot hier toe, heeft mijn mama mijn papa een rammeling van jewelste gegeven. Ik denk dat hij toen alle hoeken heeft gezien, maar ik weet niet waarom. Ik stond toen aan de zijlijn mee te kijken, tot op de dag van vandaag weet ik nog heel goed hoe ik toen als 3 jarige de beelden in mij opnam, en die beelden zijn tot op vandaag nog niet vervaagd. Mijn papa was journalist, mijn mama werkte als poetsvrouw. Van een echt gezellig, warm gezin heb ik nooit geweten. Mijn vader was zogezegd altijd artikels aan het schrijven in zijn bureau (een kamer in het appartement dat daarvoor was omgetoverd) Mijn mama lag altijd in de zetel naar tv te kijken, zo herinner ik mij haar als kind. Als er gekookt of gepoetst werd dan was het papa die daarvoor in stond. Toen ik 4 jaar was, kreeg ik er een klein broertje bij. Dat zou in ieder geval heel mijn leven veranderen! Alleen werd ik volgens mama nu zeker te groot om een knuffel te krijgen! Ik was wel een kind die veel aandacht nodig had, vooral veel knuffels... (nog steeds) maar ik moest er mij bij neerleggen, ik was te groot geworden om knuffels te krijgen. Wenen mocht ook niet en als ik dat toch deed dan was dat om aandacht te vragen, dan had ze haar hand klaar om mij een reden te geven om te wenen en ja, die was er dan wel natuurlijk maar dan nog mocht dat niet. Mijn mama had alleen nog oog voor haar kleine zoontje, uiteraard was ik stikjaloers! Zo heb ik nog een heel beeldige herinnering. Ze had de tapis plain helemaal gekuist, ik ben naar haar gegaan heb haar tas hete koffie genomen en heb die voor haar neus leeggegoten op de tapis plain en heb haar letterlijk gezegd " jij ziet mij niet graag, alleen mijn klein broertje zie je graag". Ik heb toen uiteraard een serieuze rammeling gekregen!!! Ik weet dat dat niet hoeft, maar voor mij zegt dit nu genoeg als je zoiets doet als 4 jarig kind! Mijn papa die had ook nooit wat tijd, die had alleen oog voor zijn artikels. Tot dat kleine broer geboren werd. Die was zijn alles, hij was slim en mooi. Die moest niet studeren voor goede punten, die kon het gewoon. Ik was volgens hem te lomp om te helpen donderen, ik moest heel veel studeren om niet zo spectaculaire punten te halen. Dat was niet wat papa wou, want hij dat ik op zijn minst ook journalist werd, en domme mensen zijn geen journalisten. Het liefst van al had hij zelfs dat ik dokter werd. Ik weet nog dat ik in de gang ging zitten van het appartementsblok en begon te wenen, ik riep papa om te zeggen dat ik slaag had gekregen van mama. Wat niet waar was... mama en papa hadden dan ruzie om mij, eindelijk had ik dan aandacht... De volgende keer deed ik het omgekeerde, weer had ik dan aandacht. Ik heb geleerd dat een kind ver durft te gaan om een beetje aandacht te krijgen, ook al is dat negatieve aandacht, dat is beter dan geen aandacht. Toen ik 9 jaar was, had de sint een boek gebracht over seksuele opvoeding. Ik begon toen lichamelijk al goed te ontwikkelen van een meisje tot een vrouw. Papa vond het leuk om samen met mij in dat boek te lezen. Daar is op zich helemaal niks mis mee. Maar hij vond het blijkbaar niet mis dat zijn kleine meid veranderde in een vrouw. Die borstjes die groeide vond hij blijkbaar toch zo slecht niet, ik kreeg aandacht. Tussen mama en papa waren er toen al heel veel problemen. Iedere dag was het ruzie, er was niks van liefde tussen die twee te bespeuren. Ik werd door mama ook van alles op de hoogte gebracht van de problemen. Ik gaf een luisterend oor, ik kreeg dus ook van mama aandacht op die manier. Zo wist ik dat papa verslaafd was aan de sekstelefoon. Ook wist ik hoe ver ze in de schulden zaten, wekelijks kwamen er wel enkele deurwaarders over de vloer. Ik wist hoe iedere frang omgedraaid moest worden en ik wist hoe hard het geld bij elkaar moest geteld worden om een brood te kunnen gaan kopen. Volgens mama was dat ALLEMAAL papa zijn schuld! Toen ik 11 jaar was, zat het echt volledig scheef tussen hen. Er was weer een zeer grote rekening binnengekomen van sekstelefoons en voor mama was het genoeg. Ze hebben het toen nog kunnen uitpraten en mama heeft papa kunnen vergeven. Papa moest van mama tegenover ons alles opbiechten, hij moest op zijn knieën gaan zitten en letterlijk vergiffenis aan zijn kinderen vragen... (wat een vernedering) ook dat beeld zie ik nog zo voor mij. Als kers op de taart heeft mama haar vergiffenis bekroond met een kindje. Toen het Vaderkesdag was, zei mama tegen papa, om te bewijzen dat ik je vergeven heb wil ik je nog een kind schenken en ja, na enkele maanden was het prijs. Toen ik 12 was, kwam er een tweede broertje bij! Ik was er super blij mee. Ik zorgde voor hem zoals het mijn eigen kind was. 's nachts stond ik op om hem flesje te geven, het badje kreeg hij ook van mij en nog zoveel meer. Ik leerde hem wat goed was en wat niet goed was. Zo groeide hij op tot een lieve kleuter. Hij was twee jaar toen mama beslist had om papa buiten te laten zetten. Hij had 10 dagen de tijd (van het gerecht uit) om te vertrekken en had (volgens mama) nergens recht op. Ik schrijf volgens mama, omdat ik enkel het verhaal van mama's kant kende. Ik was blij, want ondertussen hoefde ik de soort aandacht die papa mij schenkte niet meer. Ik heb toen beslist dat ik nooit naar hem wou gaan, ik hoefde hem niet meer te zien. De relatie tussen mij en mijn vader was ook helemaal niet goed, dat ging van kwaad naar erger. Hij had er zeker geen probleem mee dat ik hem niet meer wou zien, hij heeft zonder problemen een papiertje geschreven voor de rechtbank dat zijn dochter niet mee hoeft te gaan. Wel had hij de behoefte om, als hij de kans had, mij te achtervolgen. Hier ga ik het even bij laten, dit wordt vervolgd!
Wanneer zou het geluk eens aan onze kant staan? We vragen echt niet veel...
Even nog eens tijd om te bloggen. Er moet mij wat van de lever :) Ik wil niet te negatief zijn, wat misschien de titel van dit bericht in eerste plaats wel zou oproepen. Ik ben gelukkig, gelukkig omdat ik mijn ventje heb, een ventje uit de duizend. Ik ben heel blij dat wij gewoon elkaar hebben, ik ben heel blij dat ik dat geluk mag hebben!!! MAAR... graag zouden wij samen op bepaalde vlakken toch wel wat meer geluk willen hebben. De laatste dagen ben ik in bepaalde mensen nogal gefrustreerd omdat ze niet beseffen wat voor geluk ze in handen hebben! Wij zouden graag wat meer geluk hebben op gebied van gezondheid... dat vooral! Een goede gezondheid is de basis van alles, en dat komen we ook weer tegen in onze wens voor een klein liefdes wondertje. Beetje bij beetje wordt ons duidelijk wat er mis is, een klein beebje in ons gezinntje zal blijkbaar niet vanzelf gaan bij ons, dit misschien wel omdat mijn gezondheid niet op en top is? (heb cvs/fybro en ontstekingsreuma) Zou het daar een gevolg van kunnen zijn? Zondag had ik een afspraak met de gynaecoloog, op het derde verdiep... jaja VERLOSKWARTIER. Het was wel eens leuk om te zien hoe het daar allemaal uitziet. Maar langs de andere kant was het ook wel best lastig. We mochten plaatsnemen in de wachtzaal, alle dingen die daar ophingen hadden natuurlijk te maken met ZWANGERSCHAP. Ik hoorde een stevig hartje kloppen vanuit 1 van die prachtige kamers... jaja... een toekomstige mama die werd weggevoerd... waarvoor het mama worden nu echt aangebroken was. Een jong zwanger koppel die blij naar huis vertrok. Dusja... voor mij is dat best moeilijk. Soms voel ik me dan ook wel eens schuldig, omdat ik precies niet anders dan jaloers ben. Er staat natuurlijk op die mensen hun gezicht niet geschreven hoeveel moeite zij hebben moeten doen voor hun wondertje...Maar goed, ik had dus een eicelmeting gepland met de gynaecoloog, in de hoop dat er dan een eicel te zien was. Maar wéér werd onze hoop niet beantwoord... geen eicel te zien.De gynaecoloog vond het heel bizar. Ik heb bloed moeten laten trekken door een heel vriendelijke vroedvrouw, jaja... op zo'n kamer waar de mama haar weeën moet weg puffen aan de zijde van de papa.Dat bloed trekken ging niet zo gemakkelijk, maar dat ben ik wel gewoon :)Eigenlijk genoot ik stiekem om op zo'n kamer te zitten en hoopte ik om weldra daar ook te zittenom misschien de weeën weg te puffen onder steun van mijn scheetje! (misschien omdat keizersnede een grote kans is).De derde keer was het bloed trekken gelukt. We mochten dan weer naar huis gaan, nadat een hele vriendelijke vroedvrouw ons toelachtte en ons veel succes wenstte... deed voor mij echt wel deugd!Vandaag (maandag) mocht ik bellen voor de uitslag van het bloed, de gynaecoloog zou me kunnen zeggen of de eisprong al geweest zou zijn (te vroeg) of dat hij nog zou komen (te laat dan), maar ze zou ons dan wel kunnen zeggen wanneer de eisprong zou komen, en wanneer we dus vruchtbaar zijn en kans hebben om ons liefdeskindje te creëren.Verschillende pogingen heb ik ondernomen om de gynaecoloog te bereiken, veel wachttijden, je kent dat wel zo'n rustgevend muziekje dat stillekes aan op je systeem begint te werken!Uiteindelijk had ik de gyn te pakken. We hadden gehoopt op een goede eisprong die nog op komst was, maar ook hier werd onze hoop weer niet positief beantwoord. Geen activiteit in de eierstokken te bespeuren dat aanleiding geeft tot een eisprong, en zeker ook niet de eerste 5 dagen.Dat is best bizar, want ik ben al de tijd echt heel stipt, een cyclus van 27 dagen. Zoals het er nu naar uit ziet zou ik deze maand een cyclus moeten hebben van 35 dagen en meer en dat heb ik nog nooit gehad!Als ik nu wel gewoon weer een cyclus zal krijgen zoals de vorige keren (wat ik verwacht) dan is er wel degelijk iets mis met mijn cyclus, ook al was ik al 16 maand heel regelmatig. Wat er ons dan te wachten staat? Dat weten we niet... we hebben de boodschap gekregen te wachten, wachten tot 14 december, dan hebben we een volgende afspraak met haar.Ja, wachten, gewoon wordt je dat niet, integendeel!!!Morgen mag mijn ventje een staaltje produceren en naar het labo brengen, jeuj :sDat staaltje moet binnen het uur onderzocht worden, dus dat vraagt echt planning voor hoewe dat gaan doen. Er zijn best wel leukere dingen... maar goed, wat moet dat moet he!En voor ons toekomstig kindje: ALLES!Vind het wel heel lastig dat hij dat moet doen. Er zijn niet echt problemen te verwachten bij zijn staaltje,maar de gynaecoloog wilt het wel voor de zekerheid nog eens laten testen, dat zal procedure zijn dat ze moeten volgen denk ik. Stilletjes aan wordt duidelijk dat het probleem gewoon bij mij ligt, ik weet dat ik daar niet aan doen, maar goed voel ik me daar niet bij.Er zijn dan zo van die mensen, die het allemaal wel goed bedoelen, maar die zeggen dat je niet mag opgeven, dat je altijd positief moet blijven denken. Maar aan die reacties heb ik momenteel nu eigenlijk helemaal niks aan. Zeker als bepaalde personen het geluk bijna voor het plukken hebben en niet weten wat het is om wat meer moeite te moeten doen voor datgene zij ZOMAAR krijgen. Dit klinkt misschien wel héél verbitterd, dat kan.Ik had eigenlijk van in begin wij begonnen waren aan ons eerste kindje het gevoel dat er iets mis was met mij, ik weet niet waarom. Maar ik wou de gynaecoloog niet te vroeg inschakelen, omdat, hoe graag wij ook een kindje willen, de natuur niet onnodig zou willen forceren. Achteraf bekeken hadden we misschien beter al eerder die stap moeten zetten, maar niets weet je op voorhand.Ik hoop maar dat wij snel het geluk mogen hebben... al is het maar 1 keer, aub...Want het begint echt door te wegen.Gewoon maar buiten komen, er zijn zoveel kinderen op de wereld, en ja, die kom je tegen als je naar de winkel gaat, wandelt, ... en zelfs daar heb ik het lastig mee soms. Als je zo'n leuk gezinnnetje ziet... wij willen dat ook!!!Terwijl ik dat voel, ik weet niet wat dat is, verlangen? jaloezie?, ... voel ik me ook al schuldig, het lijkt wel of ik niemand meer dat geluk gun, omdat voor ons dat geluk nu eenmaal niet zomaar is weggelegd.Ik observeer ook heel erg en erger me vaak in mensen in de manier waarop zij met hun kinderen omgaan. (of niet omgaan) Vandaar dat ik tot de bedenking kom dat veel mensen niet beseffen wat voor geluk ze, zomaar, voor handen hebben liggen.
De weg naar onze levensdroom is nu echt van start gegaan...
Zoals jullie op mijn blog al konden lezen is onze levensdroom een warm gezinnetje creëren.16 maanden zijn we al bezig om ons gezinnetje te verrijken met een eerste kindje. Graag zouden we onze liefde voetjes geven... Alleen gaat het blijkbaar niet zo vanzelf en hebben we hulp ingeroepen. Daar wil ik het nu even over hebben. Dinsdag ben ik voor de eerste keer in mijn leven naar een gynaecoloog gegaan. Dat betekend ook voor de eerste keer een uitstrijkje en een inwendige echo. Voor mij was dit een enorm hoge drempel, maar ik moest hem nemen... Ik moest hem nemen voor ons (hopelijk) toekomstig kindje! Dat uitstrijkje en inwendige echo ondergaan, dat viel best mee! Gisteren moest ik een HSG laten doen, waar ik echt enorm bang voor was. Ik denk dat ik nog nooit zo'n angst heb gehad voor een onderzoek (en heb er eerlijk gezegd heel wat achter de rug). Dat is een onderzoek die de doorgang van de eileiders test en de baarmoeder controleert. Je leest zoveel over dat onderzoek, bijna echt horror verhalen. Ik ken ook iemand die zo'n onderzoek heeft laten doen, die heel wat pijn kan verdragen, en die vond het onderzoek helemaal onuitstaanbaar. Dus ik was echt bang voor wat er mij te wachten staat! Voor de mensen die hier komen lezen en dit onderzoek in het verschiet ligt, kan ik hierbij al gerust stellen. Het onderzoek valt best mee, achteraf bekeken. Ik ga niet zeggen dat het geen pijn doet, want het doet wel pijn en het is zeker niet aangenaam. Maar steek in je hoofd, net zoals ik dat deed, dat dit onderzoek voor het goede doel is. En ook... deze pijn is voor een korte duur, deze pijn blijft geen weken aanhouden. Het is tijdens dat onderzoek echt op de tanden bijten... maar het gaat voorbij! Hierbij wil ik de raad geven als je thuis naar het onderzoek vertrekt eerst een goede pijnstiller te nemen, eventueel twee! Tijdens dit onderzoek hebben ze me al kunnen zeggen dat mijn eileiders toegankelijk zijn. Maar... mijn baarmoeder zou een afwijking hebben. Normaal is je baarmoeder rond, en de mijne is twee puntig. Dit heeft geen gevolgen aan het zwanger worden maar spijtig genoeg wel aan het zwanger zijn wat voor mij toch zeker ook niet onbelangrijk is! Het zou kunnen dat ik geopereerd moet worden aan de baarmoeder, maar de gynaecoloog moet nog bekijken of dit technisch mogelijk is en of dit ook wel degelijk nodig is. dat zal 14 december met ons besproken worden. De risico's van de zwangerschap kunnen zijn dat ik voorweeën zal krijgen, bloedingen, meer kans op miskraam, vroeggeboorte, zowiezo keizersnede, ... wat me toch niet onbezorgd laat. Maar ik ben wel blij dat we dit weten voor we zwanger zijn. Meestal wordt dit toevallig ontdekt wanneer je al zwanger bent of wanneer je een miskraam krijgt en dan is het eigenlijk al helemaal te laat. Nu kan er naartoe gewerkt worden. Ik zou tegen een operatie erg tegenop zien, maar voor ons toekomstig kindje doe ik (wij) alles! Er is helemaal nog geen sprake van een zwangerschap momenteel, maar ik durf zeggen dat ik ons toekomstig kindje(s) al in mijn hart draag. Ik voel nu al een zekere moederliefde, en als ik met een operatie van mijn baarmoeder het voor ons toekomstig kindje beter kan maken, dan doe ik dat zonder twijfel (en ja, ik ben een twijfelaar)!!! Nu vandaag had ik een eicelmeting maar spijtig genoeg was er geen eicel te zien. Ik zit vandaag op mijn elfde dag van de cyclus en volgens de gynaecoloog zou er al een eitje te zien moeten zijn. Nu moet ik zondag terug een eicelmeting laten doen, in de hoop dat er dan wel iets te zien is! Is er dan nog niks te zien, dan is het eigenlijk logisch dat ik al die maanden nog niet zwanger ben geraakt, want voor een mensje te maken zijn er nu eenmaal eitjes nodig! Dus dat is nu afwachten... Zo, hier laat ik het voor de moment bij. Ik hoop dat ik zondag met beter nieuws kan komen pronken! ohja, niet onbelangrijk: Lief scheetje proficiat dat je het vandaag al 5 jaar met mij volhoud!!! (dit in tegenstelling van wat bepaalde mensen verwacht hadden!)
