Kinderen zullen je niet herinneren om de dingen die je hun gaf maar om het gevoel dat je van ze hield. Lieve bloggers,
Een boodschapje nalaten na het lezen van mijn berichten is altijd leuk.
De titel omschrijft letterlijk hoe ik me voel, niet meer en niet minder.
Gisteren rond twee uur hebben we dan vier pillen opgestoken. Rond een uur of vijf begonnen de eerste weeën. Verschrikkelijk was het. Rond half zeven voelde ik "iets" naar beneden glijden. Ik maakte mezelf wijs dat er een pilletje terug naar buiten kwam, maar als ik eerlijk was wist ik dat het ons klein Wardje was. Ik moest dringend gaan plassen, maar dierf niet. Uiteindelijk dan toch maar gedaan. Ik voelde je duwen en naar beneden glijden, mijn lichaam begon mee te duwen maar ik wou dat helemaal niet, ik wou je nog bij mij houden, ik wou je niet loslaten en verliezen... Maar het verschrikkelijke is gebeurd. Mama heeft Wardje moeten loslaten, geen keuze. Je Floepte nogal redelijk hard in toilet en weg was je :( Ik heb je nog willen zoeken in toilet, maar je was door de snelheid al doorgestroomd denken we. Ik heb nu wel spijt dat ik je niet gezien heb, al is het misschien beter zo, we kunnen misschien beter jou kloppend hartje in gedachten houden...
Vandaag zijn we een hele mooie doos gaan kopen en een super zachte lieve teddybeer! Al jou spulletjes liggen in de doos, en de teddybeer staat er bovenop en zo zal die nog lang staan pronken op de kast!
Maandag moesten we op controle, bij een andere gynaecoloog. Want de vorige was zo lief niet voor mama en papa! Dus is die zeker niet goed voor jou, want we willen het beste voor ons kleintje! De nieuwe gynaecoloog is veel liever! We moesten vertellen wat ons bij haar gebracht heeft. De vorige gynaecoloog had in het dossier nog niet eens gezet dat we zwanger zijn! Ik vertelde dan direct over de baarmoederafwijking die mama heeft en dat ik nu tien weken zwanger ben. Ik liet ook verstaan dat we wel vragen hadden bij de baarmoederafwijking, maar de dokter besloot eerst eens te kijken hoe je het stelde en dan gingen we het erover hebben. Ik ging op de tafel liggen, de dokter ging via mijn buik kijken. Ze keek bezorgd en zei dat ze jou al veel groter verwacht had... mama voelde dat het niet goed was en geraakte in paniek. De dokter ging eens inwendig kijken en toen was het duidelijk... ons kleintje is gestorven! De wereld schoof even van onder onze voeten... we zijn er kapot van! We waren al zo erg van jou gaan houden, en nog.... en dat zal altijd zo blijven! Van in begin heeft mama het gevoel dat je een zoontje bent, we gaan jou ook een naampje geven. Ward is je naam!
Je bent zo goed ingenesteld dat je niet vanzelf zal komen, dus moeten we je een handje helpen :( wat echt heel zwaar is voor mama en papa! Deze morgen moesten we bij de assistent van de gynaecoloog zijn (gynaecoloog is op congres), en ze heeft nog eens een echo gedaan voor de bevestiging nog eens te krijgen. Wat weer heel confronterend was voor mama en papa, maar ik zou niet anders gewillen hebben, ik zou niet willen dat we iets ondernomen hadden terwijl je misschien wel nog zou leven (al wist ik dat je echt wel dood bent :() Mama en papa moesten een pilletje opsteken bij mama, en dan zou je de komende uren stilletjes komen... De stap naar dat pilletje er echt in steken was echt zwaar. Mama's lichaam is nog volop zwanger, mentaal ben ik ook nog helemaal zwanger... en dan moet je zelf zo'n pilletje opsteken zodat je zal "geboren" worden. Echt verschrikkelijk is het, en ik wens het in de verte verte niemand toe, maar echt niemand. Om half vier hebben we onszelf zo ver kunnen krijgen om het pilletje op te steken. Mama voelde al snel heel wat gebeuren in haar lichaam, mijn lichaam was eigenlijk al even aan het zoeken vrees ik, al van voor we het wisten. Maar mama kan je echt niet loslaten... en mama's lichaam voelt dat denk ik. Maar toch hoop ik dat het nu snel voorbij is... want het is echt heel triestig, verschrikkelijk, zwaar... eigenlijk geen enkel woord omschrijft wat wij nu meemaken.
Ik ben bang om jou eventueel te zien. Ik weet niet of ik jou zou zien, maar als ik jou zie zal het nog zwaarder worden... Ik ga het niet over mijn hart krijgen om jou "weg te gooien" , echt niet. Want hoe klein je ook bent, je bent ons kleintje! En vergeten gaan we jou nooit doen kleine Ward! Als ik jou moest zien denk ik dat ik jou op 1 of andere manier ga bewaren maar ik weet nog niet hoe. Ik zou ook graag iets tastbaars hebben met jou naam. Als er ooit een broertje of zusje komt dan vertellen we zeker over jou hoor. We laten jou zomaar niet voorbij gaan.
Wardje, je was nog heel klein - maar voor ons was je al heel groot! xxxxxxxxxx
