Kinderen zullen je niet herinneren om de dingen die je hun gaf maar om het gevoel dat je van ze hield. Lieve bloggers,
Een boodschapje nalaten na het lezen van mijn berichten is altijd leuk.
23-11-2010
Verleden dat steeds blijft opduiken
Deze keer gaat het over wat anders. Over het verleden dat me op een bepaalde manier blijft achtervolgen. Ik moet echt hard vechten om het verleden los te laten, ik denk dat ik daar vrij goed in sla, de ene dag al wat beter dan de andere dag. Maar met periodes heb ik hele rare dromen van het verleden. Is dat omdat ik het verleden toch nog niet zo heb verwerkt dan ik mezelf zou wijsmaken? Vaak droom ik ook dat ik het verleden anders doe. Het gaat namelijk over het verleden met mijn ouders. Ik ga hier proberen om het verleden op een rijtje te zetten op een leesbare manier. Mijn eerste herinnering dateert van toen ik 3 jaar was. We gingen verhuizen.... We kwamen aan in ons appartement. Voor de reden die me onverklaarbaar is tot hier toe, heeft mijn mama mijn papa een rammeling van jewelste gegeven. Ik denk dat hij toen alle hoeken heeft gezien, maar ik weet niet waarom. Ik stond toen aan de zijlijn mee te kijken, tot op de dag van vandaag weet ik nog heel goed hoe ik toen als 3 jarige de beelden in mij opnam, en die beelden zijn tot op vandaag nog niet vervaagd. Mijn papa was journalist, mijn mama werkte als poetsvrouw. Van een echt gezellig, warm gezin heb ik nooit geweten. Mijn vader was zogezegd altijd artikels aan het schrijven in zijn bureau (een kamer in het appartement dat daarvoor was omgetoverd) Mijn mama lag altijd in de zetel naar tv te kijken, zo herinner ik mij haar als kind. Als er gekookt of gepoetst werd dan was het papa die daarvoor in stond. Toen ik 4 jaar was, kreeg ik er een klein broertje bij. Dat zou in ieder geval heel mijn leven veranderen! Alleen werd ik volgens mama nu zeker te groot om een knuffel te krijgen! Ik was wel een kind die veel aandacht nodig had, vooral veel knuffels... (nog steeds) maar ik moest er mij bij neerleggen, ik was te groot geworden om knuffels te krijgen. Wenen mocht ook niet en als ik dat toch deed dan was dat om aandacht te vragen, dan had ze haar hand klaar om mij een reden te geven om te wenen en ja, die was er dan wel natuurlijk maar dan nog mocht dat niet. Mijn mama had alleen nog oog voor haar kleine zoontje, uiteraard was ik stikjaloers! Zo heb ik nog een heel beeldige herinnering. Ze had de tapis plain helemaal gekuist, ik ben naar haar gegaan heb haar tas hete koffie genomen en heb die voor haar neus leeggegoten op de tapis plain en heb haar letterlijk gezegd " jij ziet mij niet graag, alleen mijn klein broertje zie je graag". Ik heb toen uiteraard een serieuze rammeling gekregen!!! Ik weet dat dat niet hoeft, maar voor mij zegt dit nu genoeg als je zoiets doet als 4 jarig kind! Mijn papa die had ook nooit wat tijd, die had alleen oog voor zijn artikels. Tot dat kleine broer geboren werd. Die was zijn alles, hij was slim en mooi. Die moest niet studeren voor goede punten, die kon het gewoon. Ik was volgens hem te lomp om te helpen donderen, ik moest heel veel studeren om niet zo spectaculaire punten te halen. Dat was niet wat papa wou, want hij dat ik op zijn minst ook journalist werd, en domme mensen zijn geen journalisten. Het liefst van al had hij zelfs dat ik dokter werd. Ik weet nog dat ik in de gang ging zitten van het appartementsblok en begon te wenen, ik riep papa om te zeggen dat ik slaag had gekregen van mama. Wat niet waar was... mama en papa hadden dan ruzie om mij, eindelijk had ik dan aandacht... De volgende keer deed ik het omgekeerde, weer had ik dan aandacht. Ik heb geleerd dat een kind ver durft te gaan om een beetje aandacht te krijgen, ook al is dat negatieve aandacht, dat is beter dan geen aandacht. Toen ik 9 jaar was, had de sint een boek gebracht over seksuele opvoeding. Ik begon toen lichamelijk al goed te ontwikkelen van een meisje tot een vrouw. Papa vond het leuk om samen met mij in dat boek te lezen. Daar is op zich helemaal niks mis mee. Maar hij vond het blijkbaar niet mis dat zijn kleine meid veranderde in een vrouw. Die borstjes die groeide vond hij blijkbaar toch zo slecht niet, ik kreeg aandacht. Tussen mama en papa waren er toen al heel veel problemen. Iedere dag was het ruzie, er was niks van liefde tussen die twee te bespeuren. Ik werd door mama ook van alles op de hoogte gebracht van de problemen. Ik gaf een luisterend oor, ik kreeg dus ook van mama aandacht op die manier. Zo wist ik dat papa verslaafd was aan de sekstelefoon. Ook wist ik hoe ver ze in de schulden zaten, wekelijks kwamen er wel enkele deurwaarders over de vloer. Ik wist hoe iedere frang omgedraaid moest worden en ik wist hoe hard het geld bij elkaar moest geteld worden om een brood te kunnen gaan kopen. Volgens mama was dat ALLEMAAL papa zijn schuld! Toen ik 11 jaar was, zat het echt volledig scheef tussen hen. Er was weer een zeer grote rekening binnengekomen van sekstelefoons en voor mama was het genoeg. Ze hebben het toen nog kunnen uitpraten en mama heeft papa kunnen vergeven. Papa moest van mama tegenover ons alles opbiechten, hij moest op zijn knieën gaan zitten en letterlijk vergiffenis aan zijn kinderen vragen... (wat een vernedering) ook dat beeld zie ik nog zo voor mij. Als kers op de taart heeft mama haar vergiffenis bekroond met een kindje. Toen het Vaderkesdag was, zei mama tegen papa, om te bewijzen dat ik je vergeven heb wil ik je nog een kind schenken en ja, na enkele maanden was het prijs. Toen ik 12 was, kwam er een tweede broertje bij! Ik was er super blij mee. Ik zorgde voor hem zoals het mijn eigen kind was. 's nachts stond ik op om hem flesje te geven, het badje kreeg hij ook van mij en nog zoveel meer. Ik leerde hem wat goed was en wat niet goed was. Zo groeide hij op tot een lieve kleuter. Hij was twee jaar toen mama beslist had om papa buiten te laten zetten. Hij had 10 dagen de tijd (van het gerecht uit) om te vertrekken en had (volgens mama) nergens recht op. Ik schrijf volgens mama, omdat ik enkel het verhaal van mama's kant kende. Ik was blij, want ondertussen hoefde ik de soort aandacht die papa mij schenkte niet meer. Ik heb toen beslist dat ik nooit naar hem wou gaan, ik hoefde hem niet meer te zien. De relatie tussen mij en mijn vader was ook helemaal niet goed, dat ging van kwaad naar erger. Hij had er zeker geen probleem mee dat ik hem niet meer wou zien, hij heeft zonder problemen een papiertje geschreven voor de rechtbank dat zijn dochter niet mee hoeft te gaan. Wel had hij de behoefte om, als hij de kans had, mij te achtervolgen. Hier ga ik het even bij laten, dit wordt vervolgd!
Wanneer zou het geluk eens aan onze kant staan? We vragen echt niet veel...
Even nog eens tijd om te bloggen. Er moet mij wat van de lever :) Ik wil niet te negatief zijn, wat misschien de titel van dit bericht in eerste plaats wel zou oproepen. Ik ben gelukkig, gelukkig omdat ik mijn ventje heb, een ventje uit de duizend. Ik ben heel blij dat wij gewoon elkaar hebben, ik ben heel blij dat ik dat geluk mag hebben!!! MAAR... graag zouden wij samen op bepaalde vlakken toch wel wat meer geluk willen hebben. De laatste dagen ben ik in bepaalde mensen nogal gefrustreerd omdat ze niet beseffen wat voor geluk ze in handen hebben! Wij zouden graag wat meer geluk hebben op gebied van gezondheid... dat vooral! Een goede gezondheid is de basis van alles, en dat komen we ook weer tegen in onze wens voor een klein liefdes wondertje. Beetje bij beetje wordt ons duidelijk wat er mis is, een klein beebje in ons gezinntje zal blijkbaar niet vanzelf gaan bij ons, dit misschien wel omdat mijn gezondheid niet op en top is? (heb cvs/fybro en ontstekingsreuma) Zou het daar een gevolg van kunnen zijn? Zondag had ik een afspraak met de gynaecoloog, op het derde verdiep... jaja VERLOSKWARTIER. Het was wel eens leuk om te zien hoe het daar allemaal uitziet. Maar langs de andere kant was het ook wel best lastig. We mochten plaatsnemen in de wachtzaal, alle dingen die daar ophingen hadden natuurlijk te maken met ZWANGERSCHAP. Ik hoorde een stevig hartje kloppen vanuit 1 van die prachtige kamers... jaja... een toekomstige mama die werd weggevoerd... waarvoor het mama worden nu echt aangebroken was. Een jong zwanger koppel die blij naar huis vertrok. Dusja... voor mij is dat best moeilijk. Soms voel ik me dan ook wel eens schuldig, omdat ik precies niet anders dan jaloers ben. Er staat natuurlijk op die mensen hun gezicht niet geschreven hoeveel moeite zij hebben moeten doen voor hun wondertje...Maar goed, ik had dus een eicelmeting gepland met de gynaecoloog, in de hoop dat er dan een eicel te zien was. Maar wéér werd onze hoop niet beantwoord... geen eicel te zien.De gynaecoloog vond het heel bizar. Ik heb bloed moeten laten trekken door een heel vriendelijke vroedvrouw, jaja... op zo'n kamer waar de mama haar weeën moet weg puffen aan de zijde van de papa.Dat bloed trekken ging niet zo gemakkelijk, maar dat ben ik wel gewoon :)Eigenlijk genoot ik stiekem om op zo'n kamer te zitten en hoopte ik om weldra daar ook te zittenom misschien de weeën weg te puffen onder steun van mijn scheetje! (misschien omdat keizersnede een grote kans is).De derde keer was het bloed trekken gelukt. We mochten dan weer naar huis gaan, nadat een hele vriendelijke vroedvrouw ons toelachtte en ons veel succes wenstte... deed voor mij echt wel deugd!Vandaag (maandag) mocht ik bellen voor de uitslag van het bloed, de gynaecoloog zou me kunnen zeggen of de eisprong al geweest zou zijn (te vroeg) of dat hij nog zou komen (te laat dan), maar ze zou ons dan wel kunnen zeggen wanneer de eisprong zou komen, en wanneer we dus vruchtbaar zijn en kans hebben om ons liefdeskindje te creëren.Verschillende pogingen heb ik ondernomen om de gynaecoloog te bereiken, veel wachttijden, je kent dat wel zo'n rustgevend muziekje dat stillekes aan op je systeem begint te werken!Uiteindelijk had ik de gyn te pakken. We hadden gehoopt op een goede eisprong die nog op komst was, maar ook hier werd onze hoop weer niet positief beantwoord. Geen activiteit in de eierstokken te bespeuren dat aanleiding geeft tot een eisprong, en zeker ook niet de eerste 5 dagen.Dat is best bizar, want ik ben al de tijd echt heel stipt, een cyclus van 27 dagen. Zoals het er nu naar uit ziet zou ik deze maand een cyclus moeten hebben van 35 dagen en meer en dat heb ik nog nooit gehad!Als ik nu wel gewoon weer een cyclus zal krijgen zoals de vorige keren (wat ik verwacht) dan is er wel degelijk iets mis met mijn cyclus, ook al was ik al 16 maand heel regelmatig. Wat er ons dan te wachten staat? Dat weten we niet... we hebben de boodschap gekregen te wachten, wachten tot 14 december, dan hebben we een volgende afspraak met haar.Ja, wachten, gewoon wordt je dat niet, integendeel!!!Morgen mag mijn ventje een staaltje produceren en naar het labo brengen, jeuj :sDat staaltje moet binnen het uur onderzocht worden, dus dat vraagt echt planning voor hoewe dat gaan doen. Er zijn best wel leukere dingen... maar goed, wat moet dat moet he!En voor ons toekomstig kindje: ALLES!Vind het wel heel lastig dat hij dat moet doen. Er zijn niet echt problemen te verwachten bij zijn staaltje,maar de gynaecoloog wilt het wel voor de zekerheid nog eens laten testen, dat zal procedure zijn dat ze moeten volgen denk ik. Stilletjes aan wordt duidelijk dat het probleem gewoon bij mij ligt, ik weet dat ik daar niet aan doen, maar goed voel ik me daar niet bij.Er zijn dan zo van die mensen, die het allemaal wel goed bedoelen, maar die zeggen dat je niet mag opgeven, dat je altijd positief moet blijven denken. Maar aan die reacties heb ik momenteel nu eigenlijk helemaal niks aan. Zeker als bepaalde personen het geluk bijna voor het plukken hebben en niet weten wat het is om wat meer moeite te moeten doen voor datgene zij ZOMAAR krijgen. Dit klinkt misschien wel héél verbitterd, dat kan.Ik had eigenlijk van in begin wij begonnen waren aan ons eerste kindje het gevoel dat er iets mis was met mij, ik weet niet waarom. Maar ik wou de gynaecoloog niet te vroeg inschakelen, omdat, hoe graag wij ook een kindje willen, de natuur niet onnodig zou willen forceren. Achteraf bekeken hadden we misschien beter al eerder die stap moeten zetten, maar niets weet je op voorhand.Ik hoop maar dat wij snel het geluk mogen hebben... al is het maar 1 keer, aub...Want het begint echt door te wegen.Gewoon maar buiten komen, er zijn zoveel kinderen op de wereld, en ja, die kom je tegen als je naar de winkel gaat, wandelt, ... en zelfs daar heb ik het lastig mee soms. Als je zo'n leuk gezinnnetje ziet... wij willen dat ook!!!Terwijl ik dat voel, ik weet niet wat dat is, verlangen? jaloezie?, ... voel ik me ook al schuldig, het lijkt wel of ik niemand meer dat geluk gun, omdat voor ons dat geluk nu eenmaal niet zomaar is weggelegd.Ik observeer ook heel erg en erger me vaak in mensen in de manier waarop zij met hun kinderen omgaan. (of niet omgaan) Vandaar dat ik tot de bedenking kom dat veel mensen niet beseffen wat voor geluk ze, zomaar, voor handen hebben liggen.
De weg naar onze levensdroom is nu echt van start gegaan...
Zoals jullie op mijn blog al konden lezen is onze levensdroom een warm gezinnetje creëren.16 maanden zijn we al bezig om ons gezinnetje te verrijken met een eerste kindje. Graag zouden we onze liefde voetjes geven... Alleen gaat het blijkbaar niet zo vanzelf en hebben we hulp ingeroepen. Daar wil ik het nu even over hebben. Dinsdag ben ik voor de eerste keer in mijn leven naar een gynaecoloog gegaan. Dat betekend ook voor de eerste keer een uitstrijkje en een inwendige echo. Voor mij was dit een enorm hoge drempel, maar ik moest hem nemen... Ik moest hem nemen voor ons (hopelijk) toekomstig kindje! Dat uitstrijkje en inwendige echo ondergaan, dat viel best mee! Gisteren moest ik een HSG laten doen, waar ik echt enorm bang voor was. Ik denk dat ik nog nooit zo'n angst heb gehad voor een onderzoek (en heb er eerlijk gezegd heel wat achter de rug). Dat is een onderzoek die de doorgang van de eileiders test en de baarmoeder controleert. Je leest zoveel over dat onderzoek, bijna echt horror verhalen. Ik ken ook iemand die zo'n onderzoek heeft laten doen, die heel wat pijn kan verdragen, en die vond het onderzoek helemaal onuitstaanbaar. Dus ik was echt bang voor wat er mij te wachten staat! Voor de mensen die hier komen lezen en dit onderzoek in het verschiet ligt, kan ik hierbij al gerust stellen. Het onderzoek valt best mee, achteraf bekeken. Ik ga niet zeggen dat het geen pijn doet, want het doet wel pijn en het is zeker niet aangenaam. Maar steek in je hoofd, net zoals ik dat deed, dat dit onderzoek voor het goede doel is. En ook... deze pijn is voor een korte duur, deze pijn blijft geen weken aanhouden. Het is tijdens dat onderzoek echt op de tanden bijten... maar het gaat voorbij! Hierbij wil ik de raad geven als je thuis naar het onderzoek vertrekt eerst een goede pijnstiller te nemen, eventueel twee! Tijdens dit onderzoek hebben ze me al kunnen zeggen dat mijn eileiders toegankelijk zijn. Maar... mijn baarmoeder zou een afwijking hebben. Normaal is je baarmoeder rond, en de mijne is twee puntig. Dit heeft geen gevolgen aan het zwanger worden maar spijtig genoeg wel aan het zwanger zijn wat voor mij toch zeker ook niet onbelangrijk is! Het zou kunnen dat ik geopereerd moet worden aan de baarmoeder, maar de gynaecoloog moet nog bekijken of dit technisch mogelijk is en of dit ook wel degelijk nodig is. dat zal 14 december met ons besproken worden. De risico's van de zwangerschap kunnen zijn dat ik voorweeën zal krijgen, bloedingen, meer kans op miskraam, vroeggeboorte, zowiezo keizersnede, ... wat me toch niet onbezorgd laat. Maar ik ben wel blij dat we dit weten voor we zwanger zijn. Meestal wordt dit toevallig ontdekt wanneer je al zwanger bent of wanneer je een miskraam krijgt en dan is het eigenlijk al helemaal te laat. Nu kan er naartoe gewerkt worden. Ik zou tegen een operatie erg tegenop zien, maar voor ons toekomstig kindje doe ik (wij) alles! Er is helemaal nog geen sprake van een zwangerschap momenteel, maar ik durf zeggen dat ik ons toekomstig kindje(s) al in mijn hart draag. Ik voel nu al een zekere moederliefde, en als ik met een operatie van mijn baarmoeder het voor ons toekomstig kindje beter kan maken, dan doe ik dat zonder twijfel (en ja, ik ben een twijfelaar)!!! Nu vandaag had ik een eicelmeting maar spijtig genoeg was er geen eicel te zien. Ik zit vandaag op mijn elfde dag van de cyclus en volgens de gynaecoloog zou er al een eitje te zien moeten zijn. Nu moet ik zondag terug een eicelmeting laten doen, in de hoop dat er dan wel iets te zien is! Is er dan nog niks te zien, dan is het eigenlijk logisch dat ik al die maanden nog niet zwanger ben geraakt, want voor een mensje te maken zijn er nu eenmaal eitjes nodig! Dus dat is nu afwachten... Zo, hier laat ik het voor de moment bij. Ik hoop dat ik zondag met beter nieuws kan komen pronken! ohja, niet onbelangrijk: Lief scheetje proficiat dat je het vandaag al 5 jaar met mij volhoud!!! (dit in tegenstelling van wat bepaalde mensen verwacht hadden!)
