Deze week heb ik mijn (hopelijk) veilig plekje al veel moeten bezoeken. Vandaag heb ik hier weer even iets te vertellen. Ik ga proberen het kort te houden. Ik heb het op deze blog al eerder gehad over mijn familie... Vooral mijn moeder heeft me al gestalkt via verschillende hoeken, maar vooral internet. Nu dacht ik dat de storm gaan liggen was, en wat het dat betreft eindelijk de rust gevonden hebben. Nu hebben we gisteren mogen ervaren dat niets eigenlijk minder waar is... Ik wordt opgezocht op internet, via de mogelijke gebruikersnamen en blijkbaar is de vriendin van mijn moeder erin geslaagd ook, ik denk met behulp van de vrouw van mijn vader, eigenlijk ben ik het zeker. De reden waarom we dit zeker zijn is omdat mijn ventje op dat forum ook een account heeft aangemaakt en gisteren op dat account was gaan chatten... onze ogen gingen in ieder geval open. We hebben het mooi met onze eigen ogen gezien, dus we spreken hier totaal niet meer van een vermoeden. (op een forum waar ik sinds van de zomer lid ben geworden via de vrouw van mijn vader, en ik was niet van plan om me te laten kennen en dat forum te verlaten voor een ander persoon, al zeker niet voor 1 van die bende...) Deze mensen hebben van de zomer als kemphanen tegenover elkaar gestaan, maar om een ander, voor mij (ons) leed aan te doen zijn ze in staat om de beste vrienden te zijn, begrijpen wie begrijpen kan. Toen ik nog contact had met mijn vader en er nog geen sprake was van ruzie of spanningen heb ik enkele keren gedroomd dat mijn ouders op het einde van de rit samen rond de tafel zit, en ik uiteindelijk de boosdoener ben, uiteindelijk is mijn angst nog waarheid geworden ook. 

Ik was van plan hier geen slaap meer voor te laten, toch niet voor hen. Maar blijkbaar kan ik daar niet in slagen. Ik vraag me af wanneer het eindelijk allemaal gaat stoppen. Moeten we misschien naar het buitenland vertrekken? Of moet ik een andere naam aannemen (Wij)? Deze dingen klinken drastisch, maar zijn zo gek nog niet voorgesteld. Ze gaan denk ik steeds maar weer verder gaan. Ik ben heel bang voor de moment dat ze via via te horen krijgen dat wij een kindje hebben, als iemand dat echt wil weten komt die dat wel te weten, misschien hebben ze zelfs wel rechten om dat te weten te komen dat weet ik niet, het gemeentehuis is daar gemakkelijk bij te bezoeken. In ieder geval, ik weet als ze de kans hebben om ons te kraken ze dat zeker niet gaan laten. Ik ben niet voor niks 1 keer in mijn leven tegen mijn moeder in gegaan. Mijn vader dat kan ik nog steeds niet vatten wat ik die vent in de weg gelegd heb. Ik heb als kind veel moeten slikken en heb in september nog meer moeten slikken. Ik snap niet dat ik door mensen zo behandeld wordt, ik heb steeds met iedereen het beste voor maar toch... zij precies niet met mij? Op deze manier groeit alleen maar het wantrouwen in mensen. 

Ik hoop blogje, dat jij mijn veilig plekje blijft op het net. Door mijn ziekte ga ik niet werken, eigenlijk kom ik amper de deur uit, ja eigenlijk ben ik vaak gekluisterd aan deze vier muren en ja misschien ben ik wel geïsoleerd en vaak is "het net" mijn sociale buitenwereld.... het maakt me bang dat ik dit zelfs niet kan raadplegen zonder gevolgen... 

Ik wil eigenlijk helemaal niet meer hier mee bezig zijn, ik heb voor de moment mijn energie te sparen voor andere en vooral belangrijkere zaken (operatie die voor de deur staat en hopelijk dan mama kunnen worden). Ik wil het gewoon allemaal achter mij laten, voor deze reden zal het ook al zeer positief zijn dat wij onze thuis elders vinden. Ik voel me hier nu al meer dan een jaar (zo lang heb ik met mama geen contact meer) niet meer op mijn gemak in het huis dat eigenlijk onze thuis zou moeten zijn. Mijn ouders enzo weten me wonen... dus, ik zal ongelooflijk blij zijn als we de deur hier voor goed achter ons sluiten, en elders een warmte thuis kunnen creëren, in de hoop dat ze ons daar dan niet komen opzoeken. Want ik weet ook wel als je echt iemand wil weten wonen je dat wel kan vinden. Ze zijn mijn ouders dus ik denk dat ze ergens het recht wel hebben om te achterhalen waar hun "dochter" woont... of hun kleinkinderen misschien wel op dat moment. Maar daar zal ik maar niet aan denken, want zo heb je geen leven meer en kan je misschien beter van de aardbol verdwijnen... en nee, dat ben ik niet van plan, uiteindelijk leef ik veel te graag! 

Ik zeg en denk vooral meer dan dagelijks, gelukkig dat ik en mijn ventje elkaar nog hebben! Hij is echt mijn alles, moest ik hem momenteel niet hebben dan had al de rest geen nut meer voor mij en dat meen ik. JA, ik ben gelukkig!! Maar godverdomme, rot - familie van mij, laat ons voor eeuwig en altijd gerust! 

16-12-2010 om 07:11 geschreven door Nido

Onze droom die zal wel al duidelijk zijn maar ik ga hem nog eens verwoorden voor alle zekerheid: een kindje! 

Gisteren was het 14 december, dus was het de grote dag en zouden we te weten komen wat ons te wachten zou steen om onze droom te kunnen verwezenlijken. Ik had de gynaecoloog eerder al aan de telefoon gehad omdat ik graag al iets wou weten over mijn uitstrijkje (wat gelukkig in orde was). De gynaecoloog had eerder ook al gesproken van mijn baarmoeder afwijking, maar ze dacht dat er geen operatie voor mogelijk zou zijn, toch zou ze "de expert" onder hen daarover voor alle zekerheid aanspreken, of die persoon van dezelfde mening was. Maar eigenlijk had ik geen rekening gehouden met een eventuele operatie, maar had ik gedacht dat ik gisterenavond zou buitenstappen met een hormonen kuur en dat we misschien deze maand nog zouden starten met inseminatie, maar niets was minder waar. 

12 januari word ik dan toch geopereerd aan de baarmoeder. Het zal wel een kijkoperatie zijn, maar toch... het is en blijft toch een operatie zonder het erger te willen maken dan het zal zijn, om nog maar over die narcose te zwijgen, daar heb ik het ook niet echt voor. Het kwam echt aan als een ijskoude douche, want met dit hadden wij niet echt nog rekening mee gehouden. De gynaecoloog zei dat ik nog een week, of twee weken mocht bedenken en dan beslissen. Maar nee... Ik vertrouw op haar en als zij zegt dat dit nodig is, dan gaan we daarvoor. Voor ons toekomstig kindje echt alles, zo graag willen we dat! Het is er nu nog niet, maar op die manier merk ik dat wij toch al veel liefde voelen voor ons wondertje dat (hopelijk) op komst is. Ik ben echt bang voor eender welke operatie, maar die angst wil ik gerust even opzij zetten, zolang dat wondertje ons gezinnetje maar komt verrijken én dat het wondertje zo goed mogelijk kan ontwikkelen in mijn buik. Ik laat de operatie doen zodat ons kindje hopelijk meer plaats zal krijgen om te groeien en te spartelen, ... 

Ik heb gevraagd naar de consequenties als ik het niet zou laten doen. Het is nog niet zeker dat ze het probleem kunnen verbeteren door de kijkoperatie. Er zit een tussenschot in mijn baarmoeder, waardoor de risico's bij een zwangerschap toch wel hoog liggen. Nu willen ze proberen om dat tussenschot  (grotendeels) te verwijderen, maar ze moeten dan ook eerst in de buik kijken via een kijkoperatie wat er boven mijn baarmoeder is, dat kunnen ze niet zien via eender welk onderzoek. Ze willen dit doen om het beste uit alles te halen, en mijn baarmoeder niet kapot te maken want die kans bestaat als ze het tussenschot gewoon vaginaal zouden verwijderen zonder daarboven te kijken. De artsen zullen wel weten wat ze doen??? Als ik nu beslis dat ik het niet laat doen, dan zal ik nooit weten of het mogelijk was om de afwijking te verhelpen en de risico's te verkleinen (al zullen de risico's altijd hoger blijven dan normaal). De gynaecoloog zei toen echt iets doorslaggevend en toen was ik helemaal zeker: ik laat het doen. Ze zei als je jullie kindje verliest op 24 weken zwangerschap en je houd er niks van over, dan ga je jezelf heel je leven schuldig voelen en heel je leven afvragen of ik het toch niet beter wel had laten bekijken of er iets aan kan gedaan worden. Vanaf 20-24 weken bestaat er een groot risico dat ik ons kindje zal verliezen, ook dit weer zonder het erger te willen maken moeten we realistisch blijven en ben ik de gynaecoloog eigenlijk wel dankbaar voor haar eerlijkheid en het niet rond de pot te draaien maar ons gewoon duidelijk zijn waarop het staat. Het is ook niet zeker of de operatie iets gaat uithalen, maar zoals we bezig zijn met hopen, hopen we ook daar het beste voor. Na de operatie is het drie weken rust en daarna kunnen we er echt (normaal gezien) in gaan vliegen! Dan zou ik moeten beginnen met een lichte hormonen kuur en kan er die maand ook gestart worden met inseminatie. Ik hoop dan echt dat het geluk dan eindelijk voor ons eens is weggelegd, en ik hoop dan ook dat de zwangerschap goed verloopt want eerlijk gezegd ben ik daar wel bang voor, de gynaecoloog was er duidelijk genoeg rond. Ze zeggen dat hoop leven doet, ik hoop dat ik dat dan ook letterlijk mag nemen! Zou niet graag een volmaakt mensje afgeven, dat wil niemand meemaken... we zullen maar positief blijven, maar toch zullen we ook rekening moeten houden met het mogelijke. Wat wel goed nieuws was is dat mijn ventje zijn staaltje eigenlijk wel van heel goede kwaliteit was! Ze had in het verleden gezegd dat de vorm van de zaadcellen gedaald was, die was 2% en moet normaal 10% zijn MAAR de hoeveelheid van de zaadcellen ligt eigenlijk serieus wat hoger dan het gemiddelde, waardoor hij met 2% eigenlijk oke zit met de vorm. Dus ventje, geen zorgen, met jou is alles ok! :) Wat ik me wel afvraag is waarom ze toch overgaan naar inseminatie. Ik denk om de kansen toch groter te maken voor ons dan op natuurlijke wijze, we wachten er immers toch al lang genoeg op denk ik... en hebben toch al onverwachts heel wat stappen moeten nemen op de weg naar.... 

Ik sta vaak stil bij de moment dat ze me zullen zeggen dat ik zwanger ben, ik ga het echt niet kunnen geloven en de wereld zal zeker stil staan voor ons. Daar kijk ik echt naar uit... en voor dat moment doe ik alles. Om nog maar te zwijgen over het moment dat wij ons mini - mensje dat we zelf gemaakt hebben mogen ontmoeten en leren kennen, en dan die verantwoordelijkheid iedere dag te dragen om het waarden en normen bij te brengen om het te laten groeien en ontwikkelen naar een volwassene en vooral gelukkige persoon!! Ik weet nu al, kleintje, dat wij daarvoor echt ons best gaan doen! Je bent echt meer dan welkom, mama en papa wachten op jou! 

15-12-2010 om 07:22 geschreven door Nido

Mijn ventje maakte er me gisteren op attent dat het alweer even geleden is dat ik geblogd heb en dat het misschien wel eens nodig is... waarschijnlijk heeft die lieve man van mij wel eens gelijk! 

Kerstmis en Nieuwjaar staan voor de deur... en dat brengt toch wel verschillende gevoelens bij mij naar boven.                     Het is de tweede reeks feestdagen zonder iemand van mijn familie, en ja, ondanks alles mis ik hen toch (behalve mijn vader, die heeft er voor goed gelegen voor mij, maar de rest van mijn familie is toch wel iets of wat delicater)                       Mensen vinden dat simpel, maak het dan goed met je moeder... maar zo simpel ligt dat allemaal niet. Ik heb al meer gedaan dan dat ik zelf aankon en niks was goed genoeg en om iets goed te maken moet je ook met meer dan alleen zijn denk ik... en daar ligt het probleem ook al. Ik weet trouwens ook niet of het zo goed voor mezelf zal zijn moest ik een poging ondernemen om het weer in orde te brengen. De laatste dagen vraag ik me af hoe mijn familie nu over mij zal denken en of er nog over mij gesproken zal worden, net zoals ik hier vaak over hen spreek. Ik vermoed alleen dat er bij hen zo positief niet zal gesproken worden over mij... Ik heb dan ook een klacht neergelegd voor mijn eigen broer en mama! Mijn mama viel via facebook al mijn vrienden lastig, voor haar gekend of ongekend, om ellenlange mails te sturen en me heel zwart te maken. Ze sprak ook over haar rechten aan te nemen als grootmoeder als ze ooit via via zou vernemen dat wij mama en papa geworden zijn. En dat heeft me toen het hardst geraakt, ik heb toen klacht gaan neerleggen voor stalking en belaging, vooral om dat te kunnen vastleggen om ons hopelijk toekomstig kindje veilig te stellen. Het heeft me ook kwaad gemaakt, dat ze eerst eens moeder is en dan mag ze grootmoeder zijn.... 

Ze had ook al eerder naar mij geschreven in 1 van haar haat - mails dat ze hoopt dat mij hetzelfde voorkomt dan dat haar nu met mij overkomt en dat ze daar zelfs voor zou zorgen, dat hebben we allemaal zwart op wit staan. Voor ons is het "geen probleem" (liever niet) dat ze ons kind wil zien uit liefde dat ze voor dat kind zou voelen, omdat ze echt haar kleinkind wil leren kennen en omdat ze een grootmoeder wil zijn voor haar kind, maar het is voor ons wel een groot probleem als ze ons kind zou willen zien voor de reden om het tegen ons op te zetten. 

De feestdagen brengen ook weer herinneringen naar boven zoals "nieuwjaarke zoete gaan zingen" De kerstvakantie was voor ons dag in dag uit in Antwerpen de vele cafés en hoerekoten afschuimen om geld binnen te brengen. Zo hadden we opt einde van de vakantie toch zo'n 30 000 fr. Daarmee mochten we dan kadootjes voor haar kopen, hebben we zelfs onze ouders uit de shit geholpen. Er was weer maar eens een deurwaarder die geld eistte, moest binnen de 24u betaald worden of de inboedel werd opgehaald, wij hadden heel wat centjes bij elkaar gezongen, juist genoeg om de deurwaarder te betalen. De deurwaarder keek nogal toen hij de zakjes klein geld in zijn handen kreeg. Daar heb ik nooit nog 1 woord van gezegd, maar zij durft mij dan aan te manen voor een onterechte schuld van zoveel euro's... terwijl ik haar zoveel geholpen heb uit die "shit". Ik ging van mijn 14 jaar babysitten, en vanaf mijn 16 jaar (de toegestane leeftijd) ging ik iedere vakantie vakantiewerk doen, maar toch werd ik altijd afgeschilderd dat ik te lui ben om te gaan werken en geen geld in het laatje breng. Met dat geld dat ik verdiende van het werken kochtte ik vele kadootjes voor haar en mijn broers. Ook daar profiteerde mijn moeder van, ze zei wat ze graag wou hebben en ze wist maar al te goed dat ik er om zou gaan voor haar... Ik heb zelfs met mijn zuurverdiende centen boodschappen gedaan, onze wekelijkse boodschappen zodat we konden eten. Dit kon ik doen totdat mijn geld op was, en dat duurde niet lang. Als het dan op was dan kreeg ik onder mijn voeten dat ik een gat in mijn hand had, maar op het einde van de rit had ik wel NIKS voor mezelf gekocht! Of het moest zijn dat ik van haar voor een bepaald bedrag kleren moest kopen, maar zelfs dat is denk ik maar 1 keer gebeurd. Ik had een kleerkast vol kleren, afgedankte brol van haar, ouderwetse dingen van de jaren 70? Ja, op die manier had ik inderdaad een kleerkast vol met kleren... Ik moest zelfs haar afgedragen bh's dragen... Ik heb er in ieder geval 1 ding uit geleerd die ik zeker ga overbrengen in onze opvoeding: ik zou echt niet graag hebben dat onze kindjes zouden gaan zingen deur aan deur... ik heb daar veel te slechte herinneringen aan overgehouden en ik zou me er ongelooflijk slecht bij voelen moesten onze kindjes, al is het maar in de straat, staan zingen aan de deuren. Ze moeten dan maar eens voor ons zingen :)                    Ik besef ook wel dat gaan zingen voor vele ook wel leuk zal zijn, maar ik zal hen eventueel wel vertellen waarom mama (en ik denk ook papa) liever niet hebben dat zij dat gaan doen... Al besluit ik nu al om tegen onze toekomstige kindjes niet te veel te vertellen van mama's verleden, dat is voor niks nodig. Vanaf ik een duimpje groot was en in staat was dingen te begrijpen werd ik overstelpt met mama's problemen, vooral onverwerkt verleden... en dan kom ik weer daarbij, ik wil alles loslaten voor ik onze kindjes op de wereld zet. Daarom denk ik niet dat het zo'n goed idee is om weer de stap te maken naar mijn moeder om het "goed te maken" ik heb echt meer gedaan dan dat goed was voor mezelf, en ergens stopt het toch ook? ook al gaat het om je moeder... Sommige dagen voel ik me echt schuldig tegenover mijn moeder. Ik heb altijd zorg voor haar gedragen, steeds naar haar geluisterd, en ineens laat ik haar in de steek. Zo voelt het vaak voor mij. Maar eigenlijk heb ik gewoon tegen haar, weliswaar aan telefoon, gezegd wat er van al die jaren op mijn lever ligt. Ze eiste van mij een verontschuldiging, en ik heb haar gezegd, oh nee mama, deze keer krijg je die niet! En ik ben ook echt nooit van plan om mij te verontschuldigen maar toch vraag ik me af of ik echt niet overdreven heb... of ik toch niet nog pogingen moet ondernemen, en had ik niet dit moeten doen of dat nog moeten doen... maar eigenlijk weet ik dat het nooit of nooit goed genoeg had geweest. Degene waarmee ik heel hard in mijn maag zit is mijn jongste broertje, hem zal ik nooit of nooit kunnen loslaten, dat weiger ik zelfs. Ik denk elke dag aan hem. Ik vraag me af hoe hij het stelt, of hij zich niet te slecht voelt nu zijn grote zus - zijn tweede mama zoals hij zegt - hem in de steek laat? Hoe zal hij niet tegenover mij worden opgezet? Al weet ik dat hij weet dat er echt wel verkeerde dingen gebeuren bij hem thuis. Ik hoop echt dat ik hem ooit in dit leven nog mag ontmoeten!!!!!!!! 

21 november is hij verjaart, hij is al 14 jaar geworden. Ik heb mijn kleine broer een kaartje gestuurd... maar ik verwacht niet dat hij die zelf heeft mogen ontvangen en mogen lezen en in zijn handen mogen houden. Mijn kleine broer is voor mij als een kindje voor mij, net zoals hij zegt dat ik zijn tweede mama ben, ik weet echt wel hoe moedergevoelens in elkaar zitten, ik weet hoe pijn het doet nu als je een kindje op de 1 of andere manier verliest... want zo voelt het voor mij het is echt hart verscheurend. Zou het voor mijn mama ook hartverscheurend zijn als ze me niet meer ziet of hoort? Diep in haar binnenste misschien wel denk ik, dat kan toch niet anders? Of wel? Ik vraag het me echt af... maar of ik er ooit antwoord op zal hebben daar vrees ik voor! In ieder geval mama, ik mis jou en ik zie jou graag... ondanks alles! Maar oh nee ik zet geen eerste stap deze keer, deze keer kruip ik niet meer voor de moederliefde van jou, dit moet maar eens vanzelf lukken. De eerste stap is aan jou, en liefst op een normale manier, niet op een hatelijke vijandige manier zoals het voorbije jaar als je dan via eender welke weg ook contact opneemt. Ik kan ook nog niet beloven hoe ik reageer op een contact opname van mijn mama... want ik sta er me echt van bewust dat ik dat allemaal moet loslaten om zelf een goede mama te kunnen zijn, misschien, ik hoop het, dat ik ooit een goede mama kan zijn! Ik denk moest ik mijn mama terug in ons leven toelaten dat alles gewoon opnieuw zou beginnen. Ik zal het zeker nooit zo ver laten komen als in het verleden, ondertussen ben ik een volwassen vrouw die op korte tijd fel veranderd is, ik laat me echt zo niet meer doen, maar ik weet niet of ik het allemaal een tweede keer aan kan, en ik wil niet in dat gevecht zitten wanneer er kindjes in ons leven zijn want dan lijden zij gewoon mee, en dat wil ik echt vermijden!!! Mijn moeder had ook alsmaar problemen met haar moeder, en dat contact ging voor een paar jaar goed, tot een periode slecht en dan weer geen contact. Ik heb daar als kind ook van af gezien, omdat ik mijn mama verdrietig en ongelukkig zag... en DAT wil ik onze kindjes niet aandoen... Dus mensen aub, stop met commentaar te geven wanneer je niet weet hoe de vork aan de steel zit. Wanneer je niet weet wat een kind al voor zijn ouder(s) heeft gedaan!!! Misschien heeft dat kind wel eens meer dan genoeg gedaan... en verwacht dat kind eindelijk ook wel eens iets van de ouder(s) Stop aub met zo snel te oordelen...  !

Ik was niet van plan om de Kerstboom dit jaar te zetten, voor verschillende redenen, waaronder ook deze waar de blog over gaat. Maar eigenlijk lost dit niks op, en staat de Kerstboom ook nu bij ons in de woonkamer te schitteren! 

14-12-2010 om 12:02 geschreven door Nido