Zondag 7 juni 2009

Sawubona! (hoihoi!)

Hier ben ik weer met een stukje tekst!

Gisteren zijn we inkopen gaan doen in het winkelcentrum om het weekend te overleven J

Afrikanen lijken teveel tijd te hebben: Vanessa had met de chauffeur van het busje afgesproken dat hij ons om 11 uur naar het winkelcentrum zou brengen. Om half twaalf stond hij aan de deur. Voorzien van twee “lijfwachten” vertrokken we naar Maponya, waar we met ons drie werkelijk de enige blanken leken te zijn. ’t Was een apart gevoel! J

Normaal zouden we om twee uur vertrekken  hier in het weeshuis met de kinderen naar de film die ook in dit winkelcentrum ligt, waardoor we om half twee te voet terug moesten gaan.

Natuurlijk haalden we dit niet en besloten we om, tegen de regels in, een “taxibusje” te nemen. Maar het was een noodgeval, dus vonden we het wel verantwoord :p

Om kwart na twee waren we terug thuis, maar er was natuurlijk geen chauffeur te bespeuren om ons terug naar het centrum te brengen. Om drie uur kom hij hier aan, de film van kwart na drie haalden we dus niet! J

Dus wachten tot kwart voor zes, wat ons wel de gelegenheid gaf om even op internet te gaan en mijn leuke gastenboekberichtjes te lezen!

Daarna keerden we terug naar de cinema om ‘Night at the museum 2’ te kijken en natuurlijk pasten ze ook hier “Afrikaanse tijd” toe. We film startte zo’n twintig minuten later dan voorzien J maar was wel heel geslaagd! Ook de kinderen vonden het heel leuk!

Hoewel Dennis, als enige jongen, met negen meisjes, zich toch liever apart zette… J

Een leuke quote uit de film: “The key to happiness is doing what you love with the people you love.”

Terug hier hebben we nog een boke gegeten en zijn we op tijd gaan slapen om vandaag een rustige dag tegemoet te gaan.

Zondag is ook wasdag voor de vrijwilligers, maar toen we net gingen vragen of we mochten wassen, bleek dat het wasmachine ook een baaldag had! J

Iedere zondag hebben de kinderen de kans om naar de kerk te gaan of komt er iemand naar hier. Zo is er vandaag een koor geweest, bestaande uit vier jongens. Dan gaan ze allemaal samen binnen zitten en zingen liedjes, waarvan ik er eentje kende! J”If you happy and you know it” en een variatie van “Tante Fien is dood” J

’t Is ook een soort van misviering, maar veel interactiever. Wie wil mag vooraan komen bidden en zo een boodschap geven aan God, ze lezen samen de Bijbel, vertellen er verhalen over.

Ondertussen ben ik ook al eens een kijkje gaan nemen in de andere huisjes. Ze zijn allemaal in orde en best leuk ingericht. Hoewel er toch verschillende dingen zijn waarmee het heel pover gesteld is: Zo eten ze uit tinnen borden en frisbees.

Aangezien hun eten bestaat uit donaties, moet je er ook voorzichtig mee zijn. Zo wilden we deze morgen het brood eten dat we gekregen hadden, maar het zag er niet meer echt eetbaar uit. Juist kwam er een jongen aankloppen om te vragen voor beleg om op zijn boterham te doen. Ze zijn hier heel gewend aan vrijwilligers en ze testen heel duidelijk hun grenzen J

Toch zijn de kinderen hier nog heel rijk, zolang ze in het weeshuis zijn, ten opzichte van de rest hier in de buurt. Ze zijn zeker dat ze drie keer per dag eten krijgen, hebben kleren, een bed, zelfs een tv. J Maar zodra de kinderen 18 jaar zijn, moeten ze hun eigen leven beginnen en worden ze aan hun lot overgelaten. Vanaf dan is het echt ‘overleven’: ze hebben geen huis, geen eten, geen geld.

Op dit moment is er een jongen van 18 die bijna moet vertrekken en op zoek is naar een sponsor, ook iets wat helemaal niet gemakkelijk te vinden is. Heel wat jongeren stelen om te overleven en belanden bijgevolg in de cel. Zo is er een jongen, die momenteel al zo’n anderhalf jaar in de gevangenis zit omdat hij betrapt werd met stelen….

Maar het beeld dat ik had van Afrika is al meer zoals ik het mij had voorgesteld voor ik vertrok.

Toen ik aankwam in de luchthaven van Johannesburg, was ik behoorlijk verrast. De luchthaven is heel modern en doet me ergens denken aan de constructie van Centre Pompidou in Parijs. Ook heb ik in Johannesburg meer blanken dan zwarten gezien. Wel was er een duidelijk verschil tussen hen, want het viel hard op dat het voornamelijk de zwarten waren die werken en de blanken die geld uitgeven.

Alles staat hier ook al in het teken van de Wereldbeker Voetbal 2010. ZA spendeert miljoenen in het moderniseren van hun land:

-          de luchthaven die nog maar pas vernieuwd is

-          openbaar vervoer dat hier heel miniem is tenzij je gebruik maakt van een illegaal busje met vrienden

-          het importeren van energiebronnen. Ze hebben hier een grote elektriciteitscentrale die heel lang geleden gebouwd is. Maar door de jaren heen bleven mensen richting Joburg komen, waardoor er drie keer meer mensen wonen, dan ze hadden voorzien. Ze hebben sindsdien geen vernieuwing of aanpassing gedaan van hun centrale waardoor het regelmatig voorkomt dat deze plat ligt en er dus bepaalde delen van de stad geen elektriciteit hebben. Dit willen ze natuurlijk vermijden wanneer de wereldbeker plaats vindt, maar nu importeren ze tijdelijk generatoren in die het werk overnemen als het plat valt, i.p.v. te zorgen voor een permanente oplossing.

In Soweto leven zo’n 14 miljoen mensen.

Johannesburg is een heel rijke stad, maar toen we op weg waren naar het project, hier in Soweto, reden we over een brug, waar je aan de linkerkant allemaal heel moderne gebouwen zag, aan de rechterkant lag alles er heel er gesteld.

Zo leven sommige mensen hier nog echt in hutjes die bestaan uit aan elkaar geklopte golfplaten.

Toen we in het begin van de week onze oriëntatiedagen hadden, reden we vaak langs vuurhaarden. Ze branden hier afgebakende stukken grond bewust af, zodat, indien er zich een brand voordoet, het vuur zich niet kan blijven verspreiden, wat maakt dat je regelmatig dikke rookpluimen ziet.

maandag 8 juni 2009

Hier ben ik weer met een tekstje vlak voor ik helemaal ga slapen!

Morgen ga ik naar het internetcafé MET mijn USB-stick! ^^ Jullie zullen in ieder geval heel wat leesplezier hebben J

Vandaag waren we hier al vroeg wakker: de kinderen die naar school gaan, moeten op om vijf en zij wakker, das iedereen wakker! J

We hebben de zon hier van de hele dag niet gezien, wat maakt dat het vandaag heeeeeel koud is geweest. Jammer genoeg heeft ons huisje geen verwarming, dus heb ik net maar een deken bij op mijn bed gelegd.

Deze namiddag hebben de jongens de hele tijd bij ons gezeten en gehangen. Samen met Xolile (je spreekt de X uit met zo’n klikgeluidje, try it ^^) hebben we een motivatiebrief opgesteld waarin hij op zoek is naar een sponsor.

Eens de kinderen achttien zijn, moeten ze uit het weeshuis. Ze moeten dan zelf voorzien in hun behoeften, maar krijgen helemaal geen begeleiding. Ze worden dus letterlijk de straat opgestuurd zonder eten, geld of onderdak en alleen met de kleren die ze hebben van in het weeshuis. De kinderen krijgen 70 rand zakgeld per maand, wat neerkomt op net geen 7 euro. Met dat geld moeten de jongens ook zelf hun kleren kopen. Meisjes blijken wel kleren te krijgen.

Zo hebben de meesten, buiten hun schooluniform, maar een broek. Vandaag zag ik J. rondlopen met zijn broek binnenstebuiten, omdat hij te vuil was om gewoon te dragen en niks anders had. Ook heb ik al een vest weggegeven, want zelfs dat hebben de meesten niet.

Sommige kinderen, en dan natuurlijk voornamelijk de jongens, hun schooluniform hangt met haken en ogen aan elkaar en ziet helemaal vuil.

Nu zijn er jongeren die graag verder willen studeren aan de unief, maar het weeshuis staat daar niet voor in aangezien dit pas is na hun 18^de verjaardag en zij dan het weeshuis moeten verlaten. Dus gaan ze op zoek naar sponsors, dit zonder medeweten van de medewerkers op het bureau. Zij zijn van de overtuiging dat kinderen niet individueel behandeld mogen worden (over de hele lijn) en dus is het niet toegelaten kinderen individueel te sponsoren. Als er geld gedoneerd wordt, is dit voor het hele home. Deze mensen gaan hier behoorlijk ver in: alle inkomende en uitgaande post wordt door hen gecontroleerd en wordt niet verder doorgegeven als er –voor hen- ongepaste informatie instaat.

Daardoor nemen ze uiteraard heel wat kansen voor de jongeren weg.

’t Is  uiteraard niet gemakkelijk om een sponsor te vinden en onderwijs is heel duur hier, zeker als je weet dat de studenten ook op kot moeten kunnen gaan.

In totaal zou het neerkomen op zo’n 50 000 rand per jaar, per kind, zo’n 5 000 euro dus. Dat is heel wat geld. Maar het is mogelijk om een goedkoper onderdak te krijgen, maar dat is een hele ingewikkelde procedure.

Vanessa en ik gaan nu proberen wat meer te weten te komen over de Afrikaanse wetgeving en hoe het zit met individuele “donaties”, net zoals informeren of het mogelijk is een goedkopere verblijfplaats te vinden voor de studenten zodat er meer jongeren een kans krijgen om hun talenten te ontwikkelen, want het is ongelooflijk als je ziet hoeveel kinderen hier zijn die echt een doel hebben in hun leven dat ze willen bereiken en waarvan je ziet dat ze dit ook werkelijk kunnen bereiken, àls ze hier de kans toe krijgen…

Ons doel is dus om zo’n kans te creëren voor deze jongeren. Of het ons zal lukken vanuit het verre Europa is een andere zaak, maar ik denk dat het’t proberen waard is!

Vanavond hebben we samen met de kinderen van “cottage 2” gegeten J ’t was een soort van pap (ziet eruit als rijst die al is gegeten is geweest) met een blikjesvlees (dat lijkt op hondenbrokken) maar ’t was best lekker. ’t Leuke is dat hier alles met je handen wordt gegeten J (ja mama, ge bent dus wel al gewaarschuwd eh ;) )

’t Waait nu heel hard en ’t lijkt ook te regenen, niet echt het weer dat je je voorstelt in Zuid-Afrika dus! J

En oh! Vanessa heeft cake proberen te maken! J

Na tien minuten in de oven begon het opeens te stinken, en de bovenste laag van de cake zag pikzwart, terwijl het onderste deel nog echte pudding was. Dus hadden we het buiten gezet, even later kwam er een jongen binnen, met de pot in zijn handen en hij heeft het helemaal opgegeten!!

Ik ga de laatste foto’s nog even sorteren en mijn stick klaarleggen, om jullie morgen allemaal van ’n beetje nieuws uit ZA op de hoogte te brengen!!

Xx Nely

Na het kijken van de filmklassieker 'Billy Elliot', is er toch wel iets blijven hangen...
Daarom wil ik hier graag een stukje songtekst uit de film plaatsen dat ik toepasselijk vond.


't Is niet altijd gemakkelijk, maar ik vind wel dat ik het op mijn eigen manier al een stukje heb waargemaakt :)

If I believe that I could do anything,

Could I spread my wings and say goodbye

So many people told me I couldn't win

But look at me now

Here I am in heaven's sky

And sometimes I say a prayer

Wishing that you could be here with me Cos I believe

I believe in love, it's the best of everything

I believe in hope and the changes it can bring

If you believe then nothing can stand in your way

Just say, I believe

jaja...

Op een juni ga ik van de grond!
Wàt een vooruitzichten...
Deze week zijn er weer heel wat dingen in orde gebracht, maar bij elke formaliteit die geregeld raakt, komt er weer een nieuwe bij!
In ieder geval ben ik ondertussen al wel de trotse bezitter van mijn vliegticket!

Op maandag een juni zal ik in Brussel opstijgen om tien na drie met een overstap in London Heathrow en ik zal landen in Johannesburg op de tweede juni om twintig na zeven 's morgens.... waarna ik normaal aan mijn driedaagse rondreis door de streek zal beginnen om aan de slag te gaan, vermoedelijk op 5 juni!

Momenteel ben ik ook op zoek naar een online-vertaler naar het Zuid-Afrikaans, maar die zijn blijkbaar niet zo populair op het internet...

Doen jullie dus maar eens allemaal jullie best om een leuk en origineel tekstje neer te schrijven en te posten! :)

Dit vond ik vandaag in mijn mailbox, niet volledig in de lijn, maar toch over nagedacht...

Een jonge man van Afrikaanse origine opent een nieuwe brillenwinkel
ergens in Antwerpen. De naam van zijn zaak wordt afgebeeld in een mooie
lichtreclame boven het uitstalraam: 'IN DE KLEINE HOND'. Een buurman
vraagt waar hij toch die naam vandaan haalt ??? Fier antwoordt de jongeman:
Mijne grote broer heeft ook zo'n winkel in Brussel en die heet: 'OP TI CIEN'

Groetjes!

Nele