woensdag 15 juli 2009

Een van mijn laatste berichtjes vanuit Zuid-Afrika! Mijn laatste week is ondertussen ingegaan, en mijn aftelling naar mijn terugreis begonnen. Dinsdag 21 juli neem ik –als alles goed gaat- het vliegtuig richting Munchen om half negen ’s avonds om tegen half elf in de ochtend op woensdag te landen in Brussel!

Vrijdagochtend heb ik de bus van Malelane naar Nelspruit genomen en ben ik in de namiddag in de backpackers ‘Old Vic’ verbleven. Ik sliep daar met drie Ierse jongens in de dorm. Verder waren er ook nog twee Engelse meisjes en ’s avonds zijn we met zen zessen iets gaan drinken in een soort van danscafé. ’t Was een heel leuke avond!

Tegen een uur ’s nachts wilden we een taxi bellen om terug in het hostel te geraken, maar we kregen geen enkele taxiservice te pakken. Gelukkig stopte er bij onze laatste hopeloze poging een pick-up jeep met de vraag of alles in orde was en hij heeft ons vanachter in zijn laadbak geladen en ons veilig terug thuis gebracht!

Om zeven uur de volgende ochtend moest ik er weer uit om richting Mozambique te vertrekken! We pikten Loe op in Malelane (er was een groot communicatiemisverstand over de vertrekplaats wat maakte dat ik in Nelspruit was en hij in Malelane) en zo reden we verder naar de grens met Mozambique waar we in de file moesten aanschuiven om onze papieren in orde te brengen. Om alles wat vlotter te laten verlopen zijn Loe en ik de grens overgestoken als voetgangers en hebben we zelf onze papieren in orde gebracht. Dertig rand fooi liet hen heel wat sneller werken waardoor alles nog redelijk snel geregeld was en we onze tocht konden verder zetten. We reden door Maputo, de hoofdstad van Mozambique die tevens ook heel smerig is, tweehonderd km verder naar Beline, een dorpje aan het strand. Daar kregen we een chaletje toegewezen waar we twee nachten zouden overnachten. Terwijl Loe en ik wat over het plaatselijke marktje met de typische souvenirstandjes liepen, bracht Crazy Dave alles in orde voor onze braai van die avond.

Na een heel lekkere barbecue hebben we nog gezellig bij het kampvuur gezeten om vervolgens te gaan slapen.

De volgende ochtend werd ik met redelijk wat muggenbeten wakker, klaar om aan de nieuwe en eerste volledige dag in Mozambique te beginnen! Toen we buiten kwamen stond onze ontbijttafel al voor ons klaar op het strand aan het water, net zoals in de film!

Na gezellig aan het kabbelende water gegeten te hebben, zochten we onze strandspullen samen en stapten we in de speedboot naar het strand dat de binnenhaven, waar wij verbleven, scheidde van de Indische Oceaan. Zoals je het kan verwachten in Afrika viel het bootje ergens halverwege stil. Na enkele minuten besloot de motor toch weer te werken en werden we veilig en wel afgezet op de strandstrook.

Daar hebben we eerst een mooie wandeling gemaakt om vervolgens moedig het wilde water in te springen waar we ons lieten meeslepen met de krachtige golven!

Vervolgens lieten we ons weer opdrogen door de zon en tegen de middag verzamelden we weer voor een visbraai met een hele grote verse vis die Dave die ochtend had gekocht en door Johnny, een plaatselijke inwoner, werd bereid.

In de namiddag zijn we ook eens naar het hoogste uitkijkpunt gewandeld van waar je soms ook walvissen kan spotten (voornamelijk van augustus tot oktober).

Tegen vier uur zou de boot ons weer komen oppikken zodat we terug aan wal zouden zijn voor het donker werd. De eerste boot die we zagen was er eentje voor enkele Indiërs om kwart na vijf. De zon was al verdwenen en het begon danig af te koelen en deze mensen waren zo vriendelijk om ons en onze spullen ook nog bij te laden waardoor we uiteindelijk met 26 mensen in een boot voor zo’n 10 à 15 mensen zaten. J

Die avond hebben we het huisje van Johnny bezocht en konden we zien hoe hij leefde. Hij is een zoon van een vader met zestien vrouwen. Zelf heeft hij er tot nu toe slechts één. In zijn tuin had hij een bananen- en een kokosnotenboom staan.

Na samen met hem iets gedronken te hebben, zijn we gaan uit eten in het restaurantje van ons verblijf waar ik gegrilde calimari heb gegeten en hebben we ten slotte onze dag afgesloten aan het kampvuur waar we later op de avond vergezeld werden door de nachtwachter die stevig in slaap was gevallen.

Maandagochtend kregen we weer ons ontbijt geserveerd op het strand en had Johnny twee verse kokosnoten bij voor ons! Hij haalde de dikke schel er af en maakte vervolgens een gaatje in de noot zodat we het sap in een beker konden gieten. Daarna sneed hij de noot open en konden we de kokos eruit lepelen. De smaak is helemaal anders dan de typische kokossmaak die wij kennen.

Tegen de middag reden we weer terug naar Maputo waar we zouden overnachten in een backpackers. Aan dit hostel stond de auto van de film ‘Blood Diamond’.

Voor we daar aankwamen zijn we door het armste deel van de stad gereden.

In de namiddag zijn we eventjes het centrum ingewandeld en konden we nog enkele souvenirtjes kopen van de plaatselijke bevolking.

’s Avonds nam Dave ons mee eten in een typisch Portugees restaurantje en zijn we op tijd gaan slapen om op dinsdag om half zes op te staan. Loe en ik zijn in de heel vroege ochtend weer het stadje ingewandeld om het te zien ontwaken, maar aangezien er zo vroeg in de ochtend nog niet veel leven te bespeuren was, zijn we naar de zee gewandeld en hebben we daar de zonsopgang kunnen zien.

In de voormiddag zijn we naar het treinstation gaan kijken, gemaakt door Gustaaf Eiffel en het zou het zevende mooiste treinstation ter wereld zijn. Moest het onderhouden zijn en een ander kleurtje hebben zou ik het nog kunnen geloven…

Vervolgens hebben we nog een plaatselijk groentemarketje bezocht en zijn we door gereden naar een vismarktje buiten de stad waar we hele grote garnalen en calimares hebben gekocht die ze ons bereid hebben in het nabijgelegen restaurantje.

Dat als afsluiter van onze prachtige trip in Mozambique.

In de late namiddag was ik weer in Nelspruit waar ik ’s avonds laat een bus had naar Johannesburg.

In de vroege avond arriveerden nog enkele mensen uit Frankrijk die na het inchecken nog even iets gingen drinken. Ze vroegen mij mee en wilden me daarna afzetten aan het busstation dus had ik weer een gezellige avond!

De busreis was iets minder comfortabel maar om vier uur vanochtend was ik in Johannesburg. Daar heb ik samen met een Australiër, die werkt in Maputo en naar zijn familie in Kaapstad ging, een taxi genomen naar de luchthaven en deze voormiddag om half elf ben ik aangekomen in Kaapstad waar ik werd opgepikt door Josianne!!

Ik verblijf hier bij haar en haar man Yvo tot de twintigste of eenentwintigste juli en zal vanaf hieruit daguitstapjes maken met een gehuurde auto die ik vanaf morgen ter beschikking heb!

Vingers gekruist voor het nieuwe gevaar op de weg!

donderdag 9 juli 2009

Terwijl ik hier buiten op mijn terrasje zit, schrijf ik weer een nieuw blogberichtje voor jullie!

Vannacht logeerde ik voor de tweede keer in de B en B hier in Malelane. Eerder sliep ik in het weeshuis, maar daar kreeg ik niet de rust en de slaap die ik nodig had en dus vond ik het beter om in de buurt een degelijke slaapplaats te zoeken zodat ik ook uitgerust aan mijn trip naar Mozambique kon beginnen.

Dinsdag zijn we met de kinderen naar Fish Eagle gewandeld een plaats die grenst aan het Krugerpark hier in Malelane en waar je soms dieren kan spotten. We hadden heel wat geluk, want toen we er aankwamen stonden er zo’n vier olifanten te drinken aan de rivier. Ik heb de 4 km (heen en terug uiteraard :p ) gedaan met Payto, een heel lief jongetje van drie, op mijn rug gebonden met mijn fleece dekentje zoals de zwarten dat hier doen! J

Onderweg was hij in slaap gevallen, dus ik denk dat het toch comfortabel is!

’s Avonds is Marietta, de vrouw van de B en B mij komen ophalen en kreeg ik ineens een degelijk bed en een geweldige warme douche!!! J

’t Zijn hier supervriendelijke mensen, een ouder koppel, dus ik heb het weer getroffen! J

Gisteren ben ik niet veel in het weeshuis geweest, aangezien ik een hele dag heb rondgelopen om allerlei dingen te regelen. Eerst hebben we voor het laatste meisje nog nieuwe schoenen gekocht en daarna ben ik aan mijn zoektocht naar een busticket begonnen om vrijdag in Nelspruit te geraken. ’t Was geen gemakkelijke opdracht, maar ik ben héél blij dat ik uiteindelijk toch nog daar raak!

Vanavond houden Loe en ik een ‘disco night’ voor de kinderen waar ze ook te horen krijgen dat ze volgende week zaterdag een dagje naar het Krugerpark gaan. Ik hoop dat ze enthousiast reageren, want daar zijn ze hier niet goed in…

Zo dadelijk ga ik dus het drinken en de chips halen die ze dan zullen krijgen en ga ik ook eens bekijken hoe ik mijn dagen in Kaapstad ga opvullen.

Vandaag is het ook ineens mijn laatste dag hier in dit weeshuis aangezien ik morgen om tien uur in de voormiddag mijn bus naar Nelspruit al heb.

Mijn verblijf hier in Afrika begint danig af te korten: Over dertien dagen ben ik al weer thuis… Langs de ene kant kijk ik er wel naar uit om weer naar huis te komen (hoewel ik toch schrik heb om in de vlieger te stappen…), maar ik ga het land hier toch ook missen…

’t verschil tussen blanken en zwarten in mentaliteit is ook heel groot hier. Hier in Malelane valt het op dat de blanken best neerkijken op de zwarten! De roddelpers werkt hier anders wel goed, veel mensen (vreemden) vragen mij of ik als vrijwilliger werk in het weeshuis en hoe langer hoe meer zwarten groeten mij onderweg of in’t winkelcentrum.

Bon, ik ga nu centjes afhalen om mijn verblijf hier te betalen en inkopen doen voor vanavond!

Zokubona!! (tot later!)

dinsdag 7 juli 2009

Vandaag over twee weken sta ik in Johannesburg om op te stijgen richting België (via Munchen)!!!

Ondertussen zit ik nog steeds in het weeshuis ‘Amazing Grace’ in Malelane.

Met Loe’s sponsorgeld hebben we afgelopen weekend voor heel wat kinderen nieuwe schoenen en sokken gekocht en ze deze gisterenavond gegeven. De meeste kinderen zijn niet gewoon om schoenen te dragen en hadden heel wat moeite om deze aan te krijgen, aangezien hun voeten ook heel breed zijn. Vandaag kopen we er nog vijf paar bij voor degenen die per ongeluk waren overgeslagen en niet op de ‘schoenenlijst’ stonden.

Gisteren, maandag, hebben we de ‘taxi’ naar Nelspruit genomen waar Loe enkele weken geleden al prijs was gaan vragen voor een speeltuin. Gisteren heeft hij hem gekocht en op 8200 Rand heeft de verkoper 1000 rand korting gegeven. Heel mooi dus!

De speeltuin bestaat uit een toren met een schuifaf, een ladder, een brandweerstang, een ramp met touw (zo’n plank waar je naar boven kan door je op te trekken aan het touw) en onder de toren hangt een wiebelende ton.

Ook heeft Loe een bus geregeld om volgende week zaterdag met de kinderen een dagje naar het Krugerpark te gaan.

Het jammere is dat de kinderen heel ondankbaar overkomen en het woord ‘enthousiasme’ niet kennen.

Vandaag moet ik nog een busticket kopen om vrijdag in Nelspruit te geraken en op zaterdag zo richting Mozambique te vertrekken. Leuke vooruitzichten dus!

Ondertussen hoop ik een beetje van het mooie weer hier te kunnen genieten, maar de vermoeidheid begint danig toe te slaan…

(eindelijk) zonnige groetjes uit Malelane!

zaterdag 4 juli 2009

Aangekomen in het weeshuis ‘Amazing Grace’ in Malelane!

Amazing zou ik het hier niet direct noemen, zeker niet als je het vergelijkt met het weeshuis waar ik vier weken ben verbleven…

Na een busrit die twee uur langer duurde dan voorzien, is Loe (de andere vrijwilliger die hier zijn project doet) mij komen oppikken en zijn we samen naar hier gekomen.

Met ‘hier’ bedoel ik het weeshuis dat bestaat uit kleine hutjes: een grote slaapzaal voor zo’n vijftien jongen tot en met vijftien jaar, twee kleine kamertjes voor de meisjes, ieder zo’n vijf bedden en nog een kamer voor de oudere jongens. Er is hier een peutertje dat nog niet kan stappen en dat slaapt bij de twee ‘toezichters’ en blijkbaar slapen er bij hen ook nog twee kindjes op de grond.

De jongens en meisjes hebben beiden een groeps’douche’. Deze bestaan uit leidingen die boven hun hoofd stoppen, te vergelijken met een douche nemen onder een tuinslang. J Warm water kennen ze hier niet en de allerkleinsten douchen zich ’s morgens (in de kou) buiten onder de kraan.

De wc’s voor de kinderen hebben geen deuren. J

In Othandweni had elk huisje een huismoeder die verantwoordelijk was voor de kinderen, hier hebben ze een wasvrouw, kookvrouw en een klusjesman die bijna constant hier verblijven. De kinderen voeden dus eigenlijk elkaar op. Het is geweldig om te zien welke verantwoordelijkheid ze nemen en hoe ze naar elkaar luisteren. De oudste neemt telkens de verantwoordelijkheid over de jongeren.

Er is hier een jongen van twaalf, maar hij lijkt wel acht of negen jaar oud. Hij loopt dus heel fel achter op zijn lichamelijke ontwikkeling en is heel vaak ziek omwille van HIV. Ook is er een jongen met een mentale handicap, volgens mij zwaar autisme.

En’t laatste ‘anderslijkende’ kindje dat ik hier gezien heb tot nu toe, is een meisje van zo’n dertien jaar schat ik, en zij zit of staat de hele dag alleen rond te kijken en te staren. Loe zei dat ze waarschijnlijk schizofreen is, ik denk dat ik er straks eens naar toe ga.

Ze eten hier allemaal samen in een zaaltje, ’s morgens en ’s middags pap waarvan ik niet wil weten waar het uit bestaat en ’s avonds de pap die eruit ziet als eerdergegeten rijst. Aangezien ik hier op’t verblijf slaap heb ik gisterenavond met de kinderen meegegeten en volgens mij was de pap met azijn gemaakt ofzo! J

’t hutje waar ik slaap is eigenlijk meer een krotje. Je komt binnen in de keuken, er zijn twee slaapkamers met twee bedden en een badkamer met een bad, wc en een lavabo.

Ik ben heel blij dat het nu winter is, aangezien het dan het minste regent. Het huisje is immers niet waterdicht en je kan heel goed zien dat het hier vaak zo’n vijf cm onder water staat. J

De keuken bestaat uit een tafel met twee stoelen, een frigo en een elektrisch kookplaatje.

’t Weeshuis hier kent geen elektriciteit noch warm water. Een bad nemen ga ik dus niet doen en de frigo is buiten werking. Wel is er een stroomgenerator die elke avond zo’n twee à drie uur werkt en zorgt voor licht en elektriciteit. Alleen het licht in de keuken werkt, dus staan de deuren van de slaap- en badkamer steeds open.

Hmmm… Er komt hier net een keverachtig beest over de tafel gekropen… Ik denk dat ik hier best niet teveel rond kijk. J

Ook lakens kennen ze hier niet! Mijn bed bestaat uit een matras en een deken en ik ben natuurlijk zo slim en sympathiek geweest mijn laken op mijn project achter te laten. Hopelijk mag ik vanaf vandaag Loe’s lakenzak lenen! J

Zo dadelijk ga ik naar de winkel om eten te kopen voor de rest van de week, aangezien ’s avonds het elektrisch vuurtje werkt, kan ik daar ook gebruik van maken!

Afwassen doe ik in de lavabo in de badkamer onder een kraantje dat 24/7 lekt alsof de kraan helemaal open staat. Ook het toilet lekt deftig water, dus moet je steeds het waterkraantje dichtdraaien. De slaapkamer naast de badkamer heeft al een leuk uitziende vocht-/schimmelplek! J

De kinderen hebben hier ook niks van warme kleren en lopen van ’s morgens tot ’s avonds rond in hun T-shirtjes die ze na enkele dagen binnenstebuiten draaien :p

De kleinsten kennen ook geen ondergoed.

Het weeshuis ligt hier net langs de spoorweg waar regelmatig een trein, het meest gevaarlijke vervoer in ZA, voorbij geraasd.

Aangezien ik nu in’t warmste deel van ZA zit, zijn de temperaturen hier ook stukken beter dan in Soweto, Johannesburg. De zon is hier stukken warmer, dus ik kan overdag in een T-shirt rondlopen en wanneer het donker wordt, koelt het niet zo fel af als daar. Maar ’t is hier natuurlijk nog steeds niet zo warm als het momenteel in België is… J

Sinds gisteren is mijn vliegticket ook gewijzigd en ik keer op 21 juli terug naar België en zal  er dus weer zijn de 22^ste! J

Tot later!

donderdag 2 juli 2009

Mijn laatste dagje in Othandweni! Mijn laatste keer in dit winkelcentrum…

Alles is hier de afgelopen dagen zijn gewone gangetje gegaan… Mijn vlechtjes zijn er ondertussen ook weer uitgehaald en morgenvroeg vertrek ik richting Malelane, waar ik een weekje zal verblijven in het weeshuis waar Loe werkt.

Mijn datum van terugkeer staat nog steeds niet vast, ik hoop dat daar snel verandering in komt!

Gisteren heb ik een bezoekje gebracht aan mam Tutu, een van de huismoeders hier. Ze leeft in zo’n typisch Afrikaans “huisje”. Bij het binnenkomen, stonden we in een kamertje dat volgens mij ineens badkamer, woonkamer, keuken als slaapkamer was. Ze nodigde mij vriendelijk uit om te gaan zitten, op het bed, bij gebrek aan tafel en stoelen. Ze wou mij per sé iets te drinken aanbieden en vond wijn daar heel geschikt voor. Aangezien ze niets meer in huis had, werden we (zij, haar man, David, Sypho en ik) in de auto geduwd om in de plaatselijke “taverne” flessen wijn te gaan halen. Het was best lekker! J

Deze namiddag ben ik uitgenodigd weer terug te gaan, deze keer om het plaatselijk bier te proeven!

Na ons bezoekje aan mam Tutu zijn we met ons drieën naar de cinema geweest en iets gaan drinken. Toen we om negen uur de taxi terug wouden nemen, stond er geen enkele ter beschikking, de chauffeurs hun dag zat er blijkbaar al op… Probleem!

Dus wij te voet richting OT. David hield mij vast langs de ene kant, Sypho langs de andere terwijl we toch moedig bleven teken doen voor een taxi. Na enkele honderd meters hadden we geluk en konden we nog eentje te pakken krijgen! David en Sypho waren nog nooit zo blij. Blijkbaar was het toch onveiliger om door het donker te voet naar huis te gaan, dan ze lieten uitschijnen…

Vanmorgen ben ik met een vrouw in de nursery mee naar’t plaatselijke hospitaaltje geweest, om twee kindjes te laten meten en wegen.

Toen ik uit het consultatiekamertje kwam met Jack, een van de kleintjes, verstomden de stemmen in het wachtzaaltje en keken drie paar ogen mij vol verbazing aan. J

Nu ja, een blanke met een zwart kindje, ’t blijft iets apart blijkbaar!

Straks leg ik de laatste hand aan mijn bagage en hoop ik dat het nog een fijne namiddag en avond gaat worden!

Ook wil ik nog even zeggen dat ik ontzettend jaloers ben op jullie allemaal!!

Zo’n mooi weer dat jullie hebben, terwijl ik hier helemaal wegkruip tussen de dekens!

Maar’t is jullie gegund… Zolang het volgende maand nog steeds zo’n mooi weer is!

xXx Nele

zondag 21 juni 2009

De zomer is in’t land! In België toch… L

Gisterenmiddag lag het internet plat in het internetcafé, dus heb ik weer een reden om morgen naar het winkelcentrum te gaan!

Gisterenavond zijn we met bijna de hele bende naar het voetbalstadion in Johannesburg geweest waar we de match tussen Irak en Nieuw-Zeeland gingen zien!

Mijn eerste voetbalmatch J

’t Was echt de moeite waard! Er waren 23 395 toeschouwers waarvan er opvallend weinig voor Irak supporterden… De stand eindigde met nul-nul, maar Nieuw-Zeeland speelde naar mijn mening toch beter. J

Na de match moesten we terug ergens samenkomen, maar samen met twee jongens liepen we verloren in de menigte.

Na een half uurtje zoeken hadden we de groep gelukkig terug gevonden!

We werden aan het stadium opgehaald met kleine busjes (zoals de taxibusjes die je hier overal ziet rondrijden) en werden we zo’n tien km getransporteerd naar de parking.

Tegen een uur vannacht lag ik in mijn bedje J

Vanmorgen heb ik besloten langer te slapen en deze namiddag heb ik samen met Jonathan al een deel van zijn boek bekeken en verbeterd.

R de R heeft me ondertussen ook de oorlog verklaard, het samenleven hier in de cottage gaat er dus jammer genoeg elke dag op achteruit.

Nog een klein weetje:

David, de oudste jongen hier, doet weekendwerk bij de Mc Donalds en het is geweldig dat hij voor dat loon wil werken: Hij verdient elf rand per uur, wat overeenkomt met één euro…

Gisteren op de voetbal waren er ook enkele ex-kindjes van de home mee geweest, waaronder Zola, een jongen van 18 die enkele jaren geleden geadopteerd is. Hij vertelde me toen dat hij het thuis niet gemakkelijk had, dat zijn moeder vaak onredelijk reageerde en er dikwijls ruzies waren.

Vandaag stond hij hier terug en vertelde hij mij dat zijn moeder hem had buiten gesmeten. Hij wist niet waar hij heen kon, maar hier in’t weeshuis kan hij niet blijven, hij is immers al ouder dan 18. Zola ziet het op dit moment echt niet meer zitten, maar op dit moment is hij op zoek naar een slaapplaats voor vannacht. Morgen gaat hij met een sociaal werker spreken, ik ben is benieuwd maar ik hoop echt voor hem dat ze een oplossing vinden!

Nu ik net mijn foto’s aan het bekijken was,… Ik ben jullie nog vergeten te vertellen dat we bezoek hebben gehad van Soweto TV, plaatselijke tv-zender, die een hele hoop dekens gesponsord hebben! Meer dan welkom hier! J