Blog: Verslagjes Zuid-Afrika

woensdag 3 juni 2009

Aangezien internet toch wel een groot probleem blijkt te zijn (twee avonden op rij “crashed”), schrijf ik mijn verslagjes alvast en post ik ze later (hopelijk in de heel nabije toekomst) op mijn blog!

What happened until now…

’t Is momenteel acht uur ’s avonds en we zijn net allemaal terug van onze eerste oriëntatiedag met ‘PK’.

Maandag steeg ik op in Zaventem richting London Heathrow na afscheid genomen te hebben van mijn lieftallig uitzwaaiteam… L

Op ’n klein uurtje had ik de zee overgestoken en stond ik in de grote luchthaven waar ik zo’n vier uur de tijd had om al heimwee te krijgen…

Toch stapte ik even later, zo moedig als ik ben :p , in het vliegtuig richting Johannesburg. Er was een plaatsje voor mij gereserveerd aan het raam, net boven de vleugel. We kregen allemaal een dekentje en kussen en iedereen had een eigen tv’tje, dus heb ik me zo’n twaalf uur lang geamuseerd met het kijken van Top Gear, The Simpsons Movie, Happy Feet en zelfs met het beluisteren van Zuid-Afrikaanse liedjes! J

Over het avondeten en het ontbijt ga ik niet teveel vertellen… Smaken verschillen…

Een uur voor op schema, landen we de volgende ochtend in Johannesburg! Daar heb ik zo’n uur gezocht achter mijn niet te vinden bagage, die uiteindelijk op mij stond te wachten aan de balie… Met een verdwenen slot, maar nog volledig intact! J

In de aankomsthal vond ik nog ’n meisje en samen hebben we nog eens meer dan een uur moeten wachten op ‘PK’, onze verantwoordelijke.

Hij arriveerde met het excuus dat het verkeer volledig vast zat, maar stiekem vermoeden we dat hij waarschijnlijk niet uit zijn bed raakte… J

’t Is wel een heel vriendelijke en behulpzame man! Na nog twee zussen uit Nederland opgepikt te hebben, reden we richting Hyde Park, waar ons hostel gelegen is.

Toen we een bed hadden gekozen in de slaapzaal, maakten we een rit door Johannesburg waar we hebben gepicknickt op het hoogste punt van de stad en er een prachtig kilometersver uitzicht hadden…

De mensen hier rijden werkelijk links, en… sportief… Er is niet altijd veel verschil tussen groen en rood, maximumsnelheid is ook niet zo belangrijk en een stopstreep ligt achter de auto i.p.v. ervoor.

Ook zie je aan ieder kruispunt verkopers, bedelaars of mensen die werk zoeken.

En zeker de helft van het verkeer bestaat uit “busjes met vrienden”! (vrienden die de chauffeur niet kent, 5 rand betalen en worden afgezet op de weg…)

’t Valt ook heel fel op dat het de zwarte mensen zijn die werken en de blanken die geld uitgeven. Er lopen hier opvallend veel blanken rond, de auto’s zijn hier moderner dan bij ons (niet helemaal waar, maar’t komt serieus in de buurt) en de mensen zijn heel vriendelijk.

Er liggen overal langs de weg zwarten in het gras (altijd mannen…! ) die zogenaamd aan het werken zijn…

Vandaag hebben we met de groep een bezoekje gebracht aan Soweto (South Western Townships). Er wonen zo’n 14 miljoen mensen en eigenlijk (op de meeste plaatsen) hebben ze best mooie huisjes. Er zijn nog sommige plaatsen waar mensen echt leven in krotjes die bestaan uit aan elkaar geklopte golfplaten, maar ’t is heel miniem in verhouding tot de rest.

We hebben het huis van Nelson Mandela een bezoekje gebracht en het museum van Hector Pieterson bezocht.

Deze jongen is te vergelijken met wie bij ons Anne Frank is, maar in een heel andere situatie.

’n Beetje geschiedenis J : Op zes juni 1976 brak er een groot studentenprotest uit tegen het veranderen van de taal in het onderwijs van het Engels naar het Afrikaans. De jongeren waren hier radicaal tegen aangezien er heel wat Afrikaanssprekende Afrikanen zware criminele feiten pleegden en zij vonden dat ze hier bijgevolg aan gelinkt zouden worden. Het werd een heel gewelddadig en bloederig protest waarbij o.a. Hector Pieterson om het leven kwam. Er was een reporter die een foto wist te trekken van de broer van Hector met de net overleden Hector in zijn armen en hun zus ernaast. En deze foto is wat Hector Pieterson zo bekend maakt. Het beeld doet me denken aan de film van Daens waar er een opstand komt van alle arbeiders in de fabriek wanneer er een jongetje overlijdt onder de weefmachines.

De broer van Hector is nadien op de vlucht geslagen en niemand weet of hij momenteel nog in leven is of niet, maar terugkeren kan hij niet doen, omdat er nog steeds mensen op zoek zijn naar hem omwille van die foto.

zaterdag 6 juni 2009

Uku-Khuleka!! (Zulu-groet)

Hier ben ik weer met een tekstje! J

Ondertussen zit ik op mijn project in de ‘Johannesburg Child Welfare Society’, een weeshuis in Soweto wat ook wil zeggen dat ik een adres heb waar ik de komende vier weken op te bereiken ben! J

Bij deze:          JHB Child Welfare

                        Nele De Boever

                        739 Roodepoort Road

                        Mofolo South

                        Johannesburg / Soweto

                        South Africa

Donderdag zijn we met de groep naar Lesedi geweest. Het is een nagemaakt dorpje waar ze je meenemen door de vier verschillende leefgemeenschappen die Zuid-Afrika kent: Zulu, Basotho, Xhosa en Pedi, alle vier ook officiële talen hier.

Het was een leuke ervaring! Wanneer ons busje aankwam stond er al een bende schaars geklede mannen en vrouwen ons op te wachten en heetten ze ons van harte welkom in hun taal. Daarna kregen we een show te zien van hoe de mensen vroeger leefden, iedere cultuur op zij eigen manier, waarna we werkelijk elk dorpje een bezoek brachten.

Wanneer we zo’n dorp wilden binnentreden, moesten we ons uiteraard aanpassen aan hun rituelen.

Zo moesten we bijvoorbeeld een steen nemen, er op spuwen en op de ‘Isivane’ hoop gooien wanneer we in het Zulu-dorpje wilden binnen raken. Wanneer je dit doet, zou het veel geluk brengen en reizigers veilig thuis brengen (let’s hope!)

Ook kregen we de kans om een gedroogde worm – vol proteïnen -  te eten, maar er zijn betere dingen in de wereld… J

Na onze tour kregen we een hele dansshow te zien en werden we achteraf ook meegetrokken om met hen mee te dansen.

Als laatste kregen we een middagmaal, een heel buffet waar we uit konden kiezen, waaronder krokodil! J maar dat deed me eerder denken aan Chinees :p

Gisteren, vrijdag, zijn we allemaal naar ons eigen project gebracht.

Nu zit ik hier samen met een Oostenrijkse vrouw van 57 jaar, een zelfstandige lesgeefster in Yoga die zich tevens ook bezig houdt met qi-gong, traditionele chinese geneeskunde. J

Toen we hier gisteren zijn aangekomen, kregen we een rondleiding over het domein.

Er zijn zes ‘cottages’ (verblijven’), waarvan eentje voor de vrijwilligers. Verder zitten de kinderen volgens leeftijd en geslacht samen. Iedereen heeft hier zijn eigen taakje waar ze voor verantwoordelijk zijn. In totaal zitten hier zo’n 90 kinderen.

Ze gaan overdag allemaal naar school, behalve de kleintjes uiteraard, die in de ‘nursery’ verblijven.

Gisteren en vandaag heb ik vooral daar geholpen aangezien ze daar toch heel wat hulp kunnen gebruiken.

’t Zijn kindjes tot drie jaar die er zitten. De jongste is momenteel vier dagen en heeft nog geen naam. Er is wel een jongen die ‘Kwanele’ heet en stiekem ben ik daar wel trots op! J

Verder vinden ze’t geweldig om te komen knuffelen, maar ze zijn ook snel jaloers! J

Materieel is het hier eigenlijk wel goed, maar ’t is toch hard om te zien hoe alles gebeurt.

Ze hebben hier uiteraard een heel andere manier van leven en omgaan met de kinderen, en wij zijn er niet echt gewoon aan…. Maar dat went wel.

Gisterenavond hebben ze nog drie kindjes gebracht die hier in’t weekend zullen verblijven en later naar een ander weeshuis zullen gaan. De kindjes zijn alle drie mishandeld en hebben verschillende littekens. Eentje heeft op haar borst verschillende brandwonden en ’t kleinste van zes maanden is toch wel ondervoed…

De meeste weeskindjes hier hebben HIV, aangezien er nog veel mensen hier denken dat ze van Aids verlost worden, wanneer ze seksueel contact hebben met kinderen…

Vandaag gaan we met zes kinderen naar de film. Er zijn er verschillende die er nog nooit geweest zijn en degene die nu mee mogen, zijn al helemaal zenuwachtig! J

Wanneer de kinderen school hebben, moeten ze al om vijf uur op, de kindjes in de ‘nursery’ om zeven uur. We mogen zelf kiezen bij wie we willen helpen en wat we doen en liever niet doen en op zondag krijgen we de kans om onze kleren te wassen.

De ouderen vervelen zich ’s avonds nogal, dus als er iemand een leuk idee heeft van activiteit, alles is welkom!

Volgend weekend hebben we de kans om met onze groep (de vrijwilligers van Awesome Travel) naar het Krugerpark te gaan en er te overnachten!

Verder mogen kandidaat-rondtrekkers zich altijd melden, want ik ben nog op zoek naar een reispartner aangezien de meeste vrijwilligers vroeger naar huis gaan of niet de kans hebben om langer te blijven.

’t Is jammer dat ze hier geen Zuid-Afrikaans spreken, dus ben ik gedwongen om Zulu te leren spreken, wat mij toch niet zo gemakkelijk lijkt! :)

Verder is het hier best heel mooi weer! Alleen ’s nachts kan je wel een paar dekens op elkaar gebruiken. Ik zit nu al aan drie J

Nu ga ik mij klaar maken om naar het winkelcentrum te gaan en jullie hopelijk eindelijk een berichtje te kunnen sturen op mijn blog! Ik heb gisteren wel al heel leuke berichtjes gelezen!

Zondag 7 juni 2009

Sawubona! (hoihoi!)

Hier ben ik weer met een stukje tekst!

Gisteren zijn we inkopen gaan doen in het winkelcentrum om het weekend te overleven J

Afrikanen lijken teveel tijd te hebben: Vanessa had met de chauffeur van het busje afgesproken dat hij ons om 11 uur naar het winkelcentrum zou brengen. Om half twaalf stond hij aan de deur. Voorzien van twee “lijfwachten” vertrokken we naar Maponya, waar we met ons drie werkelijk de enige blanken leken te zijn. ’t Was een apart gevoel! J

Normaal zouden we om twee uur vertrekken  hier in het weeshuis met de kinderen naar de film die ook in dit winkelcentrum ligt, waardoor we om half twee te voet terug moesten gaan.

Natuurlijk haalden we dit niet en besloten we om, tegen de regels in, een “taxibusje” te nemen. Maar het was een noodgeval, dus vonden we het wel verantwoord :p

Om kwart na twee waren we terug thuis, maar er was natuurlijk geen chauffeur te bespeuren om ons terug naar het centrum te brengen. Om drie uur kom hij hier aan, de film van kwart na drie haalden we dus niet! J

Dus wachten tot kwart voor zes, wat ons wel de gelegenheid gaf om even op internet te gaan en mijn leuke gastenboekberichtjes te lezen!

Daarna keerden we terug naar de cinema om ‘Night at the museum 2’ te kijken en natuurlijk pasten ze ook hier “Afrikaanse tijd” toe. We film startte zo’n twintig minuten later dan voorzien J maar was wel heel geslaagd! Ook de kinderen vonden het heel leuk!

Hoewel Dennis, als enige jongen, met negen meisjes, zich toch liever apart zette… J

Een leuke quote uit de film: “The key to happiness is doing what you love with the people you love.”

Terug hier hebben we nog een boke gegeten en zijn we op tijd gaan slapen om vandaag een rustige dag tegemoet te gaan.

Zondag is ook wasdag voor de vrijwilligers, maar toen we net gingen vragen of we mochten wassen, bleek dat het wasmachine ook een baaldag had! J

Iedere zondag hebben de kinderen de kans om naar de kerk te gaan of komt er iemand naar hier. Zo is er vandaag een koor geweest, bestaande uit vier jongens. Dan gaan ze allemaal samen binnen zitten en zingen liedjes, waarvan ik er eentje kende! J”If you happy and you know it” en een variatie van “Tante Fien is dood” J

’t Is ook een soort van misviering, maar veel interactiever. Wie wil mag vooraan komen bidden en zo een boodschap geven aan God, ze lezen samen de Bijbel, vertellen er verhalen over.

Ondertussen ben ik ook al eens een kijkje gaan nemen in de andere huisjes. Ze zijn allemaal in orde en best leuk ingericht. Hoewel er toch verschillende dingen zijn waarmee het heel pover gesteld is: Zo eten ze uit tinnen borden en frisbees.

Aangezien hun eten bestaat uit donaties, moet je er ook voorzichtig mee zijn. Zo wilden we deze morgen het brood eten dat we gekregen hadden, maar het zag er niet meer echt eetbaar uit. Juist kwam er een jongen aankloppen om te vragen voor beleg om op zijn boterham te doen. Ze zijn hier heel gewend aan vrijwilligers en ze testen heel duidelijk hun grenzen J

Toch zijn de kinderen hier nog heel rijk, zolang ze in het weeshuis zijn, ten opzichte van de rest hier in de buurt. Ze zijn zeker dat ze drie keer per dag eten krijgen, hebben kleren, een bed, zelfs een tv. J Maar zodra de kinderen 18 jaar zijn, moeten ze hun eigen leven beginnen en worden ze aan hun lot overgelaten. Vanaf dan is het echt ‘overleven’: ze hebben geen huis, geen eten, geen geld.

Op dit moment is er een jongen van 18 die bijna moet vertrekken en op zoek is naar een sponsor, ook iets wat helemaal niet gemakkelijk te vinden is. Heel wat jongeren stelen om te overleven en belanden bijgevolg in de cel. Zo is er een jongen, die momenteel al zo’n anderhalf jaar in de gevangenis zit omdat hij betrapt werd met stelen….

Maar het beeld dat ik had van Afrika is al meer zoals ik het mij had voorgesteld voor ik vertrok.

Toen ik aankwam in de luchthaven van Johannesburg, was ik behoorlijk verrast. De luchthaven is heel modern en doet me ergens denken aan de constructie van Centre Pompidou in Parijs. Ook heb ik in Johannesburg meer blanken dan zwarten gezien. Wel was er een duidelijk verschil tussen hen, want het viel hard op dat het voornamelijk de zwarten waren die werken en de blanken die geld uitgeven.

Alles staat hier ook al in het teken van de Wereldbeker Voetbal 2010. ZA spendeert miljoenen in het moderniseren van hun land:

-          de luchthaven die nog maar pas vernieuwd is

-          openbaar vervoer dat hier heel miniem is tenzij je gebruik maakt van een illegaal busje met vrienden

-          het importeren van energiebronnen. Ze hebben hier een grote elektriciteitscentrale die heel lang geleden gebouwd is. Maar door de jaren heen bleven mensen richting Joburg komen, waardoor er drie keer meer mensen wonen, dan ze hadden voorzien. Ze hebben sindsdien geen vernieuwing of aanpassing gedaan van hun centrale waardoor het regelmatig voorkomt dat deze plat ligt en er dus bepaalde delen van de stad geen elektriciteit hebben. Dit willen ze natuurlijk vermijden wanneer de wereldbeker plaats vindt, maar nu importeren ze tijdelijk generatoren in die het werk overnemen als het plat valt, i.p.v. te zorgen voor een permanente oplossing.

In Soweto leven zo’n 14 miljoen mensen.

Johannesburg is een heel rijke stad, maar toen we op weg waren naar het project, hier in Soweto, reden we over een brug, waar je aan de linkerkant allemaal heel moderne gebouwen zag, aan de rechterkant lag alles er heel er gesteld.

Zo leven sommige mensen hier nog echt in hutjes die bestaan uit aan elkaar geklopte golfplaten.

Toen we in het begin van de week onze oriëntatiedagen hadden, reden we vaak langs vuurhaarden. Ze branden hier afgebakende stukken grond bewust af, zodat, indien er zich een brand voordoet, het vuur zich niet kan blijven verspreiden, wat maakt dat je regelmatig dikke rookpluimen ziet.

maandag 8 juni 2009

Hier ben ik weer met een tekstje vlak voor ik helemaal ga slapen!

Morgen ga ik naar het internetcafé MET mijn USB-stick! ^^ Jullie zullen in ieder geval heel wat leesplezier hebben J

Vandaag waren we hier al vroeg wakker: de kinderen die naar school gaan, moeten op om vijf en zij wakker, das iedereen wakker! J

We hebben de zon hier van de hele dag niet gezien, wat maakt dat het vandaag heeeeeel koud is geweest. Jammer genoeg heeft ons huisje geen verwarming, dus heb ik net maar een deken bij op mijn bed gelegd.

Deze namiddag hebben de jongens de hele tijd bij ons gezeten en gehangen. Samen met Xolile (je spreekt de X uit met zo’n klikgeluidje, try it ^^) hebben we een motivatiebrief opgesteld waarin hij op zoek is naar een sponsor.

Eens de kinderen achttien zijn, moeten ze uit het weeshuis. Ze moeten dan zelf voorzien in hun behoeften, maar krijgen helemaal geen begeleiding. Ze worden dus letterlijk de straat opgestuurd zonder eten, geld of onderdak en alleen met de kleren die ze hebben van in het weeshuis. De kinderen krijgen 70 rand zakgeld per maand, wat neerkomt op net geen 7 euro. Met dat geld moeten de jongens ook zelf hun kleren kopen. Meisjes blijken wel kleren te krijgen.

Zo hebben de meesten, buiten hun schooluniform, maar een broek. Vandaag zag ik J. rondlopen met zijn broek binnenstebuiten, omdat hij te vuil was om gewoon te dragen en niks anders had. Ook heb ik al een vest weggegeven, want zelfs dat hebben de meesten niet.

Sommige kinderen, en dan natuurlijk voornamelijk de jongens, hun schooluniform hangt met haken en ogen aan elkaar en ziet helemaal vuil.

Nu zijn er jongeren die graag verder willen studeren aan de unief, maar het weeshuis staat daar niet voor in aangezien dit pas is na hun 18^de verjaardag en zij dan het weeshuis moeten verlaten. Dus gaan ze op zoek naar sponsors, dit zonder medeweten van de medewerkers op het bureau. Zij zijn van de overtuiging dat kinderen niet individueel behandeld mogen worden (over de hele lijn) en dus is het niet toegelaten kinderen individueel te sponsoren. Als er geld gedoneerd wordt, is dit voor het hele home. Deze mensen gaan hier behoorlijk ver in: alle inkomende en uitgaande post wordt door hen gecontroleerd en wordt niet verder doorgegeven als er –voor hen- ongepaste informatie instaat.

Daardoor nemen ze uiteraard heel wat kansen voor de jongeren weg.

’t Is  uiteraard niet gemakkelijk om een sponsor te vinden en onderwijs is heel duur hier, zeker als je weet dat de studenten ook op kot moeten kunnen gaan.

In totaal zou het neerkomen op zo’n 50 000 rand per jaar, per kind, zo’n 5 000 euro dus. Dat is heel wat geld. Maar het is mogelijk om een goedkoper onderdak te krijgen, maar dat is een hele ingewikkelde procedure.

Vanessa en ik gaan nu proberen wat meer te weten te komen over de Afrikaanse wetgeving en hoe het zit met individuele “donaties”, net zoals informeren of het mogelijk is een goedkopere verblijfplaats te vinden voor de studenten zodat er meer jongeren een kans krijgen om hun talenten te ontwikkelen, want het is ongelooflijk als je ziet hoeveel kinderen hier zijn die echt een doel hebben in hun leven dat ze willen bereiken en waarvan je ziet dat ze dit ook werkelijk kunnen bereiken, àls ze hier de kans toe krijgen…

Ons doel is dus om zo’n kans te creëren voor deze jongeren. Of het ons zal lukken vanuit het verre Europa is een andere zaak, maar ik denk dat het’t proberen waard is!

Vanavond hebben we samen met de kinderen van “cottage 2” gegeten J ’t was een soort van pap (ziet eruit als rijst die al is gegeten is geweest) met een blikjesvlees (dat lijkt op hondenbrokken) maar ’t was best lekker. ’t Leuke is dat hier alles met je handen wordt gegeten J (ja mama, ge bent dus wel al gewaarschuwd eh ;) )

’t Waait nu heel hard en ’t lijkt ook te regenen, niet echt het weer dat je je voorstelt in Zuid-Afrika dus! J

En oh! Vanessa heeft cake proberen te maken! J

Na tien minuten in de oven begon het opeens te stinken, en de bovenste laag van de cake zag pikzwart, terwijl het onderste deel nog echte pudding was. Dus hadden we het buiten gezet, even later kwam er een jongen binnen, met de pot in zijn handen en hij heeft het helemaal opgegeten!!

Ik ga de laatste foto’s nog even sorteren en mijn stick klaarleggen, om jullie morgen allemaal van ’n beetje nieuws uit ZA op de hoogte te brengen!!

Xx Nely