“Nergens beter dan thuis worden lief en leed intens gedeeld.” “Nergens beter dan thuis waar om het even wie de hoofdrol speelt.” “Nergens beter dan thuis …”

De titel mag je deze week zeer letterlijk nemen. We hebben namelijk een audiovisuele ontdekking gedaan op onze satelliet-TV die meer dan 300 posten kan ontvangen. Tijdens een namiddagse zapronde ontdekte Ellen plots een bekende klank … Vlaams! Ben Crabbé verscheen als een kleine god op ons scherm. Nathalie en ik keken naar elkaar en dachten alle twee (eigenlijk vooral Ellen) hetzelfde THUUUUUIIIIIISSSSS!!!!! Oh wat hebben we Frank en Simmonneke toch gemist en plots verschenen ze daar op ons scherm aan de andere kant van de wereld. De vreugde in ons hart werd onmiddellijk nog een stukje groter dan het al was.                                                                                                                                                            Natuurlijk voelen we ons in Zuid-Afrika ook echt thuis. Hoe kan het ook anders? Het lijkt wel of alle vriendelijkheid van de wereld hiernaartoe is gevloeid. Iedereen is zo – figuurlijk en misschien ook wel letterlijk, maar daar spreken we ons niet over uit –warm. Daarenboven is het hier, op enkele doch zware donderslagen en wat regen na, bijna altijd stralend weer. Uiteraard zijn er ook nog de huisdieren die ons plezieren met hun aanwezigheid. Na een schorpioen, heel wat salamanders, katten en een gekko, spotte Ellen nu ook nog een bidsprinkhaan. Hierbij neemt Ellen de officiële titel van ‘Globespotter’ over van Nathalie’.

We begrijpen dat sommigen onder jullie denken ‘die zijn daar precies op vakantie’ ... fout gedacht. Elke dag maken wij taakjes/opdrachten/… en vanaf deze week hebben we ook effectief zelf lesgegeven. Nathalie bracht de leerlingen enkele nieuwe tekentechnieken bij en Ellen leerde de ‘kinders’ filmaffiches maken. Telkens zijn de leerlingen enorm onder de indruk van onze taal, ‘het Nederlands’. Ellen probeert in combinatie met het Nederlands ook al een bikie Afrikaans te praat. Ze kreeg zelfs applaus na haar eerste les, omdat ze zo mooi gesproken had. Het Afrikaans is voor Ellen op zich niet zo’n moeilijke taal, omdat veel woorden en klanken overeen komen met het Kempische dialect, dat zij sowieso al zeer goed beheerst ;).                Naast het alledaagse gangetje op school, stonden we op 14 februari toch weer voor een verrassing op Eldoraigne. Iedereen weet dat 14 februari officieel de dag is van de geliefden. In België wordt dit niet echt op een uitbundige manier gevierd. Voor ons was het dan ook gewoon een dag als een andere. Dit was echter buiten Eldoraigne gerekend. Alle leerlingen hadden zich opgemaakt en iedereen schreeuwden uit “HAPPY V-DAY”. Iedereen droeg rode accessoires en de hartjes waren alomtegenwoordig.  Zelfs de meeste leerkrachten hadden een rood kledingsstuk aan. In de personeelskamer werden we getrakteerd op chocolade, hartvormige koekjes en lekkere cupcakes. We kregen er ook bezoek van Cupido (een verkleedde leerling) die gratis knuffels en chocolade uitdeelde.

Ook deze week zijn we weer op pad geweest met de Zweedse uitwisselingsstudenten. Zo trokken we richting ‘Apartheidsmuseum’ waar we alles en misschien wel te veel – we hebben de indruk dat alles een beetje buiten proportie wordt getrokken in dit museum – te weten kwamen over de apartheid en Nelson Mandela. Guess what? Nelson Mandela is een zwarte man!!!!!!! Geintje … uiteraard wisten we dat al langer dan vandaag, maar bij gebrek aan een beter grapje van de week, zal dit moeten volstaan.                                                                                                                                                                    Na ons bezoek aan het ‘Apartheidsmuseum’, gingen we terug naar huis. Althans dat dachten we, maar dit bleek duidelijk een vergissing te zijn. Onverwacht voerde de bus ons naar Soweto waar we de ‘Hector Pieterson memorial’ bezochten en langs de huizen van Nelson Mandela en Desmond Tutu reden. Rond 16u00 kwam er een einde aan alle bezoeken en reden we naar Johannesburg OR TAMBO international airport om de Zweden af te zetten. Hun 8-daagse bezoek aan Zuid-Afrika zat er op. Als afscheidscadeau kregen ze een broeierig hete dag en als gevolg daarvan pijnlijk rode armen en benen. Zo gingen ze, met hun ultrakorte broekjes en topjes, de negatieve Zweedse temperatuur tegemoet. We hopen voor hen dat ze onderweg warmere kleren hebben aangetrokken, anders zijn ze ondertussen zeker veranderd in Yeti’s en verschrikkelijke sneeuwmannen. 

Vrijdag na school werden we om 15u00 opgepikt door Carine en Jeanette. Carine is een leerkracht Engels aan de ‘Voortrekkershoogte’, die we hadden leren kennen tijdens ons weekend in Ukutula Lion resort. Zij en Jeanette namen ons mee naar de Zuid-Afrikaanse versie van ‘GroepT Leuven Education college’. Hier is het echter geen hogeschool maar een universiteit. Jaja, het moet gezegd zijn in Zuid-Afrika is alles bigger dan in België: de huizen, de dieren en bij deze ook de campus van Education. Het lijkt wel een klein stadje op zich. Er is een gym, een winkel, een zwembad, een reuze bibliotheek, woonfaciliteiten voor meisjes en jongens, ... Alles wat de studenten nodig hebben om te kunnen overleven is aanwezig. Ze hoeven dus het terrein niet te verlaten.                                                                                                                                                      Na ons bezoek aan de universiteit reden we naar ‘Menlyn’shoppingcenter. Dit is het ‘Wijnegem’ van Zuid-Afrika. Ook dit was MUCH BIGGER dan in België. Het gebouw is zo’n 4 verdiepingen hoog en je kan er moeiteloos een dag in rondlopen zonder ooit op dezelfde plaats uit te komen. Gelukkig hadden we twee ervaren gidsen die ons de tofste en goedkoopste winkeltjes toonden. Eén van de winkels heette Mr. Price. Dit zegt volgens ons al genoeg. Als je daar binnenkomt met €20, kom je met een volle zak kledij terug buiten. Nathalie kocht er een hele mooie, belachelijk goedkope handtas (de hare was stukgegaan al voor we in België het vliegtuig op gingen). Vermits we nog boodschappen moesten doen, sprongen we ook binnen in ‘Checkers’. Dit is de plaatselijke ‘Carrefour’, maar dan wel veel goedkoper.                                                                                     Na ons shoppingavontuur begonnen enige maagjes te rammelen. Onze volgende halte was daarom Romans. Daar dronken we een lekkere ‘Daquiri Strawberry’ voor maar €2 en aten pizza’s en pasta’s voor maximum €5 per persoon. Als afsluiter van de dag hebben Carine en Jeanette ons de door hun genaamde ‘marginale uitgaansbuurt’ Heartfield square getoond. Ze waarschuwden ons op voorhand voor handtastelijkheden en vreemde personen die zich daar zouden ophouden, maar het viel uiteindelijk allemaal nog mee. Buiten het feit dat Nathalie ten huwelijk werd gevraagd door iemand van de security, zijn er geen noemenswaardige dingen gebeurd. Zo eindigde ons eerste avondje uit in Zuid-Afrika.

Nog een laatste opmerking: We zijn beiden geslaagd voor onze allerlaatste examens ooit. Nathalie mag trots zijn op haar verdiende 15/20 voor schilderen en Ellen perste er zelfs een 20/20 uit voor het vak Cultureel landschap (hoewel ze tot nu toe nog steeds denkt dat dit een vergissing is?). Wat zijn we blij, wat zijn we blij …                                                                              Tot volgende week voor nieuw nieuws.

Groetjes van de ondertussen ‘Ecruhuiden’

Nathalie & Ellen   

20-02-2012 om 06:21 geschreven door Nathalie & Ellen  

“Maandag 6 februari 2012, 05u55: TUUT TUUT TUUT TUUT … tijd om op te staan en naar school toe te gaan.” Om 07u00 arriveerden we een beetje verdwaald in onze reusachtige stageschool ‘Hoërskool Eldoraigne’ met zo’n 1660 leerlingen. We vroegen aan twee vriendelijke dames – we waren onze gps vergeten – hoe we de weg naar de ‘personeelkamer’ konden vinden. Daar aangekomen scheidden onze Belgische wegen, vermits Nathalie stage geeft bij Mr. Coetser in graad 11 en ik bij Mevr. Kilian in graad 9 (de leerkrachten zitten bij elkaar per graad). Onze mentoren boden ons onmiddellijk een stoel aan naast hun. Ja, u hoort het goed, wij hebben onze eigen stoel in Hoërskool Eldoraigne.

07u15: TINGELINGELING … het schoolhoofd luidt de bel en daarmee start er een algemene ‘vergadering’. Daarna wordt de schoolweek officieel geopend. De leerlingen komen samen op het binnenplein van de school, waar er een gebed wordt opgezegd, de sportprestaties van de naweek worden overlopen, het schoollied wordt gezongen en de schoolvlag wordt gehesen.

Om 08u15 starten de lessen. Graad 9 leert bij de grappige Mevr. Kilian over beeldaspecten, danstermen en muziektermen en bij Mr. Coetser (die o zo lekkere koffie zet) maken de leerlingen van graad 10, 11 en 12 een portfolio.

14u00: TINGELINGELING … de lessen worden afgekondigd en de school is uit. Tijd voor de leerlingen om naar huis te gaan? ‘Nieje, helle gaan nie na huis nie, helle gaan sporte!’ Sport is baie belangrijk in Zuid-Afrika. Dus vanaf 14u00 is het sport, sport sport sport sport sport en oh ja sport.

“Dinsdag 7 februari 2012, 05u55: TUUT TUUT TUUT TUUT … tijd om op te staan en naar school toe te gaan.”

“Woensdag 8 februari 2012, 05u55: TUUT TUUT TUUT TUUT … tijd om op te staan en naar school toe te gaan.”

“Donderdag 9 februari 2012, 05u55: TUUT TUUT TUUT TUUT … tijd om op te staan en naar school toe te gaan.”

“Donderdag 9 februari 2012, + 16u00: In Centurion was er een algemene stroompanne. Spijtig genoeg net op de dag waarop we hadden beslist om vroeg te eten en vroeg te gaan slapen. Eten maken zonder stroom is, zoals jullie wel kunnen denken, een beetje moeilijk. Maar omdat wij inventief zijn, vonden wij de volgende oplossing: ‘koken met potten en pannen op de braai (bbq)’. 

“Donderdag 9 februari 2012, + 19u30: De elektriciteit vond zijn weg naar Centurion terug. Eindelijk konden we ons dus douchen met het licht aan. Er wachtte ons zowaar een grote, kleine verrassing in de badkamer … een huisdier. Een gekko had beslist om bij ons in te trekken.

“Vrijdag 10 februari 2012, 05u55: TUUT TUUT TUUT TUUT … tijd om op te staan en naar school toe te gaan?” ‘Nieje, op vrijdag 10 februari 2012 wij gingen nie naa skool toe nie.’

“Vrijdag 10 februari 2012, 02u30: TUUT TUUT TUUT TUUT … tijd om ons klaar te maken om samen met 3 leerlingen van Eldoraigne en een aantal Zweedse studenten Pilanesberg te bezoeken en het leeuwenresort Ukutula. Hoewel het vroeg in de ochtend/nacht was, stond Nathalie toch al voor een dilemma … ‘neem ik dichte schoenen mee of niet?’ NATUURLIJK NIET NATHALIE, HET GAAT BAKKENSWARM WORDEN!!!!!! Nathalie haar antwoord: ‘Jamaar, wat als er nu een leeuw op mijn tenen komt staan, die hebben wel scherpe nagels é!’ Zodus besliste ze toch maar haar dichte schoenen mee te nemen. 5 minuten na dit dilemma vonden we zowaar een tweede huisdier in de kamer van Ellen, een schorpioen. Helaas heeft het niet mogen zijn. Ellen heeft het dier, niet moedwillig natuurlijk, van het leven berooft. Blijkbaar heeft ze een te zware voet.

03u15: Joggie, een leerkracht van Hoërskool Eldoraigne, pikt ons op en voert ons (Nathalie, Ellen en de 3 studenten van Eldoraigne) naar het backpackers hotel zo’n 45 minuten verderop, waar de Zweedse studenten verblijven. Van daaruit rijden we met de bus naar Pilanesberg National Park. Het dodelijk hete ritje duurde zo’n twee uur. In Pilanesberg hoopten we de ‘Big Five’ (buffel, leeuw, jachtluipaard, olifant, witte neushoorn) te spotten. Helaas helaas, op de uitwerpselen van een olifant na, hebben we niets van het gedierte gezien. Wel werden we verwelkomd door verbaasde giraffen, vele zebra’s, vele blauwildbeesten, springbokken, impala’s, secretarisvogels, bobbejanen, pumba’s (je weet wel, van Timon en Pumba) en een mijmerende zwarte neushoorn.

Na ons bezoek zetten we koers richting Brits, waar we zouden overnachten. Daar wachtten er zo’n 100-tal leeuwen op ons. Voor hun waren wij lekkere stukjes jong vlees, maar voor ons waren ze zo schattig als we zelf zijn (voor degenen die het niet doorhebben, wij proberen in elk blogbericht een grapje te maken … this was it voor deze week!).

Naast ‘onze’ en de Zweedse leerlingen, waren er ook studenten van een aantal zwarte scholen aanwezig die dag. Het was de bedoeling dat de verschillende studenten en de verschillende culturen met elkaar zouden bounden doormiddel van een aantal activiteiten (spelen met welpjes, muurklimmen, leeuwensafari en zwemmen). Na een lange dag gaven alle leerlingen samen een prachtig optreden (dans, zang, acteren, …) met slechts 10 minuten voorbereidingstijd. Het moet gezegd zijn, ‘black people got rythm’, hieraan kunnen de Belgen nog een puntje zuigen.

Rond 23u00 kwam er een einde aan een lange dag. We kropen in ons bed met het diepe, warme gegrom van de leeuwen. Voor we onze ogen sloten, ontdekte Ellen alweer een nieuw huisdier. Dit keer was het een reuze muis, die Nathalie een slapeloze nacht bezorgde.

De volgende dag vertrokken we rond 09u00 terug richting Pretoria, voor een sightseeing. We stopten onder andere bij ‘the Union Building’ en het ‘Freedom park’. Om 17u00 pikte Joggie ons terug op aan de ‘Backpackers’ en nam hij ons mee naar zijn huis. Daar ontmoetten we zijn vriendelijke vrouw Theresa. Joggie schotelde ons enkele lekkere, spirituele drankjes voor (choco jenever van Filliers, Amarula en holy water). Om 18u00 kwamen we moe maar voldaan terug aan bij onze woning. Daar stonden we alweer voor een nieuwe verrassing in onze badkamer. Dit keer was het geen huisdier, maar stond Nathalie met haar voeten in het water. De poetsvrouw had namelijk beslist om voor ons een privézwembad aan te leggen. Wij vonden dit echter niet nodig, wij waren perfect gelukkig zonder.

De volgende dag gingen we naar een ECHT zwembad en ik mag wel zeggen … ondertussen kan je de titel van dit bericht veranderen in ‘De roodhuiden ontdekken’. Enkel de Indianenpluimen ontbreken nog.       

Rode groetjes en tot volgende week

Nathalie en Ellen

13-02-2012 om 10:16 geschreven door Nathalie & Ellen  

“3 februari 2012, 15u00: Afspraak in Brussels airport onder het ‘grote bord’.” Zo begon ons grote buitenlands avontuur. Wij konden uitkijken naar zomerse temperaturen, terwijl België voor het eerst deze winter getrakteerd werd op de eerste sneeuwpartijen.

Na een afscheid met de nodige watervallen vertrokken we naar gate B30 richting Londen Heathrow, waar ons vliegtuig netjes op tijd stond te wachten voor vertrek. Om 16u50 was iedereen on board en verkondigde de piloot dat ons vliegtuig eerst gede-iced moest worden. NO PROBLEMO dachten wij, vermits we verwachtten dat dit slechts 10 minuten in beslag ging nemen.

Pech gehad … deze procedure werd uitgesteld, omdat – en ik citeer – ‘the runway closed was’. Conclusie? Als er 3 cm sneeuw valt in België, ligt het land lam. Zo geschiedde dat we een vertraging van 1 uur zouden oplopen. NO PROBLEMO dachten wij alweer, want we hadden voldoende overstaptijd in Londen. Spijtig genoeg blijkt 1 uur vertraging het synoniem van 1,5 uur vertraging te zijn.

Om 18u15 kwam er eindelijk beweging in het toestel van Brussels airlines en mochten we aanschuiven om op te stijgen. Vermits we eeuwige optimisten zijn, hadden we er nog steeds een goed oog in dat we onze connectie naar Johannesburg zouden halen. Het grondpersoneel in Londen dacht daar net even anders over en herboekte ons naar een latere vlucht. PROBLEMO dachten wij toen, vermits we de persoon die ons in Johannesburg zou komen oppikken niet konden bereiken.

1,5 uur later dan gepland arriveerden we in Johannesburg international airport. Zo blij als we waren, zo snel sloeg ons humeur om wanneer we merkten dat de rij aan de douane minstens een uur bedroeg. Op de koop toe waren ook nog eens Nathalie haar schoenen stuk gegaan. Gelukkig lopen alle mensen in Zuid-Afrika op blote voeten rond (even ter verduidelijking … dit is een grap).

Gelukkig is Celeste, de persoon die ons kwam oppikken, geduldig blijven wachten op ons. Zij bracht ons naar Johan en Elsabé, van wie we het huisje huren waar we gedurende de volgende 90 dagen verblijven. Vervolgens reden we samen met Celeste, Johan en Elsabé naar het eigenlijke huisje. Het eerste wat we dachten toen we het zagen was WAUW. Voor ons is het echt een klein paradijsje … ons paradijsje.

Nadat we ons hadden opgefrist en Nathalie haar eerste salamander had gespot, zijn we met Celeste naar de winkel gereden om enkele inkopen te doen. Rond 16u00 hadden we eindelijk rust en kon de acclimatisering beginnen. Die begon, voor sommigen onder ons (lees Nathalie), weer met watervallen. Het was allemaal zo echt opeens.

Na ons eerste avondmaal (braaikip met groentjes en brood) ging alles al stukken beter. Om 20u30 zagen we voor het eerst in 40 u een echt bed. Vergezeld door de prachtige gezangen van een voor ons onbekende vogel vielen we in slaap.

De volgende dag werden we om 08u00 opgehaald door Frank Roos, de directeur van onze stageschool, en zijn vrouw Trudy. Met hen reden we naar enkele leuke winkels en een Afrikaanse markt. Op de terugweg spotte Nathalie haar eerste ‘Bobbejaan’ (Baviaan). Nathalie is bij deze officieel gepromoveerd tot ‘Globespotter’. We aten ook onze eerste Afrikaanse vrucht ‘de Marulla’, waarvan er ook likeur wordt gemaakt ‘Amarulla’. Deze gaan we binnenkort zeker eens proeven!

Onderweg stopten we nog bij een klein winkelcentrum, waar Frank Roos ons trakteerde op witte wijn en ‘Fish & Chips’ (de zwarte Zuid-Afrikaanse bevolking noemt het ‘Feesh & Chips’).

Om 14u00 zette Frank ons netjes af aan ons huisje. Daar zette het proces van acclimatisering zich verder. Dit keer zonder watervallen.

Bij deze sluiten we ons eerste relaas af. Morgen begint onze eerste week in de stageschool. We zijn uiteraard enorm benieuwd. Op het einde van de week horen jullie hoe het is geweest.

Groetjes en geniet van de sneeuw (waar we minstens evenveel van houden dan van de zon)

 Ellen & Nathalie

07-02-2012 om 15:45 geschreven door Nathalie & Ellen  

05-01-2012 om 00:00 geschreven door Nathalie & Ellen