Na de PET-scan, neem ik de nuttige dingen uit m'n locker. 'Blij dat ik daarvan af ben', zeg ik tegen de verpleger. 'Er zijn wel leukere dingen om te doen.' 'Tja, maar als het moet, moet het', zei Jef. 'Dat is maar hoe je het bekijkt', merk ik op terwijl 'k m'n muts over de beginnende hanenkam op m'n hoofd schuif.
Het heeft eerder te maken met de helderheid van de objectieve realiteit. Als ik op m'n werk geen lamp achter de ruit die ik moet keuren krijg, is het onmogelijk om te zien ofdat er vuil op hangt. Vervolgens is de optie dat ik er het juiste vuil afhaal (zonder vegen te maken) zo goed als onbestaande. Als ik een oncoloog raadpleeg, voel ik me dan ook verplicht om hem de gewenste beelden te schenken. Vrij logisch allemaal.
Een vangnet creëer ik ondertussen maar. Verdrietig zijn om al die dingen die een probleem vormen werkt, als je al down bent, kan er je weinig raken. Vandaar is het de oplossing van de dag. Deze week lijk 'k het nogal gehad te hebben met die cellen die niks doen (behalve zich voortplanten) en waar veel mensen zoveel angst voor hebben. En de toekomstige dinsdagse wetenschap over of er foute kernen zijn die zich groot genoeg tonen. Misschien zijn ze zo klein dat ik weeral mag gaan hopen dat ze weg zijn. Is die laatste optie niet minstens even vermoeiend? Nee hoor, zoiets heet dan: 'Goed nieuws.'
Goed nieuws wil gewoon zeggen dat ik mijn lakens op tijd kan wassen en boodschappen kan gaan doen, meer is er niet aan hoor.
Vergankelijkheid. Het laatste van de cyclus. De toeristentrekkenden ruïne in het landschap. Het succes van 'The battle we didn't choose'.
Als er een waarheid zou zijn, zou het de waarheid van het einde zijn. De schoonheid van mensen die een einde bouwen in hun realiteit. Misschien is er een leefbare toekomst waarin diersoorten uitsterven en klimaten veranderen. Eén waarin occasioneel kinderen sterven. De acceptatie van een einde zou ons verder kunnen brengen.
En dichter bij huis. Wanneer je postduif is uitgestorven en de straat naast je plots een rivier is geworden, moet je samenwerken.
Hier laat ik je achter, ode aan m'n darm.
P.S.: Er is een einde waar we naartoe werken. Ook al is het leven hard. Flexibiliteit kan je redden.
Brengst van ritme in Parkinson met autistische toets.
Een donderdagavond overbevolkt met activiteiten. Keuze was er tussen een documentaitrefilm over orka's in gevangenschap, een vergadering van een biologische gemeentetuin die wordt opgestart, volle maan meditatie bij Rita...
Maar we hebben kaarten voor Meuris in Overpelt. Met onze Wouter zijn majestueuze Rover rijden we erheen. Aan de parking stopt Robin net toch wel voor het viertal dat de straat wenst over te steken. Eentje is het wachten op een stopbeslissing al snel beu en steekt achter de auto over. De anderen nemen het zebrapad zoals het hoort.
Stijn Meuris dames en heren. Logica boven verkeersregels, daar hou ik van.
De zetels zitten goed en bij het idee dat de artiest van de avond een televisieprogramma over de ruimte heeft gehad, voel 'k me veilig.
Waarop ie het liedje 'Als ik 's nachts door Veerle rijd' inzet. Meteen overdonderd zit ik na enkele nummers al te headbangen. De ouderwetse gloeilampen die het podium omringen maken sfeer. Toch hou 'k de kap van m'n vestje op. Als bescherming tegen het niet zo flatterende dialect dat ze hier al wel eens gebruiken.
We zitten aan de uitgang van de zaal, zalig. Als eerste wil ik pissen wanneer de pauze komt. Goed begonnen is half gewonnen maar wanneer de exit-deur eerder de deur van de keuken blijkt te zijn en ik begrijp dat in een soeppot pissen not done is, snap 'k er nog weinig van. Nondedju.
als ik 's nachts door Veerle rijd dan voel ik de mensen kijken en weet wie men benijdt dat ben ik in de wagen met Veerle aan m'n zij dat ben ik in de warmte terwijl ik door Veerle rijd
lange lange wegen om door Veerle heen te gaan niets kan me bewegen om hier sneller te gaan nog tien minuten rijden het einde komt in zicht mooie tien minuten oh wat een mooi gezicht
soms zou ik willen vragen waarom niet alle dagen? Veerle!
het is al lang geleden dat ik Veerle vond de kortste weg naar mijn geluk ik was blij dat zij bestond nog tien minuten rijden het einde komt in zicht mooie tien minuten oh wat een mooi gezicht...
soms zou ik willen vragen waarom niet alle dagen? Veerle!
Steven selecteerde wat kiwi's en stak ze in een zakje. Op de weegschaal zocht hij naar de gepaste toets. Die zou het gewicht in prijs omzetten.
In het bezit van een nat voorgevoel, merkte ik op dat mijn vrouwelijke gezichtsveld de toets eveneens niet opmerkte.
Net terug van bij de kiwi's zei ik tegen Steven: 'Ik besef dat dit als codetaal gaat klinken maar de kiwi's zijn per stuk geprijsd en daarom moeten ze niet worden gewogen.'
Even later vroeg de kassadame: '13 zijn het er hé?'
Waarop m'n winkelgenoot zei: 'Dat weet ik niet, ik heb ze niet geteld.'
Na een apothekersbezoek wacht ik aan perron 1 op Robin. Er komt een gast van rond de 30 aangewandeld met behulp van een stok. Ik lach hem toe en ga een stukje achteruit zodat ie makkelijk kan passeren. Hij spreekt me aan en na een tijdje zegt hij dat God het belangrijk vindt dat we het eeuwige leven aanvaarden. Dat is niet bepaald waar ik naar streef. Misschien leef ik sowieso eeuwig maar bedoelt hij in dit lichaam?
Veilig op de trein haak ik verder aan m'n sjaal.
Even later komen we aan bij Bart. Een stukje van zijn been is twee weken geleden geamputeerd, nadien in een blauwe bak gesmeten en na verwijdering van de schroeven verbrand. Even vraag ik me af hoe je in een job terecht komt waarin je vijzen uit een stuk been moet halen. Misschien komen we er ooit wel achter.
Bart moet nog een maand binnen blijven van de dokter. Isolement, pfff... Maar hij heeft een knap licht appartement met uitzicht op gebouwen met rode baksteen. Geen beige gevels, gelukkig maar!
Na wat chaosgewinkel en onze blijheid met nieuwe thee (dat een woord blijkt te zijn zoals Pokemon, zonder meervoud) vinden we een degelijk Italiaans snackplaatsje.
Alles zeer lekker maar het gebouw is eerder ingericht als een interimkantoor. Nostalgisch kwijl ik weg over de gedachte aan meer sfeervolle eetgelegenheden.
Door het glazen straatje wandelend merk 'k nog op dat ik de wenkbrauwen van de doordeweekse prostituee te dun vind en we komen aan in de Notarisstraat. Thuis.
Het kankermuseum van Michèle. Beelden van een gesluierd meisje maken me na een tijdje duidelijk dat ze in het doek verhuld is tussen een hoop donker gekleurde mensen.
Later vertelt een soort Jan Hoet me over de situatie in Malawi waar een groep mensen uit dit land toen mede in waren. Zonder stromend water, elektriciteit of zetel. Zoals de mensen het daar gewoon zijn. Wanneer Michèle erbij komt evolueren we met graagte naar een gesprek over onze haargroei op bepaalde plaatsen.
Een vrije ruimte is er overal. One day, it will all come true.
Bij de soundscheck vind ik twee ritmische grieten maar de act komt uit één zuiver (nog ander) meisje. Ik luister en zie. Het meisje naast me weent al snel maar wordt getroost door een jongen die ik ervan verdenk hare boyfriend te zijn. Ik zie in schoonschrift letters op de muur staan. Wanneer ik ze probeer te lezen blijken het gewoon met glans zwart geverfde bakstenen zonder enig schrift.
Geen discussie. De trein van 22u willen we niet meer halen. Nag Champa, mijn favoriete wierook, leidt ons naar de kelder. Later naar de donkere kamer met zachte heldere stem die een fractie uit de put toelicht.
In de trein kijkt Robin op vanuit zijn boek en vraagt zich af waarom onze planeet aarde heet. Als 70% uit water bestaat, waarom is de naam zee dan niet toegepast ipv aarde?
Stel, je hebt een buis met een pingpongballetje onderaan, een hamer, papieren zakdoekjes en een telefoon. Wat moet je doen om het balletje eruit te krijgen? Erin pissen... Zo komt het balletje omhoog.
Ik oefen om de twee weken met een potje. Daarom lijkt het me wel op z'n plaats om me een vaardig iemand te noemen.
Toch is niet overal bij te kunnen. Kes en Gene waren hier op logement. Twee personen in hun vroege tienerjaren. Vond ik een mini-honingpot-dekseltje naast de pompbak. Eerder verbaasd vind ik het honingpotje een dag later onder de chauffage. Na een paar dagen heb ik nog steeds niet ontcijferd waarom. Benieuwd word ik er wel van.
Robin en ik zijn gisteren naar Spinvis geweest. Ze hebben heel erg knappe nummers gebracht. Blijkbaar maken ze eerst een muzikaal rechtstaand liedje en later zoeken ze naar de tekst die erop past.
Zo komen ze bijvoorbeeld bij deze tekst uit:
Kom terug
Gooi een steen naar de dag Zo ver als je kunt Spoel het zout van je huid Doof het vuur Volg het spoor dat er ligt Zoek niet wat er nooit meer is Was het zand uit je haar Geef een naam aan ieder jaar Drink de tranen op je hand Zwijg ervan Erf de ogen van 'n kind Kijk er door Koester je geheime hart tot het eind
Reis ver, drink wijn, denk na Lach hard, duik diep Kom terug
Droom een boot in de zon Geef hem zeilen en wind Kus een droevige mond heel zacht Voor de dag begint Bewaar een steen in je tas Uit het land waar je sliep Waar je de wonden opliep Waar een koninkrijk verging
Haal de parels uit de zee Geef ze weg Vecht met alles wat je hebt Verlies het goed Wacht dan tot het lichter wordt Je hebt de tijd
Reis ver, drink wijn, denk na Lach hard, duik diep Kom terug
Ik kwam binnen, gebracht door Thierry, groette Rein en keek rond naar bruikbaars. Alze kik zou mogen kiezen zou 'k die met zijne grote bril pakken. Maar de rest van de mensen in de groep bleken ook interessant hoor. Gelukkig maar. Vijf dagen op elkaar aangewezen zijn is wel een tijdje.
In de kamer op je eentje kan je natuurlijk ook wel dingen aanvangen. Al is het koud met het raam open en de zee die waait. Zonder vibrerend dier en ademende mens in bed slaap ik uiteraard nog wel zalig in. Alleen zijn is niet eenzaam. Tijd om te denken maakt conversaties in mijn hoofd. Regelmatig kijk ik in de spiegel en moet ik enorm lachen om mezelf.
De laatste tijd lijk ik een soort Forrest Gump. Deze week kwam 'k aan tafels te zitten bij mensen van Rotary club Oostende alsook heb ik samen gegeten met de man van Kommil Foo die haar op zijn hoofd heeft.
Hij leek zich oprecht te verbazen over het feit dat ik nagedacht had over het openen van een sekslijn om bij te verdienen, terwijl dat op zich toch niet onlogisch is. Momenteel zou ik zulk iets niet durven omdat het moeilijk is om op mannen hun specifieke vraag in te spelen.
Ze kunnen je bijvoorbeeld vertellen: 'Ik heb daarnet mijn vrouw betrapt met een andere man in ons bed en omdat ze boos was dat ik naar haar loerde, strafte ze me.' In dit geval is het niet aangewezen om te vragen hoe het met hem is. Je moet verder bouwen op de situatie en zijn specifieke behoeftes ontdekken.
Te complex. Bovendien krijg ik alles wat ik wil en kan ik niet zeggen dat ik iets essentieel mis, integendeel. Behalve Michèle.
Dat het antwoord uitgerekend uit Paul Michiels zijn mond moest komen. Hij kwam bij ons wat napraten toen z'n optreden gedaan was en somde dorpen op om de één of andere reden. Heerle zei hij. Daar gaat de ongerijmdheid van mijn naam.
De man heeft een enorm knappe voorstelling gegeven en bleef niet al te lang hangen in zijn typische sound die het op cd's al eens wat wrang maakt. Fris kwam hij bijvoorbeeld voor de dag met een nummer waarin Lady Gaga's 'Paparazzi' met zijn eigen 'The way to your heart' verweven was. Met twijfel in m'n woorden denk ik dat het de bedoeling was op te merken dat er akkoorden/strofen van deze twee nummers overeenkwamen. Helaas reikt m'n muzikale kennis niet zover.
Terwijl hij aan het zingen/vertellen was werden m'n gedachten best helder en ik hoopte niet op het einde. Terwijl hij toch twee delen van een uur heeft gespeeld... Dit voor maar 13 euro met zitplaatsen. Op fietsafstand van m'n huis. Eigenlijk wel geweldig.
Paul brengt veel tijd door in zijn chalet vanachter in zijn tuin, waar hij zich bezig houdt met het perfectioneren van de timing, toon en aard van de nummers die hij gaat brengen. Op andere momenten plukt hij appels van zijn bomen. Niet meer met de ladder want sinds hij daar eens vanaf gevallen is, kan hij zijn arm niet meer strekken.
De man die ooit melk aan huis bracht, zegt dat het goed is om twee dagen per week weinig te eten en veel noten en vers fruit tot u te nemen. Niet een al te onlogische uitleg. Op z'n 65ste wisselt hij op het podium af tussen een geconcentreerde stand van zijn lichaam en een attitude met blik waar elke vrouw van middelbare leeftijd op wacht en die ook nog blijkt te werken in jongere leeftijdscategorieën/bij holebipubliek.
Moest hij in uw buurt komen. U niet verlegen voelen en gaan luisteren/kijken!
Manneke manneke. Wat moet die Fried nog 100 keer meer moe zijn dan ik ben. En ik ben al moe omdat ik dinsdag nog chemo had.
Hij pist soms melk. Ik heb ooit letterkes B gekakt (nietjes na een operatie aan mijn darm).
Na zijn voorstelling, toen we nog in de zaal van 't Getouw konden, zijn Robin en ik even op het podium gaan staan.
Onze voorstelling was zeer mooi. Ik snoot mijn neus in een gele servet als inleiding. Mijn snot ziet rood door de werking van de avastine in m'n lichaam dus enkel dat was al zwaar de moeite.
Helaas was de zaal leeg. Ik moet dringend zieke jongeren verzamelen. Blij met Katleen die telkens een schitterende verschijning is, daagde er niemand rond mijn leeftijd op.
Niet dat ik wil dat er meer mensen ziek worden. Het lijkt me gewoon leuk om ervaringen en tips te delen.
In ieder geval was Fried enorm meenemend. De dag voordien had hij hoge koorts gehad en toch sleepte hij het publiek in massa mee. Voor mij zat zo'n schattig meisje dat vaak giechelde om zijn mopjes. Echt leuk.
's Morgens was 'k al van 8u uit mijn bed. Ah ja, Fried moest waarschijnlijk ook zo vroeg opstaan. Hij moet goed voorbereid zijn voor zo'n zaalshow.
Spijtig dat het geheel altijd eindigt met een woordje over het voeren van de zogezegde kankerstrijd. Over mensen die winnen en mensen die verliezen. Alsof we niet gewoon kunnen zijn. Soms planten we ons verder, soms gaan we dood. Ja, dat doen wij mensen.
Of gewoon in de zetel liggen en wachten op de boodschapper met snoep. Niet uit honger maar uit goesting. Om te compenseren dat ik harder ruif dan de gemiddelde Jackrusselterriër.
Vorige week zag ik een papiertje liggen met info over een soort workshop ivm omgaan met dieren. Ook al leek het me interessant, ik had niet het gevoel dat ik iets miste in onze communicatie. Ik aai je, jij spint. Kordaat hou ik vol dat je niet op tafel mag komen en stuur je er met behulp van het woordje 'af' telkens van weg.
We kopen je favoriete brokjes, luisteren dagelijks naar je woorden die er in verschillende toonaarden uitmiauwen. Toch vond je het nodig om de slechte gewoonte van je vriendje (Claudje de achterbuurkat) over te nemen en de kamer te vullen met de gevolgen van een (nog) niet-gesitueerd plasje kattenpis.
Ik hou nog steeds van je maar spaar mijn ultrasensitieve neus alsjeblieft.
Een muur wit schilderen, hoe moeilijk kan het zijn? Na twee dagen ben ik nog niet aan één tiende van het geheel. Het valt me moeilijk om de donkere tinten weg te krijgen.
Misschien is het omdat de salontafel vol cd's ligt, die tijdelijk uit het schap weg zijn. De visuele ontdekking van het feit dat ik met iets bezig ben heeft het zich veroorloofd om te blijven. De vliegen verteren ondertussen het geduld van mijn gehoor en mijn gewrichten roepen de energie weg uit m'n lichaam.
Wat zal ik blij zijn om de lichtjes van Rozenberg kermis/lichtstoet te zien en medelij hebben met Eddy Schellekens die met zijn origineel geknoopte veters de menigte zal ontvangen.
Tattooloos Tijs trotseren.
Mensen begeleiden in het besluiteloos dwaallicht waar ik me in bevind.
Op zoek gaan naar verandering die de tendens kan volgen van de op- en neergang van de dingen.
Luisteren naar de levenslijnen van anderen en morgen verder gaan. Wit schilderen.
Afgesloten van de wereld ben ik vervloekt. Van een operatie op mijn verjaardag tot een dode cavia. De intensiteit van het geheel bouwt normale behoeftes af.
Het moet iets aangeboren dramatisch zijn dat zich (once again) tijdelijk in mijn leven vestigt.
Terwijl andere meisjes prinsessen wilden worden, bleef ik vragen naar 'Het meisje met de zwavelstokjes' en bij het einde begon ik te huilen. Veel zaken nam ik vrij snel op als standaard door verschillende ervaringen. Niet één van de minste ervaringen was het bekijken van 'Het nieuws'.
Ik heb eruit besloten dat overal ter wereld mensen ziek worden en mensen dood gaan, net zoals de plantjes in huis en daarmee basta. De uitzendingen die ik nu nog bekijk van dat nieuws zijn degene die de ellendige ervaring van mijn ziekenhuisverblijven versterken.
Eergisteren vertelde Lieke me dat het mag om jezelf uit te zetten en inderdaad, het lukt me en werkt heilzaam. Gisteren aan de lokale cocktailbar vroeg een kennis die daar werkt hoe het was. Ik loog dat het goed met me was en was zo ontheemd dat ik zei: 'Jij bent zwart vandaag.'
Hij was de enige in m'n gezichtsveld met een zwart t-shirt aan... Hij leek de opmerking vervelend te vinden omdat hij donkerder is van huidskleur dan mensen die van blank origine zijn. Het besef kwam onmiddellijk dat ik mooi geslaagd was in het uitzetten van mezelf.
Gelukkig ben ik in een stille periode. 'k Moet één zijn met het geheel en zoals Kirsten Dunst in Melancholia de draagvlakte in stand houden om schokken op te vangen en anderen gerust te stellen. Of regelmatig freaken zoals Lesley Sharp in Afterlife...
De week voor de leveroperatie loopt alles in chaos. Sinds kort voel 'k depressie. Een gevoel dat je vertelt dat het beter is om niets te doen. Eén maal dat je dat hebt, schikken de dingen zich er ook naar.
Stilletjes aan beginnen mensen rondom je terug hun paranoïde zelf te worden... De mensen die je zeggen om te blijven vechten en tegelijkertijd een oorlog voor je creëren.
Degenen die je vertellen dat je wel zal genezen en tezelfdetijd een sterk dwingend gevoel van ja-knikken je richting uitsturen. Vol vijandigheid naar de mens in je die de verbinding wil breken met maatschappelijke illusie.
Uiteraard kijk ik uit naar de leegheid, weg van voedsel en natuurlijkheid, off to narcotic land.
Elke dag neem ik een zalig pilletje om in 't slaap te geraken en vul ik mezelf met liefdevolle gedachten.
Vandaag is dat helaas niet zo. Even vraag ik me af waarom en dan kom ik bij de reden. Mijn menopauze is sinds gisteren hernieuwd. Ook weet ik nu dat ik me begin juli minstens mag verwachten aan een leveroperatie (eventueel ook longoperatie). De chirurg die de operatie zal uitvoeren heeft iets weg van één of andere lokale slager waardoor ik ervan uitga dat hij wel wat afweet van levers.
Uitleg over intensiteit van de operatie hangt af van dokters hun perspectief. Ze weten het zelf niet zo goed en zeggen dan: 'Jij weet vast beter hoe het voelt dan wij.'
Best lief dat ze me voor zo iemand aanzien die dat weet maar helaas dokters, ik ben een meester in vergeten. We zijn drie weken na de laatste chemo van de reeks en ik weet niet meer hoe het voelde. Ik ben een verward meisje, in een menopauze gestoken. Alert om op tijd psychologische bijwerkingen van medicatie te herkennen voor ze te veel schade aanrichten.
Gelukkig vallen er steeds puzzelstukjes ineen en lijk ik nog steeds de regisseur van heel de dramatiek te zijn.
Enkele jaren geleden vertelde een dokter me dat wanneer er uitzaaiingen gevonden worden, de behandeling een beetje gaat lijken op dweilen met de kraan open. Die wijze van spreken trok me wel aan. Vandaar heb ik hem nu benoemd tot vaste poetsvrouw. Het toeval wil dat vorige week de thee in Robin zijn rugzak was uitgelopen op de vloer van zijn kantoortje.
Ja, Robin regisseert mee uiteraard. Het slapen zonder hem in een ziekenhuis gaat me erg tegen vallen, hij is zo wonderlijk creatief en geniaal. 'k Ga er wel van uit dat hij even alleen weer heel knappe dingen gaat maken, dat doet hij zo vaak.
Ik weet wat het ermee is, niets waar u meer naar snakt en smaak van kan hebben op momenten dat u pijn hebt. Smaakvolle winegums, sigaretten of een pak chips. Stel u voor, dieetijverige vrouwen, het gewicht verlies je vanzelf op dagen dat u niet kan eten!
Woorden die steeds worden verspild aan verslavingen, wat is er mis met ongezonde goestingen? Ze brengen u verlichting. Zolang we geen seks mogen hebben in het openbaar, moeten we toch andere zaken vinden om en public smaak van te hebben.
Uiteraard, eet u snoep, blijft u met een chemische smaak achter in uw mond. Rookt u, bent u tijdelijk korter van adem, eet u chips, wordt u vettig en krijgt u pukkels. Zo, nu weet u dat. Indien niet geïnteresseerd in de gevolgen van deze waren, doe het dan niet!
En dan ook nog het hele gedoe over ons voedsel dat kankerverwekkend is... Kom, ga jagen! Als u veganist bent, pluk champignons! Wat een idioterij dragen die dagelijkse onderwerpen mee.
