Dat het antwoord uitgerekend uit Paul Michiels zijn mond moest komen. Hij kwam bij ons wat napraten toen z'n optreden gedaan was en somde dorpen op om de één of andere reden. Heerle zei hij. Daar gaat de ongerijmdheid van mijn naam.
De man heeft een enorm knappe voorstelling gegeven en bleef niet al te lang hangen in zijn typische sound die het op cd's al eens wat wrang maakt. Fris kwam hij bijvoorbeeld voor de dag met een nummer waarin Lady Gaga's 'Paparazzi' met zijn eigen 'The way to your heart' verweven was. Met twijfel in m'n woorden denk ik dat het de bedoeling was op te merken dat er akkoorden/strofen van deze twee nummers overeenkwamen. Helaas reikt m'n muzikale kennis niet zover.
Terwijl hij aan het zingen/vertellen was werden m'n gedachten best helder en ik hoopte niet op het einde. Terwijl hij toch twee delen van een uur heeft gespeeld... Dit voor maar 13 euro met zitplaatsen. Op fietsafstand van m'n huis. Eigenlijk wel geweldig.
Paul brengt veel tijd door in zijn chalet vanachter in zijn tuin, waar hij zich bezig houdt met het perfectioneren van de timing, toon en aard van de nummers die hij gaat brengen. Op andere momenten plukt hij appels van zijn bomen. Niet meer met de ladder want sinds hij daar eens vanaf gevallen is, kan hij zijn arm niet meer strekken.
De man die ooit melk aan huis bracht, zegt dat het goed is om twee dagen per week weinig te eten en veel noten en vers fruit tot u te nemen. Niet een al te onlogische uitleg. Op z'n 65ste wisselt hij op het podium af tussen een geconcentreerde stand van zijn lichaam en een attitude met blik waar elke vrouw van middelbare leeftijd op wacht en die ook nog blijkt te werken in jongere leeftijdscategorieën/bij holebipubliek.
Moest hij in uw buurt komen. U niet verlegen voelen en gaan luisteren/kijken!
Manneke manneke. Wat moet die Fried nog 100 keer meer moe zijn dan ik ben. En ik ben al moe omdat ik dinsdag nog chemo had.
Hij pist soms melk. Ik heb ooit letterkes B gekakt (nietjes na een operatie aan mijn darm).
Na zijn voorstelling, toen we nog in de zaal van 't Getouw konden, zijn Robin en ik even op het podium gaan staan.
Onze voorstelling was zeer mooi. Ik snoot mijn neus in een gele servet als inleiding. Mijn snot ziet rood door de werking van de avastine in m'n lichaam dus enkel dat was al zwaar de moeite.
Helaas was de zaal leeg. Ik moet dringend zieke jongeren verzamelen. Blij met Katleen die telkens een schitterende verschijning is, daagde er niemand rond mijn leeftijd op.
Niet dat ik wil dat er meer mensen ziek worden. Het lijkt me gewoon leuk om ervaringen en tips te delen.
In ieder geval was Fried enorm meenemend. De dag voordien had hij hoge koorts gehad en toch sleepte hij het publiek in massa mee. Voor mij zat zo'n schattig meisje dat vaak giechelde om zijn mopjes. Echt leuk.
's Morgens was 'k al van 8u uit mijn bed. Ah ja, Fried moest waarschijnlijk ook zo vroeg opstaan. Hij moet goed voorbereid zijn voor zo'n zaalshow.
Spijtig dat het geheel altijd eindigt met een woordje over het voeren van de zogezegde kankerstrijd. Over mensen die winnen en mensen die verliezen. Alsof we niet gewoon kunnen zijn. Soms planten we ons verder, soms gaan we dood. Ja, dat doen wij mensen.
Of gewoon in de zetel liggen en wachten op de boodschapper met snoep. Niet uit honger maar uit goesting. Om te compenseren dat ik harder ruif dan de gemiddelde Jackrusselterriër.
Vorige week zag ik een papiertje liggen met info over een soort workshop ivm omgaan met dieren. Ook al leek het me interessant, ik had niet het gevoel dat ik iets miste in onze communicatie. Ik aai je, jij spint. Kordaat hou ik vol dat je niet op tafel mag komen en stuur je er met behulp van het woordje 'af' telkens van weg.
We kopen je favoriete brokjes, luisteren dagelijks naar je woorden die er in verschillende toonaarden uitmiauwen. Toch vond je het nodig om de slechte gewoonte van je vriendje (Claudje de achterbuurkat) over te nemen en de kamer te vullen met de gevolgen van een (nog) niet-gesitueerd plasje kattenpis.
Ik hou nog steeds van je maar spaar mijn ultrasensitieve neus alsjeblieft.
Een muur wit schilderen, hoe moeilijk kan het zijn? Na twee dagen ben ik nog niet aan één tiende van het geheel. Het valt me moeilijk om de donkere tinten weg te krijgen.
Misschien is het omdat de salontafel vol cd's ligt, die tijdelijk uit het schap weg zijn. De visuele ontdekking van het feit dat ik met iets bezig ben heeft het zich veroorloofd om te blijven. De vliegen verteren ondertussen het geduld van mijn gehoor en mijn gewrichten roepen de energie weg uit m'n lichaam.
Wat zal ik blij zijn om de lichtjes van Rozenberg kermis/lichtstoet te zien en medelij hebben met Eddy Schellekens die met zijn origineel geknoopte veters de menigte zal ontvangen.
Tattooloos Tijs trotseren.
Mensen begeleiden in het besluiteloos dwaallicht waar ik me in bevind.
Op zoek gaan naar verandering die de tendens kan volgen van de op- en neergang van de dingen.
Luisteren naar de levenslijnen van anderen en morgen verder gaan. Wit schilderen.
Afgesloten van de wereld ben ik vervloekt. Van een operatie op mijn verjaardag tot een dode cavia. De intensiteit van het geheel bouwt normale behoeftes af.
Het moet iets aangeboren dramatisch zijn dat zich (once again) tijdelijk in mijn leven vestigt.
Terwijl andere meisjes prinsessen wilden worden, bleef ik vragen naar 'Het meisje met de zwavelstokjes' en bij het einde begon ik te huilen. Veel zaken nam ik vrij snel op als standaard door verschillende ervaringen. Niet één van de minste ervaringen was het bekijken van 'Het nieuws'.
Ik heb eruit besloten dat overal ter wereld mensen ziek worden en mensen dood gaan, net zoals de plantjes in huis en daarmee basta. De uitzendingen die ik nu nog bekijk van dat nieuws zijn degene die de ellendige ervaring van mijn ziekenhuisverblijven versterken.
Eergisteren vertelde Lieke me dat het mag om jezelf uit te zetten en inderdaad, het lukt me en werkt heilzaam. Gisteren aan de lokale cocktailbar vroeg een kennis die daar werkt hoe het was. Ik loog dat het goed met me was en was zo ontheemd dat ik zei: 'Jij bent zwart vandaag.'
Hij was de enige in m'n gezichtsveld met een zwart t-shirt aan... Hij leek de opmerking vervelend te vinden omdat hij donkerder is van huidskleur dan mensen die van blank origine zijn. Het besef kwam onmiddellijk dat ik mooi geslaagd was in het uitzetten van mezelf.
Gelukkig ben ik in een stille periode. 'k Moet één zijn met het geheel en zoals Kirsten Dunst in Melancholia de draagvlakte in stand houden om schokken op te vangen en anderen gerust te stellen. Of regelmatig freaken zoals Lesley Sharp in Afterlife...
De week voor de leveroperatie loopt alles in chaos. Sinds kort voel 'k depressie. Een gevoel dat je vertelt dat het beter is om niets te doen. Eén maal dat je dat hebt, schikken de dingen zich er ook naar.
Stilletjes aan beginnen mensen rondom je terug hun paranoïde zelf te worden... De mensen die je zeggen om te blijven vechten en tegelijkertijd een oorlog voor je creëren.
Degenen die je vertellen dat je wel zal genezen en tezelfdetijd een sterk dwingend gevoel van ja-knikken je richting uitsturen. Vol vijandigheid naar de mens in je die de verbinding wil breken met maatschappelijke illusie.
Uiteraard kijk ik uit naar de leegheid, weg van voedsel en natuurlijkheid, off to narcotic land.
Elke dag neem ik een zalig pilletje om in 't slaap te geraken en vul ik mezelf met liefdevolle gedachten.
Vandaag is dat helaas niet zo. Even vraag ik me af waarom en dan kom ik bij de reden. Mijn menopauze is sinds gisteren hernieuwd. Ook weet ik nu dat ik me begin juli minstens mag verwachten aan een leveroperatie (eventueel ook longoperatie). De chirurg die de operatie zal uitvoeren heeft iets weg van één of andere lokale slager waardoor ik ervan uitga dat hij wel wat afweet van levers.
Uitleg over intensiteit van de operatie hangt af van dokters hun perspectief. Ze weten het zelf niet zo goed en zeggen dan: 'Jij weet vast beter hoe het voelt dan wij.'
Best lief dat ze me voor zo iemand aanzien die dat weet maar helaas dokters, ik ben een meester in vergeten. We zijn drie weken na de laatste chemo van de reeks en ik weet niet meer hoe het voelde. Ik ben een verward meisje, in een menopauze gestoken. Alert om op tijd psychologische bijwerkingen van medicatie te herkennen voor ze te veel schade aanrichten.
Gelukkig vallen er steeds puzzelstukjes ineen en lijk ik nog steeds de regisseur van heel de dramatiek te zijn.
Enkele jaren geleden vertelde een dokter me dat wanneer er uitzaaiingen gevonden worden, de behandeling een beetje gaat lijken op dweilen met de kraan open. Die wijze van spreken trok me wel aan. Vandaar heb ik hem nu benoemd tot vaste poetsvrouw. Het toeval wil dat vorige week de thee in Robin zijn rugzak was uitgelopen op de vloer van zijn kantoortje.
Ja, Robin regisseert mee uiteraard. Het slapen zonder hem in een ziekenhuis gaat me erg tegen vallen, hij is zo wonderlijk creatief en geniaal. 'k Ga er wel van uit dat hij even alleen weer heel knappe dingen gaat maken, dat doet hij zo vaak.
Ik weet wat het ermee is, niets waar u meer naar snakt en smaak van kan hebben op momenten dat u pijn hebt. Smaakvolle winegums, sigaretten of een pak chips. Stel u voor, dieetijverige vrouwen, het gewicht verlies je vanzelf op dagen dat u niet kan eten!
Woorden die steeds worden verspild aan verslavingen, wat is er mis met ongezonde goestingen? Ze brengen u verlichting. Zolang we geen seks mogen hebben in het openbaar, moeten we toch andere zaken vinden om en public smaak van te hebben.
Uiteraard, eet u snoep, blijft u met een chemische smaak achter in uw mond. Rookt u, bent u tijdelijk korter van adem, eet u chips, wordt u vettig en krijgt u pukkels. Zo, nu weet u dat. Indien niet geïnteresseerd in de gevolgen van deze waren, doe het dan niet!
En dan ook nog het hele gedoe over ons voedsel dat kankerverwekkend is... Kom, ga jagen! Als u veganist bent, pluk champignons! Wat een idioterij dragen die dagelijkse onderwerpen mee.
De laatste chemo van deze reeks zit erin, vreugde wordt onderdrukt door vergiftiging. Geen roes/lichte vergiftiging zoals alcohol of paddenstoelen waarvan je gaat hallucineren ondanks de leuke naam Folfiri.
Ondertussen ken ik het chemoscenario al wat en gisteren heeft de zon op zoveel manieren geschenen waardoor ik me er rustiger bij voel. Een maandje verlof van de behandelingen komt eraan en ik gon der iet van make.
Wel voel ik me meer geïsoleerd van andere mensen. De energie ontbreekt me om te praten. Kotsonderdrukking en speekselonderdrukking vervangen m'n verbale communicatie grotendeels. Gelukkig is dit maar een tijdelijke kleine aanpassing van gewoonte.
Geluiden die uit me komen, maken momenteel meer duidelijk.
Er ligt een vogelstront op de brievenbus. Bij het Chinees eten zaten te veel haren om goed te zijn. De huur slaagt op. Alsook is het chemo die mijn lichaam indexeert en mottigmakend is.
De Rozenberg feest met Paul Severs terwijl mijn poes de binnenkomende vliegen verorberd.
Plots sloegen de woorden hier naar gecentreerd.
Toch komt alles nog goed. Dit weekend is er 'Nog een paar hete zomers'. De mongolen, ze zijn verenigd, once again.
Het bijhorend filmpje geldt voor deze zaterdag: 2013.
Maandag: Vissticks zonder stokje gegeten die er na de chemo uitwamen.
Dinsdag: Gelach van Tijl en trouwjurk Sandra goedgekeurd.
Woensdag: Twee kinderen in huis die, 's morgens voor de ochtend begon, vertrokken.
Donderdag: Roadburn: Soundscape (microphonics), Black bombaim en Primordial.
Vrijdag: Ook Roadburn: Vreselijke film over martelingen gezien, Witchsorrow, Hexvessel beleefd, hetgene legaal is in Tilburg gerookt. Besef blaasontsteking begon.
Zaterdag: Zoo Antwerpen en luiheid veroorzaakt door blaaspijn.
Zondag: Begin extreme pijn aan andere lichaamsuitgang.
Twee jaar geleden hebben de dokters in Leuven het zwangerschapsgevoel uit me genomen. Gelukkig, de ingebeelde baby bleek een tumor te zijn. Dankbaar maar zeker wil ik er nu toch ontsnappen, uit Gasthuisberg, even maar. Ja, zelfs met uitzaaiingen die in me blijken te zitten.
Met loze argumenten komt een van de professoren moeite doen om me er te houden. Wat vind je mama ervan? En je vriend? Excuses professor... Wat heeft dat met de zaak te maken?
Mijn antwoord was dan ook: 'Ik wil hier weg, ze zijn hier achter mijne kop aan 't boren!'. Jaja, de berg van het Gasthuis wordt volgebouwd, als een gevangenis waar ze me willen houden. Want ik ben nog zo jong... Denk maar eens over al die experimentjes die toch beter met mij uit te voeren zijn dan met een verrimpeld oudje dat meurt.
Gelukkig had ik die dag verstrooiing en kon ik m'n plan doorzetten. Hans leidde de professor af met eerder pittige verhaaltjes over die mens zijn vader (waar Hans mee heeft samengewerkt tot ongeveer 10 jaar terug). Goede vrienden hoeven geen leeftijdsgenoten te zijn, mensen met ervaring heb je nodig. Tussendoor verslaagt de 18-jarige Monika, die ook mee was gekomen, Hans met schaken.
Ze vraagt met haar Litouws accent: 'Zeggen jullie dat hier ook? Schaak...mat?' De oudjes in de chemozaal kijken wat onwennig maar ik vind het allemaal geniaal!
Ondertussen blijkt de dokter die me vroeger succesvol en op een menselijke manier opvolgde in een rustig algemeen ziekenhuis te zitten, niet verder rijden dan Leuven.
Jaja, weg ben ik hoor. Een paar dagen later ben ik in Bonheiden. Bomen rondom en kamers die op kamers lijken. Mijn rust lijkt weder te keren. Ik had niet veel vragen... Misschien dan toch even tussendoor: 'Wanneer gaat mijn haar ongeveer uitvallen, ik heb al twee chemo's gehad en zelfs mijn beenhaar is er nog...'
'Maar van deze chemo gaat uw haar niet uitvallen hoor.' Ah, daar voel ik mijn geschiftheid weer duidelijk opkomen. Zitten ga ik dan maar doen. In de inkomhal, overlopend.
Ik doneerde mijn staart aan Think pink terwijl het toch vreselijk is dat Tatiana Silva, die de campagne promoot zelf lange lokken heeft. Alhoewel kort haar me goed staat, ben ik een combinatie tussen een mama en een lesbo. Afhankelijk van wat er die dag vooraan in m'n kleerkast ligt.
Jaja, wie zal het zeggen. Is de hoofdhuidpijn een signaal van aankomend haaruitval of ben ik nu belachelijk goed voorzien voor carnaval?
Ik stap uit de trein en zie Koen. 'k Deel mijn enthousiasme over het andere ziekenhuis waar ik toch vier chemo's op mijn gemak ga kunnen halen. Hij vraagt: 'Ga je naar Roadburn.' Ik zeg: 'Natuurlijk, 'k heb het daarnet nog met de dokter besproken.'
Verder gaat de droom van een festival met een bus waarvan de banden soms branden. Ik denk te weten hoe die bus zich voelt.
111 chemo's heeft Kris Leysen gehad, nu is ze dood maar ik besef het niet. Al vier weken sterft er 1 iemand per week die me bekend is. Bweuh. Ik heb maandag chemoproduct in mijn aderen gespoten gekregen. Bweuh. Als mijn haar nu een keer vooruit deed met uitvallen kon ik mezelf afleiden door een pruik op te zetten.
Ja, het is weer zover, tijd voor zelfmedelijden. Terecht. Ik ben nu al enkele jaren over de gedachte dat dode mensen het slecht hebben maar de mensen die nu gestorven zijn, maakten me het leven aangenamer. Daar zit 't em... Bovendien heb ik een chemobusje aan me hangen met een leiding die met een naald in me hangt.
En lieve Chris haar uitzaaiingen zijn toegenomen. De kanker zou nu in haar longen, hersenen en bijnier zitten, zo zei de dokter die de scan bekeken had. We waren daarstraks op bezoek bij Chris haar dochter en kleindochter: Nathalie en Martha. En die kleine Martha doet u met één aanblik heel het nieuws vergeten. Ze heeft aan mijn neus gevoeld en bijna mijn vinger opgegeten, mensen zouden dat meer moeten doen, zo ne keer aan uw neus voelen, al is het maar om de windrichting te bepalen.
Ik ben hier nu aan het wachten tot dat Robin terug komt van de winkel. Hij is nogal mooi en neemt lekkere dingen mee. Bweuh, help. Hij belde net. Goed zo, zo vergeet hij geen wc-papier.
Gisteren heb ik de Perel herontdekt. Bij mijn weten het enige café in Mol met zijn eigen straatplakkaatje. De motivatie tot pintjes drinken is deze week een pak gestegen omdat ik volgende maandag naar 't ziekenhuis moet om chemotherapie te krijgen.
Dus ben ik maar stevig aan den toog gaan hangen bij den Dimi, den Thomas en natuurlijk de Pier. Steeds partners tot sluitingstijd en vooral professionele zeveraars zijn we. De broer van Marthe heeft samen met haar verloofde de Perel en de mens is een enthousiaste caféuitbater. Jazeker, iemand heeft de Perel gered, godzijdank, twee mensen tegelijk, een welgekomen wonder. Dus even enthousiast als de uitbater blijf ik hangen en Perelbier drinken dat een pils van Corsendonk is en 20 centiemen goedkoper is dan Jupiler.
Ik word er niet nuchterder op en geniet van Dimi zijn expressieve wreedheid. We verlaten de Perel maar gewoontegetrouw hebben we de drang tot het laatste café in de Corbiestraat binnen te gaan. Twee mensen aan den toog maar dat maakt niet uit, we willen gewoon een laatste drankje of twee, de sfeer maken we zelf wel. Het meisje aan den toog bleek te werken in de supermarkt die het dichtst bij mijn huis is. Dus we beginnen een gesprek over de winkels die daar in de buurt zijn en haar collega's waar ik er enkele vaag van ken. Ik zwijg over het feit dat ik me twee uur daarvoor luidop aan het ergeren was (aan den toog van de Perel) aan het stemgeluid van de kassameisjes in die winkel.
Door het gemekker probeerde ik echt haar verhaal te volgen en me in te leven in haar wereld. Ik heb ooit ook wel in winkels gewerkt... Ik begon het gevoel te krijgen dat ik nog een cola nodig had... Ik mocht er nog één bestellen maar merk opnieuw het probleem op... en zeg het luidop: Ik heb nog één bonneke van den Trix, maaltijdcheques van mijne vrijer en een briefje van 500 euro, maar waarschijnlijk kan ik met geen van die dingen betalen. Kunt ge het even opschrijven? Toen kwam de nee, dat kunnen we niet doen-uitleg. Daarna zei ik: alé, Anita van in 't Wassalon kan da toch wel... (om nog maar te zwijgen van de Schellekens die dat zelfs in zenne computer kan zetten) Mijn gemeenheid was omdat het barmeisje een eendachtig stemgeluid heeft en ofwel een constante valling heeft ofwel een nasty drugprobleem heeft ontwikkeld en ik hou niet van zulke mensen met irritante stemmen. Toen wou ik naar Dimi gaan om te vragen of hij aub mijn cola wou betalen maar de Pier had de situatie al in de hand.
En dat meisje uit de supermarkt zegt (nog steeds met een nare vibrerende bijklank): Oh, da's gemakkelijk, zo kan ik ook altijd wel zonder te betalen iets gaan drinken. Waarop ik vertel dat mijn geld nog niet gewisseld is omdat ik nog pruiken moet kiezen om mijn toekomstige kaalheid te gaan verbergen. En toen zei ze: 'Oh ocharme, anders kan ze geen pruik betalen, kom schat (tegen de mens die standaard in dat café zit en haar lief blijkt te zijn), we gaan naar huis.' Haar vriend komt me een kus geven omdat hij vindt dat ik dat verdien en volgt.
Voordien moest ik in de winkel waar ze werkt al een hoofdtelefoon opzetten tegen de vreselijke Arcadecenter-reclamespots die steeds door de winkel knallen en nu blijkt dat ik hem ook aan de kassa ga moeten ophouden. Een geit die Red bull drinkt maakt nare situaties zeg.
Ja mannen, het is ne triestige tijd. Deze week stond ik in de wereldwinkel en Leen en Agnes waren er ook. Zo konden we met drie een depressief praatje maken en dat deed deugd. Persoonlijk zat ik twee dagen geleden op mijn tandvlees. Het deed haast pijn om mijn tanden te poetsen. Soms heb ik dat, die algemene overgevoeligheid. Haast te veel dat je kleren je huid aanraken.
Zelfs één van de lichtpuntjes deze week was een beetje dubbel. Ik ga op bezoek bij Kris, hier kijk ik steeds naar uit. Sinds ik eens kanker bleek te hebben, leerde ik haar kennen. Een heel leuke mevrouw die enorm snel is van begrip. Een tijdje terug dronken we samen wijn op haar terras terwijl de beiaard van Mol ons zijn mooiste klanken onthulde. We hebben beiden steeds verhalen te vertellen. Deze week ging ik samen met mijn mama op bezoek bij Kris zodat ze wat meer kon vertellen over de palliatieve zorgen die ze nu thuis krijgt. Kris kan niet meer blijven leven. Die optie is er niet meer. Waarschijnlijk zal haar overlijden het gevolg zijn van een hartstilstand. Kris haar hart werkt niet voldoende meer.
Ondertussen is Kris haar schoondochter zwanger. Ze krijgt normaal samen met Kris haar zoon een gloednieuw kindje in juni. Daarom gaat de grootmoeder in spé volgende week een doos maken met informatie over zichzelf, gericht aan haar komend kleinkind.
Kris voelde wel dat er een bestaan is en dat je er ergens een kleine radar in bent. Je bent één kleine schakel als mens, zei ze. Ze had het gevoel dat de dingen zonder haar ook wel zouden draaien. Maar toch, Kris samenvatten in een doos. Geen idee hoe je daaraan begint...
En mijn lichaam, dat lijkt gemaakt om de dokters te verwarren. Bij een kleine uitzaaing in mijn rechterlong vorig jaar, vond de dokter het eerder vreemd dat de tumormarkers in mijn bloed niet gestegen waren. Maar ach, uitzaaing eruit, tumormarkers laag, goed nieuws.
Momenteel stijgen die tumormarkers wel terwijl er in mijn longen of lever niets groeit. Ja zeg, heb dat voor. Over twee weken ongeveer ga ik wat meer weten omdat er dan een scan is gedaan van mijn gehele lichaam.
Wat ik momenteel informatief weet: - Tumormarkers in je bloed kunnen ook een aanduiding zijn van ontsteking en zijn niet 100% betrouwbaar ivm opsporing naar kwaadaardige ziektes. - Behalve naar lever en longen, kan darmkanker nog uitzaaiien naar de buik, het buikvlies, de botten of de hersenen.
Wat ik momenteel intuïtief weet: - Het heeft geen zin om vooruit te denken. - Mijn extreem lieve poes en enorm geweldig leuke vriend willen samen met me rusten, het is nacht. - Mijn buik zal altijd wat gevoeliger zijn waardoor ik soms uit mijn dagelijks/nachtelijks ritme ben en nog gevoeliger ben voor allerlei invloeden.
Dat alles samen maakt voor mij de conclusie dat ik kleine dingen moet plannen die me gelukkig maken. Daarom is mijn schattig hondje bij me (hij woont bij mijn mama op andere dagen). Ik heb een gelaatsverzorging bij Inge geboekt die mij en m'n huid hoogstwaarschijnlijk enorm veel deugd gaat doen. Voor de rest moet ik veel films zien, zoals Séraphine (de Senlis) vorige week. En gek dromen 's nachts, zoals gisteren, toen ik net bevallen was van Miel en meteen daarna naar de cinema ging. De naam Miel heeft als oorsprong mijn liefde voor honing.
Omdat ik het zo enorm debiel vind om elke maand opnieuw een week uit mijn vagina te bloeden dachten Robin en ik na over een oplossing. Menopauze zie ik niet meer zitten. De verandering van de geur van mijn zweet moet zowat het onaantrekkelijkste zijn dat ik meegemaakt heb tot de dag dat ik mijn (tijdelijke) stoma kreeg. En die droogheid, bah.
Ook zou het me verbazen dat ik ooit zin krijg in zwangerschap. De ballon van de verbloeming errond is makkelijk te doorprikken. Die regio heeft bij mij al genoeg trauma ervaren. De bestraling die ik kreeg was gericht op mijn poep en mijn schaamhaar viel er plaatselijk van uit. Het ging dus doorheen heel mijn lijf op die plaats.
Daarom heeft Robin besloten om heel deze week te slapen. Zo is ie er enkel (maar wel altijd) op de weken dat ik niet geteisterd wordt door bloedstroom op mijn intieme plaats. Perfect. Hij is net ingedommeld. Een rustige week ga ik tegemoet.
Via een link van Marian lees ik het artikel dat Robin, die hier nu in bed ligt, heeft geschreven. De juist gezette woorden omschrijven het optreden van Anthony and the johnsons. Ik klik op 'vind ik leuk'. Er staat: Jij en Mathias Sercu vinden dit leuk. Jaja, één van mijn voorbeelden uit 'Buiten de zone' deelt m'n mening.
Twee jaar geleden hebben de dokters in Leuven het zwangerschapsgevoel uit me genomen. Gelukkig, de ingebeelde baby bleek een tumor te zijn. Dankbaar maar zeker wil ik er nu toch ontsnappen, uit Gasthuisberg, even maar. Ja, zelfs met uitzaaiingen die in me blijken te zitten. 
