Een vreemd verhaaltje

Inhoud blog

	Speedy en Wiske.
	Daglicht in het nachtsprookje.
	De strijkparelprinses.
	Kunstminnares...
	Nou zeg...

Zoeken in blog

Beoordeel dit blog

05-04-2013

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Roadburn

Twee jaar geleden hebben de dokters in Leuven het zwangerschapsgevoel uit me genomen. Gelukkig, de ingebeelde baby bleek een tumor te zijn. Dankbaar maar zeker wil ik er nu toch ontsnappen, uit Gasthuisberg, even maar. Ja, zelfs met uitzaaiingen die in me blijken te zitten.

Met loze argumenten komt een van de professoren moeite doen om me er te houden. Wat vind je mama ervan? En je vriend? Excuses professor... Wat heeft dat met de zaak te maken?

Mijn antwoord was dan ook: 'Ik wil hier weg, ze zijn hier achter mijne kop aan 't boren!'. Jaja, de berg van het Gasthuis wordt volgebouwd, als een gevangenis waar ze me willen houden. Want ik ben nog zo jong... Denk maar eens over al die experimentjes die toch beter met mij uit te voeren zijn dan met een verrimpeld oudje dat meurt.

Gelukkig had ik die dag verstrooiing en kon ik m'n plan doorzetten. Hans leidde de professor af met eerder pittige verhaaltjes over die mens zijn vader (waar Hans mee heeft samengewerkt tot ongeveer 10 jaar terug). Goede vrienden hoeven geen leeftijdsgenoten te zijn, mensen met ervaring heb je nodig. Tussendoor verslaagt de 18-jarige Monika, die ook mee was gekomen, Hans met schaken.

Ze vraagt met haar Litouws accent: 'Zeggen jullie dat hier ook? Schaak...mat?' De oudjes in de chemozaal kijken wat onwennig maar ik vind het allemaal geniaal!

Ondertussen blijkt de dokter die me vroeger succesvol en op een menselijke manier opvolgde in een rustig algemeen ziekenhuis te zitten, niet verder rijden dan Leuven.

Jaja, weg ben ik hoor. Een paar dagen later ben ik in Bonheiden. Bomen rondom en kamers die op kamers lijken. Mijn rust lijkt weder te keren. Ik had niet veel vragen... Misschien dan toch even tussendoor: 'Wanneer gaat mijn haar ongeveer uitvallen, ik heb al twee chemo's gehad en zelfs mijn beenhaar is er nog...'

'Maar van deze chemo gaat uw haar niet uitvallen hoor.' Ah, daar voel ik mijn geschiftheid weer duidelijk opkomen. Zitten ga ik dan maar doen. In de inkomhal, overlopend.

Ik doneerde mijn staart aan Think pink terwijl het toch vreselijk is dat Tatiana Silva, die de campagne promoot zelf lange lokken heeft. Alhoewel kort haar me goed staat, ben ik een combinatie tussen een mama en een lesbo. Afhankelijk van wat er die dag vooraan in m'n kleerkast ligt.

Jaja, wie zal het zeggen. Is de hoofdhuidpijn een signaal van aankomend haaruitval of ben ik nu belachelijk goed voorzien voor carnaval?

Ik stap uit de trein en zie Koen. 'k Deel mijn enthousiasme over het andere ziekenhuis waar ik toch vier chemo's op mijn gemak ga kunnen halen. Hij vraagt: 'Ga je naar Roadburn.' Ik zeg: 'Natuurlijk, 'k heb het daarnet nog met de dokter besproken.'

Verder gaat de droom van een festival met een bus waarvan de banden soms branden. Ik denk te weten hoe die bus zich voelt.

Geef hier uw reactie door