Een vreemd verhaaltje

Inhoud blog

	Speedy en Wiske.
	Daglicht in het nachtsprookje.
	De strijkparelprinses.
	Kunstminnares...
	Nou zeg...

Zoeken in blog

Beoordeel dit blog

05-03-2013

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Supermarktgeit.

Gisteren heb ik de Perel herontdekt. Bij mijn weten het enige café in Mol met zijn eigen straatplakkaatje. De motivatie tot pintjes drinken is deze week een pak gestegen omdat ik volgende maandag naar 't ziekenhuis moet om chemotherapie te krijgen.

Dus ben ik maar stevig aan den toog gaan hangen bij den Dimi, den Thomas en natuurlijk de Pier. Steeds partners tot sluitingstijd en vooral professionele zeveraars zijn we. De broer van Marthe heeft samen met haar verloofde de Perel en de mens is een enthousiaste caféuitbater. Jazeker, iemand heeft de Perel gered, godzijdank, twee mensen tegelijk, een welgekomen wonder. Dus even enthousiast als de uitbater blijf ik hangen en Perelbier drinken dat een pils van Corsendonk is en 20 centiemen goedkoper is dan Jupiler.

Ik word er niet nuchterder op en geniet van Dimi zijn expressieve wreedheid. We verlaten de Perel maar gewoontegetrouw hebben we de drang tot het laatste café in de Corbiestraat binnen te gaan. Twee mensen aan den toog maar dat maakt niet uit, we willen gewoon een laatste drankje of twee, de sfeer maken we zelf wel. Het meisje aan den toog bleek te werken in de supermarkt die het dichtst bij mijn huis is. Dus we beginnen een gesprek over de winkels die daar in de buurt zijn en haar collega's waar ik er enkele vaag van ken. Ik zwijg over het feit dat ik me twee uur daarvoor luidop aan het ergeren was (aan den toog van de Perel) aan het stemgeluid van de kassameisjes in die winkel.

Door het gemekker probeerde ik echt haar verhaal te volgen en me in te leven in haar wereld. Ik heb ooit ook wel in winkels gewerkt... Ik begon het gevoel te krijgen dat ik nog een cola nodig had... Ik mocht er nog één bestellen maar merk opnieuw het probleem op... en zeg het luidop: Ik heb nog één bonneke van den Trix, maaltijdcheques van mijne vrijer en een briefje van 500 euro, maar waarschijnlijk kan ik met geen van die dingen betalen. Kunt ge het even opschrijven? Toen kwam de nee, dat kunnen we niet doen-uitleg. Daarna zei ik: alé, Anita van in 't Wassalon kan da toch wel... (om nog maar te zwijgen van de Schellekens die dat zelfs in zenne computer kan zetten) Mijn gemeenheid was omdat het barmeisje een eendachtig stemgeluid heeft en ofwel een constante valling heeft ofwel een nasty drugprobleem heeft ontwikkeld en ik hou niet van zulke mensen met irritante stemmen. Toen wou ik naar Dimi gaan om te vragen of hij aub mijn cola wou betalen maar de Pier had de situatie al in de hand.

En dat meisje uit de supermarkt zegt (nog steeds met een nare vibrerende bijklank): Oh, da's gemakkelijk, zo kan ik ook altijd wel zonder te betalen iets gaan drinken. Waarop ik vertel dat mijn geld nog niet gewisseld is omdat ik nog pruiken moet kiezen om mijn toekomstige kaalheid te gaan verbergen. En toen zei ze: 'Oh ocharme, anders kan ze geen pruik betalen, kom schat (tegen de mens die standaard in dat café zit en haar lief blijkt te zijn), we gaan naar huis.' Haar vriend komt me een kus geven omdat hij vindt dat ik dat verdien en volgt.

Voordien moest ik in de winkel waar ze werkt al een hoofdtelefoon opzetten tegen de vreselijke Arcadecenter-reclamespots die steeds door de winkel knallen en nu blijkt dat ik hem ook aan de kassa ga moeten ophouden. Een geit die Red bull drinkt maakt nare situaties zeg.

Geef hier uw reactie door