Klik op de foto's om een nummer te beluisteren. Muziek. Muziek. En muziek.
VNV Nation: Empires
Ik heb nooit begrepen waarom jongeren niet tot een subcultuur willen behoren. Waarom ze ten allen tijde de kleren van de grootste gemene deler willen dragen. Waarom ze zich tevreden stellen met Q-music op de achtergrond. Waarom jongens willen uitblinken in voetbal en meisjes goed willen kunnen dansen. Waarom bij de groep horen zoveel interessanter is dan anders zijn. Wellicht was ik gewoon te jong om de mens te begrijpen - waarmee ik niet wil beweren dat dit proces zich inmiddels wèl al voltrokken heeft.
Toen ik de gothiccultuur leerde kennen - de foute vrienden weet je wel - was de lokroep te verleidelijk. Lange, stijlvolle, rafelige hemden die de sfeer van vervlogen tijden uitademen: waw. Zingen over lijden, de dood en de onbereikbare geliefde: dit was pas diepgang. Fuiven waar de stroboscoop vervangen was door kaarsen: geweldig. Ik zocht en vond een winkel in Antwerpen waar ik mij voorzag van gepaste kledij. Iedere vrijdag reed ik mee met mijn gothicvrienden, die wel over een rijbewijs beschikten, om in het verre Waregem de gitzwarte steeplefuiven mee te maken. Zei ik fuiven ? Evenementen waren het. Ongetwijfeld zou een rijpere medemens kunnen opgemerkt hebben dat de scheidingslijn tussen een gothicfuif en carnaval bijzonder klein was. Ik ontmoette mensen die zichzelf vampier noemden. Ze meenden het. Anderen verklaarden in een doodskist te slapen. Niemand die het ook maar waagde te lachen. De muziek was van een onbeschrijfelijke eenvoud. De beat monotoon, de melodie repetitief, maar de donkere baslijn en de weemoedige synthgeluidjes op de achtergrond moesten verbloemen dat dit in feite een remake van de ultratop 30 was. De genres liepen voornamelijk uiteen van industrial (minutenlang gebeuk van een boormachine op een weerbarstige muur) over synthpop tot EBM (electronic body music, een genre dat gestoeld is op de leest van Front 242). De betere fuiven gunden ook de meer populaire eighties new wave en de echtere gothicbands als Lacrimosa en Goethes Erben draaitijd.
Pas met de tijd die tot mijn ontzetting vorderde verdween mijn adoratie voor alles wat naar bloed, dood en eenzaamheid rook. Ik besefte dat ik simpelweg bang ben voor de dood. Dat eenzaamheid niet bepaald mijn geliefkoosde gemoedstoestand is en dat ik het lijden al helemaal geen plaats kan geven in mijn eigen leven, al het gezeik in de godsdienstlessen van vroeger ten spijt. Al wat EBM was in mijn cd-rek verdween langzaam maar zeker. Het moet erg lang geleden zijn dat ik Icon of Coil, Apoptygma Berzerk, Covenant of Wumpscut heb opgezet. Meer dan laat adolescentensentiment is het niet meer. Uitzondering op die regel is VNV Nation.
Empires is in wezen een popplaat waar je door de dreunende beat nu eenmaal goed op kan dansen. De trucjes zijn de trucjes die je binnen het genre overal tegenkomt. De beat die even wegvalt, een weemoedige synthesizer die de ruimte opvult om vervolgens weggejaagd te worden door diezelfde beat. VNV Nation heeft echter teksten die mijn ogen steevast pijn doen, wat overigens een compliment is. Kingdom en Rubicon vooraan de cd zetten de toon. "And I believe I will conceive to make in hell for us a heaven. A brave new world, a promised land, a fortitude for hearts and minds. Until I see this kingdom rise, I'll turn the darkness into light." Ik geloof hem. En wat een refrein. Maar het trio dat volgt naar het einde toe moet mijn persoonlijke bijbel zijn. Standing is mijn ode aan het leven. "And fighting time, so hard I pray, that this moment lasts forever. And will the world stay standing still at least for me?" Kan iemand mij een mooiere zin aanreiken over het geluk ? En dat nog wel van een gothicgroep. Legion is de onderwerping aan de moeder alle emoties, de angst. "And what will happen, will I dream ? I am too scared too close my eyes. For a second please hold me." Telkens weer die mokerslag. Darkangel is de uiting van alle opgekropte woede. "I'm in this mood because of scorn, I'm in a mood for total war." 15 minuten die iedere emotie in mijn leven vatten. Ik kan enkel nog meewarrig het hoofd schudden wanneer iemand dit in het rijtje van commerciële brol tracht te plaatsen. Wat het in wezen misschien wel is. Er is niets arty aan de muziek. Er is niets literair aan de teksten. De beats zijn telkens dezelfde, het instrumentarium is beperkt en de stem van de zanger is geenszins uniek. Maar wie kan mijn leven in 15 minuten samenvatten ? VNV Nation kan het beter dan ikzelf.
