|
Klik op de foto's om een nummer te beluisteren.
Muziek. Muziek. En muziek.
|
 |
 Stars: In our bedroom after the war |
Er bestaat een soort mensen die gelooft dat je jouw favoriete muziek onmogelijk goed kan vinden. Dat je er enkel naar luistert uit profileringsdrang. Jezelf interessant maken, jezelf een intellectueel aura aanmeten, meer zit er niet achter. Alsof ik mezelf 'uit profileringsdrang' 's avonds een uur lang onderdompel in een bad Godspeed you: black emperor. Alsof er mij iemand zal aanbidden omdat ik The Legendary Pink Dots wel al eens uit de kast durf te halen.
Voor die mensen wil ik het graag bekennen en uitroepen: ik ben dol op het meesterwerk van Stars, met de fantastische titel In our bedroom after the war. Weer zal het evenwel niet goed zijn, want dit Canadese groepje schopt het niet tot veel airplay op de Belgische en bij uitbreiding elke radio. Ik hoor ze al denken: 'kan hij nu niet gewoon wild worden van Muse ? Of Kings of Leon de max vinden ? En met Foo Fighters is toch ook niets mis ? Sorry: nee dus.
Stars maakt popmuziek, pop met een hoofdletter. Alles staat in het teken van de melodie. Weerhaken worden vakkundig weggeborsteld onder de zeemzoete stem van zangeres Amy Millan en de bijna fluisterende stem van Torquil Campbell. Beide stemmen gaan een dialoog aan en zorgen op die manier voor een prettige afwisseling. Wie een plaat al gauw eentonig vindt door het gebrek aan variatie in de vocalen moet dringend Stars gaan beluisteren. In dat opzicht doen ze wel denken aan de vroege Belle & Sebastian, nog zo'n band die pretentieloze popmuziek maakt.
Niets laat dat echter vermoeden in de duistere opener 'the beginning after the end'. Hier lijkt een Portishead of Archive aan het werk te zijn. Niets daarvan echter bij 'The night starts here'. Probeer de melodie maar eens uit je hoofd te krijgen, onbegonnen werk. Take me to the riot beschikt over een refrein dat in een rechtvaardiger wereld door een hele Werchterweide zou moeten meegebruld worden bij het vallen van de avond. Het album blijft verrassen door zijn voortdurende variaties en tempo en instrumentatie. Er is de meeslepende dialoog in Personal, de feel-good-powerpop van Midnight Coward tot de epische afsluiter, waar Elbow heel wat voor over zou moeten hebben.
Het is zondagmiddag 3 uur. Er is niemand thuis en ik zet 'In our bedroom after the war' luid op en ik zing luid op. En daar is nihil profileringsdrang mee gemoeid.
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
