|
Music was my first love, and it will be my last. Nee, ik heb helemaal niets met John Miles, en nog veel minder met Night of the Proms, maar meer waarheid kan een uitspraak voor mij niet bevatten. En met mij ongetwijfeld ook voor vele anderen. Voor de meisjes hun intrede doen, voor bier een dwingende noodzaak wordt is het muziek dat je adolescentie kleurt, dat je van een identiteit voorziet. Ik dweepte met het linkse anarchisme, niet omdat ik de boeken van Bakoenin gelezen had (nu nog steeds niet), maar omdat The Levellers dat waren. Omdat hun liberty anthem dat nu eenmaal zo wou. Ik werd zowaar fier op het feit dat ik een intelligente loser zonder lief en zonder uitblinkersrol in eender welke sport was, niet omdat dat zo'n aangename manier van leven was, maar omdat Eels mij definieerde als een 'beautiful freak'.
De tijden zijn veranderd, oude normen zijn gegaan en nieuwe waarden zijn gekomen, maar de liefde voor muziek is altijd gebleven. Troost biedt ze steevast, op momenten waarop alles minder gaat, momenten van twijfel en momenten waar de angst weer toeslaat. Maar levensvreugde en dolle euforie biedt ze evenzeer. Eén constante slechts: muziek moet een emotie overbrengen. Niet die emoties die de knuffelrock cd's willen aanbrengen (ze mikken op weemoed maar verkrijgen weerzin), zoals een vriend mij ooit eens meende te mogen aanraden. Echte gevoelens. Geloof in de muziek waar je naar luistert. Emoties herkennen. Schilderkunst, poëzie, literatuur noch film weet mij op dezelfde manier te ontroeren. Puur persoonlijk uiteraard. Even goed had deze blog over boeken kunnen gaan. Of over film. Of over vrouwen. Of auto's. Nu gaat ze over muziek. Een opeenvolging akkoorden it ain't.
Er is muziek die de angst treffend weet te raken (Lacrimosa - der letzte Hilfeschrei) muziek die weemoed oproept (The Smiths - There is a light that never goes out), muziek die woede tot zelfs agressie weet te vatten (The Cure - Siamese twins), muziek die levensvreugde uit al z'n poriën uitstraalt (The Mission - Like a child again), muziek die god de definitieve knock out gegeven heeft (Depeche Mode - Blasphemous rumours, nota bene in de les godsdienst), muziek die dronkenschap verafgoodt (Tom Waits - Martha, al was het maar omdat de Kroeg altijd met dit nummer de deuren sloot) of muziek die simpelweg een totaalervaring geeft (Sigur Ros - Popplagid).
Muziek die in mijn ogen echt is. Al blijven het mijn ogen maar ;-)
|
