|
Klik op de foto's om een nummer te beluisteren.
Muziek. Muziek. En muziek.
|
 |
 Talk Talk: Spirit of Eden |
Ik heb vrienden die dwepen met jaren '80 synthesizerhitjes. Nog niet eens zo heel lang geleden trokken we elke eerste vrijdag van de maand naar het alom geprezen Musiques Dépassées, een fuif die grossiert in catchy eightiessongs, meestal bombastisch, vaak gay maar altijd met een melancholische ondertoon. Elke keer passeerden dezelfde liedjes de revue: Echo beach (Martha & the Muffins), Back to nature (Fad gadget), Lena (2 Belgen), Fade to grey (Visage) en de aanstekelijke stampers 'Such a shame' en 'It's my life' (enkele jaren geleden nog gruwelijk verkracht door Gwen Stefani).
De groep die schuilgaat achter deze laatste hits is Talk Talk. In tegenstelling tot de voornoemde overbekende deuntjes is de groep zelf schandelijk veel te onbekend gebleven.
Iedere fan kent het verhaal van Talk Talk. Begonnen als een van de honderden synthgroepjes evolueerden ze tot een echte groep die het heel fraaie 'The colour of spring' op de mensheid losliet. Het album was een perfecte mix tussen hitgevoelige songs en meer experimentele nummers, die al de kiem in zich droegen van wat later 'Spirit of Eden' zou worden. De groep was niet gelukkig met hun status als hitgroep, dumpte zelf zijn platenfirma en stortte zich op het maken van 'iets nieuws'. Dat nieuws kwam er eind de jaren '80 aan en heette dus 'Spirit of Eden'. Niets hits. Niets catchy synthlines. Spaarzame drums, enkele gitaaraanslagen. Enkel de typische zang van Mark Hollis herinnerde nog aan de hitjes van vroeger.
Het regende positieve recensies maar de verkoopscijfers werden een fiasco. Het publiek was anno 1988 niet klaar voor muziek waarin wat ontbrak belangrijker was dan wat je hoorde.
20 jaar later wordt het album wel naar waarde geschat. Zet Sigur Ros of Godspeed you: black emperor! op en je hoort de echo's van Spirit of Eden. Naar aanleiding van de nieuwe Elbow verklaarde de groep dat het tijd werd voor hun 'Spirit of Eden', ooit, in een niet nader genoemde toekomst. Het illustreert het respect van de moderne rockgroep voor Talk Talks meesterwerk. In de jaren '80 was Hollis een vreemde vogel, nu is hij een genie geworden. En zo is het maar net.
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
