Klik op de foto's om een nummer te beluisteren. Muziek. Muziek. En muziek.
The war on drugs: A deeper understanding // The National: Sleep well beast
Zelden zo springerig het nieuwe jaar ingegaan als op 31 december 2016. Niet omdat ik het einde van het terrorisme verwachtte, noch omdat ik Trumps Amerika er met rasse schreden op vooruit zag gaan en al zeker niet omdat ik mijn persoonlijk leven een hoge vlucht zag nemen, nee, er werd simpelweg heel wat moois voorspeld. All time favourite Depeche Mode had een nieuwtje beloofd, Anathema zou de opvolger van Distant Satellites op de wereld loslaten en last but not least eindelijk een nieuwe Arcade Fire ! De eerste (Spirit) werd consolideren boven enthousiasmeren, Anathema bracht voor het eerst in hun carrière een sof uit (the optimist - alleen die titel al, en de nieuwe Arcade Fire was niet meer of minder dan een fiasco, een poging tot vrolijkheid die enkel tot depressie kon leiden.
Het was dan ook met een bang hartje dat ik die andere twee grote releases tegemoet keek. Het leek plots hopeloos voor Granduciel en zijn War on drugs om Lost in the dream te overtreffen en voor The National leek een vijfde voltreffer op rij al even kansloos als een doelpunt in de champions league voor Anderlecht.
Een eerste geruststelling volgde met de vooraf prijsgegeven nummers. The War on drugs liet met Thinking of a place een 11 minuten lang kabbelend plaatje zonder veel stroomversnellingen op de wereld los dat tot verveling gedoemd was maar dat vreemd genoeg helemaal niet deed. Faut le faire. Met Strangest thing en Pain volgde nog lekkers, al knalde het niet even hard binnen als Red Eyes enkele jaren terug wel deed. The National liet ons kennis maken met The system only dreams in total darkness, wat er meteen knal opzat - een song die alle sterktes van The National in de verf zet en met het rustige Guilty Party - niet slecht, niet legendarisch. Het was geen Everything now in alle geval, wat op zich al een hele opluchting was.
De hele plaat was er inmiddels. Het niveau dat The war on drugs meer dan een uur lang volhoudt is onverminderd hoog. Waar de voorganger een beetje schipperde tussen dan eens magistraal (red eyes, an ocean between the waves, burning) dan eens gewoon goed is de nieuwkomer simpelweg uitstekend. Een rapport met allemaal negens, waar het vorige rapport een afwisseling tussen tienen en zevens was. Bij mijn weten was mijn mama altijd blij met negens. Heel blij zelfs. Het tempo ligt over het algemeen iets lager dan op de voorganger. The war on drugs haalde al eens songs met 170 bpm - geweldige hardloopmuziek overigens - die zijn deze keer wat minder in aantal (enkel nothing to find en het knappe in chains halen nog een hoger tempo), maar daar staat tegenover dat de rustige nummers beter blijven hangen dan op de voorganger. Sommige critici vinden dat er niets nieuws onder de zon is met deze plaat, maar als het een heerlijke warmte in combinatie met de mooiste bikini's is hoeft er toch helemaal niets nieuws te vinden zijn onder de zon ?
Meer nieuws bij The National. De furieuze drums van Boxer verschijnen enkel nog in Day I die en in de oorspronkelijke single The system only dreams in total darkness (en in Turtleneck, maar daar klinken ze ietwat gedateerd en zelfs wat puberaal). Ook hier brengt leeftijd blijkbaar bezadiging en rust. Nieuw is wel de introductie van een minimum aan electronica. Een ratelende staccato in Born to beg tot een heuse synthesizerline in hoogtepunt Walk it back, waar Berninger ook meteen zijn parlando de voorkeur geeft op zijn baritonstem. Het werkt fantastisch. Empire line en I'll still destroy you gaan nog iets verder door in dat experiment en ook hier levert het geen miskleunen op (al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat geen van deze mijn National top 10 zal halen, maar daarvoor is Boxer wellicht simpelweg hors categorie). Alleen in afsluiter Sleep well beast vat ik de electronica vooralsnog niet. De song blijft een structuurloze, vormeloze hoop electronica met geneuzel. Het niveau van Boxer wordt niet gehaald, en misschien zijn High Violet en Trouble will find me ook iets beter tegen de tand des tijds bestemd, maar in tussentijd wisselt deze National met The War on drugs af in de cd-speler. Een plaats waarvan The optimist en Everything now enkel van kunnen dromen.
