Mark Donné  had na de eerder tegenvallende resultaten van Kessel, Langdorp en Gierle iets recht te zetten ! Ondanks de verkeeerde bandenkeuze wist hij in de Vulkanbike zijn streng goed te trekken en legde beslag op de derde plaats overall . De Trek KMC biker mocht als beste master het podium op.

"Afgelopen weekend afgezakt naar het Duitse Daun, voor de Vulkanbike marathon. Ik had in het begin van het seizoen hier reeds aan gedacht, en nadat de trainingsmakkers van team Derdaele me ook nog eens meevroegen, met het oog op een goed teamklassement, hebben ze me ook. Na de pech van de laatste weken was ik  zeer gemotiveerd.

Vrijdagnamiddag al een stukje van het parkoers gedaan, maar lang moeten zoeken voor we het goede starttraject vonden, dus eigenlijk vooral asfalt en snelle schotterwegen gehad. Op advies van Kristof Houben en Rony Vandael  snelle banden, hard opgepompt. Het moest vooral goed bollen. Vorig jaar reden de snelste renners 28km/h gemiddeld. Ook Tim Wynants was op het parkoers geweest met het Trek Brentjens team en wist te vertellen dat het wel nat was, maar harde ondergrond. Zeker achteraan niet veel grip nodig.

Achter liet ik dan ook de snelle XR1 band liggen, voor ging ik toch voor een revolt, maar wel goed hard gepompt.

Veel Belgen aan de start. Met o.a. landgenoten Gody Jacobs en Sebastien Carabin die al zeker buiten categorie waren. Het zou dus moeilijk worden voor een goede klassering.

Bij de start een matig tempo. Ik kon me redelijk voorin houden, in het wiel van Carabin. Plots volgde een demarrage van Gody Jacobs. Een Duitser ging mee. Ik besloot nog even te wachten. Toen in een stukje bergaf ook Carabin het meende, ging ik ook mee. Echter een snelle bijtrap afdaling, Carabin ging heel hard, ik kreeg het niet meteen dicht, wilde ook geen zotte risico’s nemen zo snel bergaf.

Carabin kwam vooraan aansluiten, ik zat even alleen 4^de.

Echter in de eerste echte klim kwam een hele groep achter me terug, de Duitser vooraan moest ook snel lossen bij het Belgische geweld en vervoegde ons.

Ik hield het tempo even strak, kijken wat de Belgische toppers zouden doen, of ze me zouden laten terugkomen … Maar veel zin had het niet .. Indien die mannen het menen, lig ik er toch meteen af…

Al vrij snel verdwenen deze 2 toppers dan ook uit het zicht.

We waren in de achtervolgende groep met een klein 10tal. Daarbij ook gelegenheidsploegmaat Rony. Na een zware klim waren we plots met 3, ik had 2 Duitsers voor me, ik nam niet over en Rony kwam met de rest terug.
Dan een zeer vettige klim, waar we ook enkele renners van de 100km voorbij moesten, ik zakte aanvankelijk wat terug in de groep, had geen grip achteraan. Toen het echt stokte koos ik al snel voor het lopen en maakte meteen veel plaatsen goed.
Boven op de schotterweg waren dezelfde Duitsers weer voorop, ik knalde er meteen heen, nam weer niet over en even later volgde ook Rony met nog enkele renners.

Maar in een volgende klim waren we weer met ons 3 weg, duidelijk de sterkste van de bende na de ongenaakbare Jacobs en Carabin.

In een vettige afdaling had ik geen enkele grip, zowel voor- als achterwiel kozen hun eigen weg. Het was veel vettiger dan verwacht, de bandenkeuze was helemaal fout. Gelukkig ging 1 van de Duitsers nog slechter naar beneden dan ikzelf.

Nog 1 keer kwamen 2 renners terug in deze afdaling, maar enkele kilometers later werden deze mannen dan ook echt definitief weggeblazen bergop.

Na 1/3^de wedstrijd zat ik daar dus voor plek 3 met 2 Duitsers. Ik bekeek de mannekes even: pff, ik was op stap met 2 lichte pismannekes van ik schat een 60-65kg. Het zou een ZEER zware dag worden bergop.

En inderdaad, onderweg ging het redelijk op de lopende klimmen en tussenstukken, echter op de steile klimmen had ik best last, moest altijd gaten laten.

Ook zeer veel last met de banden. Compleet verkeerde keuze gemaakt. Minstens een 6tal keer moest ik te voet omhoog, waar de andere 2 wel bleven rijden. Vooral enkele klimmen in nat gras, waren onmogelijk omhoog te fietsen. Boven dan vol geven voor het gat weer te dichten. Kostte onnodige krachten.

Vooral de jonge renner leek me zeer sterk. Goed bergaf, en sterk bergop. Toen de andere renner even gevallen was (hij was een ramp bergaf), wachtte hij even op de volgende klim. Ik had er ook weer last bergop, dus wachtte hij op ons allebei, en begon even doodleuk op zijn achterwiel bergop te rijden !! Die was dus echt sterk.

Compleet tegen mijn natuur in, heb ik eigenlijk zowat niets op kop gereden. De andere renners vroegen dit ook nooit, ze zagen goed dat ik vaak moest lossen bergop.

Zeker rond half wedstrijd, begon ik diep vanbinnen echt te smeken: jongens, neem me nog even mee, zodat het gat achter ons hopelijk groot genoeg is, zodat ik nog 5^de kan blijven !! Het was echt zeer lastig.

Even na de 2^de bevoorrading, goed half wedstrijd, een zeer zware klim. Ik moest echt forceren maar kon de schade beperken tot enkele meters. Dan even vlak asfalt. Ik versnelde, maar nam ook tijd om te drinken !! Plots de mannen in de remmen, haaks naar rechts. Ik zag niet wat er kwam door struiken langs de weg, snel de drinkbus in de mond en ook in de remmen. Echter na de bocht, een zeer steile klim op weeral nat gras. Ik moest de bocht nemen, meteen schakelen ook en de drinkbus nog wegstoppen, steil bergop op nat gras zonder grip vanachter … dit lukte dus allemaal niet tegelijk en ik stond te voet, moest het hele stuk lopen.

Boven de schade opnemen, zeker een 20tal seconden. Was dit dan echt definitief de laatste keer? Ik overwoog om de mannen definitief te laten rijden.

Ik zocht mijn eigen tempo, nog een stevig tempo uiteraard. De volgende kilometers waren echter niet zo zwaar, en de Duitsers liepen niet verder weg. Ik besloot te versnellen en kwam terug dichter. Dan maar even goed gas, en ik kwam nogmaals terug, echt de laatste keer ?

Nog voor de laatste bevoorrading op nog 20km: de kortere afstanden die later gestart waren, kwamen meer en meer op onze weg. Een redelijk vettige klim, we waren aan het slalommen tussen de tragere renners. Plots de jonge kerel, die ik eigenlijk de beste vond van ons 3, reed als 2^de, ik zoals de hele dag als laatste, maar hij bleef plots zitten, ging niemand meer voorbij. Huh ? Ik ging er dan maar voorbij, en heb hem niet meer teruggezien …

Ik moest wel nog heel hard rijden om de andere renner weer bij te halen.

Maar nu leek de situatie plots anders. Ik had maar 1 concurrent meer voor plek 3 algemeen !! Echter moesten we op 10km van het einde wel nog een skipiste op, het hoogte punt van deze wedstrijd. Hoe ging ik dat eerst nog overleven …

De renner die ik nog bij me had, had wel al enkele keren wat schakelproblemen gehad. Vooral bij vooraan van groot naar middenblad, dan gerammel en lawaai achteraan …
Ik was nog maar net weer komen aansluiten, een asfaltklim, haakse steile bocht, hij schakelde terug vooraan, en rammel rammel … Hij vertraagde en ik ging hem rustig voorbij. Echter na de bocht keek ik om: niemand te zien. Hij had moeten afstappen.

Ik bleef hetzelfde tempo behouden, dat hij zich maar een beetje pijn deed om terug te komen !!

Maar hij kwam maar niet … Na enkele km nog steeds nergens te zien, en plots zat ik dus alleen, en de weg open voor een 3^de plek algemeen.
Wie had dat durven denken ?? Ik was de hele dag duidelijk de minste van de 3, had amper een meter op kop gereden, ook nooit de mogelijkheid gehad. Ik lag vaker 10meter achter die mannen dan echt erbij …

Nu enkel nog een tijdrit van een klein uurtje …

Ik koos een goed tempo, keek veel om, maar zag nooit nog iemand.
De gevreesde skipiste viel uiteindelijk wel mee, op de kleine versnelling en een goede cadans.

Dan inderdaad kilometers lang op asfalt flauw naar beneden, vlot over de 40km/h. Hier goed doorgereden, hier zouden die lichte mannekes zeker niet terugkomen.

Dan de steile asfaltknik in het dorp. Ik koos al snel de kleine versnelling, achter me toch niemand te zien.

Door de bruuske overgang van lang hard rijden, naar plots weer klimmen, een getintel in het rechterbeen, plots ook in het linkerbeen. De kramp kwam op, oh nee !!

Maar plots riep een brandweerman op een kruispuntje: nog 300 meter. Gelukkig.

Ik kwam binnen als 3^de algemeen. Ik was nog 2min weggereden van mijn naaste concurrent. Ik was zeer tevreden !!

Gody had echter specifiek ingeschreven bij de heren, bewust gevraagd om niet in de mastercategorie te rijden (scheelt een hele brok in het prijzengeld), dus werd ik winnaar bij de masters.
Gody  Jacobs klopte zelfs  Seba Carabin en werd algemeen winnaar.

Met gelegenheidsploegmaats Rony Vandael  op plek 8 en Philippe op plek 14 winnen we ook met zelfs 1,5uur voorsprong het ploegenklassement, en mogen volgend jaar gratis deelnemen !!
Dit zullen we dan ook zeker doen. " aldus de Limburger uit Hamont.

Duchenne Heroes België  is reeds drie dagen onderweg. Prachtige parcours, fantastische sfeer!
Vandaag woensdag gaat de tocht van Montherme ( Franse Ardennen)  naar Vogenéé ( B)  .

De eerste Belgische editie  verzamelde maar liefst  89.019 €  ; broodnodig  in de strijd tegen de spierziekte van Duchenne.

Neem ook een kijkje op http://www.duchenneheroes.be/Home/tabid/61/Default.aspx voor de laatste stand van zaken.

We doen nog eens een warme oproep om massaal de  heroes te komen verwelkomen bij de finish aan het UZ in Leuven a.s. zaterdag vanaf 14u30.

Enkele sfeerbeelden van de Duchenne tocht door Scotty :
http://www.eric-dominicus.fotopic.net/

Op zondag 19 september organiseert MTBclinics.be een parcoursverkenning
van het Belgisch Kampioenschap mountainbike marathon.

Deelnemers

Meer dan 40 deelnemers vooraf ingeschreven!

Ter plaatse inschrijven is nog mogelijk maar beperkt. Graag eerst mailen naar kris.hertsens@mtbclinics.be<kris.hertsens@mtbclinics.be>

Plaats van afspraak

Theodardusplein.
Dit is de parking van het voetbalterrein van Beringen (op 500m van het mijnmuseum) in de Koolmijnlaan.

Dagverloop

09.00u inschrijving gevolgd door een korte briefing
09.30u start parcoursverkenning onder leiding van verschillende gidsen
13.30u einde parcoursverkenning

-Sponser Sport Food verzorgt de bevoorrading.
-Aan de bevoorradingsplaats is ook technische assistentie aanwezig.
-MTBclinics.be zorgt voor een afspuitstand, kleedkamers/douches.

Info

Kris Hertsens
MTBclinics.be
9100 Sint Niklaas

0497/37 35 09
http://mtb.studiofrisco.be/

De World Games of Mountainbiking waren aan hun 12 de uitgave toe. In het Oostenrijkse Saalbach-Hinterglemm verzamelden zich  afgelopen weekend 1000 hobby biker uit 20 landen. 
In 4 verschillende disciplines : marathon, cross country, downhill en dual slalom werd er gestreden voor de  titels.
Weinig Belgen hadden de weg naar het evenment gevonden ; enkel het  Joven team liet zich opmerken  in de marathon met de  12 de plaats overall van Guido Dreesen. De Limburger uit Overpelt werd daarmee vijfde bij de heren op de 80 km.

Het Duitse  FELT ÖTZTAL X-BIONIC team van Jorg Scheiderbauer was met 2 wereldtitels bijzonder succesvol in Oostenrijk. Op de korte afstand : 31 km ging het goud naar Natascha Binder.
Amper 4 weken nadat ze wegens een zware brochitis forfait moest geven voor het EK masters in Graz, koos ze verrassend voor de korte afstand en reed zich al  hoestend  naar de titel  bij de masters in een tijd van 1:43:44 .

Ook haar teamgenote Yvonne Marzinke sloot het seizoen met een zege af.  De 34 jarige  Duitse koos eveneens  voor de 31 km  met 1160 hoogtemeter en werkte die onder een stralende hemel af  in  2u 52.
Daarmee haalde ze de wereldtitel voor mindervaliden. Na  2007 en 2008 was dit haar derde titel in de handicapklasse C2.
" Ik ben zeer tevreden met deze titel ook al heb ik in 2007 en 2008 een betere tijd neergezet. Ik heb een goed seizoen achter de rug en ben blij dat het nu  bijna gedaan is." vertelde Marzinke bij haar aankomst in Saalbach-Hinterglemm .

Yvonne Marzinke


Natascha Binder  foto :  Armin Küstenbrück/EGO-Promotion

Na 15 wedstrijden nadert stilaan de ontknoping van de Kids Challenge. Op 25 september staat in  Beringen  de 16 de en laatste manche op het programma. 
 
Aangezien de 12 beste uitslagen van de Kids Challenge + uitslag BK  in aanmerking komen voor het eindklassement is  alles nog speelbaar. De Kids Challenge in Beringen levert bovendien nog dubbele punten op  , wat  in laatste instantie nog voor  een verassende wending kan zorgen .
Ook in de  Kidstrophy zijn nog  kostbare punten te verdienen .

aspiranten
klassement na 15 manches

12 jarigen :
1. Tom Van Ingelom 750 pnt 
2. Jarne Driesen 747 
3. Tijl Pauwels 715
4. Emile Verhulst 483
5. Cedric Beck 474

13 jaringen:
1. Cedric Luyckx  740 pnt
2. Jasper Knaeps 704
3. Stijn Siemons 557
4. Vincent Van de Perre 409
5. Joren Alleman 405

14 jarigen :
1. Wout Alleman 678 pnt
2. Gianni Van Donink 660
3. Kenneth Coomans 577
4. Nick Vanpol 525
5. Elias Van Hecke 392

Maandag 13 september : dag 2 zit er op. 
Met 85km en 1632 hoogtemeters van Houffalize naar Rochefort in de benen, kan onze man terplaatse alleen maar bevestigen dat het zwaar was.

Kevin Verschueren:
" De lege benen van gisteren hebben zich doorgezet naar vandaag. Er was wel enige verbetering en het was ook de zwaarste rit, zowel technisch als conditioneel met zijn steile klimmen (2 montée impossibles!) en afdalingen. Ook de nodige modder was aanwezig wat het parcours alleen maar zwaarder maakte.

Toch hadden we nog tijd voor enige ontspanning en plezier. Zo maakten we regelmatig tijd voor een foto, reden door riviertjes, klommen op tanken uit de buurt, etc .
Aangekomen op checkpoint 1 in La Roche en Ardenne waren we zeer tevreden dat we onze boterhammekes, die we s'morgens voor de rit bereiden, konden verorberen, het was nodig, want slecht 1/3de van de totale klimmeters die we moesten doen zat in de benen! Dat beloofde."

Deze etappe was ondanks de zwaartegraad zeker de moeite waard.
Volgens  de  30 jarige PC healer  uit Mechelen is Duchenne Heroes zeker aan te bevelen aan mensen  die twijfelen om deel te nemen. De Belgische editie heeft qua mountainbikefun en uitdaging veel meer te bieden dan de Nederlandse versie.

"Onze  Nederlandsecollega kan dit alleen maar bevestigen. Toen hij afscheid nam aan checkpoint 2 in Marche en Famenne zei hij dat hij met spijt ons moest verlaten en jaloers was op onze mooie parcours die we mochten rijden!
Na checkpoint 2 begon voor mij het moeilijkste deel van de dag, de verzuring trad niet op zoals gisteren, maar de fut was eruit. Met nog maar 400 meters te klimmen was het voor mij toch een ware uitdaging om het parcours uit te rijden. Uiteindelijk slaagde ik hier toch in, maar de laatste 10km kwam men snelheid met moeite over de 15km/h. Doordat Danni eigenlijk wedstrijdrijder is en zoveel sterker dan ik hebben we dan ook besloten om van team te wijzigen. Het was heel aangenaam rijden,  maar iemand die graag snel rijd,  wil ik niet ophouden.
Morgen rijd ik dan ook samen met een team van 2 personen waar we vandaag gelijk mee vertrokken zijn en die we onderweg dan weer eraf reden, zij later ons weer inhaalden en visa versa. Dit was wel grappig en uiteindelijk besloten we om een sprintje te plaatsen om te zien wie de snelste was. Wie de winnaar was weten we niet want het was een ware fotofinish. En eigelijk moeten we dat ook niet weten , want Duchenne Heroes is plezier maken, elkaar steunen en geld bij elkaar rijden voor het onderzoek!"

Voor dinsdag hoopt Verschueren op betere benen  EN ... op  hetzelfde weer .
Want wie zei er ook weer dat het ging regenen : Maarten ?
Voor de rit naar Monthermé in Frankrijk  wordt er alvast goed weer voospeld , maar als we medeorganisator  Maarten Gijbels moeten geloven, moeten  de regenvesten boven gehaald worden.

In weken waarin de missionarishouding en goddelijk genot ineens een heel andere betekenis kregen, zou men bijna vergeten dat er ook nog moet worden gekoerst.
Daarom vertrokken Stefaan Van  Gendt, Hans Planckaert en Tim Haesevoets  zaterdag naar Plettenberg voor de P-weg mtbmarathon.
88Km en dik 2200hm stonden voor ons op het programma.

Tim Haesevoets :
"Aangezien we logeerden in Attendorn, zo'n 16km van Plettenberg, besloten Hans en ik 's morgens met de fiets naar de start te rijden om op te warmen. Hans kon zo ook nog een héél klein beetje wennen aan zijn nieuwe fietspositie. Het was nog fris en in de afdalingen stonden de tranen dan ook in onze ogen. Vrijdag had Stefaan in het Smart Cycling trainingscentrum met de gloednieuwe bikefit apparatuur de ideale fietspositie van Hans bepaalt. Deze ideale positie zou Hans moeten helpen om tot nog betere resultaten te komen en om zijn lichaam zoveel mogelijk te sparen.
Bij onze aankomst in Plettenberg had Stefaan onze startnummers al mooi afgehaald en de bevoorradingsposten in de gps opgeslagen. Zo kon hij ons op regelmatige tijdstippen van verse W-cupkes voorzien. De start was om 9u, Hans stond in de eertse startbox en ik in de tweede. Na het aftellen klonk het startschot en kon ik al direct in de achtervolging op mijn teammaat. Het ging direct zeer snel en alles viel dan ook zeer snel uiteen in kleine groepjes. De eerste klim verliep over asfalt en was al direct een stevige klepper. In de verte zag ik de kopgroep met Hans aan het staartje ervan. Bovenop de klim stond een gigantische Milkakoe en een hele meute uitzinnige toeschouwers. Die paarse koe werkte op mij als een rode lap op een stier en ik kwam slechts 15m na Hans boven. Het zweet liep daar al goed van mijn voorhoofd.  In de daarop volgende afdaling kwamen we met een groepje van een 8tal renners samen. Hier draaide het ook direct goed rond maar we lieten onze Duitse metgezellen het meeste kopwerk doen. De volgende klim was er eentje van het Duitse soort: schotter, niet steil en lang. Hans vond het hier niet snel genoeg gaan en besloot op zijn eentje weg te rijden. Toen Hans enkele tientallen meters voor ons uit reed en blijkbaar niemand aanstalten maakte om het gat te willen dichten besloot ikzelf achter mijn teammaat aan te gaan. De klim was echter spek naar Hans' bek en hij liep verder uit. Na een zeer natte afdaling kwamen we weer asfalt. Het was een zeer lang toeristisch fietspad. Op een gegeven moment moesten we dit echter verlaten en had men het parcours rond een openluchtzwembad gelegd. Zeer speciaal parcourske, ook hier weer redelijk wat volk om ons aan te moedigen. Dan weer verder over dat fietspad, totdat we weer een zijpaadje moesten indraaien. Ditmaal leidde men ons door de tuin van een rusthuis, alle oudjes zaten ons daar van op hun terras of naast het parcours te bewonderen. Nadat ik weer volop in de achtervolging was op Hans kwam er een klein groepje terug aansluiten, al is aansluiten niet het juiste woord. Ze vlogen me daar voorbij met een snelheid van dik boven de 40km/u, ik kon maar net aanpikken. Het draaide hier dan ook nog eens zeer goed rond zodat de snelheid er echt wel in bleef. Vlakke stroken kunnen niet blijven duren als je aan 2200hm moet geraken en dus ging het weer gestaag bergop. Al snel bleven we nog met 3 van de groep over. Ik nam hier ruim de tijd om een beetje op krachten te komen in het wiel een een energiereep te eten. Na een steiler stuk bleven we nog met twee over en ik besloot dan maar mijn deel van het werk te doen, het tempo onderhouden en proberen om niemand nog te laten terugkeren. Bovengekomen merkte ik ineens Hans op en ik dacht direct dat hij was platgereden. Gelukkig was dat niet het geval en twijfelde hij welke richting hij moest volgen. Hier stond een groot bord met splitsing van de afstanden op vermeld, 45km naar links en 88km naar rechts. Rechts was echter een dichtgegroeid bospad dat precies al jaren niet gebruikt was. We besloten even door te rijden om daar te zien of we juist zouden zitten. En inderdaad, aan één van de vele bevoorradingen was de eigenlijke splitsing. Nu zaten we met 3 en wij natuurlijk in de beter uitgangspositie. We probeerden het tempo zo goed mogelijk te onderhouden en toch onze Duitse vriend zoveel mogelijk op kop te laten rijden. Ondertussen had Stefaan ons voorzien van verse brandstof, het was hoog nodig want de bidons waren el een tiental minuten leeg. Tijdens de afdalingen hadden we wel al in de mot dat onze metgezel de snellere daler was op zijn fully. Ook in één van de soms zeer technische afdalingen schoof mijn voorwiel onderuit over een boom die op zijn langs onder de modder lag. Ik reed niet snel en dus viel de schade wel mee, de korstjes op mijn knie van mijn val in Houffa waren wel weer weg en ik bloede wel redelijk maar dat zou wel stoppen. In de tussenstukken konden Hans en ik wel telkens zonder veel problemen terug in zijn wiel komen. De kilometers vorderden snel, de hoogtemeters werden meer en meer voelbaar. Ondertussen probeerden we natuurlijk ook te genieten van de prachtige streek. Echt een openbaring, nooit gedacht dat deze streek zo mooi was. Prachtige panorama' s kregen we hier voorgeschoteld.

Ondertussen werd onze metgezel wel op de proef gesteld, op een korte maar steile helling besloot ik eens goed door te trekken in de hoop alleen weg te rijden. Hans bleef mooi in zijn wiel zitten. Jammer dat er weer een technische afdaling volgde waar onze Duitse vriend weer mooi kwam aansluiten, pech dus. Op zo'n 8km van het einde leek ons plan te slagen en kon ik zonder echt te versnellen mijn twee kompanen achterlaten. Hans was de ideale teammaat en bleef mooi zitten zodat ik al snel een mooie voorsprong had. In de daaropvolgende afdaling vreesde ik nog wel voor een terugkeer maar aangezien het een brede en niet zo lange was, direct gevolgd door een steile klim kon ik mijn voorsprong nog uitbouwen. Nu was het echt pompen of verzuipen. Toen ik uit het bos kwam en de afdaling naar Plettenberg inzette, moesten we ineens weer het bos in. Ook hier was het in dalende lijn en ik dacht dat we zo mochten binnen rijden. Daar had de organisatie duidelijk anders over gedacht en we mochten weer klimmen. In de verte merkte ik plots nog een biker op, één uit de kopgroep van 6 die meteen bij de start weg waren gereden en waar Hans net niet met mee kon. Ik reed in één ruk naar hem toe en liet hem ook meteen te plaatse, hij had duidelijk last van krampen. Dan volgde het verlossende bord met de vermelding: Laatste afdaling naar Plettenberg! En wat voor een afdaling, een zéér lange en mooie single-track met hier en daar van die korte haarspeldbochtjes. Ik besloot hier zeker geen risico's meer te nemen en zo kwam de man met de krampen nog terug op mijn wiel. In de straten van Plettenberg zouden we spurten voor de 6de plaats, ik zette aan en sloeg meteen een gat. Het deed deugt om na deze zware rit in extremisch toch nog een plaatsje te winnen. Een kleine 30seconden later bolde ook Hans over de streep, hij had zijn metgezel nog kunnen afschudden om mooi 8ste te worden.

Tijdens de deugddoende douche bleek mijn knie toch zwaarder gehavend dan gedacht. Er zat een ferme snee in mijn onderbeen. Zo goed mogelijk uitgewassen en dan maar een pleister erop. Ook mijn broek en truitje deelden in de klappen, gescheurd. Het zit niet mee de laatste weken qua valpartijen.
Nadat we onze blik op de uitslag hadden geworpen was alle ellende zeer snel vergeten. Ik werd 3de bij de masters 1 en Hans Planckaert  2de M2, al hadden ze bij Hans eerst zijn leeftijd bij de m1 geplaatst wat hem daar op de 4de plek opleverde. Gelukkig hadden ze tijdig hun uitslag gecorrigeerd zodat we beiden op het eindpodium mochten!
Het was dus een weer een zeer geslaagd weekeind voor Smart Cycling, al had het hier wel bloed, zweet en tranen gekost. " luidde het verslag van Tim Haesevoets.

De crew van het Klein-Brabant MTB Racing Team is volop bezig met het in elkaar boksen van hun END OF MTB SEASON PARTY powered by T-Blow !

Deze party zal plaatsvinden in het Cultureel Centrum Ter Dilft op 6 november 2010 en is een verlengstuk van de verkiezing van 'Mountainbiker van het Jaar' : ook gekend als de Granny Awards, en reeds enkele jaren georganiseerd door Maarten Paulissen.
Die verkiezing  is aan zijn vierde editie toe en komt  na Zonhoven en Diest  op 6 november naar het CC in Bornem,  vanwege zijn uitstekende accomodatie !

De party zal swingen dankzij DJ Pipse en er worden ook workshops en demo's gegeven in BMX (onder begeleiding van Jimmy Van Belle) en Trial (onder begeleiding van Iciar Van Den Bergh). Meer info over het volledige programma volgt later.

Voor deze avond zijn er combitickets (verkiezing+party) voorzien vanaf 1 oktober : www.mountainbikervanhetjaar.info