Ik ben Mr White
Ik ben een man en woon in Waasland (België) en mijn beroep is student.
Ik ben geboren op 05/02/1990 en ben nu dus 35 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek, film, boeken (klassiekers), voetbal, uitgaan, kunst, wetenschap, filosofie, schaken, slapen, eten, Amerikaanse t.
De muziek van Aphex twin alias Richard D. James, een onprettig gestoorde muziekmaker uit Wales, is een echte aanrader. Een goed voorsmaakje op zijn andere cd's is Selected Ambient Work '85-'92. Ambient is een muziekstijl die min of meer uitgevonden is door de Brit Brian Eno en die sterk beïnvloed is door de synthesizer-popmuziek uit de jaren '80 (bvb. Kraftwerk), de pianomuziek van Erik Satie en John Cage. Het wordt soms ook omschreven als 'environmental music' (omgevingsmuziek). De stijl van Aphex twin is heel apart: het is niet louter ambient, maar bevat ook acid-elementen, heftige drum 'n bass, kindergeluiden, demonische beats en andere hoogst bizarre elektronicageluiden. Zijn oeuvre zowel poëtische en serene melodieën als chaotische, boosaardige en soms buitenaards klinkende nummers. Die nogal krankzinnige mix kan volgens mij alleen maar verklaard worden door veelvuldig druggebruik en/of een ziek (maar geniaal) brein. Zijn videoclips zijn eveneens geniaal en het bekijken zeker waard. Ze zijn geregisseerd door Chris Cunningham en vormen eigenlijk een geheel met zijn muziek. Je kan ze bekijken op YouTube:
'Babel' is het derde deel van de trilogie geregisseerd door Alejandro Gonzale Inarittu. De twee vorige films waren '21 Grams' en 'Amores Perros', net zoals 'Babel' zeer tragische verhalen. 'Babel' verwijst natuurlijk naar de Babylonische spraakverwarring uit de bijbel. Het belangrijkste thema in de film is dan ook communicatie die onmogelijk is ondanks de verregaande globalisering.
De film bestaat uit vier parallele verhalen die allen verband houden met 1 geweerschot in de Marokkaanse woestijn. Die ene gebeurtenis heeft zeer ingrijpende gevolgen op een tiental levens. Een Amerikaanse vrouw wordt geraakt door de kogel, waardoor zij en haar man moeten wachten op een ambulance in een Marokkaans godvergeten dorp. De Marokkaanse jongens moeten schuilen voor de politie en worstelen met hun vreselijk geheim. Een Japans tienermeisje, dat verlangt naar een lief, ontmoet een politieagent die meer wil weten over het geweer. De Mexicaanse oppas van het koppel neemt hun kinderen mee naar een bruiloft van haar zoon en krijgt het later aan de stok met de douane. Al deze verhalen zijn psychologisch zeer intens, zeer menselijk en bij momenten heel spannend. Alle personages zijn door die ene gebeurtenis gestort in diepe verlatenheid en machteloosheid. Ze zijn als het ware de marionetten van hun eigen tragische lot. Die sfeer wordt zeer goed weergegeven door het magistrale regisseerwerk van Inarittu. De stijl en inhoud van de film deden mij vooral denken aan 'Crash' (ook een aanrader!), ook zo'n mozaïekfilm die naast onderhuids racisme ook over de onmogelijkheid van contact tussen mensen gaat.
Ook acteerprestaties mogen niet onvermeld blijven. Brad Pitt overtreft zichzelf, vind ik. Hij toont dat de rol van doodgewone Amerikaan ( i.p.v. Hollywoodheld) hem geen windeieren legt, integendeel zelfs. Maar ook de andere acteurs presteren minstens even goed.
'Babel' is een film die typisch aansluit bij de tijdsgeest. De versplintering van onze wereld is in geen enkele film als deze zo duidelijk getoond. Door het digitale tijdperk zijn onze verschillende werelden wel verbonden maar het onderlinge onbegrip en paranoia tussen de verschillende culturen wordt er niet door weggenomen. En ook al is onze wereld dichtbevolkter dan ooit, eenzaamheid is een veelvoorkomend kwaad.
Conclusie: deze film is een van de beste van 2006 omwille van de sublieme sfeerschepping, de intense tragiek en het geëngageerde karakter ervan. Drie elementen die jammer genoeg in de meeste Hollywoodproducties opvallend afwezig zijn.
'120 dagen van Sodom of de school der losbandigheid' is zoals de schrijver beweert aan het begin echt het schandaligste boek ooit. Ik ben er in beginnen te lezen omdat ik nieuwsgierig was naar de figuur Markies de Sade die het in de 18de eeuw aandurfde zo'n boek te schrijvenen omdat in de filosofie vaak naar hem wordt verwezen. Het boek gaat over 4 schurken uit de hogere klassen die een grote groep tieners, mannen en vrouwen gevangen houden in een desolate burcht. In een soort van dagboekvorm beschrijft Sade de activiteiten in het kasteel, die afgewisseld worden met verhalen die verteld worden door oude vrouwen. De seksuele uitspattingen worden alsmaar vunziger en de wreedheden alsmaar gruwelijker. Het vierde (fragmentarische) deel over de 150 moorddadige passies is praktisch onleesbaar door de verschrikkingen die worden beschreven. Een kort fragment maakt dat duidelijk:
54. Un bougre, avec les hommes et avec les femmes, a l'usage d'une autre poudre, dont l'effet est de vous ôter l'usage des sens et de vous rendre comme si vous étiez mort. On vous croit tel, on vous enterre, et vous mourez désespéré dans votre bière, où vous n'êtes pas plus tôt, que la connaissance vous revient. Il tâche de se trouver au-dessus de l'endroit où vous êtes enterré, pour voir s'il n'entendra pas quelques cris; s'il en entend, il s'évanouit de plaisir. Il a fait mourir ainsi une partie de sa famille.
(...)
79. Il aimait à tordre un doigt, et, pour seconde, il casse tous les membres, arrache la langue, crève les yeux, et laisse vivre ainsi, en diminuant tous les jours la nourriture.
Sade wil duidelijk zijn ogen niet sluiten voor de gruwelen waartoe mensen in staat zijn: in een opzicht bewondert hij ze. Het boek is een soort bijbel van het kwaad waarin het genot en de ondeugd superieur zijn aan de ondeugd. 'De wellust is de enige beloning die in een door God verlaten wereld kan worden opgeëist,' beweert hij zelf. De vraag is of er iets is waardoor het goede kiezen de voorkeur verdient boven de pure ondeugd. Misschien wou Sade wel aantonen dat de mens van nature neigt naar het slechte en dat hij zijn ware aard verbergt als gevolg van sociale controle of het goddelijk gezag. Godsdienst en sociale controle is in de burcht totaal afwezig. De vier mannen plegen bijgevolg elke mogelijke misdaad en uitspatting enkel en alleen voor het bewerkstelligen van hun genot.
Markies de Sade heeft het boek geschreven in de beroemde gevangenis van Bastille op dunne rolletjes papier. Hij zat de helft van zijn leven achter de tralies omwille van het mishandelen van prostituées en zijn schandelijke boeken. Zijn boeken zijn lange tijd verboden geweest en behoren tot de donkerste die in de bibliotheek te vinden zijn. Ik vond de '120 dagen' tegelijkertijd gruwelijk en fascinerend. Het is niet louter een pornografisch boek, het gaat in de eerste plaats over de menselijke natuur en over 'de door God verlaten wereld' na de Verlichting.
Er is ook een film die voor een groot deel gebaseerd is op het Boek van D.A.F Sade nl. 'Salo o le 120 giornate di sodoma' van P.-P. Pasolini (zie afbeelding bovenaan).
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
