Ik ben Mr White
Ik ben een man en woon in Waasland (België) en mijn beroep is student.
Ik ben geboren op 05/02/1990 en ben nu dus 35 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek, film, boeken (klassiekers), voetbal, uitgaan, kunst, wetenschap, filosofie, schaken, slapen, eten, Amerikaanse t.
Momenteel ben ik aan het lezen in de nieuwste Harry Potter, die voorlopig alleen nog maar in het Engels is uitgegeven. De eerste 300 pagina's zijn zeer goed. Het boek bevat opmerkelijk meer actie en spannende scènes en ook minder humor dan de 6 vorige. De nadruk ligt steeds meer op de psychologie van de personages en op morele waarden. De moraliserende toon en de strenge scheiding tussen goed en kwaad, vind ik de minder goede kant van het boek.
Het beste Harry Potter boek vind ik 'De Orde van de Feniks' omdat spanning, humor en veel emotie bevat. Het minst goede boek is naar mijn mening 'HP en de Half-Bloed Prins' omdat het te weinig actie bevat, een te bittere toon heeft en omdat Perkamentus niet dood had mogen gaan. Het is een zeer boeiend en mysterieus personage en laat een zeer grote leegte achter in het zevende boek.
Onlangs heb ik de klassieker 'De Peetvader' over de opkomst van de Italiaans-Amerikaanse maffia uitgelezen. Het verhaal draait rond 'Il Patino' oftewel Vito Corleone die zichzelf aan de top gebracht heeft van een van de machtigste misdaadfamilies van de stad New York, die geteisterd wordt door prostitutie, afpersing en illegaal gokken. Hij is een kille, tegelijk sentimentele en koel berekenende man, die zijn familie als het hoogste goed beschouwt. Wanneer Corleone weigert mee te stappen in de narcoticahandel, loopt de rivaliteit tussen de onderlinge families hoog op en vormt dit uiteindelijk de aanleiding voor een bloederige oorlog in de onderwereld. De rest van het verhaal verklappen zal ik niet doen, aangezien het zeker de moeite is om het zelf te lezen of tenminste toch de beroemde verfilming 'The Godfather' (I en II) van Coppola te bekijken.
Het boek is zeer vlot geschreven, psychologisch diepgaand en zit boordevol actie. Interessant om te vermelden is de figuur Johnny Fontane, een ijdele, egocentrische zanger en acteur die zijn stem verloren is. Hij vraagt Corleone om hulp bij zijn filmcarrière wanneer een beroemde regisseur (en fervent paardenliefhebber) weigert hem een rol te geven in zijn nieuwste prent. Corleone doet hem 'een aanbod dat hij onmogelijk kan weigeren' (zie foto bovenaan) en Fontane krijgt de rol. Het personage Johnny Fontane is trouwens gebaseerd op Frank Sinatra die ook banden zou gehad hebben met de maffia. Sinatra nam het Puzo niet in dank af dat hij zo geparodieerd werd en schold Puzo de huid vol toen hij hem tegenkwam in een New Yorks restaurant.
Het boek bevat ook een flashback naar de tijd waarin Vito Corleone als kleine jongen naar Amerika moest vluchten omdat Sicliaanse families achter hem zaten omwille van zijn vader. Later vestigt hij zich in de Bronx samen met zijn gezin. Corleone ( gespeeld door Robert DeNiro) bevrijdt zijn buurt van Fanucci, een crimineel die winkeliers afperst, door hem genadeloos een kogel door het hoofd te schieten. Zo komt hij in de gunst van Clemenza en Tessio, twee andere maffialeden, die later als capo voor hem zullen werken. Steeds meer mensen komen bij hem vragen om zijn hulp, zodat zijn invloedssfeer in de misdaadwereld steeds groter wordt.
Deze documentaire was onlangs te zien op canvas (2 dagen na Life Earth) en is gemaakt door Zweedse regisseurs. Het is net als 'An inconvenient truth' een film om mensen te sensibiliseren om ecologischer te gaan leven, maar deze film is veel minder emotioneel verteld aangezien er geen commentaar is en hij bevat ook meer humor. Het is ook een meer artistieke film met een mooie soundtrack. Toch heeft deze docu mij meer geraakt dan Al Gore omdat er hier meer gebruik wordt gemaakt van de kracht van beelden, cijfers en quotes. Naast het dikwijls prachtige beeldmateriaal worden er een tiental experts en wetenschappers geraadpleegd (o.m. Jared Diamond) die benadrukken dat de huidige toestand van de aarde kritiek is. Jared Diamond vertelt bijvoorbeeld over de Paaseilanden (de eilanden met de beroemde beelden). Dit was de eerste beschaving die verdween als gevolg van ecologische factoren. Door de verregaande ontbossing bleef er op de duur geen boom meer over en werd hun samenleving een soort van hobbesiaans universum, waarin veel mensen noodgedwongen overgingen tot kannibalisme. Door de geïsoleerde positie van de eilanden kon men nergens heen en stierven de bewoners uit.
Belangrijk is dat 'The Planet' duidelijk maakt dat het broeikaseffect niet het enige ecologische probleem is. Ook ontbossing, vervuiling van de oceanen, overbevissing, bedreiging van diersoorten enz. mogen niet genegeerd worden. Het is duidelijk dat de westerse overconsumptie en industrialisatie de grootste oorzaken vormen van de huidige crisis, die nog groter dreigt te worden door de economische groei van China en India. De mens is het dier met de grootste impact op het milieu en het landschap in de biologische geschiedenis. In de laatste 200 jaar sinds de industriële revolutie heeft de aarde meer veranderingen ondergaan dan normaal in miljoenen jaren. Ik denk dan ook dat de geschiedenis de ecologische onverschilligheid van de 20ste (en 21ste?) eeuw het zwaarst zal veroordelen naast de twee wereldoorlogen. Toch is deze film geen voorbeeld van 'groen doemdenken', eerder een 'a wake up call' dat onze mentaliteit moet veranderen zodat de milieuschade hersteld kan worden.
In 1969 het jaar dat Green River verscheen was Creedence Clearwater Revival de best verkopende rock-act van de wereld. Daarmee overklasten ze zelfs The Beatles. Creedence Clearwater Revival trad zelfs op op Woodstock. In Amerika is de populariteit van de goudeerlijke swampy rootsrock het grootst; in Nederland is Proud Mary voorjaar 69 de eerste hit. Zanger en componist John Fogerty schrijft simpele maar trefzekere rockliedjes die zich vooral in de moerassen in het Zuiden afspelen, al is Fogerty, geboren in California.
Innuendo is een rapsodisch muziekstuk van de Queen en bevat flamenco invloeden. Innuendo is het eerste nummer van het gelijknamige album uit '91, dit album was het laatste Queen album dat werd uitgebracht tijdens het leven van zanger Freddie Mercury.
While the sun hangs in the sky and the desert has sand While the waves crash in the sea and meet the land While there's a wind and the stars and the rainbow Till the mountains crumble into the plain Oh yes we'll keep on tryin' Tread that fine line Oh we'll keep on tryin' yeah Just passing our time While we live according to race, colour or creed While we rule by blind madness and pure greed Our lives dictated by tradition, superstition, false religion Through the eons, and on and on Oh yes we'll keep on tryin' We'll tread that fine line Oh we'll keep on tryin' Till the end of time Till the end of time
Through the sorrow all through our splendour Don't take offence at my innuendo
You can be anything you want to be Just turn yourself into anything you think that you could ever be Be free with your tempo, be free be free Surrender your ego - be free, be free to yourself
Oooh, ooh - If there's a God or any kind of justice under the sky If there's a point, if there's a reason to live or die If there's an answer to the questions we feel bound to ask Show yourself - destroy our fears - release your mask Oh yes we'll keep on trying Hey tread that fine line Yeah we'll keep on smiling yeah And whatever will be - will be We'll just keep on trying We'll just keep on trying Till the end of time Till the end of time Till the end of time
Regie: Mel Gibson Scenario: Farhad Safinia en Mel Gibson Met: Rudy Youngblood, Dalia Hernandez, Jonathan Brewer, Morris Birdyellowhead e.a. 139 min. / VS / 2006
De controversiële film van 'Mad' Mel Gibson over de Maya-beschaving is mijn persoonlijke favoriet van 2007. Apocalypto is een combinatie van schitterende cinematografie, prachtige natuurbeelden en mensen, en zinderende actie en avontuur. Het verhaal gaat als volgt. Jaguar Paw's dorp wordt aangevallen en ontvoerd door een ander, veel machtiger Maya-volk. Gibson geeft zeer goed weer hoe de zorgeloze idylle van de Mayastam plotseling wordt bedreigd van buitenaf. Vervolgens worden de overlevenden van het dorp meegenomen in zware, meedogenloze tocht door de jungle. Jaguar Paw's zwangere vrouw en zijn dochter kunnen echter ontsnappen in een diepe kuil. Uiteindelijk komen de Maya's en hun gevangenen aan in een metropool geteisterd door een vreselijke ziekte en angst voor de goden. Om de goden gunstig te stemmen worden enkele dorpsgenoten van Jaguar Paw geofferd bovenop een piramide. Jaguar Paw zelf weet nog net te ontsnappen aan de offerdood en vlucht halsoverkop de jungle in. Wat volgt is een waanzinnige achtervolging door vier Mayakrijgers die hem levend willen villen.
De cast is schitterend gekozen. Ze bestaat voornamelijk uit indianen die vloeiend de klakkende Mayataal spreken wat de film een extra dimensie geeft. Ze zijn alleen in het bezit van prachtige kostuums, lichamen en gezichten die een plezier voor het oog vormen. Rudy Youngblood speelt een zeer overtuigend debuut als Jaguar Paw.
De achtervolgingsscenes zijn zeer goed in beeld gebracht, wat geen gemakkelijke klus is in de dichtbegroeide jungle van Mexico. De spanning is van begin tot eind te snijden. De film is eigenlijk een grote strijd van een man, of een beschaving zo je wil, om te overleven. Het is dus meestal geen fijnzinnig spektakel- dat zou raar zijn voor een actiefilm- maar los van de actie is de sfeerschepping uitmuntend.
De film bevat veel momenten die mij kippenvel hebben bezorgd. Bijvoorbeeld de eclips van de zon en de verbijstering van het Maya-volk, dat dit ziet als een goddelijk teken, zorgen voor een zeer bizarre en mystieke sfeer, die overigens de hele film kenmerkt. Of het moment waarop Jaguar Paw zijn achtervolgers aan de voet van een reusachtige waterval zegt dat ze hem nooit zullen grijpen. Of wanneer Jaguar Paw boven in een boom verborgen zit en de achtervolgers onder hem doorlopen. En natuurlijk de achtervolging door de panter is onvergetelijk. Al die scènes zijn kenmerkend voor 'Apocalypto dat een groots, hoogdravend verhaal is en zo heb ik het graag.
'Apocalypto' kreeg veel kritiek omwille van het buitensporige geweld dat er in te zien was. Inderdaad, het is soms wat over, maar het geweld voert niet de boventoon. Het is in zekere zin functioneel omdat het de dierlijke overlevingsdrang van beide Maya-volkeren weergeeft. Dus al met al is de kritiek overdreven en spelen de criticasters te veel op de man (Mel Gibson) in plaats van de bal.
Oblivion is het vierde deel uit de succesvolle Elder Scrolls-serie en de game is ontpopt tot een fenomeen in de wereld van de fantasy RPG's. Bloedmooie graphics, een enorme spelwereld, talloze vijanden, een revolutionair AI-systeem en een meeslepend verhaal zorgen dat Oblivion met kop en schouders boven alles uitsteekt.
De DVD van 'Tegen Beter Weten In' is uiteraard te verkrijgen in de betere DVD-winkel. Wat mij betreft is hij beste cabaretier die Nederland ooit gehad heeft samen met Hans Teeuwen.
Grappen Maassen superieur
Recensie Alexander Nijeboer
In zijn vijfde solo, Tegen beter weten in, is cabaretier Theo Maassen voor afschaffing van de vrijheid van meningsuiting. De vrijheid en vrijblijvendheid waarmee de meningen worden geuit, maakt de meningen volgens Maassen volstrekt betekenisloos. Als iemand na afschaffing van de vrijheid nog een mening durft te hebben, dan wil ik daar wél naar luisteren.
Alhoewel zijn korte conference over de vrijheid van meningsuiting misschien anders doet vermoeden, is Maassen geen stand-up comedian die iedere avond zijn commentaar op de actualiteit paraat heeft en nu dus de commotie om de Mohammed-spotprenten op de hak neemt. Met zijn scherpe monologen creëert Maassen tijdsbeelden die verder gaan dan de waan van de dag.
Bij hem geen valse sentimenten, geen nikserige privé-anekdotes verpakt in dertien in een dozijngrappen, afgevuurd in salvos en met onzekere hand gemikt op de vette lach, zoals bij veel collega-comedians. Hij staat als komiek samen met Freek de Jonge in de Nederlandse theaters op eenzame hoogte en dat toont hij in Tegen beter weten in.
Maassen roept vragen op en schetst zo trefzekere tijdsbeelden zonder de actualiteit echt te beroeren. Hij hekelt religies en de door winst en comsumptiezucht gedreven maatschappij. Als je in onze cultuur het woord reclame vervangt door het woord propaganda, dan worden opeens de contouren zichtbaar van een totalitair regime.
Maassen is superieur omdat hij zijn vragen en statements verpakt in trefzeker getimede, uiterst originele en vaak intelligente grappen. Hij zoekt niet naar de vette lach, maar dwingt die simpelweg af door de originaliteit van zijn humor. Als de lach is weggeëbd is er vaak nog de waarheid van de grap die pijnlijk naschrijnt. Op het toneel staat het huisraad van zijn overleden ouders als decor uitgestald. Het decor zal hem vaak op de dood brengen. Sterfelijkheid vormt in de voorstelling een belangrijke rode draad en de intensiteit en de voelbare noodzaak waarmee hij erover vertelt, maken van Tegen beter weten in een aangrijpende, persoonlijke voorstelling. Ik ben nu wees, constateert Maassen zonder een greintje pathetiek.
Zijn superioriteit maakt dat Maassen zelfs de zwaarste onderwerpen kan aansnijden zonder dat zijn voorstelling onder het gewicht ervan bezwijkt.
Het is echt schandalig wat er gebeurt. Electrabel levert groene stroom, maar maakt ze (om redenen die onduidelijk zijn) ten eerste duurder dan conventionele, vervuilende stroom en ten tweede doen ze er alles aan om het onpopulair te maken. Indien die groene stroom populair zou worden bij de bevolking, zouden ze een deel van hun verouderde en vervuilende steenkoolcentrales moeten sluiten Verder is Electrabel binnengebrongen in de intercommunales om zo politici te kunnen manipuleren en voor hun kar te spannen of om hun eigen personeel een politiek postje te geven. Electrabel heeft zelfs zijn eigen professoren ingezet in universiteiten om aan te tonen dat kernenergie nog altijd de beste methode is. Het toppunt is dat Guy Verhofstadt in een brief Electrabel de garantie gegegevn dat er tot 2010 geen nieuwe belastingen op hun energie zouden worden geheven.
De firma Electrabel pleegt met hun verouderde centrales een aanslag op het milieu. Jaarlijks zorgen ze voor maar liefst 25% van de CO2-uitstoot en produceren de kerncentrales grote hoeveelheden kernafval die de komende generaties gijzelen.
Maar er is een alternatief! U kan een andere leverancier selecteren: Op deze site van de vlaamse overheid vindt u meer info: http://www.vreg.be/nl/index.asp Een voorbeeld van een (klein, maar renderend!) bedrijf dat goedkopere groene stroom levert dan de grijze stroom van electrabel: http://www.ecopower.be/
Geloofwaardigheid energiestudie Verwilghen onder nul: leden commisie 2030 gefinancierd door kernindustrie
Brussel, België ij het ontwerpverslag over de studie van het Belgisch energiebeleid tegen het jaar 2030 is elke geloofwaardigheid zoek. Dat stellen Bond Beter Leefmilieu en Greenpeace in een reactie op de publicatie van de resultaten van de Commissie 2030, die vandaag gepubliceerd werden door Le Soir. Het Energie-Instituut van de KU Leuven, het onderzoeksinstituut van de voorzitter van de Commissie 2030 William DHaeseleer, wordt grotendeels gefinancierd door Electrabel, Tractebel Engineering en SPE de belangrijkste spelers uit de Belgische kernindustrie. Ook de meeste andere leden van de Commissie 2030 hebben of hadden financiële banden met de nucleaire sector. Vragen aan deze commissie of de wet op de kernuitstap moet behouden blijven, is hetzelfde als vragen wat een kalkoen vindt van kerstmis, stellen Bond Beter Leefmilieu en Greenpeace. De toekomst van het Belgische energiebeleid is te belangrijk om in handen te geven van één bepaalde industrietak.
De milieuverenigingen zetten grote vraagtekens bij de onafhankelijkheid van de commissieleden. Die werden aangesteld en benoemd op voordracht van de minister Verwilghen. BBL en Greenpeace brachten hun profielen in kaart. Daaruit blijkt ondermeer dat het KU Leuven Energie-Instituut van commissievoorzitter William DHaeseleer substantiële werkingsfondsen ontvangt van ondermeer Electrabel, Tractebel Engineering en SPE.
Maar ook de andere vaste commissieleden hebben een uitgesproken nucleair profiel door hun vroegere en huidige mandaten in de kernenergiesector. Zo is ondervoorzitter Pierre Klees voormalig commercieel directeur van Westinghouse, één van de wereldleiders in de nucleaire industrie. Bij de permanente leden vinden we Jean-Marie Streydio, gewezen ondervoorzitter van het Studiecentrum voor Kernenergie in Mol en erevoorzitter van Niras. Een ander permanent lid, Pierre Tonon was jarenlang bestuurder van Belgonucleaire, een bedrijf waar ondere andere Tractebel en Electrabel een belangrijk aandeel in hebben.
Artikel Peter Tom Jones (bron www.petertomjones.be)
Weekendessay P.T. Jones & P. Huybrechts over klimaatscepticisme in De Standaard
Met het Groenlandijs valt niet te onderhandelen (DS, 9/6/2007)
Peter Tom Jones & Philippe Huybrechts
Met Al Gores succesfilm An Inconvenient Truth is het klimaatvraagstuk prominent op de politieke agenda geplaatst. Eindelijk! Met de verkiezingen in aantocht werd iedereen verplicht om ten minste lippendienst te bewijzen aan het thema. Laten we evenwel hopen dat de 'klimaathype' dit verkiezingsweekend zal overleven. Juist vanwege zijn verregaande impact op andere wereldproblemen (biodiversiteit, verwoestijning, droogte, migratie, grondstofschaarste...) is het klimaatvraagstuk immers goed op weg om het centrale ecologische, economische, sociale én morele probleem van de 21ste eeuw te worden. De manier waarop de wereldgemeenschap zal omgaan met het klimaatvraagstuk zal bepalend zijn voor de levenskwaliteit van de huidige en toekomstige generaties.
Klimaatwetenschappers luiden al ettelijke jaren de alarmbel. Al in 2004 was er een sterke wetenschappelijke consensus omtrent de menselijke oorzaak en de ernst van dit vraagstuk. Met het Vierde Evaluatierapport van het VN-klimaatpanel is die consensus dit jaar alleen maar indrukwekkender geworden. De wereld warmt in steeds sneller tempo op, de mens is daarvoor de hoofdverantwoordelijke, en zonder een ernstig klimaatbeleid gaan we naar gemiddelde temperatuurstijgingen die ver boven de niveaus zullen liggen die de mensheid ooit gekend heeft, met alle gevolgen van dien voor vele landen in het Zuiden én de zwaksten in de westerse landen.
We staan dus voor een historisch kantelmoment. Wie nu realistisch kijkt naar dit probleem, kan niet anders dan radicale oplossingen naar voren schuiven. Maar wat blijkt? De eerste signalen van milieu- en klimaatmoeheid dienen zich al aan. De symptomen variëren van ontkenning en psychologische verdringing tot ridiculisering van het probleem: 'Door de opwarming kunnen we vaker een terrasje doen.'
De loopgravenoorlog
Klimaatsceptici dragen een grote verantwoordelijkheid in het uitblijven van politiek-maatschappelijke actie. Mee door hun toedoen hebben we al meer dan tien jaar verloren in de strijd tegen de klimaatveranderingen. De tactiek van de 'ontkenningsindustrie' - dixit de Britse milieujournalist George Monbiot in zijn boek Heat (2006) - bewijst zijn succes elke dag opnieuw. Net zoals het geval was bij de link tussen cfk's en het gat in de ozonlaag, en tussen tabak en kanker, hebben specifieke industriële groepen kosten noch moeite gespaard om een rookgordijn op te trekken. De betrachting is niet zozeer het debat te winnen, wel om twijfel te zaaien. Inmiddels is bewezen dat bedrijven als Exxon Mobile ruime middelen hebben uitgetrokken voor de financiering van tal van organisaties en 'wetenschappers' die een consistente lijn moesten verdedigen wat de klimaatopwarming betreft. Hun opdracht was om maar te blijven herhalen dat de klimaatwetenschap vol tegenstellingen zit, dat de wetenschappers hopeloos verdeeld zijn, en dat milieuactivisten charlatans zijn. (.;.)
Men werkt met verschillende verdedigingslinies; naarmate één loopgraaf wetenschappelijk gezien onverdedigbaar wordt, trekt men zich terug naar een volgende loopgraaf die men op een even verbeten manier tracht te beschermen. Op die manier slaagt men er in het debat gaande te houden. Achtereenvolgens kan men de volgende 'klimaatsceptische' vragen onderscheiden. 1. Warmt het wel op?; 2. Is de mens daarvoor verantwoordelijk?; 3. Zal de temperatuurstijging niet gewoon meevallen?; 4. Heeft het economisch gezien wel zin om vandaag een stringent klimaatbeleid te voeren?
Loopgraaf 1.De vraag of de Aarde al dan niet opwarmt, is al een tijdje geleden definitief opgelost. Vandaag weten we dat de gemiddelde aardtemperatuur, waar die ook moge bepaald worden (aan de oppervlakte of voor de gehele troposfeer), gedurende de laatste 150 jaar significant gestegen is: namelijk met ongeveer 0,76°C. Bovendien is er een versnelling merkbaar. De gemiddelde temperatuurtoename gedurende de laatste vijftig jaar verliep bijna twee keer zo snel als tijdens de laatste honderd jaar. Elf van de laatste twaalf jaren bevinden zich in de top-twaalf van de warmste jaren sinds 1850. Deze opwarming is onloochenbaar en uit zich op een consistente wijze in allerlei andere fysische parameters zoals toegenomen atmosferische vochtigheid, afgenomen sneeuw- en ijsbedekking, en een stijgend zeeniveau.
Loopgraaf 2. De nieuwe rapporten van het VN-klimaatpanel verzetten de bakens in het debat omtrent de drie andere vragen. Het eerste deel van het AR4-rapport beslechtte de discussie over de verantwoordelijkheidsvraag. De eerste generatie klimaatsceptici, die nog steeds aanvoert dat de huidige opwarming vooral natuurlijke oorzaken zou hebben, heeft geen wetenschappelijke poot meer om op te staan. Wat men ook moge beweren in populaire magazines als Eos en Natuur, Wetenschap & Techniek, dit debat is voorbij, althans in de wetenschappelijke vakliteratuur. Getuige daarvan de vloed aan artikels in referentiebladen als Science en Nature en de bevestiging ervan in AR4 Deel I. (...) Toch heeft een recente opiniepeiling aangetoond dat in dit land één op de drie mensen nog altijd niet wil aanvaarden dat de mens de hoofdverantwoordelijke is voor de global warming. Soms moet men erkennen dat een wetenschappelijk debat is afgesloten. Het is een beetje vergelijkbaar met de discussie tussen klassieke biologen en creationisten over Darwins evolutietheorie. Gaan we in de toekomst voor elk debat waar een bioloog aan deelneemt ook per definitie een creationist uitnodigen? Want dat is precies wat er gebeurt in tal van media. Om de controverse (kijk- en leescijfers!) kiest men al te vaak voor een debat met een klimaatontkenner. In plaats van het thema ten gronde uit te spitten, wordt het thema op een oppervlakkige manier uitgemolken. Bij de gewone burger treedt al te snel een gevoel van verzadiging op dat hem eerder verlamt dan aanzet tot actie. Op die manier wordt de klimaatmoeheid rijkelijk gevoed. En dat is precies de bedoeling van de ontkenningsindustrie.
Loopgraaf 3. De volgende vorm van klimaatscepsis gaat over de ernst van de toekomstige klimaatwijzigingen. Zelfs als het opwarmt én de mens verantwoordelijk is, dan nog zal die opwarming wel meevallen, zo stelt men. In zijn bestseller The Skeptical Environmentalist (2001) opperde Bjorn Lomborg, 's werelds invloedrijkste klimaatscepticus, nog dat 'It is likely that the temperature will be at or below the B1 estimate (less than 2°C in 2100) and the temperature will certainly not increase even further into the twenty-second century'. Maar B1 is al het meest optimistische van de 6 scenario's van het VN-klimaatpanel. En zelfs in dat meest optimistische scenario komt de AR4 tot de conclusie dat het zeer onwaarschijnlijk is dat we beneden de 2°C blijven ten opzichte van de pre-industriële temperatuur. De grens van 2°C opwarming kan alleen nog worden vermeden als de mensheid zijn uitstoot nog drastischer doet afnemen tegen 2050 dan in het lage B1 scenario vooropgesteld. Conclusie: Lomborg was verkeerd in zijn inschatting om minder dan 2°C opwarming zulk een grote waarschijnlijkheid toe te dichten. De opwarming zal minstens gematigd sterk zijn. En zo komen we bij de vierde en voorlopig laatste loopgraaf.
Loopgraaf 4. Dit is de loopgraaf die door Lomborg en andere klimaatsceptici zoals Luc Bonneux vandaag wordt ingenomen. Inmiddels moeten zij erkennen dat de aarde opwarmt, dat de mens grotendeels verantwoordelijk is en dat de opwarming minstens gematigd sterk zal zijn als er niets ondernomen wordt. Hun aandacht verschuift nu naar het economische niveau. Zij voeren aan dat het nemen van drastische klimaatmaatregelen economisch gezien weinig zinvol is: 'Je tracht niet het klimaat te beheersen [] maar wel de ongewenste gevolgen van klimaatsverandering. Je pikt de meevallers mee [] en tracht de gevolgen van de tegenvallers te beperken.' (Luc Bonneux, DS 18 november 2006). De economische logica klinkt als volgt. De positieve gevolgen van een krachtig reductiebeleid (mitigatie) worden pas zichtbaar in een verre toekomst. Wanneer men die toekomstige voordelen monetair terugrekent (verdisconteert) naar een geldwaarde vandaag, dan weegt het voordeel niet op tegen de kost van het klimaatbeleid. Hun conclusie luidt dat het veel zinniger is om de gevolgen af te wachten en vooral geld te spenderen aan aanpassingsmaatregelen (adaptatie). Dat besluit is echter volledig afhankelijk van hun zeer subjectieve keuze voor een hoge discontovoet, die de voordelen in de toekomst per definitie onderwaardeert. Indien men gebruik maakt van lagere discontovoeten, dan komt men tot totaal andere conclusies. Bijvoorbeeld: de ex-Wereldbankeconoom Nicholas Stern gebruikte in zijn (inmiddels bekende) studie een zeer lage discontovoet (0,1 procent). Op die manier kwam hij tot de conclusie dat 'niets doen' een economische recessie zou teweegbrengen: namelijk een jaarlijks verlies van 5 tot twintig procent van het Bruto Mondiaal Product. In Deel III van het AR4-rapport wordt dat bevestigd. Dit toont aan hoe gevoelig economische berekeningen zijn voor de precieze aannames die men maakt. Bovendien gaat de economische redenering voorbij aan het feit dat hoe langer men wacht om in te grijpen, hoe groter de gevolgen zullen zijn en hoe langer die zullen nawerken. Daarbij komt nog dat men geen rekening houdt met de volgende ethische beschouwing: de landen die de laatste tweehonderd jaar voor de grootste uitstoot hebben gezorgd (VS en Europa staan in voor ongeveer zestig procent van de historische koolstofuitstoot), zijn niet de landen waar vandaag en morgen de slachtoffers vallen (Aziatische megadelta's, zwart Afrika). Dat is een van de kernboodschappen van Deel II van het AR4-rapport. Die kwetsbare regio's beschikken niet over de middelen om zich aan te passen aan de toekomstige droogte (Afrika) of de stijging van de zeespiegel (megadelta's). Een succesvol aanpassingsbeleid - wat ook noodzakelijk is om de VN-Millenniumdoelstellingen te halen - vereist financiële hulp van de rijke landen.
Aanpassing en verzachting
Aanpassing is ook nodig in de rijke landen. Als gevolg van de traagheid in het klimaatsysteem zullen we immers sowieso te maken krijgen met een opwarming met grote gevolgen: hittegolven, ozonpieken, droogte, overstromingen enzovoort. De komende tien tot veertig jaar zal het daarom van vitaal belang zijn aanpassingen door te voeren. Nochtans is aanpassen zonder mitigatie (vermijden dat de opwarming te snel en te sterk verloopt) contraproductief. Zonder daling van de uitstoot gaan we naar temperatuurstijgingen boven de 3°C. Vanaf dan projecteert men dat tegen 2080 meer dan drie miljard mensen, hoofdzakelijk in het Zuiden, geconfronteerd zullen worden met waterschaarste. Verder kan men zich verwachten aan ontwrichtende klimaatgevolgen zoals het onomkeerbaar smelten van het Groenlandijs en een stijgend zeeniveau dat nog honderden tot duizenden jaren zal doorwerken. We begeven ons dan op het terrein van Terra Incognita, met niet te overziene geopolitieke gevolgen. Bij temperatuurtoenames van 4°C en meer, loopt de schade exponentieel op. De berekeningen van de (lineaire) economische klimaatmodellen vervallen dan tot pure speculatie.
Waar we vandaag behoefte aan hebben, is zowel mitigatie als aanpassing. Zoals het VN-klimaatpanel heeft aangegeven in zijn jongste rapport, moeten we komen tot reductiedoelstellingen die het mogelijk maken de CO2-concentratie te stabiliseren op maximaal 500 deeltjes per miljoen (ppm), terwijl we nu al aan 430 deeltjes per miljoen zitten. Een tijdelijke overschrijding van die limiet mag worden getolereerd, maar dan moet die concentratie snel naar beneden. Op mondiaal vlak moet daarom dringend werk worden gemaakt van een verregaand post-Kyotoakkoord, waarin men voor de periode na 2012 op een 'rechtvaardige' manier alle landen ter wereld betrekt. Rijke landen zullen het voortouw moeten nemen. Pas als wij onze uitstoot drastisch doen dalen, kunnen we van landen als China, Brazilië en India verwachten dat ze overschakelen naar een lagekoolstofeconomie. Hoe sneller deze duurzaamheidstransitie wordt ingezet, hoe groter de kans dat verregaande gevolgen worden vermeden. Zoals aangegeven in Deel III van het AR4-rapport is het wel degelijk realistisch om de vereiste duurzaamheidstransitie te maken, zelfs aan een aanvaardbare economische kost. Daarvoor is een combinatie nodig van gedragswijzigingen (richting duurzame, grondstofarme consumptiepatronen) en eco-efficiënte technologie. De technologische oplossingen zijn in essentie alvast bekend. Laten we het negatieve verhaal van de gevaarlijke klimaatwijzigingen ombuigen tot een positief én sociaal verhaal van klimaatoplossingen, oplossingen die nieuwe werkgelegenheid zullen creëren, onze olieafhankelijkheid verminderen, en het recht garanderen op een schoner leefmilieu. Waarop wachten we?
Peter Tom Jones is post-doctoraal onderzoeker aan de KULeuven en coauteur van Terra Incognita (Ginkgo, Academia Press, 2006/2007), dat zopas in een tweede editie verscheen, en van Het klimaatboek (samen met Els Keytsman, EPO, 2007). Hij staat op de tweede plaats op de Senaatslijst van Groen!
Philippe Huybrechts is professor in de klimatologie en glaciologie aan de Vrije Universiteit Brussel. Hij is sinds 1995 medeauteur van de opeenvolgende rapporten van het IPCC voor werkgroep I (de fysische basis) en publiceert regelmatig over het poolijs in vakbladen zoals Nature en Science.
Dit is Moby. Hij is een Australian Cattle Dog (Australische veehond). Hij is geboren bij een kweker in Frankrijk, die hem Moustache noemde. Hij is zowel genoemd naar de zanger Moby als naar de beroemde walvis Moby Dick omdat hij overloopt van enthousiasme om dingen aan flarden te bijten, zij het op gelukkig iets kleinere schaal. Het is een zeer mensvriendelijk en enthousiast beest, want hij overlaadt iedereen met lekjes die hij tegenkomt, zelfs Albanezen met een koevoet, stinkaards, Vlaams Belangers, marginalen enzovoort. Kruiwagens, grasmachines en lelijke honden daarentegen maken hem woedend. Zijn voornaamste hobby's zijn: ontsnapte kippen opvreten; in vuile, modderige sloten baden; als een losgeslagen gek rondlopen in de hof; vodden e.d. aan flarden scheuren en apporteren. Zijn bijnamen zijn: 'Roste Smeirlap', 'Rosten Duvel' en 'Voalen Bobby'.
Once upon a midnight dreary, while I pondered weak and weary, Over many a quaint and curious volume of forgotten lore, While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping, As of some one gently rapping, rapping at my chamber door. `'Tis some visitor,' I muttered, `tapping at my chamber door - Only this, and nothing more.'
Ah, distinctly I remember it was in the bleak December, And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor. Eagerly I wished the morrow; - vainly I had sought to borrow From my books surcease of sorrow - sorrow for the lost Lenore - For the rare and radiant maiden whom the angels named Lenore - Nameless here for evermore.
And the silken sad uncertain rustling of each purple curtain Thrilled me - filled me with fantastic terrors never felt before; So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating `'Tis some visitor entreating entrance at my chamber door - Some late visitor entreating entrance at my chamber door; - This it is, and nothing more,'
Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer, `Sir,' said I, `or Madam, truly your forgiveness I implore; But the fact is I was napping, and so gently you came rapping, And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door, That I scarce was sure I heard you' - here I opened wide the door; - Darkness there, and nothing more.
Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing, Doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before But the silence was unbroken, and the darkness gave no token, And the only word there spoken was the whispered word, `Lenore!' This I whispered, and an echo murmured back the word, `Lenore!' Merely this and nothing more.
Back into the chamber turning, all my soul within me burning, Soon again I heard a tapping somewhat louder than before. `Surely,' said I, `surely that is something at my window lattice; Let me see then, what thereat is, and this mystery explore - Let my heart be still a moment and this mystery explore; - 'Tis the wind and nothing more!'
Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter, In there stepped a stately raven of the saintly days of yore. Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he; But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door - Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door - Perched, and sat, and nothing more.
Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling, By the grave and stern decorum of the countenance it wore, `Though thy crest be shorn and shaven, thou,' I said, `art sure no craven. Ghastly grim and ancient raven wandering from the nightly shore - Tell me what thy lordly name is on the Night's Plutonian shore!' Quoth the raven, `Nevermore.'
Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly, Though its answer little meaning - little relevancy bore; For we cannot help agreeing that no living human being Ever yet was blessed with seeing bird above his chamber door - Bird or beast above the sculptured bust above his chamber door, With such name as `Nevermore.'
But the raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only, That one word, as if his soul in that one word he did outpour. Nothing further then he uttered - not a feather then he fluttered - Till I scarcely more than muttered `Other friends have flown before - On the morrow will he leave me, as my hopes have flown before.' Then the bird said, `Nevermore.'
Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken, `Doubtless,' said I, `what it utters is its only stock and store, Caught from some unhappy master whom unmerciful disaster Followed fast and followed faster till his songs one burden bore - Till the dirges of his hope that melancholy burden bore Of "Never-nevermore."'
But the raven still beguiling all my sad soul into smiling, Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird and bust and door; Then, upon the velvet sinking, I betook myself to linking Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore - What this grim, ungainly, gaunt, and ominous bird of yore Meant in croaking `Nevermore.'
This I sat engaged in guessing, but no syllable expressing To the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom's core; This and more I sat divining, with my head at ease reclining On the cushion's velvet lining that the lamp-light gloated o'er, But whose velvet violet lining with the lamp-light gloating o'er, She shall press, ah, nevermore!
Then, methought, the air grew denser, perfumed from an unseen censer Swung by Seraphim whose foot-falls tinkled on the tufted floor. `Wretch,' I cried, `thy God hath lent thee - by these angels he has sent thee Respite - respite and nepenthe from thy memories of Lenore! Quaff, oh quaff this kind nepenthe, and forget this lost Lenore!' Quoth the raven, `Nevermore.'
`Prophet!' said I, `thing of evil! - prophet still, if bird or devil! - Whether tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore, Desolate yet all undaunted, on this desert land enchanted - On this home by horror haunted - tell me truly, I implore - Is there - is there balm in Gilead? - tell me - tell me, I implore!' Quoth the raven, `Nevermore.'
`Prophet!' said I, `thing of evil! - prophet still, if bird or devil! By that Heaven that bends above us - by that God we both adore - Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn, It shall clasp a sainted maiden whom the angels named Lenore - Clasp a rare and radiant maiden, whom the angels named Lenore?' Quoth the raven, `Nevermore.'
`Be that word our sign of parting, bird or fiend!' I shrieked upstarting - `Get thee back into the tempest and the Night's Plutonian shore! Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken! Leave my loneliness unbroken! - quit the bust above my door! Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!' Quoth the raven, `Nevermore.'
And the raven, never flitting, still is sitting, still is sitting On the pallid bust of Pallas just above my chamber door; And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming, And the lamp-light o'er him streaming throws his shadow on the floor; And my soul from out that shadow that lies floating on the floor Shall be lifted - nevermore!
De muziek van Aphex twin alias Richard D. James, een onprettig gestoorde muziekmaker uit Wales, is een echte aanrader. Een goed voorsmaakje op zijn andere cd's is Selected Ambient Work '85-'92. Ambient is een muziekstijl die min of meer uitgevonden is door de Brit Brian Eno en die sterk beïnvloed is door de synthesizer-popmuziek uit de jaren '80 (bvb. Kraftwerk), de pianomuziek van Erik Satie en John Cage. Het wordt soms ook omschreven als 'environmental music' (omgevingsmuziek). De stijl van Aphex twin is heel apart: het is niet louter ambient, maar bevat ook acid-elementen, heftige drum 'n bass, kindergeluiden, demonische beats en andere hoogst bizarre elektronicageluiden. Zijn oeuvre zowel poëtische en serene melodieën als chaotische, boosaardige en soms buitenaards klinkende nummers. Die nogal krankzinnige mix kan volgens mij alleen maar verklaard worden door veelvuldig druggebruik en/of een ziek (maar geniaal) brein. Zijn videoclips zijn eveneens geniaal en het bekijken zeker waard. Ze zijn geregisseerd door Chris Cunningham en vormen eigenlijk een geheel met zijn muziek. Je kan ze bekijken op YouTube:
'Babel' is het derde deel van de trilogie geregisseerd door Alejandro Gonzale Inarittu. De twee vorige films waren '21 Grams' en 'Amores Perros', net zoals 'Babel' zeer tragische verhalen. 'Babel' verwijst natuurlijk naar de Babylonische spraakverwarring uit de bijbel. Het belangrijkste thema in de film is dan ook communicatie die onmogelijk is ondanks de verregaande globalisering.
De film bestaat uit vier parallele verhalen die allen verband houden met 1 geweerschot in de Marokkaanse woestijn. Die ene gebeurtenis heeft zeer ingrijpende gevolgen op een tiental levens. Een Amerikaanse vrouw wordt geraakt door de kogel, waardoor zij en haar man moeten wachten op een ambulance in een Marokkaans godvergeten dorp. De Marokkaanse jongens moeten schuilen voor de politie en worstelen met hun vreselijk geheim. Een Japans tienermeisje, dat verlangt naar een lief, ontmoet een politieagent die meer wil weten over het geweer. De Mexicaanse oppas van het koppel neemt hun kinderen mee naar een bruiloft van haar zoon en krijgt het later aan de stok met de douane. Al deze verhalen zijn psychologisch zeer intens, zeer menselijk en bij momenten heel spannend. Alle personages zijn door die ene gebeurtenis gestort in diepe verlatenheid en machteloosheid. Ze zijn als het ware de marionetten van hun eigen tragische lot. Die sfeer wordt zeer goed weergegeven door het magistrale regisseerwerk van Inarittu. De stijl en inhoud van de film deden mij vooral denken aan 'Crash' (ook een aanrader!), ook zo'n mozaïekfilm die naast onderhuids racisme ook over de onmogelijkheid van contact tussen mensen gaat.
Ook acteerprestaties mogen niet onvermeld blijven. Brad Pitt overtreft zichzelf, vind ik. Hij toont dat de rol van doodgewone Amerikaan ( i.p.v. Hollywoodheld) hem geen windeieren legt, integendeel zelfs. Maar ook de andere acteurs presteren minstens even goed.
'Babel' is een film die typisch aansluit bij de tijdsgeest. De versplintering van onze wereld is in geen enkele film als deze zo duidelijk getoond. Door het digitale tijdperk zijn onze verschillende werelden wel verbonden maar het onderlinge onbegrip en paranoia tussen de verschillende culturen wordt er niet door weggenomen. En ook al is onze wereld dichtbevolkter dan ooit, eenzaamheid is een veelvoorkomend kwaad.
Conclusie: deze film is een van de beste van 2006 omwille van de sublieme sfeerschepping, de intense tragiek en het geëngageerde karakter ervan. Drie elementen die jammer genoeg in de meeste Hollywoodproducties opvallend afwezig zijn.
'120 dagen van Sodom of de school der losbandigheid' is zoals de schrijver beweert aan het begin echt het schandaligste boek ooit. Ik ben er in beginnen te lezen omdat ik nieuwsgierig was naar de figuur Markies de Sade die het in de 18de eeuw aandurfde zo'n boek te schrijvenen omdat in de filosofie vaak naar hem wordt verwezen. Het boek gaat over 4 schurken uit de hogere klassen die een grote groep tieners, mannen en vrouwen gevangen houden in een desolate burcht. In een soort van dagboekvorm beschrijft Sade de activiteiten in het kasteel, die afgewisseld worden met verhalen die verteld worden door oude vrouwen. De seksuele uitspattingen worden alsmaar vunziger en de wreedheden alsmaar gruwelijker. Het vierde (fragmentarische) deel over de 150 moorddadige passies is praktisch onleesbaar door de verschrikkingen die worden beschreven. Een kort fragment maakt dat duidelijk:
54. Un bougre, avec les hommes et avec les femmes, a l'usage d'une autre poudre, dont l'effet est de vous ôter l'usage des sens et de vous rendre comme si vous étiez mort. On vous croit tel, on vous enterre, et vous mourez désespéré dans votre bière, où vous n'êtes pas plus tôt, que la connaissance vous revient. Il tâche de se trouver au-dessus de l'endroit où vous êtes enterré, pour voir s'il n'entendra pas quelques cris; s'il en entend, il s'évanouit de plaisir. Il a fait mourir ainsi une partie de sa famille.
(...)
79. Il aimait à tordre un doigt, et, pour seconde, il casse tous les membres, arrache la langue, crève les yeux, et laisse vivre ainsi, en diminuant tous les jours la nourriture.
Sade wil duidelijk zijn ogen niet sluiten voor de gruwelen waartoe mensen in staat zijn: in een opzicht bewondert hij ze. Het boek is een soort bijbel van het kwaad waarin het genot en de ondeugd superieur zijn aan de ondeugd. 'De wellust is de enige beloning die in een door God verlaten wereld kan worden opgeëist,' beweert hij zelf. De vraag is of er iets is waardoor het goede kiezen de voorkeur verdient boven de pure ondeugd. Misschien wou Sade wel aantonen dat de mens van nature neigt naar het slechte en dat hij zijn ware aard verbergt als gevolg van sociale controle of het goddelijk gezag. Godsdienst en sociale controle is in de burcht totaal afwezig. De vier mannen plegen bijgevolg elke mogelijke misdaad en uitspatting enkel en alleen voor het bewerkstelligen van hun genot.
Markies de Sade heeft het boek geschreven in de beroemde gevangenis van Bastille op dunne rolletjes papier. Hij zat de helft van zijn leven achter de tralies omwille van het mishandelen van prostituées en zijn schandelijke boeken. Zijn boeken zijn lange tijd verboden geweest en behoren tot de donkerste die in de bibliotheek te vinden zijn. Ik vond de '120 dagen' tegelijkertijd gruwelijk en fascinerend. Het is niet louter een pornografisch boek, het gaat in de eerste plaats over de menselijke natuur en over 'de door God verlaten wereld' na de Verlichting.
Er is ook een film die voor een groot deel gebaseerd is op het Boek van D.A.F Sade nl. 'Salo o le 120 giornate di sodoma' van P.-P. Pasolini (zie afbeelding bovenaan).
h
Philippe Huybrechts is professor in de klimatologie en glaciologie aan de Vrije Universiteit Brussel. Hij is sinds 1995 medeauteur van de opeenvolgende rapporten van het IPCC voor werkgroep I (de fysische basis) en publiceert regelmatig over het poolijs in vakbladen zoals Nature en Science. 
