'Friends with Benefits' draait vanaf 14 september 2011 in de bioscopen.
Regie: Will Gluck Cast: Justin Timberlake, Mila Kunis... Genre: Romantische komedie Duur: 109 minuten Inhoud:Een jonge vrouwelijke headhunter(rol van Mila Kunis) in New York overtuigt een mogelijke kandidaat(rol van Justin Timberlake) om een job te aanvaarden in de Big Apple. Ondanks het feit dat ze zich tot elkaar aangetrokken voelen, beseffen ze allebei dat de andere alles heeft waarvan ze het liefst zo hard mogelijk willen wegrennen in een relatie. Ze beslissen te zien wat er gebeurt als ze alle emoties uitschakelen en het strikt fysiek houden.
Het gaat goed met de Vlaamse film. Sinds woensdag speelt Swooni in de zalen en de komende dagen, weken en maanden kan u zich in de bioscoop aan een ware Vlaamse filminvasie verwachten. Een overzicht van tien niet te missen toekomstige Vlaamse films:
Swooni Regisseur: Kaat Beels Release: 24/08/2010
Voor haar langspeelfilmdebuut werkte Kaat Beels, regisseur van onder meer de televisieserie Jes en de toekomstige vtm-serie Clan, samen met schrijfster Annelies Verbeke en Michel Sabbe. In het drama Swooni kruisen de levens van zes mensen elkaar in een luxe-hotel, ter- wijl er in de stad een hittegolf uitbreekt. Anna (rol van Sara de Roo) en Hendrik (Geert Van Rampelberg) hebben het allemaal voor elkaar: een toffe zoon, een goede job, een mooi huis. Tot Anna zich afvraagt of er niet iets ontbreekt. De eerste langspeelfilm van Kaat Beels is geselecteerd voor de 36ste editie van het filmfestival van Toronto en zal daar worden ver- toond in het Contemporary World Cinema-programma. Sinds eergisteren te bekijken in de bioscopen.
Hasta la Vista Regisseur: Geoffrey Enthoven Release: 14/9/2011
Hasta la Vista, de nieuwe film van Geoffrey Enthoven, gaat over drie mindervalide jongens die
houden van wijn en vrouwen. Onder het mom de wijnroute verkennen trekken ze op eigen kracht naar Spanje om daar in een gespecialiseerd bordeel hun eerste seksuele ervaring te beleven. De vijfde langspeelfilm van Geoffrey Enthoven (Meisjes, Vidange Perdue, Happy Together) werd o.a. geselecteerd voor het prestigieuze Filmfestival van Montréal (18-28 augustus) en beleeft daar ook zijn wereldpremière.
Portable Life Regisseur: Fleur Boonman Release: 21/9/2011
Het debuut van kunstenares-fotografe-cineaste Fleur Boonman volgt de letterlijke en innerlijke reis van de 17-jarige Sea(rol van Ella-June Henrard). In deze roadmovie laat Sea zich leiden door een mysterieus medaillon, waarmee ze ontdekt dat er een onomkeerbaar verband bestaat tussen de ontmoetingen en de betoverende plekken die ze op haar weg vindt. Naast de jonge actrice Ella-June Henrard, die we kennen van Bo, vertolken ook danser-acteur Sam Louwyck, Kristof Koenen en de Nederlandse steracteur Rutger Hauer een rol in Portable Life.
De langverwachte debuutfilm van de Gentse regisseur Didier Volckaert is een rock n roll verhaal over de 16-jarige eenzaat San(rol van Tiemen Van Haver) die leeft op de grens tussen droom en werkelijkheid. Wanneer San de aantrekkelijke rebelse Isabelle(rol van Eline Kuppens) ontmoet, wordt hij voor het eerst halsoverkop verliefd. Helaas is de liefde niet wederzijds, waardoor San de harde realiteit tracht te ontvluchten. Tot de onvoorspelbare Quichote(rol van Jeroen Willems) met een ingenieus plan op de proppen komt om Isabelles hart alsnog te veroveren.
Code 37 Regisseur: Jakob Verbruggen Release: 26/10/2011
In de langspeelfilm van de succesvolle televisiereeks Code 37, geregisseerd door Jakob Verbruggen, zien we weer een verbeten Hannah Maes die zich samen met haar team inzet om een zedendelict op te lossen. Wanneer een bekende schrijver wordt aangerand in een seks-cinema na een afspraakje met een studente, komt algauw aan het licht dat verschillende studentes actief zijn in de prostitutie. Groen licht voor Hannah en haar team om undercover te gaan in club Sin City, een vrijhaven voor iedereen die het daglicht schuwt en voor meisjes die er hun klanten oppikken. In de film Code 37 komt de kijker allicht meer te weten over het persoonlijke leven en de familiegeheimen van Hannah Maes. De cast bestaat onder meer uit hoofdrolspeelster Veerle Baetens, Marc Lauwrys, Michael Pas, Gilles De Schryver, Ben Segers, Carry Goossens en Geert Van Rampelberg. Intergalactic Lovers verzorgt de sound- track van Code 37'.
Het Varken van Madonna Regisseur: Frank Van Passel Release: 09/11/2011
De 47-jarige regisseur Frank Van Passel u bekend van de langspeelfilms Manneken Pis en Villa des roses en de televisieseries De Smaak van De Keyser en Terug naar Oosterdonk is allang geen onbekende meer in het Belgische televisie- en filmlandschap. In Het Varken van Madonna pakt Van Passel uit met handelsvertegenwoordiger Tony(rol van Kevin Janssens) die samen met zijn gerobotiseerd feromonenvarken in het polderdorpje Madonna in de Westhoek belandt. In Madonna is de tijd klaarblijkelijk blijven stilstaan en Tony wil dan ook zo snel mogelijk terug vertrekken. Het varken van Madonna biedt hopelijk voor de vreemde inwoners van Madonna en Tony soelaas. Onder meer Kevin Janssens, Wine Dierickx, Nico Sturm, Wim Opbrouck, Marc Van Eeghem, Peter Van den Eede, Bruno Vanden Broecke, Frank Focketyn, Elise Bottu, Rudi Delhem, Peter Bulckaen, Charlotte Vander- meersch en Marijke Pinoy maken deel uit van de indrukwekkende cast.
En verder ook nog:
Lena
Regisseur: Christophe Van Rompaey Release: 23/11/2011
Regisseur Christophe Van Rompaey imponeerde in eigen land en internationaal met debuutfilm Aanrijding in Moscou en lijkt dat kunstje met zijn tweede langspeelfilm Lena over te doen. In Lena staat een mollig 16-jarig meisje centraal, die instaat voor de zorg van haar labiele moeder. Ze is het gelukkigst wanneer ze aan line-dancing doet; al dansend vergeet ze immers hoe mollig ze is. Net als vele jonge meisjes droomt ze van een leuke vriend en een eigen plek. Maar jongens willen haar alleen voor de seks. Tot ze Daan ontmoet De hoofdrollen zijn weggelegd voor Emma Levie, Niels Gomperts en Jeroen Willems. Lena gaat in wereldpremière op het filmfestival van Toronto en beleeft op 23 november zijn Belgische première.
Groenten uit Balen
Regisseur: Frank Van Mechelen Release: 14/12/2011
Frank Van Mechelen verfilmde het toneelstuk Groenten uit Balen van Walter van den Broeck, waarin een arbeidersgezin gevolgd wordt tijdens een negen weken durende staking in een Balense fabriek in 1971. De 18-jarige dochter in het gezin, Germaine Debruyker, droomt van een beter leven dan dat van haar ouders. Een wilde staking in de fabriek van haar vader verandert drastisch het leven van alle betrokkenen. O.a. Stany Crets, Lucas Van den Eynde, Natalia en Clara Cleymans maken deel uit van de Groenten uit Balen-cast.
Tot altijd
Regisseur: Nic Balthazar Release: 20/2/2012
De tweede langspeelfilm van Nic Balthazar (Ben X) vertelt het waargebeurde verhaal van Mario Verstraete, een MS-patiënt die ijverde voor de euthanasiewet in België en er als eerste in 2002 gebruik van maakte. Beelden van een fel vermagerde Koen De Graeve als Mario Verstraete deden eerder al in diverse media de ronde, maar een echte trailer is er helaas nog niet. Andere hoofdrollen zijn o.a. weg- gelegd voor Geert Van Rampelberg en komiek Iwein Segers. Het verhaal van Mario Verstraete werd met respect bewerkt tot deze fictiefilm, dus een echte biopic wordt het niet. Het scenario werd geselecteerd voor het prestigieuze Europese MFI Scenario Script Program, en voor het New Cinema Network tijdens het Filmfestival van Rome. Opmerkelijk: Tot Altijd is de eerste Vlaamse film waarvan de internationale rechten al werden verkocht nog voor de film gemaakt werd.
Blue Bird
Regisseur: Gust Van den Berghe Release: exacte releasedatum nog niet bekend
De jonge regisseur Gust Van den Berghe stond dit jaar met zijn film Blue Bird voor de tweede maal op de Quinzaine des Réalisateurs in Cannes - hét platform voor opkomend filmtalent. Hiermee deed hij zijn stunt van vorig jaar, toen hij met zijn debuutfilm En waar de sterre bleef stille staan op de Quinzaine stond, nogmaals over. Deze bewerking van LOiseau Bleu (1908) van Nobelprijswinnaar Maurice Maeterlinck gaat over het verliezen van de kindse onschuld tijdens het volwassen worden.
Jacqueline MacInnes Wood en Miles Fisher over 'Final Destination 5'.
De Final Destination-films hebben zowat het meest voorspelbare einde aller tijden, maar de truc lijkt keer op keer weer te lukken. Ook in nummer vijf legt iedereen opnieuw het loodje, en daar is het publiek allesbehalve rouwig om. "Meestal roepen ze dat je sneller moet lopen of dat je moet oppassen, maar hier wil iedereen juist dat je sterft. Ze vinden het schitterend wanneer je doodgaat." Aan het woord is Jacqueline MacInnes Wood, die in Final Destination 5 de rol van de bevallige Olivia voor zich neemt.
Jacqueline MacInnes Wood
Final Destination 5 is voor jullie een totaal nieuwe uitdaging (Jacqueline MacInnes Wood speelt in Mooi en Meedogenloos en Miles Fisher scoorde in het verleden rolletjes in Gossip Girl en Mad Men). Hoe zijn jullie bij deze film terechtgekomen?
Jacqueline MacInnes Wood: Ik was met een andere opdracht bezig toen ik hoorde dat ze audities gingen doen voor Final Destination 5. Ik heb mijn auditietape om 6 uur 's morgens opgenomen en meteen opgestuurd, 's middags kreeg ik al te horen dat ze mij voor de rol van Olivia wilden. Amper vijf dagen later zat ik in Vancouver voor de opnames.
Miles Fisher: Ze deden bijzonder geheimzinnig over het script. Ik kende tijdens mijn auditie maar één scène: 'je speelt een of andere kerel die héél héél héél boos is op zijn baas'. En dat was het dan. Een maand later vertelden de producers me dat ik de rol had gekregen. Bizar, want ik had het script nog niet eens gelezen.
Miles Fisher
Wat was het eerste dat in jullie opkwam toen jullie te weten kwamen op welke manier jullie gingen sterven? Jacqueline MacInnes Wood: Het duurde een eeuwigheid vooraleer we het script mochten lezen. Toen ik het verhaal dan eindelijk aan het doornemen was, vond ik dat alles nog wel 'te doen' was, totdat ik opeens mijn sterfscène las. 'Hoe moet ik dit in hemelsnaam klaarspelen?!', dacht ik. Gaan ze dat met special effects doen ofzo? Mijn sterfscène maakte mij ontzettend zenuwachtig.
Jacqueline MacInnes Wood en Nicholas D'Agosto in 'Final Destination 5'
Hoe voelt het om jezelf te zien sterven? Jacqueline MacInnes Wood: Het is zo raar om jezelf te zien sterven! Het is vreemd voor mij, maar voor mijn moeder is het nog een stuk moeilijker. Mijn mama wil eerst een paar glazen wodka soldaat maken alvorens ze mijn sterfscène wil zien. Maar ik denk eerlijk gezegd niet dat ze het zal aankunnen.
Miles Fisher: Ik had meer moeite met het feit dat het karakter van mijn personage verandert. Je ziet hoe hij langzaam maar zeker in een psychopaat verandert, en dat zet je toch wel aan het denken. Nu ben ik er zeker van: het is perfect mogelijk om de pedalen te verliezen, zoiets zit in iedereen. Beangstigend.
Miles Fisher, Emma Bell en Nicholas d'Agosto in 'Final Destination 5'
Hoe onderscheidt de vijfde Final Destination zich van zijn voorgangers? Jacqueline MacInnes Wood: De film heeft eindelijk een verhaallijn gekregen, je ziet de perso- nages en relaties groeien. Dit is niet zomaar een film waarin je een bende twintigers ziet sterven, het verhaal gaat veel verder dan dat. En dan is er ook nog eens de zwarte humor die voortdurend aanwezig is. De filmmakers hebben er vanalles wat ingestoken. 'Yeah, it's a fun ride'.
Welke scène zal jullie het meeste bijblijven? Jacqueline MacInnes Wood: Ik moest in november de opnames doen waar Olivia van de brug in het water valt. Ik was ervan overtuigd dat ik die scène in een waterbassin zou opnemen. Eentje met warm water, dacht ik. Maar nee, de opnames vonden in het midden van de oceaan plaats. Eerst vroegen ze me om vanop 3 meter hoogte in het water te springen, maar dat werd al snel 10 meter. Daar kon ik nog net mee leven, totdat ik opeens een school kwallen in het water zag. En dat waren er niet vijf ofzo, maar meer dan honderd! Ik heb het toch maar gedaan, omdat de producers me vertelden dat de kwallen allesbehalve gevaarlijk waren.
P.J. Byrne, regisseur Steven Quale, Jacqueline MacInnes Wood, Ellen Wroe, Courtney B. Vance, Arlen Escarpeta en David Koechner
Jullie hebben echt alles uit de kast moeten halen... Jacqueline MacInnes Wood: De opnames waren een hele uitdaging, vooral de scène waarin ik de beruchte oogoperatie onderga. We startten om 6 uur 's avonds en we waren pas de volgende morgen rond een uur of 9 klaar. Ze verdoofden de hele avond lang mijn oog. Dan zaten ze voort- durend met dat metalen ding in mijn oog, dat deden ze wel meer dan 70 keer per avond. Heerlijk, toch? Het was afschuwelijk en vooral erg zenuwslopend.
Miles Fisher: Als ik heel eerlijk mag zijn: ik voel me een beetje schuldig omdat mijn draaidagen vrij gemakkelijk waren. Ellen Wroe trainde en turnde drie maanden lang om haar rol voor te berei- den en Jacky moest dan weer het ijskoude water trotseren. Mijn 'moeilijkste' scène is die waarin ik een glas wijn in één keer uitdrink. Dat heb ik dus meer dan 40 keer opnieuw moeten doen, totdat ik naast de set letterlijk stond te kotsen.
Regisseur Steven Quale en Jacqueline MacInnes Wood
Wat verwacht je van de reacties van het publiek? Jacqueline MacInnes Wood: Het was erg leuk om de screening met het publiek te bekij- ken. Het is best grappig want meestal roepen mensen iets in de aard van 'loop eens wat sneller!', 'komaan, ga dan!', 'pas op, je gaat eraan!', maar hier wil iedereen net dat je sterft. Het publiek vindt het schitterend wanneer je doodgaat.
Miles Fisher: De film brengt interactie met het publiek op gang. Het is zoals in een acht- baan stappen en weten dat jou een helse rit te wachten staat. Je weet wat er gaat gebeuren, maar je weet niet hoe en wanneer. Final Destination 5 is er eentje die je vast en zeker in de bioscoop moet gaan kijken. Tijdens de screening waren er mensen die na een sterfscène ge- woon rechtveerden om elkaar een 'high five' te geven. Dat is precies wat je de fans wil geven, en dat is meteen ook waar iedereen naar uitkijkt. Ik hoop dat deze film beter en grootser zal zijn dan zijn voorgangers.
Final Destination 5 draait sinds gisteren in de bioscoopzalen.
Inhoud:In "Final Destination 5" is de Dood weer alomtegenwoordig en richt hij zijn pijlen op een groep collega's die op bedrijfsuitstap gaan. Tijdens de busrit krijgt Sam(rol van Nicholas D'Agosto) een visioen waardoor hij erin slaagt het leven van zijn vrienden en collega's te redden als een brug instort. Maar omdat het niet de bedoeling was dat ze deze ramp zouden overleven, moeten ze nu in een race tegen de tijd, aan de klauwen van de Dood proberen te ontsnappen.
Regie: Steve Quale Cast: Jacqueline MacInnes Wood, Miles Fisher... Genre: Horror, thriller Duur: 95 minuten
De 69-jarige acteur rijdt soepel rond op zijn paard in Cowboys & Aliens, vanaf vandaag te zien in de bioscopen. Hij is voorlopig niet van plan met pensioen te gaan. Een gesprek met de acteur vanuit Londen:
Waarom heb je de rol van Woodrow Dolarhyde, de racistische cowboy in Cowboys & Aliens, geaccepteerd? Harrison Ford: De rol interesseerde me en ik had het gevoel dat de betrokken filmmakers de ambitie hadden een goede film te maken. Toch had ik nog een hoop aan te merken op de rol en hier heb ik met de schrijvers en regisseur aan gewerkt. Zo gaat het eigenlijk altijd. Ik accepteer een rol niet als ik er niets meer aan kan veranderen. Ik vind het belangrijk om enige invloed te hebben op het eindproduct.
Wat vond je zo interessant aan de rol? Harrison Ford: Woodrow is een personage waar je als kijker niet perse bewondering voor hoeft te hebben. Hij kan nogal racistisch uit de hoek komen. Maar het publiek krijgt, emotioneel gezien, wel de kans om zich met hem te identificeren. Of je nou van hem houdt of hem haat, dat maakt eigenlijk niet uit. Je leert het karakter kennen zonder dat je veel over hem hoeft te weten.
Harrison Ford in 'Cowboys & Aliens'
Zie je jezelf op je tachtigste nog steeds op het witte doek? Harrison Ford: Ja, waarom niet? Tijdens het maken van Cowboys & Aliens had ik geen moeite met fysieke inspanning en ik voel me fit. Ik probeer wel rollen te spelen die bij mijn leeftijd passen. Ik word niet meer gecast voor hoofdrollen omdat ik ouder ben dan mijn publiek. Maar de rollen die ik tegenwoordig speel vind ik erg interessant.
Kan een doorgewinterde acteur zoals jij nog wat nieuws leren? Harrison Ford: Ik leer keer op keer weer nieuwe dingen over het vertellen van verhalen en het maken van een goede film. Net als bij een violist is het voor een acteur belangrijk dat je veel blijft oefenen. Anders verlies je de touch.
Daniel Craig en Harrison Ford in 'Cowboys and Aliens'
Wat zijn je plannen de komende jaren? Ga je nog regisseren? Harrison Ford: Nee, regisseren duurt te lang en ik vind het te moeilijk. Momenteel is er nog geen volgend project waar ik aan werk maar er zijn wel een paar dingen in ontwikkeling.
Maak je je zorgen over de toekomst van de filmindustrie? Harrison Ford: Jazeker. Mensen gaan het huis niet meer uit om naar de bioscoop te gaan. De kracht van film zit hem in de menselijke maatschappij. De mogelijkheid om een band op te bouwen met karakters die je niet eens kent. Dat gevoel heeft het publiek niet meer zo vaak. Maar er zijn wel meer dingen waarover ik me zorgen maak.
Zoals wat? Harrison Ford: Over een aantal jaar voeren we geen oorlogen meer om olie, maar om water.
U klinkt pessimistisch. Harrison Ford: Ik ben geen pessimist, ik ben een realist.
Video van de week: Anne Hathaway rapt frustraties van zich af.
De beeldschone actrice Anne Hathaway, vanaf morgen te zien in de film 'One Day' en momen- teel druk met haar rol als Catwomen in de nieuwste Batman-film 'The Dark Knight Rises', heeft het helemaal gehad met de paparazzi. Bij de talkshow van Conan O'Brien rapte ze haar frustra- ties van zich af, 'in de stijl van Lil'Wayne', zoals ze zelf vertelt.
Voor een carrière-overzicht van Anne Hathaway en een interview naar aanleiding van de release van 'One Day' kan u terecht op de site www.bloggen.be/moviefacts.
Daniel Craig als stoere cowboy in Cowboys and Aliens.
Daniel Craig schittert in de film Cowboys & Aliens als verloren cowboy met geheugenverlies. De 43- jarigeacteur wilde een straight western maken .
Was er veel voor nodig om je voor deze rol te strikken? Daniel Craig: Ze hebben me niet hoeven overhalen. Ik heb altijd al een keer de rol van cowboy willen spelen. Ik was eigenlijk erg verrast dat ik de rol van Jake Lonergan kreeg aangeboden. Het script van Cowboys & Aliens sprak me aan. Het moest geen komedie worden, maar een straight western.
Hoe was het om samen te werken met Harrison Ford? Daniel Craig: It was a true love-fest. Harrison is the real deal. Hij rijdt paard, hij bouwt huizen en hij vliegt in helikopters. Soms ontmoet je een van je helden en dan kun je ontzettend teleurge- steld worden. Maar ik was op geen enkele manier teleurgesteld in Harrison. Hij is een acteur in hart en nieren en he truly loves acting. Net als ik.
Harrison Ford en Daniel Craig in 'Cowboys and Aliens'
Wat heb je moeten doen om een cowboy te worden? Daniel Craig: I did it all. Ik heb elke training gevolgd en alle adviezen ter harte genomen die ze me gaven. Ik heb heel veel westerns gekeken en elke avond nam ik mijn holster en pistool mee naar huis om eindeloos mee te oefenen. De paardrijlessen kwamen er op neer dat ze me op een paard zetten en veel naar me stonden te schreeuwen. Gelukkig kon ik het al een beetje.
En hoe zit het met je lichaam? Heb je daar aan gewerkt? Daniel Craig: Ik ben veel naar de sportschool gegaan, maar niet omdat ik spieren wilde kweken. Ik wilde voor mijn cowboy-rol dun worden. Ik vind niet dat cowboys er te opgepompt uit moeten zien. Dus die look heb ik geprobeerd te creëren. Nadat ik klaar was met het filmen van Cowboys & Aliens ben ik meteen verder gegaan met de verfilming van het Stieg Larsson-boek(The Girl with the Dragon Tattoo). No offense, maar de makers van die film vonden dat de journalist in de film dik moest zijn. Dus elke avond trof ik in mijn hotelkamer een bak pasta en een fles rode wijn aan en moest ik al snel afscheid nemen van mijn dunne zelf.
Olivia Wilde en Daniel Craig in 'Cowboys and Aliens'
Hoe zie je jezelf over tien jaar? Daniel Craig: Als de nieuwe Bond-film een succes wordt komt er een vervolg. Als The Girl with the Dragon Tattoo een succes wordt, krijgt die ook een vervolg. Dus als het allemaal goed gaat ziet mijn toekomst er zonnig uit. Maar het blijft een feit dat je als acteur meestal zit te wachten op dat ene telefoontje dat je naar de job haalt. Ik sta eigenlijk constant on hold. Maar dit geeft mij wel de kans om te plannen.
Toch ben je een druk bezet acteur. Krijg je alle goede rollen? Daniel Craig: I wish. Er is ontzettend veel competitie. Als succesvol acteur heb je toch een bepaalde macht die je kunt gebruiken om de mooie films naar je toe te trekken. Maar je kunt die macht ook ge- bruiken om mensen aan te moedigen goede verhalen te blijven schrijven. Uiteindelijk gaat het natuur- lijk om mijn keuze, voelt de rol goed of laat ik hem toch liggen.
Cowboys & Aliens is vanaf morgen te zien in de bioscopen.
Regie: John Favreau Cast: Daniel Craig, Olivia Wilde, Harrison Ford Genre: Actie, avontuur Duur: 118 minuten
Cowboys and aliens speelt vanaf 24 augustus 2011 in de bioscopen.
Inhoud:1873. Arizona. Een vreemdeling(rol van Daniel Craig) herinnert zich niks over zijn verleden en strompelt de barre woestijnstad Absolution binnen. De enige aanwijzing over zijn achtergrond is een mysterieuze handboei om zijn pols. Hij ontdekt dat vreemdelingen niet wel- kom zijn in Absolution.
Maar weldra zal Absolution te maken krijgen met een vorm van terreur die de inwoners nooit voor mogelijk hielden: de stad wordt vanuit de lucht aangevallen door monsters. Met adembe- nemende snelheid gieren ze naar beneden om de hulpeloze inwoners een voor een te ontvoeren.
De vreemdeling die ze uitstootten is nu hun enige hoop op redding. Naarmate de killer zich lang- zaam herinnert wie hij is en waar hij vandaan komt, beseft hij dat hij een geheim kent waarmee de stad een kans maakt tegen de buitenaardse strijdkrachten. Met de hulp van Ella (rol van Olivia Wilde) brengt hij een troep van voormalige vijanden bijeen. Samen maken ze zich klaar voor een heldhaftige krachtmeting.
Regie: John Favreau Cast: Daniel Craig, Olivia Wilde, Harrison Ford... Genre: Actie, avontuur Duur: 118 minuten
Jennifer Aniston is haar brave imago beu en heeft naar eigen zeggen geen zin meer om Americas Sweetheart te zijn. ''Sowieso hield ik niet van dat etiketje. Zelf heb ik het in ieder geval niet bedacht'', aldus de 42-jarige actrice.
Jennifer Aniston: Iedereen denkt altijd dat ik zo beleefd ben, maar ik vind het soms heerlijk om brutaal te zijn en te vloeken. Mijn favoriete krachtterm? Fuck, haha.
In haar nieuwe film Horrible Bosses laat het Friends-icoon zich als mannenverslindende tandarts dan ook van deze totaal andere, en tevens vaak halfblote, kant zien. De metamorfose van ideale schoondochter naar oversekste vamp in deze vrij ruige comedy kostte Aniston nauwelijks moeite.
Jennifer Aniston: Ik trok wat lingerie aan, deed mn pruik op, dacht aan wat sensuele moves die mijn vriendinnen ooit uithaalden en was er helemaal klaar voor. Joh, twintig jaar geleden had ik er trouwens niet over gepiekerd om me zo bloot te geven. Ik voel me nu veel zekerder over mijn lichaam. Bovendien: twintig jaar geleden was ik niet eens voor deze rol gevraagd.
In Horrible Bossesneemt ze eveneens afscheid van haar befaamde Rachel-coupe, al ging dat niet zonder slag of stoot.
Jennifer Aniston: Ik wilde een brunette spelen. Die zijn toch wat fataler dan blondines. Maar toen ik op de set donkere pruiken ging passen, begon de studio te sputteren. Sterker nog: de vrijdag voor de maandag dat we echt gingen draaien riepen de studiobazen nog: Hé, deze Jennifer hebben we niet gecontracteerd! Maar ik heb mijn poot stijf gehouden. Een kleine overwinning, al met al.
In Horrible Bosses gaat haar personage volgens haarzelf op een typisch mannelijke manier op jacht. Het is hoog tijd dat die rollen eens omgedraaid worden, meent ze.
Jennifer Aniston: De brutale en gewaagde comedys, zoals Horrible Bosses en bijvoorbeeld The Hangover, zijn doorgaans het terrein van mannen. Jammer. Al hoop ik dat een film als Bridesmaids daar verandering in gaat brengen. Ik zou meteen voor zon ranzige rol tekenen.
Naast Kevin Spacey als slechterik en een hilarische Colin Farrell is Aniston in de film één van de verschrikkelijke bazen, die door hun personeel zo worden gehaat, dat ze een huurmoordenaar op hun chefs loslaten. Iets wat Aniston, die zelf inmiddels een imperium bezit van 150 miljoen dollar, niet snel zal overkomen, zo vermoedt ze.
Regisseur Seth Gordon en Jennifer Aniston op de set van 'Horrible Bosses'
Jennifer Aniston: Ik heb een boel mensen, die dingen voor me regelen, maar ik denk dat ze me wel aardig vinden. En nee, dat Griekse temperament heb ik niet.
Haar verlovingsring blijkt tijdens het interview haast niet te missen. Het is een cadeautje van haar nieuwe lover, acteur Justin Theroux. Zou ze haar eigen Horrible Bosses met hem bekijken, of toch liever met een vriendinnenclubje?
Jennifer Aniston: Wat dacht je. Je moet hem gewoon twee keer zien. Een keertje met een geliefde, en daarna met een vriendenclubje. Lekker gillen.
Conan The Barbarian speelt vanaf 17 augustus 2011 in de bioscopen.
Inhoud:Een queeste die begint als een persoonlijke vendetta van Conan, de beruchte krijger wil zich wreken op de moordenaar van zijn vader, ontaardt al gauw in een episch gevecht tegen reusachtige rivalen en moordlustige monsters. Conan beseft dat hij de enige is die de naties van Hyboria kan behoeden voor een bovennatuurlijk kwaad.
Regie: Marcus Nispel Cast: Ron Perlman, Rachel Nichols Genre: Actie Duur: 112 minuten
J.J. Abrams brengt met âSuper 8â ode aan zijn grootste filmheld.
Dat dikke jongetje met die camera, dat was ik, zegt regisseur J.J. Abrams (45), doelend op een van de personages uit zijn film Super 8.
J.J. Abrams: Al herken ik me ook in al zijn vrienden. In de verlegen Joe bijvoorbeeld, net zon onzekere eenling als ik vroeger. Of in Cary, die volkomen gefascineerd is door explosies. Ook ik knutselde op die leeftijd mn eigen rotjes in elkaar.(Lachend) Zo gauw de camera draaide, blies ik van alles op.
Scène uit 'Super 8'
Niemand minder dan Steven Spielberg vertrouwde erop dat de jonge filmamateur meer in zijn mars had.
J.J. Abrams: Op mn vijftiende werd ik gebeld door zijn assistente. Ze deed me een aanbod dat ik niet kon weigeren.
Kort daarvoor had Abrams met een vriend meegedaan aan een filmcompetitie voor amateurs in Los Angeles.
J.J. Abrams: We hadden er zelfs de krant gehaald. Naar aanleiding daarvan kregen we de vraag of wij Spielbergs oude 8 mm filmpjes wilden restaureren: de lijm van de lassen hield niet meer. Tot op de dag van vandaag begrijp ik niet hoe Steven dat aandurfde. Het was uniek materiaal, kopieën of negatieven waren er niet. Riskant om zon klus toe te vertrouwen aan een stel onbekende snotjongens. Ik heb hem destijds niet persoonlijk ontmoet, maar jaren later werd duidelijk dat Spielberg wel degelijk zélf achter het verzoek zat. Ik wíst gewoon dat mijn filmpjes bij jullie in goede handen zouden zijn, vertelde hij me. Mijn verbijstering is er nog altijd niet minder om.
Scène uit 'Super 8'
Abrams kreeg door de bijzondere opdracht een zeldzaam kijkje in de keuken, vertelde hij recent in Londen.
J.J. Abrams: Zeker in die tijd, toen dvd-extras nog toekomstmuziek waren. t Bood inzicht in het ontwikkelingsproces van mijn belangrijkste voorbeeld. Mijn hele leven lang is Spielberg mijn grootste filmheld geweest, met John Carpenter in zijn kielzog. Zijn films gaven me altijd het gevoel dat alles mogelijk was. Ook creëerde hij steeds weer een veilige plek om bang te zijn. Hoe spannend of eng een film ook werd, met Spielberg aan het roer wist je dat het goed zou komen. Terwijl we zijn vroege werk opnieuw monteerden, ontdekte ik dat hij als kind op precies dezelfde manier filmpjes maakte als wij deden. Veel beter natuurlijk, maar toch. Ik realiseerde me dat zelfs Steven veel had moeten leren voordat hij toppers als Close Encounters of the Third Kind of Jaws kon regisseren. Dat gaf me hoop.
J.J. Abrams op de set van 'Super 8'
Decennia later is J.J. Abrams een succesvol producent van tv-series als Lost en Fringe en heeft hij zich als speelfilmregisseur bewezen met Mission: Impossible III en een nieuwe start van Star Trek. Wanneer de basisgedachte voor Super 8 decennia later in zijn hoofd opborrelt, besluit hij vanwege hun gedeelde 8 mm-verleden zijn grote voorbeeld Spielberg als eerste te bellen.
J.J. Abrams: Ik heb met dat telefoontje zelfs contractbreuk gepleegd, omdat ik eigenlijk een deal heb met Paramount(grijnst). t Mooie was dat Steven onmiddellijk enthousiast reageerde en de film graag wilde produceren. Wel lag er op dat moment nog slechts een halfbakken idee op tafel over kinderen met een filmhobby. Wat ontbrak was een obstakel. Uitkomst bood een ander opzetje waar- mee ik al wat langer rondliep: een verhaal over een geheim treintransport vanuit Area 51, het gebied waar volgens de geruchten ooit een ufo zou zijn neergestort.
J.J. Abrams op de set van 'Super 8'
Die buitenaardse wending brengt Super 8 nóg meer op het terrein van Spielberg, wiens invloed toch al in elke scène voelbaar is.
J.J. Abrams: Als Steven niet zelf bij deze film betrokken zou zijn geweest, had ik daarin nooit zover durven gaan. Dat we onder de vlag van zijn eigen Amblin Films produceerden, gaf een enorme vrijheid. Tijdens de openingtitels komt E.T. voorbij fietsen: vervolgens is elke verwijzing naar zijn werk gelegiti- meerd.
Toch wilde de regisseur ook nadrukkelijk zijn eigen stempel drukken op de film.
J.J. Abrams: Super 8 heeft één been in het verleden en één been stevig in het heden. Ik wilde een brug slaan naar een opwindende tijd uit mijn eigen jeugd, zonder te zwelgen in nostalgie.
Horrible bosses speelt vanaf 17 augustus 2011 in de bioscopen.
Inhoud:Drie vrienden zijn allemaal redelijk gelukkig met hun leven. Ze hebben allemaal een leuke vriendin, leuke woning en een betalende baan. Ze gaan echter elke dag wel met tegenzin naar hun werk toe omdat ze vreselijk behandeld worden door hun superieuren. Na een avondje stappen besluiten ze een plan te bedenken om hun bazen te vermoorden, die in de weg staan van hun gelukkige bestaan.
Regie: Seth Gordon Cast: Kevin Spacey, Jennifer Aniston... Genre: Komedie Duur: 98 minuten
Captain America: The First Avenger speelt vanaf 17 augustus 2011 in de bioscopen.
Inhoud:Steve Rogers(rol van Chris Evans) werkt mee aan een wetenschappelijk experiment, waardoor hij verandert in een supersoldaat: Captain America. Samen met Bucky Barnes(rol van Sebastian Stan) en Peggy Carter (rol van Hayley Atwell) gaat hij de strijd aan tegen de zogenaamde Hydra-organisatie, die geleid wordt door de meedogenloze Red Skull (rol van Hugo Weaving).
Regie: Joe Johnston Cast: Chris Evans, Tommy Lee Jones Genre: Actie Duur: 117 minuten
Chris Evans over zijn titelrol in 'Captain America: The First Avenger'.
In Captain America: The First Avenger trekt acteur Chris Evans(Fantastic Four) het pak aan van de moedige Amerikaanse superheld met het onverwoestbare schild. Zijn personage Steve Rogers begint in de jaren veertig zijn dienstplicht als een nietig mannetje. Wanneer hij zich beschikbaar stelt voor een wetenschappelijk experiment, verandert hij in een spierbundel die de wereld ten tijde van de Tweede Wereldoorlog moet zien te redden van een duister kwaad. Een gesprek met Chris Evans over de hoofdrol in deze bigbudget actiefilm van Marvel:
Chris, wat trok jou aan in het personage van Steve Rogers? Chris Evans: Steve is een gast die een moeilijk leven achter de rug heeft. Hij verloor zijn ouders op jonge leeftijd en kampt met fysieke tekortkomingen. Dit soort dingen kan iemand erg onzeker maken en bepaalde afweermechanismes opbouwen. Wanneer je ouder wordt, is het moeilijk te bepalen welke persoon je van nature bent, of wie je door de omstandigheden bent geworden. Maar ondanks alle tegenslagen heeft Steve er altijd voor gekozen om een goed mens te zijn. En dat vind ik geweldig. Het is al moeilijk genoeg om het goede te doen wanneer het je alle- maal voor de wind gaat, laat staan als alles tegen zit. Als ik toch zes films lang aan één rol vast- zit, laat het dan deze zijn.
Je had nogal je bedenkingen voordat je de rol accepteerde. Was dat omdat je al eerder een superheld gespeeld had in Fantastic Four? Chris Evans: Nee, de reden was dat ik niet zo goed kan omgaan met roem. Het is niet altijd zo fijn om beroemd te zijn. Probeer het maar eens voor zes maanden, zelfs dan zul je genoeg dagen hebben dat je liever weer onbekend zou willen zijn. In tien jaar tijd heb ik behoorlijk wat films gemaakt en een leuk leven geleid, zonder dat ik een 'filmster' ben geworden. Ik bezoek een honk- balwedstrijd zonder dat mensen me lastig vallen. Ik ga naar de supermarkt zonder achtervolgd te worden. Door deze rol zou dat allemaal kunnen veranderen en dat vind ik doodeng. Het is een grote verplichting om een optie aan te nemen op zes films, die ze over tien jaar uit kunnen spreiden. Wat gebeurt er als ik geen zin meer heb in acteren? Als ik wil verhuizen naar India? Of als ik de liefde van mijn leven ontmoet, ga trouwen en dan met tien kinderen op een boerderij wil wonen? Niemand kan voorspellen wat je over tien jaar wil.
Dus dan hangt het van het salarisstrookje af... Chris Evans: Ja, dat zou je denken. En dat hebben ook veel mensen gezegd. Maar geld maakt niet gelukkig. Ik bedoel, ik heb al een goed leven. Ik hoef geen eigen vliegtuig of een groot land- huis. Wat moet je met al het geld van de wereld als je niet eens je huis uit kan? Als dit om één film zou gaan, was het niet zo'n probleem. Als één kassucces me boven het hoofd groeit, kun je altijd nog verdwijnen en je tien jaar op de achtergrond houden. Met Captain America kan dat niet. Als dit een hit wordt, moet je na zes maanden weer aan de bak. Dat vond ik een dood- eng idee, dus bleef ik nee zeggen.
Wat heeft je uiteindelijk doen besluiten om toch ja te zeggen? Chris Evans: Ik had het erover met een paar goede vrienden uit L.A. en die zeiden: "Chris, je moet niet weigeren omdat je bang bent. Je krijgt vaker spijt van de beslissingen die je niet hebt gemaakt, dan van beslissingen die je wel hebt gemaakt. Het is te gemakkelijk om nee te zeggen. Je moet het doen!" Dus toen begon ik te twijfelen en uiteindelijk ben ik in het diepe gesprongen. En nu probeer ik niet meer achterom te kijken. We zullen wel zien. Misschien zit ik over tien jaar in het gekkenhuis (lacht).
JJ Feild en Chris Evans in 'Captain America: The First Avenger'.
Ben je nu wel blij met de keuze? Chris Evans: Captain America is een goede film geworden. Ik heb in heel wat producties ge- speeld waarvan je later niet kan geloven dat je eraan mee hebt gewerkt. Je zou bijna je geld terug willen geven als ze je daarmee uit de film konden halen. Bij deze heb ik dat niet.
Hebben die vorige keuzes je voorzichtiger gemaakt? Chris Evans: Het blijft lastig om de juiste keuze te maken op basis van het scenario. Ik heb aan films meegewerkt die een geweldig script hadden, maar die uiteindelijk niet geslaagd zijn. In feite komt het neer op het vertrouwen dat je een regisseur geeft. Als je dezelfde filmopnames aan tien verschillende regisseurs zou geven, krijg je uiteindelijk tien verschillende films. Dus het gaat er- om dat je iemand treft die precies weet wat wel en wat niet goed werkt. Iemand die weet met welke snelheid en ritme je het verhaal overbrengt aan het publiek. Er komt veel meer bij kijken dan weten waar de camera hoort te staan of hoe je dingen laat exploderen. Het gaat om het vertellen van een verhaal en dat is zo lastig dat je de controle gemakkelijk kunt verliezen.
De superhelden van Marvel kampen altijd een intern conflict. Spider-Man moet omgaan met zijn schuldgevoel, de arrogante Thor leert nederig te zijn... En hoe zit dat met Captain America? Chris Evans: Dat is inderdaad de vraag. Toen ik het script las, miste ik zijn interne strijd. Hij begint als een prima kerel en eindigt als een prima kerel. De spieren die hij krijgt, veranderen zijn persoonlijkheid niet. Steve blijft de waarde zien van wat hij gekregen heeft. Hij doet wat goed is: als iemand de wet overtreedt, neemt Captain America hem gevangen, hij schiet hem niet dood. Eerlijk gezegd heeft hij geen grote gebreken en ik was bang dat het daardoor een beetje een mat verhaal zou worden. Maar dat is gelukkig zeker niet het geval. Ik wil niet te veel verraden, maar er komt een punt dat het kwaad hem persoonlijk raakt. Op dat moment moet hij bedenken waarom hij de superkrachten heeft gekregen en hoe hij ze moet gebruiken.
Kirsten Dunst schittert in Lars Von Triers 'Melancholia'.
Lars Von Trier schreef 'Melancholia' voor Penélope Cruz. Gelukkig moest die een piratenfilm maken: Kirsten Dunst nam de rol van depressieve bruid over en werd daarvoor in Cannes uit- geroepen tot de beste actrice.
Kirsten Dunsts bleke huid weerkaatst de brandende middagzon van Cannes. Maar de actrice, die een paar jaar heeft geworsteld met depressie en tijdens een woelige affaire met Johnny Borrell van Razorlight regelmatig dronken door Londen zwalpte, ziet er gezond en gelukkig uit. Een paar weken na dit interview loopt ze op Rock Werchter, waar haar nieuwe lief Jason Boesel drumt bij Bright Eyes.
Ook in haar werk gaat alles prima. Dunst is op haar 29ste al een ancien: op haar veertiende stal ze de show van Tom Cruise en Brad Pitt in Interview with a vampire, op haar zeventiende intrigeerde ze in The virgin suicides, op haar twintigste stond ze in de eerste van drie Spider- Man-films. Ze werkt graag met auteurs als Sofia Coppola; in Cannes speelt ze in Melancholia van Lars Von Trier. En al is niet iedereen even enthousiast over die film, iedereen voorspelt dat Dunst de Palm voor de beste actrice zal winnen, wat ze even later ook doet.
Maar eerst is er nog een persconferentie, waarin Von Trier zichzelf een nazi noemt en een storm van jewelste veroorzaakt. Bij aankomst voor het interview, blijken tientallen journalisten van boulevardbladen te zijn opgedaagd. Drie vragen gunt Dunst hen over Het Schandaal, vragen die ze intelligent en genereus beantwoordt. Dan grijpt ze lachend in. 'Gaan we ook nog over iets anders praten? Ik vind dat we een mooie film gemaakt hebben!'
De schandaalcollega's hebben opeens allemaal andere afspraken en even later kan er gepraat worden over Melancholia. Daarin speelt Dunst een melancholieke bruid. Haar zus (rol van Charlotte Gainsbourg) houdt haar op de been tijdens een rampzalig trouwfeest, maar die ratio- nele vrouw wordt dan weer doodsbang als de planeet Melancholia op de aarde afstevent. Naar- mate dat natuurfenomeen slechter lijkt af te lopen, is het de labiele zus die iedereen troost.
Lars Von Trier zegt dat jullie lang hebben gepraat over jullie eigen ervaringen met de- pressie. Heeft dat geholpen bij het maken van de film? Kirsten Dunst: Niet echt, want ik denk dat iedereen zijn depressie anders ervaart. Mij verbijsterde het dat Lars die hele ervaring kan gebruiken om films mee te maken - de meesten verdrukken hun herinneringen aan hun depressie liever. Een depressief personage is ook geen dank- bare keuze voor een film, omdat depressieve mensen niet veel ageren of reageren. Om het lomp te zeggen: ze doen en voelen niet veel. Vertaal dat maar naar een film.
Dat klinkt alsof het een pijnlijke film was om te maken? Kirsten Dunst: Het was de meest bevrijdende ervaring in mijn leven. Lars weet in zijn hoofd precies wat hij wil, maar hij legt dat niet op aan zijn acteurs. We repeteerden zelfs niet, hij liet ons spelen terwijl de camera rolde, soms wel een kwartier lang. Maar hij is zo scherpzinnig met acteurs: de kleinste nuances in je emoties merkt hij op en soms vraagt hij je dan om verder te gaan in een bepaalde richting. Er wordt nooit geroepen op zijn sets. Voor mij werkt het remmend als de sfeer agressief en stressy is: ik kan me dan niet blootgeven. Als ik ooit een film regisseer, hoop ik dat ik werk zoals hij.
Maar u hebt toch al twee kortfilms geregisseerd, waarvan een met Juno Temple en Lukas Haas? Kirsten Dunst: Het zit zo: het vrouwenblad Glamourmoedigt actrices aan om ook achter de camera te werken. Zij nemen dan de praktische organisatie op zich en leggen de contacten met acteurs. Dat is goed, want er komt zoveel bij regisseren kijken. Het was leerrijk, maar ik heb besloten dat ik er nog niet aan toe ben.
U trouwt in deze film met Alexander Skarsgård ... Kirsten Dunst: ... en toch ben ik nog depressief, hoe onwaarschijnlijk is dat? (lacht)Alexander is een echte lolbroek, wat niet strookt met zijn imago van koele knapperd. Hij is zo'n knappe man dat zelfs Lars even uit zijn lood was. (lacht)Alexander trok zijn hemd uit in de slaapkamerscène. Onmiddellijk liet Lars de camera stoppen: 'Nee, neeneenee! Hou dat hemd maar aan, trek eerst je broek uit en hou vooral je sokken aan. Als je zo knap bent, leid je de aandacht af van mijn film!
Alexander Skarsgard en Kirsten Dunst in Melancholia
In de trailer is de scène te zien waarin u 's nachts naakt baadt in het schijnsel van Melancholia. Kirsten Dunst: Ik had geen problemen om mijn kleren uit te trekken, die scène is nodig om de relatie tussen Justine en Melancholia te visualiseren. Maar het was bar koud en er zaten duizenden muggen in dat Deense bos. Ik troostte me maar met de gedachte dat het een prachtige scène zou worden, en dat is het ook.
Lars vreest dat veel Hollywoodacteurs nu niet meer met hem zullen willen werken. Kirsten Dunst: Dat zal toch niet gebeuren. Ik wil meteen aan een nieuwe film met hem beginnen. Maar niet die pornofilm waar hij aan denkt(lacht).
Maar u hebt dan ook een vrij 'Europees' imago, omdat u graag met mensen als Lars Von Trier en Sofia Coppola werkt. Kirsten Dunst: Ik beschouw mezelf ook als Europese. Ik heb nog steeds mijn Duitse paspoort. Dat is leuk als je hier in Nice landt, de eindeloze rij Amerikanen ziet wachten aan de douane en zelf gewoon door kunt lopen. Ik ga nog regelmatig naar Duitsland. In februari heb ik mijn groot- vader in Hamburg bezocht. (trots)Zonder dat één paparazzo het heeft geweten. Het kan dus wel degelijk, leven zonder die negatieve aandacht.
'Melancholia' speelt sinds vandaag in de bioscopen.
Acteur Andy Serkis is King Kong, Gollum en kapitein Haddock: 'Niemand herkent mij'.
U kent Andy Serkis zeker, maar of u hem ook zou herkennen? De man die Gollum was in The lord of the rings', nu Caesar speelt in Rise of the planet of the apes' en straks Haddock in Kuifje' ligt er niet wakker van.
Alwéér een aap? Andy Serkis: Alsof het twee keer dezelfde rol is(grijst). King Kong, dat was een eenzaat, een oude bokser die een paar keer te veel slaag heeft gekregen. Enfin, dat is Kong voor mij, een andere acteur zou hem anders spelen.
Andy Serkis
En Caesar uit Rise of the Planet of the Apes is een kruising tussen Frankenstein en Ché Guevara? Andy Serkis: Dat komt aardig in de buurt. In het begin van de film is hij zelfs een soort weesje uit Dickens: gered uit een labo, opgevoed in een liefdevolle adoptiefamilie. Zijn puberteit is verwarrend: wat is hij nu, mens of chimpansee? En als hij dan zijn eigen soort ontmoet, weet hij totaal niet hoe hij met hen om moet gaan. Het zijn ook allemaal beschadigde dieren: het apenasiel lijkt wel One flew over the cuckoo's nest, met apen uit circussen, labo's of villa's van rijke mensen die hun huisdier beu zijn.
Andy Serkis als Gollum in Lord of the Rings
Drie films lang speelde Andy Serkis Gollum in The lord of the rings, nu speelt hij Caesar in de film die verklaart hoe de apen uit Planet of the apeszo slim werden. En straks kapitein Haddock in Kuifje, alweer onherkenbaar.
Andy Serkis: Journalisten vragen altijd of ik het niet erg vind dat ik nooit herkend word op straat. Terwijl ik dat net zo fantastisch vind aan performance capture. Ik vind dat ik geslaagd ben in mijn werk als ik volledig opga in een rol. Herkend worden is maar een neveneffect van mijn werk, en niet eens het leukste.
Andy Serkis als Captain Haddock in 'The Adventures of Tintin: The Secret of the Unicorn
Geen enkele acteur heeft meer ervaring dan Serkis met performance capture, waarbij de acteur een pak aantrekt met rasterpunten, waarop de computer achteraf het uiterlijk van het personage tekent'. Niemand wist hoe het werkte, toen hij begon aan Gollum.
Andy Serkis: Mijn agent belde: Ze maken een animatiefilm in Nieuw-Zeeland die Lord of the rings heet en ze hebben een stem nodig voor een ventje. Wil je dat doen? Het is drie weken werk.'
Uiteindelijk werkte je twee jaar lang in Nieuw-Zeeland? Andy Serkis: Peter legde meteen uit dat het geen stemwerk was, dat ik op de set mee zou acteren, omdat de andere acteurs anders een personage moesten verzinnen dat ze niet zagen.
Maar wanneer kon je je er zelf iets bij voorstellen? Andy Serkis: Toen ik dat motion capture-pak voor de eerste keer aantrok. Ik kreeg een speciale bril, hief mijn hand en zag op het scherm het klauwtje van Gollum omhoog gaan. Het was een revelatie, want het is alsof je poppenspeler en marionet bent tegelijk.
Scène uit Rise of the Planet of the Apes
Het lijkt me vreselijk lastig om te spelen. Andy Serkis: Helemaal niet! De techniek is zo gevoelig: als ik even met mijn ogen knipper, zie je het. Met zo'n rubberen apenmasker zou ik vreselijk aan overacting moeten doen om door die filter' heen te raken. Performance capture is het echte acteren: je hebt zelfs geen kostuum. Trouwens, als de regisseur klaar is met zijn montage, vertonen ze de film zonder speciale effecten aan een testpubliek. Dat ziet ons dus apen spelen in een soort catsuits. En de technologie wordt steeds beter: voor King Kongspeelden Naomi Watts en ik nog vaak voor zo'n groen scherm, in deze film trokken we gewoon het woud in.
Hij baseerde zich op een levend voorbeeld: de chimpansee Oliver, die in de jaren '60 in Zaïre werd gevangen. Oliver liep rechtop en was een bijzonder slimme aap die snel ge- barentaal leerde. In Rise of the Planet of the Apesgroeit Caesar uit tot een leider van de apen. Een groot verschil met de volgende rol van Serkis, die van kapitein Haddock in Kuifje.
Andy Serkis: Caesar wil niet leiden met macht, dus hij moet de apen één voor één aan zijn kant krijgen. Hij doet het door te tonen, wat ze te winnen hebben bij samenwerking, het is de enige manier, ze kunnen niet praten. Maar het was een hele opluchting om Kuifjete doen: Haddock houdt niet op met praten en schelden, hij is een echt viswijf.Weet je, mensen spreken over performance capture alsof het een genre is, maar het is niet meer dan een middel om de film te maken. Als je niet goed acteert, kunnen ze dat echt niet corrigeren in de speciale effecten. Journalisten schrijven nooit eens Andy Serkis speelt Caesar'. Het is altijd: heeft zijn lichaam geleend aan', met gelaatsuitdrukkingen van', ... Dat ergert me verschrikkelijk. Ik spéélde Gollum, en nu Caesar. Ze denken nu zelfs aan een nieuwe categorie Oscars voor dit soort films zijn ze belazerd? Het is doodgewoon acteren, zoals we al eeuwen doen.
Vannacht heeft de Belgische film 'Rundskop' de 'New Flesh Award for Best First
Feature Film' in de wacht gesleept op de 15de editie van het Filmfestival in
Montréal. 'Rundskop' is het speelfilmdebuut van Michaël R. Roskam.
Het Fantasia Film Festival ontstond in 1996 en groeide de voorbije jaren uit
tot een populair en uniek festival in Noord-Amerika.
Vorig weekend won de film nog de hoofdprijs op het Kroatische Motovun Film
Festival. De film werd in Motovun bekroond vanwege "de krachtige exploratie van
de breuk tussen mens en natuur die op een levendige en metaforische manier wordt
uitgewerkt met een prachtige performance van stijgende kwetsbaarheid door
hoofdrolspeler Matthias Schoenaerts".
Na zes maanden en bijna 500.000 bezoekers, loopt 'Rundskop' nog steeds in
enkele zalen bij ons.
Apen winnen strijd om de box office van de Smurfen.
Box Office USA - Met een behoorlijke opbrengst van 54 miljoen dollar, is Rise of the Planet of the Apes de nieuwe nummer een in de Amerikaanse bioscopen. De Smurfen en Cowboys & Aliens, die vorige week een nek-aan-nek race om de eerste positie voerden, zijn door de opstandige apen teruggedrongen naar nummer twee en drie.
De komedie The Change-Up wist niet verder te komen dan nummer vier. Opnieuw een tegenvaller voor hoofdrolspeler Ryan Reynolds, die een paar weken terug met de peperdure superheldenfilm Green Lantern een behoorlijke flop te pakken had in de VS.
Film top 10 USA
1) Rise of the Planet of the Apes 2) The Smurfs 3) Cowboys & Aliens 4) The Change-Up 5) Captain America: The First Avenger 6) Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 7) Crazy, Stupid, Love 8) Friends with benefits 9) Horrible bosses 10) Transformers: Dark of the Moon
