Hij bleef speuren naar verhalen die hem boeiden en die andere kanten van zijn talent aan het
werk zetten, van de kleinschalige horrorfilm “Deathwatch” en de satire “Dear Wendy”(scenario
Lars von Trier, regie Thomas “Festen” Vinterberg) tot het donkere coming of age-drama “Hallam
Foe” en een rolletje in Peter Jacksons “King Kong”. Als hij nu de rol van Kuifje voor zijn rekening
heeft genomen, dankt hij het echter niet alleen aan het feit dat hij Jackson al kende, maar vooral
aan zijn achtergrond als danser.
“The adventures of Tintin: The secret of the Unicorn” werd, zoals intussen algemeen bekend, opge-
nomen met de hulp van het zogenaamde “performance capture”-proces, waarbij de lichaamshou-
ding en de gelaatsuitdrukking van de acteurs nauwgezet geregistreerd worden, waarna de computer
die data op virtuele personages implementeert.

Is het heel anders dan een gewone film?
Jamie Bell: Nee, en dat was de grote verrassing. Eenmaal je door hebt hoe het systeem werkt, besef
je dat je in wezen exact hetzelfde doet als altijd. Je geeft gestalte aan je personage en wat hij voelt. Ik
kan acteurs die performance capture afschrijven als kinderspel trouwens verzekeren dat het behoorlijk
intens en uitputtend werk is.

 
Je had toch al meegewerkt aan “King Kong”? Heb je er toen niet over gepraat met Andy
Serkis?
Jamie Bell: Ik ben toen nooit in de Volume geweest, de zaal waar die performance capture opgenomen
wordt. Ik zag hem enkel aan het werk op de set zelf, met extensies aan zijn armen en een luidspreker
om zijn hals waardoor hij als Kong klonk als hij gromde. Maar voor de rest viel hij op dat moment niet
te benaderen. Als ik het geprobeerd had, zou hij me ofwel bekogeld hebben met zijn uitwerpselen of de
hand afgebeten hebben. Andy zit altijd volledig in zijn rol.

Om Haddock te spelen heeft hij met andere woorden veel gedronken.
Jamie Bell: Ja, hij liep de hele tijd ladderzat rond. (lachje)

Zelf ben je altijd een grote fan van Kuifje geweest. Is de gemiddelde Brit van jouw leeftijd
met hem opgegroeid?
Jamie Bell: Goeie vraag. Ik weet het eigenlijk niet maar het zou me verbazen dat veel van mijn leef-
tijdsgenoten Kuifje kenden. Ik heb hem leren kennen via de Frans-Canadese tekenfilmserie uit de jaren
70. Die werd uitgezonden op Channel 4. Ik was gefascineerd omdat ze de esthetiek van Hergés albums
behield. Ze gebruikten de pagina’s van de stripverhalen als storyboards en vulden gewoon de rest in.
De reeks voelde daarom ook niet aan als een doordeweekse tekenfilm.

Heb je een favoriet Kuifje-album?
Jamie Bell: “Kuifje in Tibet”. Net zoals bij alle albums moet je het verhaal situeren tegen de achter-
grond van Hergés leven en op dat moment zag het er niet goed uit voor hem. Hij wou ernstig genomen
worden als kunstenaar maar iedereen zag hem als een striptekenaar. Zijn huwelijk liep volledig scheef.
Hij wist niet welke richting hij uit moest met zijn carrière en zijn leven. En dat merk je aan “Kuifje in
Tibet”. In de andere albums gaat Kuifje het gevaar tegemoet zonder aan eventuele gevolgen te denken,
maar hier voel je dat er wel degelijk gevolgen zijn. Als hij van dat touw valt, zal hij omkomen.
En Haddock is bereid om voor Kuifje te sterven in dat album. Bovendien gaat het over een emotionele
reis, à la Joseph Conrad. Heel ontroerend, vind ik.


Enig idee waarom Kuifje geen vriendinnen heeft?
Jamie Bell: Volgens mij kon Hergé gewoon niet goed overweg met vrouwen. Vandaar dat je er buiten
Bianca Castafiore geen enkele vindt in zijn strips en zij is ook niet meteen een fraaie afbeelding van
vrouwelijkheid. Het is intrigerend. Ik wou dat Hergé er nog was om het hem te vragen.
De wereld waarin Kuifje zich beweegt, is ook meer mannelijk en jongensachtig. Piratenschepen, vlieg-
tuigen, cargoschepen, noem maar op. Zeker toen Hergé die verhalen schreef, waren die milieus bijna
uitsluitend mannelijk.

Tot slot een vraag over Bobby. Was er een echte hond op de set of was hij pure inbeelding?
Jamie Bell: We hebben voor een stuk met een echte hond gewerkt, die net zoals wij een nauw-
sluitend pakje met groene stippen aangemeten kreeg. Eerlijk gezegd had ik het fantastisch gevonden
als een acteur de rol van Bobby voor zijn rekening had genomen. Een acteur heeft namelijk instincten
die je van een hond niet kan verwachten.

Maar voor de meeste scènes hebben we gebruik gemaakt van een pop met een beweegbare kop, vast-
gemaakt aan een stok. Hij werd gemanipuleerd door een man, Brad Elliott, en die dus net zoals Bobby
voortdurend rond mijn enkels schuifelde. Ik viel voortdurend over hem, ik heb hem een paar keer per
ongeluk een schop in het gezicht verkocht. En op de duur werd Brad echt een deel van de cast. Toen
we naar Nieuw-Zeeland moesten om nog wat extra opnames te doen, heb ik geëist dat hij mee ging.