De volkstoeloop voor de speciale vertoning van Aanrijding in Moscou in Ledeberg kon nog ver-
klaard worden door de rake en humoristische stijl van de prent. Maar hoe leg je de relletjes uit,
afgelopen maand, in een voormalig Oostblokland, voor een film die nog niet eens in de zalen
speelt?

Christophe van Rompaey Lena in Vlaamse première op filmfestival Gent

Christophe Van Rompaey, regisseur van Aanrijding in Moscou en nu ook van Lena, is nog altijd
geamuseerd onder de indruk.

Christophe Van Rompaey: Door de Poolse link in het verhaal was Warschau de uitgelezen plek
voor de Europese première van Lena. Toen de zaal uitverkocht bleek, ontstonden er relletjes. Dat
kwam doordat Agata Buzek meespeelt, zeg maar de Julia Roberts van Polen. In Lena is evenwel
weinig te merken van die sterrenstatus en dat bleek het Poolse publiek verfrissend te vinden.'


Aanrijding in Moscou vertelde het verhaal van de gescheiden moeder Matty(rol van Barbara
Sarafian) die plots de liefde weer tegenkomt. In zijn nieuwe film richt Van Rompaey zijn blik
op het zeventienjarige mollige meisje Lena, die op zoek gaat naar liefde en affectie. Bij haar
Poolse moeder(rol van Agata Buzek) vindt ze die alvast niet.



Wat de beide films gemeen hebben, is Van Rompaeys realistische stijl.

Christophe Van Rompaey: Er wordt in Lena ook wel gelachen, ondanks het redelijk stevige
verhaal. Dat moet ook wel, want een continue neerwaartse spiraal hou je niet vol. Bovendien
heeft het verhaal meer impact als je even iets luchtigers inlast. Het publiek moet wel beseffen
dat deze film geen komedie is. Voor de rest is Lena op een even oprechte manier gemaakt als
Aanrijding in Moscou en wordt de stijl er verder uitgewerkt. Bij Aanrijding in Moscou lag de
focus op Matty, maar we vertelden deels ook de verhalen van de andere personages.
In Lena puren we die aanpak verder uit en laten we alles vertrekken vanuit het standpunt van
Lena. Het publiek ziet dus niets dat Lena niet zou zien.


Die keuze voor een persoonlijke invalshoek vertaalt zich ook in de beelden. Van Rompaey
koos voor close-ups en rechttoe rechtaan handcamerawerk. Daardoor zit je als kijker dicht
op de personages en krijgen sommige scènes een bevreemdend effect.



Christophe Van Rompaey: De film vormt een mix van documentair realisme en een specifieke,
visuele stijl. Zo gebruiken we het oude 4:3-beeldformaat(met een beeld dat vier eenheden breed
en drie hoog is) in plaats van het courantere breedbeeldformaat. Het verhaal leent zich ook niet
tot epische formaten, mooie kaders en dito beelden. Dat zou de aandacht alleen maar afleiden
van de essentie van het verhaal. We wilden voor deze film een beeldtaal die een beetje bevreem-
dend werkt, maar die toch de empathie bevordert. Met het 4:3-formaat zit je dichter op het perso-
nage. Lena is wat molliger en dat vult het beeldkader zo mooi(lacht). Ik vind haar echt een heel
mooi meisje.


De zoektocht naar Lena bleek een zware bevalling. Zeventienjarige meisjes die goed genoeg
kunnen acteren om een film te dragen waarbij ze letterlijk in elke shot te zien zijn, liggen niet
voor het rapen.


Christophe Van Rompaey: We hebben ongeveer anderhalf jaar gezocht naar de geknipte Lena.
Er bestaat geen lijst van zeventienjarige, mollige meisjes die kunnen acteren. Ik denk dat we
tussen de drie- en de vierhonderd meisjes auditie hebben laten doen. Tot we nogal toevallig bij
Emma Levie uitkwamen. Ik geloof dat ze de babysitter van de buurvrouw van de beste vriendin
van de assistent van de casting director was. Of zoiets. Op den duur spraken we gewoon iedereen
aan, zo wanhopig waren we. Maar met Emma was er meteen een klik. Nochtans was haar auditie
één van de slechtste, maar haar sprekende ogen, de manier waarop ze zich bewoog... daar was ik
meteen door geïntrigeerd. Het heeft me veel moeite gekost om de rest van het productieteam van
Emma te overtuigen: we hebben haar verschillende keren laten terugkomen om met andere acteurs
te spelen. Maar ze werd steeds beter. Toch vond ik het behoorlijk spannend om met een amateur te
werken; tot op de laatste dag voor de opnames deed ik het in mijn broek, dat geef ik grif toe.

Lena

Voor zijn tweede langspeelfilm streek Christophe Van Rompaey neer in Nederland.

Christophe Van Rompaey: Samen met schrijfster Mieke de Jong was producent Els Vandevorst
al zes jaar bezig met het script van Lena. Nadat ze Aanrijding in Moscou hadden gezien, vonden
ze dat ik de geschikte man was om Lena te regisseren. Ik las het scenario en dat bleef dagen in mijn
hoofd hangen. We hebben dan een ontmoeting georganiseerd en het klikte meteen. Dat is erg belang-
rijk voor mij, want tijdens een project ben je toch een aantal jaar met elkaar getrouwd.
Je moet in harmonie kunnen samenwerken. Al was werken in Nederland aanvankelijk toch wel con-
fronterend. Wij draaien veel rond de pot, de Nederlanders zijn veel directer en harder. Wij zijn lief
voor elkaar, zij zeggen het gewoon wanneer ze iets klote vinden.