‘Je kunt op de sofa slapen. Dat weet je. Voor morgenochtend is er koffie. Geen brood, maar er is een nieuwe bakker om de hoek.’

‘Merci, Pieter. Sorry voor de last. Kan ik straks nog eens bellen met je gsm? De mijne is plat. De lader ligt bij mij thuis.’

‘Doe gerust. Die ligt op de kast bij de sofa.’

Pieter trok zich terug in zijn slaapkamer. Maar gerust was hij niet. Iets had hem ongerust gemaakt. Hij had gezien hoe Jeroen tot twee keer toe langs het raam was gelopen en angstig naar buiten had gekeken. Dat had toch weinig met een echtelijke ruzie te maken, dacht hij. En ook dat telefoontje. Zou hij Marie nog bellen? Dat was niets voor Jeroen, toch. De koppige ezel. Liever doodvallen dan als eerste toe te geven.

De nieuwsgierigheid maakte zich meester van hem. Via zijn buik naar zijn benen toe. Een onaangename tinteling. Zou hij gaan luisteren?

Als een ondeugende knaap, terug in de tijd toen hij de ruzies tussen mama en papa ging afluisteren, stond Pieter te luistervinken.

Of het liefdesspel. Dat wou hij ook wel es afluisteren als opgeschoten en puistige puberknaap. Hoe zijn vader na zes glazen wijn alsnog dacht aantrekkelijk over te komen bij moeder met een geutje goedkope aftershave. Hoe moeder met zicht op de klok en een pakket aan overbodige opmerkingen het laatste beetje erotiek uit de vrijpartij haalde.

Alhoewel vrijpartij? Vrij zielig, ja, dat was het ganse gedoe tussen vader en moeder.

30-12-2009 om 21:07 geschreven door don lee