Dat was nu precies een maand geleden. Sindsdien sliep Voorhoof niet meer rustig. Alcohol en af en toe een oppeppertje in de vorm van een of andere blauwe pil die Liesbeth Bruers hem had gegeven, hielden hem staande.

Bruers was de enige die hij had ingelicht. Als vertrouweling, maar ook als dekmantel. Want als hij zou vallen, dan niet alleen. Dan trok hij Bruers mee. Ze was altijd van alles op de hoogte geweest, afgezien van zijn slippertjes.

Voorhoof veegde het koud zweet van zijn voorhoofd. Net op dat moment nam Vervalle de telefoon op.

‘Vervalle, ik denk dat ik het risico wil lopen om door jou verraden te worden. Doe wat je wil, ik stap eruit.’

Erg zelfverzekerd klonk het natuurlijk niet. Dat wist hij ook wel. Maar hij werd bang. Hij was misschien niet steeds zuiver op de graat. Maar dit moordcomplot ging hem echt wel te ver.

‘Ik bel je terug,’ was het korte antwoord van Vervalle. Dan niks meer. De verbinding was verbroken.

De rest van de dag sloot Voorhoof zich op in zijn kantoor. Even over drie ging hij water halen op de gang. Een moment onoplettendheid zou hem berouwen.

Terug in zijn kantoor grepen twee voorhamers van armen hem vast. De gebetonneerde kleerkast, herkende Voorhoof in een flits.

De kamer tolde. Licht werd donker. Sterretjes flitsten. Zijn hart bonsde. Pijnscheuten rond zijn nek. In zijn borststreek. Dan niets meer.

Voorhoof vloog vooruit tegen zijn bureau. De kleerkast had er een foto van zijn kinderen gelegd. ‘Smeerlap,’ siste Voorhoof. Een nooit eerder ontdekt instinct deed hem op de kleerkast afvliegen.

‘Je blijft van mijn kinderen! Hoor je dat. Stuk ongelikt krapuul!’

Een gevecht was het bezwaarlijk te noemen. De kleerkast verkocht Voorhoof een fikse kopstoot.

Het werd zwart voor zijn ogen.

10-12-2009 om 21:17 geschreven door don lee  

Maar de dag kwam! 19 april was het. Een mottige donderdag. Regenachtig, koud, winderig. Trein met vertraging, boze telefoons en verontwaardigde mails. Hoeveel onheilspellende metaforen kan een mens aan, dacht Voorhoof toen hij 's avonds terug naar huis spoorde.

Want een rotdag was het geweest. Vervalle was net voor de middag zijn kantoor binnengekomen. Zonder kloppen. Gezicht op dreigend onweer, zoals het buiten al de hele tijd dreigde. Een kleerkast schuifelde achter Vervalle aan. Zwart kostuum, kort geschoren, zwaar kaliber aangekleed beton.

'Heb je een kwartiertje tijd voor me, Voorhoof?'

Zonder een antwoord af te wachten ging hij zitten. De kleerkast bleef op een meter of twee staan. Een ijzige sfeer maakte zich van het kantoor meester.

Voorhoof was een man van de wereld. Niet snel in paniek te krijgen. Nooit om een arrogante repliek en een overdreven dosis zelfvertrouwen verlegen. Maar dit was anders.

‘We gaan het kort houden,’ begon Vervalle. ‘Ik weet van je gesjoemel met Fashion achter de rug van de fractie. Ik weet van je gefoefel met Kathy achter de rug van je vrouwtje. Ik weet niet of ik er een tekeningetje moet bij maken, maar ... You owe me, makker!’

‘Ik laat me niet chanteren,’ weerde Voorhoof zich. ‘En zeker niet bedreigen. Ik ken mensen ...’

‘Mensen die jou zullen laten vallen als een baksteen van zodra je kop in de krant komt, Voorhoof. Wees niet zo naief. Je weet evengoed als ik dat je geen kant uit kunt. En bovendien. Zie dit niet als een gesprek, maar als een monoloog. Ik spreek. Jij luistert. Capiche?’

Voorhoof walgde van het semi-maffiagedrag van bleekscheet Vervalle. Een nauwelijks verholen ‘asshole’ was nog zijn enige verweer.

Vervalle ontvouwde zijn opdracht. Kort en zakelijk, omschreef hij het. Hallucinant en fuckin’ freaky, dacht Voorhoof.

07-12-2009 om 20:29 geschreven door don lee  

Voorhoof had Mike slechts een keer echt ontmoet. Meteen de overhandiging van een reischeque, de vliegtuigtickets naar de Dominicaanse en nog wat prullaria allerhande. Geschatte marktwaarde: een goede 25.000 euro. Was het gesjoemel? Ja. Voelde het aan als gesjoemel? Helemaal niet, vond Voorhoof.

Begin februari was hij voor twee weken vertrokken, samen met Marie en de kinderen. Een zalige periode. Vakantiegevoel 100%. Hij was weer even verliefd geworden op Marie. Voorhoof amuseerde zich te pletter met de kinderen.

De vakantieplaatjes van het dollen met Jesse en Birgit in het warme zeewater, van Marie op het strand, van de cocktails aan de bar, speelden zich nog lang nadien af in Jeroens gedachten. Een dagdromer was hij nooit geweest, maar de herinneringen aan de trip naar het Dominicaanse paradijs waren een uitzondering waard.

Maar het was fraude! Mike's contract was het duurste wat hij voor zijn politieke fractie ooit onderhandeld had. 10 jaar lang zou Fashion alle activiteiten, congressen, publicaties en allerhande van de fractie verzorgen. Hun prijskaartje lag een pak boven dat van het gemiddelde events office dat zich had aangeboden.

25.000 euro had Voorhoof onder tafel gekregen, dus. Niet overdreven veel, toch? Dat suste zijn geweten. In een boze dagdroom had hij het nieuws al in een krant gefantaseerd. Eenzelfde nachtmerrie achtervolgde hem soms. Man, dat zou een ramp zijn. Ontslag, vervolging, veroordeling, een scheiding zou zijn deel worden. Jeroen Voorhoof, 39 jaar, talentvol politiek medewerker, van zijn voetstuk gelicht in heel korte tijd.

Wat zouden Jesse en Birgit van hun vader moeten denken?

07-12-2009 om 20:29 geschreven door don lee  

Patrick Vervalle had zijn slag thuisgehaald. Voorhoof had voor hem een toegangsbadge geregeld voor de Europese instellingen. Een permanente badge van lobbyist. Een mooie blauwe met een rood streepje.

Maar hij had opdracht gekregen Voorhoof verder onder druk te zetten. Lobbyen voor de denktank 'Metdepenninghen' was slechts een dekmantel. Hij kwam geregeld langs op kantoor bij Voorhoof, ze gingen geregeld samen lunchen en praatten heel wat bij.

Een maand geleden had Vervalle de tweede aanval ingezet. Een financiële valstrik zou Voorhoof doen kraken, wist hij. Dan had Vervalle eindelijk alle touwtjes in handen.

Operatie 'marionet' moest het sluitstuk worden van het rekruteren van Voorhoof. Zijn opdrachtgevers hadden hem Voorhoof aangewezen als ideaal target. Hij zou de man zijn in het Europees Parlement die alles zou kunnen regelen voor hun grote slag.

Het was een riskante operatie. Dat wist Jeroen Voorhoof zelf ook wel van op voorhand. Maar het zou hem wel een leuk extraatje opleveren voor hem, zijn vrouw en de kinderen.

Een luxereisje naar de Dominicaanse was hem beloofd. Door wie? Fashion, het bedrijf van Mike. Familienaam doet er heel even niet toe. Had er ook nooit mogen toe doen, vond Voorhoof.

6 offertes had Voorhoof moeten vervalsen om de prijsaanbieding van Fashion verkocht te krijgen aan zijn oversten. Dat was geen probleem geweest.

Het deed hem denken aan een avondje uit in zijn studententijd. Black box, heette het spelletje dat hij en zijn vrienden vaak speelden terwijl ze de ene halve liter bier na de andere dronken.

Iemand stelde een vraag, iedereen schreef zijn antwoord op en stopte zijn papiertje in de black box. Daarna werden de antwoorden vergeleken.

Een simpele vraag: wie van ons belandt later in de gevangenis en waarvoor wordt hij veroordeeld? Antwoord: 13 keer Jeroen, slechts 2 keer een andere naam. Welke veroordeling? Gesjoemel en fraude. Voorhoof lachte in zijn vuistje. Het zat er al van jongsaf in. Wat kan hij eraan doen?

06-12-2009 om 23:04 geschreven door don lee  

"Koffie?" Voorhoofs chef Liesbeth Bruers sms'te hem. Voorhoof was intussen in het Europees Parlement aangekomen. Hij reageerde met een droge "Bar m'as-tu-vu", geen codetaal, gewoon de naam van de bar op de derde verdieping van het Spinelli-gebouw.

Bruers kwam aangelopen. Ze was 45 jaar. Een harde, vinnige tante. Niet al te groot. Rossig gekleurd haar. Goed bewaard door Moeder Natuur. Ze had veel meegemaakt in haar leven, veel persoonlijke tegenslagen gekend. Dat had haar gehard in haar professionele omgeving. Veel mensen hadden respect voor haar, maar slechts weinigen konden echt goed met haar overweg.

Niet zo voor Voorhoof. Hij was haar chouchou. Ze had hem graag. Ze had hem eigenlijk altijd stiekem geadoreerd, al hield ze zichzelf net het omgekeerde voor.

Hij was immers degene die voor haar werkte. Zij had de touwtjes in handen. Dacht ze. Voorhoof wist beter. Zij had hem gesmeekt om voor haar te komen werken, vandaag iets meer dan een jaar geleden. Zij had gehuild in zijn armen. Nadien hadden ze nog seks gehad. Een eerste en laatste keer had hij toen gedacht. Een wens die amper een dag later al aan diggelen lag..

Voorhoof kraakte meteen.

"Vervalle weer aan de telefoon gehad," jammerde hij.

"Komt hij vandaag weer langs? Hij moet beginnen opletten. Verhaaltjes over lobbyisten op de schoot van politieke fractiemedewerkers, dat loopt hier altijd verkeerd af. Stel dat achteraf blijkt dat hij verdacht wordt. Iedereen heeft hem hier wel al eens bij jou zien binnenlopen op kantoor. Hoe ga je je daar ooit uitpraten? Want ...."

"Stop! Liesbeth! asjeblieft, stop! Ik denk niet dat ik dit aankan 's ochtends."

Voorhoof voelde dat dit zijn dag niet zou worden. Slecht geslapen. Een houten kop. Vervalle aan de telefoon. En nu dat gezaag aanhoren.

"Ik ben nog altijd een uitweg aan het zoeken," sloot hij het gesprek af. "Ik bel Vervalle terug op vanop mijn bureau. Ik wil er uit stappen."

Voorhoof dronk de koffie uit en stapte richting liften. Even later was hij op kantoor. De computer startte op. Voorhoof vormde het mobiele nummer van Vervalle.

29-11-2009 om 23:13 geschreven door don lee  

Het gesprek bleef aan de gang. Voorhoof had geen flauw benul dat Vervalle helemaal niet de man was van de journaliste in kwestie. Hij voelde wel dat Vervalle wel erg geïnteresseerd was in de Europese instellingen. Misschien wilde hij komen lobbyen voor het bedrijf van zijn ouders? In dat geval zat er een akkoordje aan te komen. Voorhoofs angstzweet maakte plaats voor herwonnen zelfvertrouwen.

Hij leerde dat Vervalle door de goede naam van zijn ouders opgang had gemaakt in de Vlaamse zakenwereld. Dat 'Vlaamse' benadrukte hij wel erg fel. Hij was via een jonge groep van ondernemers in contact gekomen met de economische denktank 'Metdepenninghen' waarvoor hij momenteel aan de slag was als onderzoeker.

Voorhoof snapte de hint. Vervalle was op zoek naar een vaste toegangsbadge bij de Europese instellingen als lobbyist. Daarvoor moest hij zich laten accrediteren. En in dat wereldje helpt het natuurlijk wel als iemand intern je daarvoor een duwtje in de rug geeft.

"Bezorg me je gegevens en ik doe al het nodige," beloofde Voorhoof.

"Ik ben blij dat we op een verstandige manier kunnen praten," reageerde Vervalle eerder droog.

Voorhoof vertrok opgelucht. Wist hij veel dat hij de komende weken nog heel veel in contact zou komen met Patrick Vervalle.

28-11-2009 om 11:27 geschreven door don lee  

Voorhoof was er niet het type voor om zich onzeker te voelen. Daarvoor had hij al teveel meegemaakt. Niet echt gepest geweest in de lagere school, maar ook nooit de populairste geweest. En net dat was hetgeen hij wel had willen zijn. Het had een grote invloed gehad op de rest van zijn schooltijd. Steeds meer willen opvallen, steeds meer uit de toon vallen. Om indruk te maken. Om wel eens de populaire jan te zijn.

Ongewild moest Voorhoof aan zijn schooltijd denken toen hij de kroeg binnenstapte. Hij was nu ook onzeker, maar zou voor geen geld ter wereld zijn onzekerheid tonen. Hij was geen 39 jaar geworden om voltijds angsthaas te zijn.

De ontmoeting was kort, maar speciaal. Voor hem zat geen onbekende. Het was Patrick Vervalle, 40 jaar, rijkeluiszoontje uit de buurt van Voorhoof. Zijn ouders waren goed boerende ondernemers geweest, herinnerde hij zich. Familiebedrijf van busassemblage, meende Voorhoof. Vervalle was de jongste van 6. Ze hadden nog samen in de schoolploeg voetbal gezeten, maar daarna hadden ze mekaar toch nooit meer gezien, dacht Voorhoof.

"Ik ga er geen doekjes om winden, Voorhoof. Mijn vrouw heeft me alles verteld. Ik zou je eigenlijk ter plekke moeten verrot slaan. Maar ik wil eerst jouw versie van de feiten horen."

Voorhoof begon te zweten. Vervalle was geen doetje. Zichtbaar goed getraind. Geen type om meteen op de vuist mee te gaan.

"Ik besef dat ik te ver ben gegaan. Misschien is het best om alle contact te verbreken vanaf nu."

Vervalle begon te lachen. Hij was er gerust op. Wat kon het hem tenslotte schelen dat iemand anders aan zijn nicht had gezeten. Hij kreeg het gevoel dat hij met Voorhoof elke kant uit kon die hij wou.

25-11-2009 om 22:13 geschreven door don lee  

Het moest er van komen. Elk wit wijntje deed haar hand een kwartslag dichterbij komen. Bij elke slok wijn speelde haar glimlach steeds feller om haar vuurrode lippen - hij hield wel van vrouwen met een goeie smaak voor lipstick. Haar lach werd steeds luider. Haar stem steeds gedempter. En toen hij uiteindelijk aan de ober de rekening had gevraagd, had haar hand de zijne al vast en begon zich onder tafel een galant doch bijzonder erotisch benenspel af te spelen.

Hij had met haar een taxi genomen. Ze waren samen binnen gegaan in haar appartement iets verderop in Woluwe. 2 uur later lag hij - Tim De Craene indachtig - moe maar voldaan op zijn rug. Het was een gezellige avond geweest met haar. Haar voornaam ontglipte Voorhoof even. Zou hij het vragen? Nee, niet nodig. Hij zou zich dat morgenochtend wel weer herinneren.

Ze had indruk gemaakt op Voorhoof. Hij wou haar opnieuw zien. Hij sms'te haar. Veel! Zij hield de boot af. Haar man was terug uit Quatar had ze in haar laatste sms laten weten. Voorhoof bleef aandringen. Een volgende sms kwam er niet. Tegen het eind van de week had hij opgegeven. Ander en beter, dacht hij. En daarbij, het Parlement vergde ten slotte ook heel wat van zijn tijd.

En toen was er dat telefoontje. Het nummer van zijn journaliste. Hij nam op. Een mannenstem begroette hem. Vriendelijk, maar bedreigend.

"Meneer Voorhoof. Ik denk dat het tijd wordt dat we elkaar eens zien," zei de stem.

"Ik denk niet dat dat opportuun is, meneer. Ik vraag me af hoe u aan mijn gsm-nummer bent geraakt," probeerde Voorhoof nog, maar hij voelde dat hij geen kant uit kon. Iets in hem zei dat hij maar beter kon ingaan op de uitnodiging.

"Waarom zouden wij elkaar moeten ontmoeten, meneer ...?"

"Ik weet iets over u, maar u weet niets over mij. Maar u wilt het ongetwijfeld te weten komen. Dat lijkt me toch een bijzonder goeie reden, nietwaar meneer Voorhoof. En zeg maar meneer Vervalle."

Voorhoof slikte. Hij stemde toe. Ze spraken een plaats af en een uur.

"Op place Saint-Cathérine is een leuke kroeg, Voorhoof. We zien elkaar daar tegen 18u."

24-11-2009 om 21:54 geschreven door don lee  

De gsm van Voorhoof trilde. "Met Jeroen."

"Nee, ik bel je terug. Nee, ik zit op de trein. Ja, over een uur. Tot dan."

Het gesprek was snel afgelopen. Geen mens keek ervan op. Even dacht Voorhoof nog om terug te bellen. Wie zou nu in godsnaam doorhebben waarover ze telefoneerden? Tegelijk bedacht hij zich hoe moedeloos iedereen er op de trein toch uit zag. De losers! Elke dag naar Brussel pendelen. Elke dag hetzelfde ritueel. Elke dag de krant lezen, het boterhammetje eten of een veel te warme koffie in een plastieken beker drinken. Bah, toch liever een deftige mok, dacht Voorhoof.

Zijn blik viel op de blonde dame tegenover hem. Begin de 20, leest De Morgen, mooi rokje en dan die benen ... Om de mond van Voorhoof speelde voor het eerst die dag een flauwe glimlach. De gedachten zijn vrij, mijmerde Voorhoof. Ze zou eens moeten weten ...

Voorhoof wist dat zijn vele avontuurtjes hem op een dag zuur zouden opbreken. Hij was 39 jaar, al 11 jaar gelukkig getrouwd met Marie, had 2 kinderen - Jesse was 11 en Birgit 9 - maar nog nooit was er een dag voorbij gegaan dat hij niet dacht aan een andere vrouw. Het ging trouwens vaak nog een stuk verder dan 'denken aan'. Voorhoofs flirtgedrag was een begrip op elke plaats waar hij ooit gewerkt had.

Vandaag precies drie maanden geleden was een avontuurtje met een journaliste bijna op een sisser uitgedraaid. Hij had haar gebrieft over een nieuwe Europese afvalstoffenrichtlijn. Eerst telefonisch. Ze hadden afgesproken om verdere informatie uit te wisselen bij een lunch op het Luxemburgplein in de schaduw van het Europees Parlement in Brussel. Het was niet bij de ene lunch gebleven.

's Avonds nog had hij haar een sms gestuurd. Of ze nog iets wou gaan drinken. Bleek dat haar echtgenoot vertegenwoordiger was voor een groot baggerbedrijf uit Antwerpen. En een groot deel van het jaar in Quatar aan de slag was. Bleek ze verdorie niet eens om te rouwen, getuige de 4 witte wijntjes die vrij vlotjes binnen goten.

23-11-2009 om 20:38 geschreven door don lee  

Een houten kop. Het overviel Jeroen Voorhoof een beetje. Zo veel gedronken gisteren? Nee toch, wat schuimwijn op de eerste receptie en nadien bij het avondeten nog wat blonde Leffe. Valt toch goed mee, niet?

Voorhoof stapte uit bed. Nee, dit was niet zijn meest gelukkige ochtend. Nu ja, geen enkele ochtend was echt gelukkig voor Voorhoof. Een rothumeur had hij meestal. Kon enkel goedgemaakt worden op zaterdag - wekelijks ontbijt met de kinderen - en zondag - kinderen bij de schoonouders, tijd dus voor de echtelijke plicht. De rest van de week was opstaan een hel. Met de houten kop van vanmorgen dubbelop, bedacht hij zich.

Voorhoof schuifelde richting badkamer. In een automatische reflex tikte hij het koffieapparaat aan dat zich met een rochelend geluid in gang zette. De badkamer was koud, de handdoek nat, de tandpasta op. Een luide vloek bleef niet uit. Het geluid bleef dof hangen.

De eerste slok koffie deed deugd. Voorhoof ging nog even terug de slaapkamer binnen. Een indringende geur herinnerde hem eraan dat de scampi's van het huis gisteravond toch wel erg veel look bevat moeten hebben. "Marie, ben weg," probeerde hij stilletjes in de hoop dat ze niet wakker zou worden. Marie was echter wakker. De obligate kus volgde. Ach ja, 's morgens was alles zowat obligaat.

Voorhoof sloot de deur achter zich, liep de trap af en haalde de krant uit de bus. De smuikende regen die voorzichtjes viel, duwde Voorhoof nog wat dieper in het rothumeur. Gisteren geen parkeerplaats gevonden, de auto stond wel heel erg ver.

Zoals elke morgen reed Jeroen Voorhoof met zijn wagen, een donkerblauwe audi A6, bouwjaar 2006 - fier als een gieter vertelde hij altijd aan iedereen die het horen wilde wat voor fantastische voordelen hij had gekregen bij de aankoop ervan; iets wat zijn vrouw enorm irriterend vond - naar het station om van daaruit de trein naar Brussel te nemen. Geen files voor mij, zei hij altijd tegen collega's op het werk. Ik heb al zoveel gedaan voor de NMBS, nu mogen ze ook eens iets doen voor mij, was de uitspraak die daar meestal op volgde.

Iedereen wist dat Jeroen Voorhoof een vooraanstaande kabinetsmedewerker was geweest. Het was een woelige tijd geweest. Van verkiezing naar verkiezing was Voorhoof erin geslaagd om telkens te springen naar het juiste postje op het juiste kabinet. Zo had hij zijn invloed opgebouwd. Al was die invloed in werkelijkheid maar half zo groot als hij zelf beweerde. Hij was er wel een paar keer in geslaagd om jonge gasten een postje te bezorgen bij de NMBS, maar de sprong die veel cabinettards hem hadden voorgedaan: zelf springen naar een grote post bij een overheidsbedrijf, had hij nooit gekund. Of nooit gewild, zei hij zelf.

22-11-2009 om 20:56 geschreven door don lee