Een houten kop. Het overviel Jeroen Voorhoof een beetje. Zo veel gedronken gisteren? Nee toch, wat schuimwijn op de eerste receptie en nadien bij het avondeten nog wat blonde Leffe. Valt toch goed mee, niet?

Voorhoof stapte uit bed. Nee, dit was niet zijn meest gelukkige ochtend. Nu ja, geen enkele ochtend was echt gelukkig voor Voorhoof. Een rothumeur had hij meestal. Kon enkel goedgemaakt worden op zaterdag - wekelijks ontbijt met de kinderen - en zondag - kinderen bij de schoonouders, tijd dus voor de echtelijke plicht. De rest van de week was opstaan een hel. Met de houten kop van vanmorgen dubbelop, bedacht hij zich.

Voorhoof schuifelde richting badkamer. In een automatische reflex tikte hij het koffieapparaat aan dat zich met een rochelend geluid in gang zette. De badkamer was koud, de handdoek nat, de tandpasta op. Een luide vloek bleef niet uit. Het geluid bleef dof hangen.

De eerste slok koffie deed deugd. Voorhoof ging nog even terug de slaapkamer binnen. Een indringende geur herinnerde hem eraan dat de scampi's van het huis gisteravond toch wel erg veel look bevat moeten hebben. "Marie, ben weg," probeerde hij stilletjes in de hoop dat ze niet wakker zou worden. Marie was echter wakker. De obligate kus volgde. Ach ja, 's morgens was alles zowat obligaat.

Voorhoof sloot de deur achter zich, liep de trap af en haalde de krant uit de bus. De smuikende regen die voorzichtjes viel, duwde Voorhoof nog wat dieper in het rothumeur. Gisteren geen parkeerplaats gevonden, de auto stond wel heel erg ver.

Zoals elke morgen reed Jeroen Voorhoof met zijn wagen, een donkerblauwe audi A6, bouwjaar 2006 - fier als een gieter vertelde hij altijd aan iedereen die het horen wilde wat voor fantastische voordelen hij had gekregen bij de aankoop ervan; iets wat zijn vrouw enorm irriterend vond - naar het station om van daaruit de trein naar Brussel te nemen. Geen files voor mij, zei hij altijd tegen collega's op het werk. Ik heb al zoveel gedaan voor de NMBS, nu mogen ze ook eens iets doen voor mij, was de uitspraak die daar meestal op volgde.

Iedereen wist dat Jeroen Voorhoof een vooraanstaande kabinetsmedewerker was geweest. Het was een woelige tijd geweest. Van verkiezing naar verkiezing was Voorhoof erin geslaagd om telkens te springen naar het juiste postje op het juiste kabinet. Zo had hij zijn invloed opgebouwd. Al was die invloed in werkelijkheid maar half zo groot als hij zelf beweerde. Hij was er wel een paar keer in geslaagd om jonge gasten een postje te bezorgen bij de NMBS, maar de sprong die veel cabinettards hem hadden voorgedaan: zelf springen naar een grote post bij een overheidsbedrijf, had hij nooit gekund. Of nooit gewild, zei hij zelf.

22-11-2009 om 20:56 geschreven door don lee