de dagen en de uren gaan voorbij, allemaal zonder jou, maar geen enkel moment ga je uit mijn gedachten ( weet ik ook van papa en Lobke) maar het lukt ons wel mijn schietertje, je zou het trouwens ook zo gewild hebben
ik kom zeer graag naar je toe, naar je plaatsje op het kerkhof de kaarsjes laten branden tussen al je bloemen, die nog altijd even mooi staan of zaterdag
zaterdag gaan we je grafsteen gaan kiezen, we willen dit zo vlug mogelijk in orde voor je ik voel dat je me helpt, weet je nog dat ik je vroeg in kliniek "moetje als je boven bent gaan we dat eens testen en tekens geven" ewel tlukt wi, hahahahahaha ik voel je aanwezigheid en het voelt goed aan
kon je maar 1x mij zeggen dat het gaat met je..... maar ik geloof wel dat het gaat, het moet hé
de blog wil ik niet stoppen moetje, ik wil nog van alles maken rond je met foto's of zo ik wil terug kunnen lachen door naar je foto te kijken het voelt goed aan te kunnen "schrijven" naar je ....
hopelijk geniet van de rust hierboven.... wij zorgen beneden voor elkaar, dat heb ik je altijd beloofd, maar daarvoor moeten we zelfs geen moeite doen, het komt vanzelfs omdat je ons dat geleerd heb
een rare dag voor ons, leeg ... ik denk zeer veel aan moetje, maar op positieve manier, is er hier een boven iets?? volgens mij wel ik zie haar gans de tijd voor me dansen met tante Christiane, een scottich ... die 2 deden niet liever als ze ergens samen waren met muziek ze zullen hun schade inhalen, hun voeten zullen ol zeer doen ... ze zitten nu verzekers bij nonkel Raymond te klappen die 2 rustgevend dat die gedachten in mij opkomen, en niet van "moetje heb je pijn, gaat het?" ze is "weg" en hopelijk hebben ze daar allemaal geen pijn de vele bloemen zijn zo mooi, alles vormt 1 geheel gisterenavond die kaarsjes die brandden... had kodak niet mee, jammer, deze avond teveel wind, het is daar zo'n mooi plekje op kerkhof we zijn daar vet mee kweet het , maar we hebben toch ons plekje waaiende wind en er naar toe gaan in me pyjama, 2 min het is al, maar voelt goed aan
we zullen haar nog allemaal zo missen in de dagdagelijkse dingen, de gewone draad terug opnemen voor ieder van ons, maar ons moetje was onze "draad" voor ons.... dus vind maar eens je weg nu gedurende haar ziekte, als het goed ging met haar, hadden wij het ook goed ...
Nicole was niet zomaar iemand. Ze was een moeder, een dochter, een oma. Maar het allerbelangrijkste is dat ze een goede vriendin was voor iedereen die ze kende.
Elke dag steunden ze ons. Elke dag wilde ze luisteren wat wij meemaakten.
Ze had 3 kleinkinderen: Iluna, Manon en mezelf.
Dat waren haar 3 trotse oogappels.
Maar nu is zij onze trots. De eerste schooldag van iluna en Manon had ze nog meegemaakt,en dat wilde ze ook.
Ze wou mijn eerste schoolweek meemaken, en dat is ook gelukt. Ik weet nog toen ze mij kwam halen in het lager. Dat was elke vrijdag. Ze kwam samen met mémé. Mooi moment.
Wat ik me nog goed herinner is dat wanneer ze de eerste keer Niko zag. Dat was pas grappig. Je had hem graag.
En wij hebben jou ook graag.
Al die mooie momenten zijn goeie momenten. Niemand zal die ooit vergeten.
Toen ze stierf zei ik tegen mama: Oma is niet dood, oma zit in ons hart. En daar komt ze niet meer uit want oma had ook een groot hart voor iedereen.
En liefste oma van mij, hopelijk heb je het goed in de hemel en waak je over ons. Wij zullen waken over jou in onze gedachten.
Je hebt een zware ziektetijd gehad en chapeau dat je bleef vechten. Jij verdient een standbeeld.
Oma we zullen je missen en je nooit vergeten. Love you Oma
gisterenavond was het de laatste keer dat we samen kwamen bij kesteloot om fysiek afscheid te nemen van moetje lastig maar mooi we hadden voor de kleinkinderen een 2 delige sleutelhanger gekocht een "me to you" hangertje, elk geeft 1 deel meegegeven met oma en elk hebben ze een deel bij hen zo zijn ze steeds verbonden met oma zo mooi.... vind ik trouwens een prachtige foto
Een dag van rare gevoelens deze dag... Een week geleden haar verjaardag en nu is begrafenis geregeld... Vragen in de zin zal moetje alles goed vinden, maar ja een witte of rode roos, daarmee komt ze niet terug
Ze ligt zooooooo mooi bij kesteloot Enkel rechtstaan en meegaan naar buiten. Maar ik besef wel goed dit kan niet meer
Zie wel op tegen begrafenis Bang voor het onbekende...
Maar het moet,als we vroeger een mindere dag hadden en we klaagden zei moetje tegen ons "gow kom nie trunten hè doe mo zere voort"
Ik vind over moetje dat we niet moeten beginnen zeggen, waarom? waarom? We wisten het, ooit komt de dag... En die is er verdikke wel gekomen hè Toch kan ik er momenteel een heel klein beetje rust in vinden, ze heeft geen pijn meer. Het enige dat ze nog had de laatste maand waren in eerste plaats haar 3 kleinkinderen. Ze heeft geweten dat ze alle 3 goed gestart zijn in school, er was voor alle 3 een nieuwe belangrijke start, dus dat was in de chacoche voor haar... Ze genoot zo dat wij 3 elkaar afloste, zodanig dat ze zo min mogelijk alleen was, ze was zo bang alleen... Vele keren sliep ze, maar gewoon bij haar zijn was genoeg voor haar De momenten dat ze wakker was altijd helder wel van geest, lobtje of mietje wie heeft er iets op de blog geschreven? Ze had een afgeprinte versie maar de laatste week kon ze hem zelfs niet meer vast nemen, vroeg teveel kracht. Alles wer voorgelezen van julie warme berichten, 1 voor 1. Namen we een foto van haar en bij bepaalde kregen we de toestemming om op de blog te zetten... Het was nog niet gelijk welke voor moetje....
We konden geen bezoek toestaan maar door haar blogje konden we jullie ook tot bij haar brengen, na operatie vroeg ze een cursusblock en stylo, ze wilde zelfs schrijven, 2x heb ik een geschreven papier gevonden, "beste familie, vrienden en dichte geburen" Verder geraakte ze niet meer
ik kan met geen woorden neerschrijven hou ik jullie kan bedanken voor alle steun en reacties op de blog die je mijn vrouw Nicole gegeven hebt. Vandaag hebben haar moeten afstaan met pijn in mijn hart
Haar man Johan, ik draag jullie in mijn hart en vergeet dit nooit
ik werd opgebeld van kliniek om 7u, we zijn allemaal naar kliniek gegaan ze wachtte op ons, we hebben haar kunnen zeggen moetje ga nu maar, het is genoeg geweest, er rolde een traan over haar wangen, volgens ons een traan van rust dat we bij haar waren
de pastoor is langs gekomen, moetje ging dat zo gewild hebben. na het onze vader, 3 ademtjes en haar hart is gestopt met kloppen.
we zijn enorm enorm verdrietig, niet te beschrijven maar ons lieve moetje heeft geen pijn meer voor ons grote troost
Eventjes wat nieuws uit Brugge, wel niets nieuws... Het is 2 dagen stabiel Het is wel nu 2 dagen dat er een aerosol gebruikt wordt, die fluimen waarvoor moetje effectief binnen gekomen is, blijven toch een groot probleem. Waardoor ademen een grote inspanning vraagt
Kinesist komt volgens moetje nog langs om ze los te kloppen. Al die weg is is weg...
Vandaag 3 weken kliniek...
Er zit precies niet veel inkt in mijne styloe Zit hier nu al samen met moetje een uur te staren naar i pad... Venster staat open op die manier toch een klein genot van het zonnetje
Het is geen groot nieuws, maar beter kort of slecht nieuws
Op speciaal verzoek van moetje een dankjewel aan tante Carine.
Er werd vandaag een kaart afgeleverd om U tegen te zeggen, zie foto groene kaart Zelf gemaakt, zo mooi, zo warm... (Hallmark kan er iets van leren, en geen enkele verwarmingsketel geeft zoveel warmte af..., Dit is niet te koop)
Om dan als dochters het gezicht van je moeder te zien bij het openen van die kaart.... Zalig We waren al mede dankzij IEDEREEn van julie in onze opzet geslaagd maar deze was de kers op de taart.
Trouwens veel kaartjes waar er zelf aan geknutseld was, mooi. Een dikke merci
60 jaar vandaag, een super mooie dag zonder veel tralala maar wel immens veel kaartjes, niet te beschrijven Vandaar de foto's volgen want met tekst is het niet te verwoorden ... Geef ons eventjes de tijd..l
Een dikke merci iedereen om van deze dag een mooie dag te maken.
Jullie waren er in feite allemaal bij. Xxxxx Mieke
Een late update Deze avond vertrokken naar Brugge, geladen met reeds veel post, dankzij jullie allemaal... Samen met 2 grote ballonnen van haar kleindochters
Afgeschoten met Lobke hoe moetje zich voelde deze avond, en wij binnen in haar kamer... Spannend hè kweet het hihihi We begonnen met een grote kader van op de firma die Jurgen gemaakt had met een foto van iedere werknemer, schitterend, ze wist niet waar ze het had, staren... Ja moetje we hebben nog meer mee, al jullie talrijke verstuurde kaartjes, van familie, vrienden en we hadden ook de krant Het Laatste Nieuws ingeschakeld om via deze weg kaartjes binnen te krijgen, waarvan er zeer mooie kaartjes zijn toegekomen en veel... Met als resultaat dat er nu in het AZ te Brugge kamer1386 al 1 muur volledig behangen is met jullie kaartjes. Wat een kleurrijke muur letterlijk en figuurlijk. Straalt liefde uit (foto's volgen) Kaartje per kaartje werd voorgelezen aan moetje en aan de muur gekleefd door ik en Lobke onder het goedkeurend oog van Johan, ( beetje naar links, beetje naar rechts). We hebben er alle 4 van genoten. Geen avond over de pijn, over hoe het verder moet... Gewoon FEESTSTEMMING !!!!! En allemaal mede dankzij jullie super bedankt, wat een kaartje allemaal teweeg brengt.
Jullie vragen zich waarschijnlijk af waarom niet gewacht tot morgen, was ten eerste geen klein klusje, en morgen willen we genieten en genieten, alhoewel moetje niet hielp met behangen was dit vermoeiend voor haar, ze is 3u aan een stuk wakker gebleven om te luisteren en alles te bekijken
Ze verklaren ons daar waarschijnlijk zot op die afdeling ewel ik trek mij dat nu eigenlijk niets van aan... Indien mogelijk je gedacht doen in het leven...
Morgen is het ook dag tegen de kanker... Dus wordt gans de afdeling in de watten gelegd, bij moetje is er een gezichtsmassage voorzien dat ze bij haar op de kamer komen doen. Hopelijk goeie dag en kan ze ervan genieten
Wordt vervolgd 1000x bedankt allemaal om ons hierin te helpen, Tot morgen dikke knuffel Mieke Johan, Jurgen, Lobke en Kurt
Een neutrale dag vandaag bij moetje, niet slecht, niet goed. Is beetje in 1 zin samen gevat.
We zijn alle voorbereidingen aan het treffen om haar kamertje te versieren voor morgen haar 60 ste verjaardag. Zo spijtig dat ze niet thuis is voor haar verjaardag. We hebben alvast allemaal jullie hulp gekregen, we zitten nu de dag voor haar verjaardag aan een 100 tal kaarten die toegekomen zijn, waarvoor grote dank, een klein gebaar met een GROTE betekenis, jullie hebben mij alvast versiermateriaal gegeven.
Jullie kunnen morgen rekenen op fotootjes van het resultaat
Hier een kort berichtje over vandaag, te beter, want vandaag in 1 woord samengevat goed voor moetje.
Deze avond zat ze zelf een uur zonder haar zuurstofbrilletje. Wat verteld samen, tv gekeken, viel me op dat ze niet zo gauw in slaap valt. De dosissen van die pijnpompen beginnen goed werken naar hoeveelheid toe. Voor verpleging is het ook zoeken.
Snachts kan moetje nog niet volledig doorslapen, voor deze nacht wordt de dosis aangepast, ik vertrok om 22u en moetje vroeg me om te melden aan verpleging " ze moeten hun niet haasten om te komen om bij te duwen" Verpleegster zei 23u passeer ik wel...
Maar je ziet zelf aan moetje dat rust en slaap haar zoooooooo goed doet. Je moet eens zelf je slaap niet gehad hebben zonder ziek te zijn. Morgen nieuwe dag
Uurtje thuis van kliniek, en vertrokken met een moetje die rustig lag te slapen en rustig ademende Super om zo naar huis te vertrekken, het zorgen voor moetje op zich is niet zo lastig, het vele bij haar zijn ook niet, want daarvoor zijn ik, Lobke en pa te goed op elkaar ingespeeld naar aflossen toe, het is plezant daar eens efkes samen zitten, maar als het goed gaat met haar, gaat de ene naar huis en zo elkaar afwisselen... Anders houden we het niet vol Ikzelf heb het veel lastiger met de roetsjbaan van emoties, een dag als gisteren wil ik zo snel mogelijk vergeten
Vandaag is pa gekomen met meetje (mama van moetje), naar kliniek, die 2 zot content dat ze elkaar zagen na 2 weken, 2 handen op 1 buik... Moetje trekt haar dan wel op aan zo'n kleine dingen, geestig toch.
Dus een positieve afsluit van de dag, en samen met moetje zeggen we, we pakken dag per dag, en niet beginnen vragen dokter wanneer mogen we naar huis... Heeft geen zin, iedere dag met zo weinig mogelijk pijn is een overwinning
Tijdens haar goede momenten leest ze samen met Lobke jullie talloze lieve steunreacties, super bedankt daarvoor, bezoek is niet mogelijk maar hieraan "houdt ze zich vast" super toch, B E D À N K T Zit daar al eens 2 weken in een kamertje zonder iets te weten van buitenwereld. Dus hetgeen jullie met haar willen delen smijt het op de blog
