kon ik nog maar eventjes met je babbelen, dit leven zonder jou went nooit, alhoewel ik ervoor vecht om het te doen wennen... heb ik jou dat wel ooit gezegd dat ik jou zo vreselijk graag zie? ik hoop het zo dat ik jou het genoeg gezegd hebt. hoe verder de tijd voorbij gaat, hoe banger ik steeds word de kleine detailtjes in ons leven samen ben ik bang dat ik ze zal vergeten, bang van die rotte harde wereld zonder jouw glimlach in mijn leven...
tante yvonne en nonkel tuur ... zijn in 3 weken tijd overleden, hopelijk zien jullie elkaar hierboven, samen met meetje er deze namiddag van gesproken, niet durven uitspreken tegen meetje dat ik zo bang ben om haar te verliezen, ooit... de leeftijd is er, maar wie zal mij antwoorden als ik een vraag heb over joe, als ik wil babbelen over joe, mamatje toch, jij verdiende dit toch niet om zo vroeg te gaan ......................................................................................................... en er zijn alle dagen mensen die sterven, families met verdriet, hoe doen die mensen dat toch allemaal om dat te verwerken en hun gewone leventje terug op te nemen, stap voor stap, sommige dagen het gevoel dat ik nog maar kruip kruipen naar morgen waarop ik probeer een stap te zetten in eerste plaats voor mezelf, maar ook voor jou dat je trots kan zijn
mijn lieve moedertje, het doet deugd nog efkes in je boek te schrijven love you
