Dag beste vrienden,

Ja het is alweer donderdag, hoog tijd dus voor ne nieuwe post met updates é.
Gisteren en vandaag was het alweer een mindere dag, het pijnlijk trekkende gevoel vanbinnen deed weer
zoveel pijn als tevoren.
Aangezien ik mijn pijnmedicatie moest afbouwen, en sinds 2tal dagen geen pijnstillers meer nam,
heb ik er gisterenavond en vandaag wel genomen.
Ik was zo blij dat ik ervanaf was, en dat de pijn  te verdragen was zonder... ik zag het als een
stap vooruit in de goeie richting, en nu...  Is best wel teleurstellend eerlijk gezegd.
Ander minder goed nieuws is dat ik een nieuwe afspraak heb moeten maken met mijn arts,
ik heb namelijk een nieuw, klein gezwel ontdekt achteraan in de nek, net onder de haargrens.
Dit gezwel was er een aantal weken geleden nog niet, alé ja, het zal er al wel geweest zijn
maar het was zeker niet voelbaar.
Ik hoop echt niet dat ik opnieuw onder het mes moet, of erger, dat ze door de snelle groei
van de kankercellen toch beslissen om al chemo of bestralingen te doen.
Ik weet wat chemo je aandoet, en heb altijd gezegd dat, als ik ooit kanker zou hebben, ik
geen chemo wil.
Als 12 jarig kind heb ik gezien wat bestralingen, en vooral chemotherapie mijn papa aandeden,
en dat wil ik niet meemaken.
 Die beelden zijn in mijn geheugen gegrift.
Papa had kanker, en nu heb ik het ook.
Waarom overkomt deze k*tziekte niet aan de pedofielen, verkrachters, moordenaars,... in deze wereld?
Waarom ik?
Ik weet dat ik niet perfect ben, en dat ik veel steken heb laten vallen in dit leven, maar dat kan niet
op tegen al de teleurstellingen en tegenslagen die ik heb moeten doorstaan.
Ik weet door dit alles 1 ding zéker: Ik ben een sterke vrouw, want desondanks alle shit,
sta ik hier nog. Er zouden het er mij ni veel na doen vrees ik...

Dag volgertjes,

Ne keer ne update hoe het tot hiertoe al is gegaan.
Vorige week ben ik voor de eerste keer naar de kinesist gegaan, de eerste keer van 60 sessies...
Jaja, een nieuw tijdverdrijf. Jong manneke, maar wel vriendelijk en kent z'n job, niet geheel onbelangrijk natuurlijk.
s'Anderendaags was ik op, echt vermoeid, want ik was immers dezelfde dag ook terug naar het UZ geweest,
mijn eerste gesprek met mijn oncologe, zij neemt het vanaf nu wat over.
Toen de lift openging of de afdeling oncologie, kwam ik precies in een ander ziekenhuis terecht.
Het grootste deel van het UZ is vrij verouderd en totaal niet gezellig of warm, maar toen die liftdeur openging...
Donkerpaarse zetels, tafeltjes met bloemetjes in een vaas, warme kleuren, vriendelijk personeel...
In de gang passeerde me een vrouw die haar kind van een jaar of 12 voortduwde in een rolstoel, het kind was kaal...
Heel confronterend moment. Dit is de kankerafdeling...
Het weinige volk dat me passeerde, je kijkt elkaar aan en je voelt de pijn, maar ook het medeleven en solidariteit
van je lotgenoten.
Het is de afdeling waar mensen vechten, waar ze hopen dat ze hier nog even op de aardbol mogen blijven rondlopen,
en hier hoor ik dus ook bij...

De oncologe was een zeer vriendelijke vrouw, iemand die rustig was, uitleg gaf en vooral recht door zee was.
Ze vertelde me dat er, naast de uitgehaalde schildklieren, nog 6 andere halsklieren verwijderd waren, en
die waren alle 6 aangetast door de kanker.
Ze zei ook rechtuit dat, hoe goed mijn chirurg ook was, hij nooit alles kon wegnemen, er blijft altijd nog wat achter,
dus wordt ik op 9 december voor 5 dagen opgenomen voor de RAI therapie.
Ik moet dus radioactief jood inslikken, om dan vervolgens 5 volle dagen in quarataine te liggen,
geen bezoek, verpleging brengt enkel het eten, en voor de rest mag er niemand in, en ik zeker niet er uit,
ik geef dan immers een hoge dosis straling.
Noem het interne bestraling.
Familie mag me eventueel wel zien vanuit een tussenruimte, achter glas. Alsof je in een zwaar bewaakte
gevangenis zit, en praten gaat dan via een interne telefoon.
De kledij die ik draag in die periode, word vernietigd in het ziekenhuis.
Ik mag nadien een tijdje geen contact hebben met kinderen, zwangere vrouwen, ouderen, en gewoon
contact mag enkel noodgedwongen en met een afstand van 2 meter.
Can't touch this!
28 oktober moet ik dan met mijn mediactie stoppen en een kortwerkend vervangmiddel nemen, en 2 weken voor de
opname moet ik volledig stoppen.
Vanaf dat moment zou ik me heel slecht gaan voelen, slap, pijnlijke gewrichten, gewichttoename,
zwaar depressieve gevoelens, oververmoeid... weer een fijne periode dus.
Wanneer ik hieruit kom, en volledig genezen ben, ga ik leven!
Mijn leven is nog niet gedaan, het moet gewoon opnieuw beginnen, opnieuw ontdekken.
En ne grote f*ck you aan diegenen die me daarin belemmeren.

Vandaag is mijn dochtertje op bezoek geweest, en ze was blij om haar mammie te zien.
Ze is momenteel zowat mijn enige houvast, zonder haar zou ik dit niet kunnen.
Ze keek maar raar naar het litteken in m'n nek, maar ze ziet me er zeker niet minder graag om.

Zo, this is it for now!

See you later!

Ze zijn eruit! Weg hechtingen, welkom litteken!
De huisdokter en haar assistente hebben de draadjes verwijderd, en zag aan hun gelaatsuitdrukking dat het niet
in orde was... Ze weigerde me zelfs om het zo in de spiegel te bekijken...
Het is de eerste keer dat ik het litteken zag, dus was wel even wennen.
Het loopt van een 3tal centimeter onder het oor, naar beneden via de lage hals, een soort van J vorm.
Waar mijn schildklier is weggenomen, is nu een mooi, dun lijntje te zien, heel mooi gedaan, dus denk niet dat daar nog veel van te zien is volgend jaar. Het grootste litteken echter is niet mooi, staat vrij open en dik.
De huisdokter heeft het nu met een soort van strips over de gehele lengte afgeplakt, dus kan er al een beetje aan wennen. Dit weekend mogen ze er volledig af, en mag ik eindelijk terug douchen!
Niet dat ik mezelf nu niet was natuurlijk, zou maar erg zijn, maar ne goeie douche... Ja daar kijk ik best naar uit.
Voorlopig moet ik nog voorzichtig zijn, kans op scheuren is immers reeël, dus dan doen we dat maar.

Momenteel wacht ik op een telefoontje van de mensen van het Kankerfonds, zij gaan voor mij uitzoeken op welke
'voordelen' ik als kankerpatient recht heb.
Zelf is het enorm zoeken hoe en wat, want niemand geeft je uitleg.
Het vlaamse liga tegen Kanker helpt deze mensen tenminste.
Big thank you!

Januari 2009

Gelukkig nieuwjaar!
Helaas nam ik de vermoeidheid, en jawel, de keelpijn mee naar het Nieuwe Jaar.
We waren onafscheidelijk geworden.
Ik besloot om het nog even aan te zien.

Februari 2009

Maandagochtend:
Praten kan ik niet meer, heb hoge koorts, voel me rotslecht... Maar de pijn voelt anders aan.
Ik open m'n mond, kijk in mn keel en ze ziet rood, zo rood als maar zijn kan.
Hallo dokter?
Besluit: keel is geïrriteerd, maar geen zware ontsteking. Zelfde medicatie als anders en... €23. Jaja, de dokter is een eurootje duurder geworden dit nieuwe jaar. Is de zorg er dan ook op verbeterd?
Maandagavond: Ik kijk in m'n keel en zie op de amandelen grote witte, pijnlijke vlekken.
Dinsdagochtend:
Hallo dokter?
Ze zei dat ik een zware vorm van Tonsilitis had(amandelontsteking) en kreeg een hoge dosis antibiotica, en pijnstillers voorgeschreven.
Zij en haar assistentje dat stage kwam lopen, hadden dit toch al kunnen zien?
Die dag nam ze ook bloed af, voor zeker te zijn, en de vermoeidheid is na te gaan, en 2 dagen later mocht ik bellen voor het resultaat.
Donderdagavond belde ik haar op, en ze zei dat de infectie heel goed waar te nemen was is het bloed, en dat voor de rest m'n gezondheid goed zat, behalve...hmm, dat is raar... je witte bloedcellen, die normaal verhogen wanneer je een infectie hebt, zijn niet omhoog gegaan...
(Wanneer je ziek bent, produceert je lichaam meer witte bloedcellen om tegen je infectie te vechten, wanneer zij dus niet omhoog zijn, is er geen weerstand, maw: je lichaam vecht niet tegen de infectie)
'raar' zei ze, 'maar das waarschijnlijk omdat we bloed hebben genomen in het begin van jouw infectie, waardoor jouw witte bloedcellen nog niet verhoogd waren'.
What the fuck??? Een infectie zit toch langer in je bloed, dus moeten de witte bloedcellen zich toch al verder aan het opbouwen zijn???
Enfin, de dokter zal het wel weten zeker?

April 2009

Na de zware tonsilitis is m'n keelpijn nog niet weg, en besluit dan maar om zelf het initiatief te nemen, en een afspraak te maken met een neus-keel-oorspecialist. Ik voel dat er iets mis is met me, er klopt iets niet, ik voel het...  Ik neem contact op met het Heilig hart, met dokter Charlier, begin mei mag ik langskomen.

Mei 2009

Met knikkende knieën stap ik het cabinet van de dokter binnen.
Ze vraagt me eerst honderduit over m'n klachten, verleden,... En neem dan plaats in de dokterstoel. Ze kijkt in de oren en neus, die zijn ok, vervolgens de keel... die ziet wat rood, maar zeker niks ergs. Ze fronst haar wenkbrauwen, en begint te typen op haar laptop.
Aangezien ze niks zorgwekkend ziet, vermoed ze dat ik last heb van 'nachtelijke zure oprispingen' waardoor m'n keel pijn doet, en waardoor
de adertjes in de keel door de zuurtegraad, soms wat bloeden.
Ze stelt medicatie op die ik gedurende 1 maand moet nemen, met een aangepast dieet: geen koffie, frisdrank, zure dranken, gekruide gerechten...
Na 1 maand kom ik dan terug voor een controle. Wat ze wel voelde, was een heel klein gezwelletje in de linkerhals, maar maakte zich er niet direkt zorgen over.
Toen ik buiten ging, kon ik niet geloven dat ik al die tijd last zou hebben gehad van 'zure oprispingen'. Maar goed, dieet en pillen, here I come!

Juni 2009

Zoals verwacht helpen de pillen niks... Terug op controle, en EINDELIJK word er beslist om ne keer wat bijkomende onderzoeken te doen,
eerstvolgend een echo, dan een ECG onderzoek... Het kleine knobbeltje dat ze in m'n nek had gevoeld, was ondertussen gegroeid, en voelde aan als een cyste, omdat het goed beweegbaar was. De echo moest duidelijkheid geven...
Resultaat echo: De radiologe, een hele vriendelijke dame, zag idd de knobbel goed, hij was op dat moment al 3cm, maar ze ontdekte er nog 2,
links onder het oor, en rechts ter hoogte van de schildklier. Ze stelde me gerust, want ze dacht dat het er goedaardig uitzag, gewone cystes.

Resultaat ECG: Pijnlijk onderzoek, ik moest op een dokterstafel gaan liggen, waarna de (onverdoofd!) naalden staken in m'n keel, eerst op de klieren, vervolgens prikten ze door het kraakpijn, op zoek naar m'n stembanden. Vervolgens werden er elecktrische schokjes afgegeven.
Ik trachtte op dat moment m'n tranen te verbijten, m'n dochtertje van 4 zat immers vooraan aan de doktersbureau, flink met haar stickerboekje te spelen. Het was het meest ingrijpende onderzoek tot nu toe...
De ECG dokter zei dat op het eerste zicht alles in orde leek, rechts was er wel een kleine afwijking dat ze niet thuis kon brengen.

Met al deze resultaten ging ik terug naar de NKO arts, wat ondertussen al Juli was.
Aangezien ze het zelf niet wist (of net wél wist), stuurde ze me door naar een Professor in een ander ziekenhuis, het UZ Leuven, waar
ze meer ervaring hadden in dit soort dingen. Indien de cystes geopereerd moeten worden, zal hij dat ook doen.
De professor is een specialist in halsaandoeningen, tevens halsoncoloog. Ik maak een afspraak, en 3 weken later mag ik gaan.

Hoe het begon...

In het voorjaar van 2008

werd ik geveld door enorme vermoeidheid.
Hoeveel ik ook sliep, hoeveel ik ook rustte, ik bleef even moe.
Regelmatig werd ik ook geteisterd door verkoudheden die maar bleven aanslepen, en waar ik van mijn huisdokter de nodige
lapmiddeltjes voor kreeg.
Na enkele bezoeken aan mijn huisarts, besloot ze om een bloedtest uit te voeren, misschien dat deze meer inzicht gaf in die
blijvende vermoeidheid?
2 dagen later mocht ik haar bellen voor het resultaat, en de uitslag?
Die was goed! Alles wat er in moest zitten, zat er in, en wat er niet in moest zitten, zat er niet in. Positief dus.
Een medische uitleg voor mijn vermoeidheid was er dus niet, dus waarschijnlijk was mijn lichaam gewoon moe.
Bloed in orde, geen reden tot paniek, toch?


September 2008

Ik werd goed ziek, enorme spierpijn, pijn aan de longen, hoge koorts, keelpijn, hoesten,...  En ja hoor, ik was het slachtoffer van de Mexicaanse griep!
De dokter schreef medicatie voor, bleef best thuis in quarantaine, kwam best niet in contact met kinderen en ouderen, en dit tot de
koorts wegtrok, dan zou immers ook de kans op besmetting kleiner zijn.
1,5 week lang ontsmette ik dagelijks verscheidene keren m'n handen, droeg een mondmasker als er iemand in de buurt kwam.

Oktober 2008

De Mexicaanse griep moest normaal al voorbij zijn, maar ze sleep nog aan.
De koorts is weg, maar de pijn aan de longen bleef, evenals de keelpijn en het hoesten, dus hop, naar de huisdokter!
Ze vertelde dat m'n keel en geeïrriteerd uitzag, maar dat zou van het hoesten voortkomen, beetje Coludol spuiten in de keel en dat betert wel!
Voor het hoesten kreeg ik antibiotica, want m'n longen klonken niet heo het zou moeten...
Heel braaf haalde ik m'n pilletjes bij de apotheek, stuurde m'n ziekebriefje naar m'n werk op... Man man man, wat zouden ze daar blij mee zijn,
want ik was nog niet zo lang aan de slag bij de 'sympathieke' mensen van Securitas Aviation.

November 2008

Ok, m'n hoesten was weg, pijn in de longen? Ca va.
Spierpijn? ca va.
Vermoeidheid? Niet ca va.
Keelpijn? Nog minder ca va.
Erger nog. Op een ochtend werd ik wakker en proefde de smaak van bloed in mijn mond.
Ik ging naar de badkamer, en spuwde in de wastafel, en idd, er was een beetje bloed. Raar vond ik het, maar dacht in eerste instantie
dat het misschien van m'n tanden kwam. No Panic Mel!
Later die dag was het weer van hetzelfde, idem de ochtend erna.
Ik nam contact op met m'n huisarts, en kreeg nog een afspraak diezelfde dag.
Het was voor mij de eerste keer dat ik me echt zorgen maakte, want je bloed niet zomaar in je keel é?
De dokter kon niks bespeuren, en zei dat dit waarschijnlijk nog van het hoesten was, want je was toch goed ziek 'geweest'? zei ze.
Beetje de keel verzachten met Colludol spray en €22 altstublieft...

December 2008

En jawel, keelpijn is nog aanwezig. Niet constant, soms heviger dan anders, en soms wisselend van kant.
Ik voelde dat de pijn heel laag in de keel zat. Soms had ik een beetje last van bloed, maar niet alle dagen.
Vermoeidheid was er nog wél.

Anyway, eind december ging ik weer tot bij de dokter voor mijn probleem, en ik had een fikse keelonsteking.
Ik kreeg een doos Brufen, dat zijn ontstekingsremmers, en natuurlijk Coludol spray, dat had ik nog in huis.
Eindelijk zou mijn probleem opgelost zijn. De dokter zal het toch wel weten, nietwaar?

Hey allemaal,

Dit is hij dan, de eerste officiële pagina van mijn blog!
Proficiat aan mezelf!
Deze blog maak ik in eerste instantie voor mezelf, omdat het voor mij therapeutisch werkt om alles neer te schrijven,
of typen in dit geval natuurlijk.
Ten 2e wil ik aan mijn familie en vrienden de kans geven om mijn verhaal wat te volgen, want ik begrijp dat niemand zomaar het hele verloop van dit verhaal van dichtbij kan/wil meemaken. Dus om hen op een makkelijke manier op de hoogte te houden van het verloop, mijn gevoelens enz.
En dan moet ik ook niet 101 keer het verhaal doen natauurlijk. (maar dit ruikt sterk naar eigenbelang é?)
Ten 3e omdat uit dit verhaal, misschien iemand zich kan terugvinden, steun zoekt, vragen heeft... Of gewoon uit
nieuwsgierigheid natuurlijk.
Regelmatig zal ik ook gedichten posten die ik geschreven heb, songs,...

Tot zover mijn voorwoord, en mijn verder verhaal lees je de komende...

Groetjes,
Mel