Januari 2009

Gelukkig nieuwjaar!
Helaas nam ik de vermoeidheid, en jawel, de keelpijn mee naar het Nieuwe Jaar.
We waren onafscheidelijk geworden.
Ik besloot om het nog even aan te zien.

Februari 2009

Maandagochtend:
Praten kan ik niet meer, heb hoge koorts, voel me rotslecht... Maar de pijn voelt anders aan.
Ik open m'n mond, kijk in mn keel en ze ziet rood, zo rood als maar zijn kan.
Hallo dokter?
Besluit: keel is geïrriteerd, maar geen zware ontsteking. Zelfde medicatie als anders en... €23. Jaja, de dokter is een eurootje duurder geworden dit nieuwe jaar. Is de zorg er dan ook op verbeterd?
Maandagavond: Ik kijk in m'n keel en zie op de amandelen grote witte, pijnlijke vlekken.
Dinsdagochtend:
Hallo dokter?
Ze zei dat ik een zware vorm van Tonsilitis had(amandelontsteking) en kreeg een hoge dosis antibiotica, en pijnstillers voorgeschreven.
Zij en haar assistentje dat stage kwam lopen, hadden dit toch al kunnen zien?
Die dag nam ze ook bloed af, voor zeker te zijn, en de vermoeidheid is na te gaan, en 2 dagen later mocht ik bellen voor het resultaat.
Donderdagavond belde ik haar op, en ze zei dat de infectie heel goed waar te nemen was is het bloed, en dat voor de rest m'n gezondheid goed zat, behalve...hmm, dat is raar... je witte bloedcellen, die normaal verhogen wanneer je een infectie hebt, zijn niet omhoog gegaan...
(Wanneer je ziek bent, produceert je lichaam meer witte bloedcellen om tegen je infectie te vechten, wanneer zij dus niet omhoog zijn, is er geen weerstand, maw: je lichaam vecht niet tegen de infectie)
'raar' zei ze, 'maar das waarschijnlijk omdat we bloed hebben genomen in het begin van jouw infectie, waardoor jouw witte bloedcellen nog niet verhoogd waren'.
What the fuck??? Een infectie zit toch langer in je bloed, dus moeten de witte bloedcellen zich toch al verder aan het opbouwen zijn???
Enfin, de dokter zal het wel weten zeker?

April 2009

Na de zware tonsilitis is m'n keelpijn nog niet weg, en besluit dan maar om zelf het initiatief te nemen, en een afspraak te maken met een neus-keel-oorspecialist. Ik voel dat er iets mis is met me, er klopt iets niet, ik voel het...  Ik neem contact op met het Heilig hart, met dokter Charlier, begin mei mag ik langskomen.

Mei 2009

Met knikkende knieën stap ik het cabinet van de dokter binnen.
Ze vraagt me eerst honderduit over m'n klachten, verleden,... En neem dan plaats in de dokterstoel. Ze kijkt in de oren en neus, die zijn ok, vervolgens de keel... die ziet wat rood, maar zeker niks ergs. Ze fronst haar wenkbrauwen, en begint te typen op haar laptop.
Aangezien ze niks zorgwekkend ziet, vermoed ze dat ik last heb van 'nachtelijke zure oprispingen' waardoor m'n keel pijn doet, en waardoor
de adertjes in de keel door de zuurtegraad, soms wat bloeden.
Ze stelt medicatie op die ik gedurende 1 maand moet nemen, met een aangepast dieet: geen koffie, frisdrank, zure dranken, gekruide gerechten...
Na 1 maand kom ik dan terug voor een controle. Wat ze wel voelde, was een heel klein gezwelletje in de linkerhals, maar maakte zich er niet direkt zorgen over.
Toen ik buiten ging, kon ik niet geloven dat ik al die tijd last zou hebben gehad van 'zure oprispingen'. Maar goed, dieet en pillen, here I come!

Juni 2009

Zoals verwacht helpen de pillen niks... Terug op controle, en EINDELIJK word er beslist om ne keer wat bijkomende onderzoeken te doen,
eerstvolgend een echo, dan een ECG onderzoek... Het kleine knobbeltje dat ze in m'n nek had gevoeld, was ondertussen gegroeid, en voelde aan als een cyste, omdat het goed beweegbaar was. De echo moest duidelijkheid geven...
Resultaat echo: De radiologe, een hele vriendelijke dame, zag idd de knobbel goed, hij was op dat moment al 3cm, maar ze ontdekte er nog 2,
links onder het oor, en rechts ter hoogte van de schildklier. Ze stelde me gerust, want ze dacht dat het er goedaardig uitzag, gewone cystes.

Resultaat ECG: Pijnlijk onderzoek, ik moest op een dokterstafel gaan liggen, waarna de (onverdoofd!) naalden staken in m'n keel, eerst op de klieren, vervolgens prikten ze door het kraakpijn, op zoek naar m'n stembanden. Vervolgens werden er elecktrische schokjes afgegeven.
Ik trachtte op dat moment m'n tranen te verbijten, m'n dochtertje van 4 zat immers vooraan aan de doktersbureau, flink met haar stickerboekje te spelen. Het was het meest ingrijpende onderzoek tot nu toe...
De ECG dokter zei dat op het eerste zicht alles in orde leek, rechts was er wel een kleine afwijking dat ze niet thuis kon brengen.

Met al deze resultaten ging ik terug naar de NKO arts, wat ondertussen al Juli was.
Aangezien ze het zelf niet wist (of net wél wist), stuurde ze me door naar een Professor in een ander ziekenhuis, het UZ Leuven, waar
ze meer ervaring hadden in dit soort dingen. Indien de cystes geopereerd moeten worden, zal hij dat ook doen.
De professor is een specialist in halsaandoeningen, tevens halsoncoloog. Ik maak een afspraak, en 3 weken later mag ik gaan.