Dag volgertjes,

Ne keer ne update hoe het tot hiertoe al is gegaan.
Vorige week ben ik voor de eerste keer naar de kinesist gegaan, de eerste keer van 60 sessies...
Jaja, een nieuw tijdverdrijf. Jong manneke, maar wel vriendelijk en kent z'n job, niet geheel onbelangrijk natuurlijk.
s'Anderendaags was ik op, echt vermoeid, want ik was immers dezelfde dag ook terug naar het UZ geweest,
mijn eerste gesprek met mijn oncologe, zij neemt het vanaf nu wat over.
Toen de lift openging of de afdeling oncologie, kwam ik precies in een ander ziekenhuis terecht.
Het grootste deel van het UZ is vrij verouderd en totaal niet gezellig of warm, maar toen die liftdeur openging...
Donkerpaarse zetels, tafeltjes met bloemetjes in een vaas, warme kleuren, vriendelijk personeel...
In de gang passeerde me een vrouw die haar kind van een jaar of 12 voortduwde in een rolstoel, het kind was kaal...
Heel confronterend moment. Dit is de kankerafdeling...
Het weinige volk dat me passeerde, je kijkt elkaar aan en je voelt de pijn, maar ook het medeleven en solidariteit
van je lotgenoten.
Het is de afdeling waar mensen vechten, waar ze hopen dat ze hier nog even op de aardbol mogen blijven rondlopen,
en hier hoor ik dus ook bij...

De oncologe was een zeer vriendelijke vrouw, iemand die rustig was, uitleg gaf en vooral recht door zee was.
Ze vertelde me dat er, naast de uitgehaalde schildklieren, nog 6 andere halsklieren verwijderd waren, en
die waren alle 6 aangetast door de kanker.
Ze zei ook rechtuit dat, hoe goed mijn chirurg ook was, hij nooit alles kon wegnemen, er blijft altijd nog wat achter,
dus wordt ik op 9 december voor 5 dagen opgenomen voor de RAI therapie.
Ik moet dus radioactief jood inslikken, om dan vervolgens 5 volle dagen in quarataine te liggen,
geen bezoek, verpleging brengt enkel het eten, en voor de rest mag er niemand in, en ik zeker niet er uit,
ik geef dan immers een hoge dosis straling.
Noem het interne bestraling.
Familie mag me eventueel wel zien vanuit een tussenruimte, achter glas. Alsof je in een zwaar bewaakte
gevangenis zit, en praten gaat dan via een interne telefoon.
De kledij die ik draag in die periode, word vernietigd in het ziekenhuis.
Ik mag nadien een tijdje geen contact hebben met kinderen, zwangere vrouwen, ouderen, en gewoon
contact mag enkel noodgedwongen en met een afstand van 2 meter.
Can't touch this!
28 oktober moet ik dan met mijn mediactie stoppen en een kortwerkend vervangmiddel nemen, en 2 weken voor de
opname moet ik volledig stoppen.
Vanaf dat moment zou ik me heel slecht gaan voelen, slap, pijnlijke gewrichten, gewichttoename,
zwaar depressieve gevoelens, oververmoeid... weer een fijne periode dus.
Wanneer ik hieruit kom, en volledig genezen ben, ga ik leven!
Mijn leven is nog niet gedaan, het moet gewoon opnieuw beginnen, opnieuw ontdekken.
En ne grote f*ck you aan diegenen die me daarin belemmeren.

Vandaag is mijn dochtertje op bezoek geweest, en ze was blij om haar mammie te zien.
Ze is momenteel zowat mijn enige houvast, zonder haar zou ik dit niet kunnen.
Ze keek maar raar naar het litteken in m'n nek, maar ze ziet me er zeker niet minder graag om.

Zo, this is it for now!

See you later!