Gisteren gestart op mijn nieuwe job: kassierster in de plaatselijke suppermarkt. Nu ben ik er wel héél zeker van, dit is NIET mijn ding... Uren aan een stuk aan die kassa zitten, geen pauzes, heel vriendelijk zijn tegen norse mensen en op de koop toe nog naar m'n voeten krijgen omdat ik het wisselgeld niet op de juiste manier vastneem Ik zal het hele gedoe maar bekijken als één of ander leerproces, en ondertussen naarstig verder zoeken naar een andere job Ondertussen oefen ik nog een beetje "het leren leven van dag tot dag". Als ik zo full-time ga werken heb ik toch geen tijd om mij zorgen te maken, dus dat lukt prima Nu rijst natuurlijk weeral de vraag: wat wil ik? Welke richting wil ik op? Alle zekerheden heb ik laten vallen door mijn vorige job op te geven en nu zit ik in een soort "niets". Geen zekerheden, geen waarborgen... Maar die bestaan eigenlijk zowiezo niet hé, zeggen ze toch... Het voordeel van in het "niets" te zitten is dat als er niets is, alles mogelijk is. Nou, prima! Dan kan ik alles wat ik maar wil! Maar wat is dat...? Moet ik rekening houden met mijn diploma? Want dan zal het geen vette zijn. Met wat ik graag doe? Daar ben ik net niet goed genoeg in om er mijn kost met te verdienen. Maar dat is misschien gewoon mijn minderwaardigheidsgevoel dat spreekt... Ok, we schuiven dat gevoel even aan de kant. Ik kan alles wat ik maar wil. The sky is the limit! Zoals mijn moeder altijd zei: gedachten zijn krachten. En ze heeft gelijk! Ik ga er gewoon nog eens over slapen en misschien weet ik morgen welke kant ik op moet
Ik ben al jaren zoekende. Soms denk ik te weten wat ik zoek, soms heb ik er totaal geen idee meer van . Is dit alleen bij mij? Of zijn er nog mensen die het gevoel hebben in het donker, met oordopjes in, rond te lopen. Er zijn aanwijzingen, maar het licht is uit. Er worden wel directies gefluisterd, maar we horen ze niet.
Vorige week heb ik mijn ontslag gegeven op mijn geliefde job. Met spijt in het hart. Ik had niet echt veel keus: twee kids die "pas" om 7u 's morgens naar de opvang kunnen en ik die om 6u30 moet vertrekken om op tijd op mijn werk te zijn. Is dit zo'n zachte wenk in de juiste richting? Ergens heb ik het gevoel van wel. Wat de arbeidsmarkt voor mij in petto heeft, het zal een verrassing zijn! Straks heb ik al een gesprek met de manager van de plaatselijke suppermarkt. Echt mijn droomjob... Maar voor de kinderen, alles!
Eén van de lessen die ik blijkbaar nog moet leren: leef dag voor dag. Maak je geen zorgen over gisteren, dat is voorbij. Ook niet over morgen, je bent niet zeker of die er wel komt. Moeilijkheidsgraad: makkelijker gezegd dan gedaan. Hint: zo opgaan in wat je doet dat je hoofd stopt met denken Dat moet leuk zijn.
Ik zal het hele gedoe maar bekijken als één of ander leerproces, en ondertussen naarstig verder zoeken naar een andere job 
. Is dit alleen bij mij? Of zijn er nog mensen die het gevoel hebben in het donker, met oordopjes in, rond te lopen. Er zijn aanwijzingen, maar het licht is uit. Er worden wel directies gefluisterd, maar we horen ze niet. 
