Eindelijk verhuisd! Het belangrijkste een klein beetje op z'n plaats gekregen, alhoewel de zolder nog vol met dozen staat. Ik ben nog 't één en 't ander kwijt, dat zal nog wel eens boven water komen zeker?
De kindjes hebben er nu nog het meeste last van. Al die veranderingen vinden ze niet zo leuk en daardoor slapen ze slecht (geeuw). De oudste vroeg mij een aantal keren wanneer we nu terug naar huis gingen, hij wilde terug naar zijn andere kamer. Ocharme het schaap. De kleinste slaapt elke nacht bij mij in bed. Dat heeft ze eigenlijk altijd nog gedaan met al af en toe een paar nachten dat ze in haar eigen bedje sliep, maar sinds we verhuisd zijn is het weer van 's avonds tot 's morgens bij mij. Als andere mensen dat horen verklaren ze mij meestal eerst bijna gek en willen ze mij "goeie raad" geven: "Leg ze in haar eigen kamer en doe de deur dicht, 3 nachten laten wenen, doorbijten en ze slaapt door, heel simpel!" Dat krijg ik dus absoluut niet over mijn hart! Dat is volgens mij echt wel de verkeerde boodschap die je aan je kind geeft. Ze heeft het duidelijk moeilijk, met de verhuis of andere dingen. Als ik ze op een aparte kamer ga leggen en ze laat wenen dan zeg ik eigenlijk tegen haar: "Jij hebt het moeilijk? Jou probleem! Hier is je kamer, ween zoveel je wil, ik ben er niet voor jou." Zoiets gaat compleet tegen mijn gevoel in, en als ik iets belangrijk vind dan is het mijn gevoel. Vooral als het op de kinderen aan komt. Ze mag bij mij slapen zo lang ze dat zelf nodig acht. Dat noem ik zelfstandigheid opbouwen. Ze zelf laten beslissen wanneer ze je nodig hebben en wanneer ze het zelf aan kunnen. Deze week verjaren ze alle twee. Weeral een reden om te feesten! En zoals iedere moeder zegt: wat gaat de tijd toch snel. Een jaar geleden had ik nog een buik als een ton, leek ik nog op een olifant En ik maar rondwandelen, de tuin op en af, want de boeren zeggen: als de koeien in de wei kunnen dan kalven ze beter.
Binnenkort ga ik een oriëntatiecursus volgen. Hopelijk krijg ik dan wat meer duidelijkheid over mezelf en wat ik nu eigenlijk wil. Met al dat verhuizen heb ik mezelf op de achtergrond gezet, maar ik haal mezelf vandaag terug vanonder het stof! Het wordt hoog tijd dat ik weet welke richting ik uit moet. Het lijkt wel of ik nog altijd op iets zit te wachten. Ik weet niet wat, wanneer het komt, als het al komt... Alles is mogelijk, ik kan al wat ik wil...maar daar ben ik niks mee als het niet duidelijk is wat ik 'echt' wil. Ik heb hier nog ergens (ik weet niet in welke doos) een projectje liggen waar ik eens aan begonnen ben. Misschien moet ik proberen om dat af te maken... misschien krijg ik het aan de man... als er iemand interesse heeft... Pff... Waar is mijn zelfvertrouwen?!? Komaan! We gaan dat afmaken en publiceren! Desnoods zelf mee op de markt gaan staan! (nee, da gaat wa ver) (of toch niet?...)
en willen ze mij "goeie raad" geven: "Leg ze in haar eigen kamer en doe de deur dicht, 3 nachten laten wenen, doorbijten en ze slaapt door, heel simpel!" Dat krijg ik dus absoluut niet over mijn hart! Dat is volgens mij echt wel de verkeerde boodschap die je aan je kind geeft. Ze heeft het duidelijk moeilijk, met de verhuis of andere dingen. Als ik ze op een aparte kamer ga leggen en ze laat wenen dan zeg ik eigenlijk tegen haar: "Jij hebt het moeilijk? Jou probleem! Hier is je kamer, ween zoveel je wil, ik ben er niet voor jou." Zoiets gaat compleet tegen mijn gevoel in, en als ik iets belangrijk vind dan is het mijn gevoel. Vooral als het op de kinderen aan komt. Ze mag bij mij slapen zo lang ze dat zelf nodig acht. Dat noem ik zelfstandigheid opbouwen. Ze zelf laten beslissen wanneer ze je nodig hebben en wanneer ze het zelf aan kunnen.
Weeral een reden om te feesten! En zoals iedere moeder zegt: wat gaat de tijd toch snel. Een jaar geleden had ik nog een buik als een ton, leek ik nog op een olifant 
En ik maar rondwandelen, de tuin op en af, want de boeren zeggen: als de koeien in de wei kunnen dan kalven ze beter. 
