Vandaag had ik voor de tweede keer sinds mijn start als reisleidster een "verborgen camera"- moment. Ik verklaar me nader... Soms zijn situaties zo onvoorstelbaar absurd en pakkend dat je je in een tv-programma waant.
Met welke pathologie ik deze keer te maken heb blijft me een raadsel; ik ben tenslotte geen psychologe. Al ben ik heel dankbaar voor de vele colleges psychologie die ik destijds heb bijgewoond. Deze week word ik geconfronteerd met een dame die haast geen remmingen kent. Overdaad schaadt en dat valt eraan te zien. Met overdaad bedoel ik alles wat teveel is. Ook te veel van te weinig.
Het begon allemaal vorige week donderdag bij de verwelkoming van mijn nieuwe groep gasten. Gewoontegetrouw sta ik ze in het hotel op te wachten om ze vanaf de eerste minuut bij te staan met raad en daad. Wanneer ik deze dame de uitnodiging voor de informatiebijeenkomst wou geven kreeg ik een scherp: "Ik ken het hotel wel hè!" naar mijn hoofd geslingerd. Gelukkig had ik toen nog geen koorts zoals vandaag en kon ik het hoofd koel houden. Ik repliceerde dat het één van mijn taken was om mijn gasten te informeren maar dat iedereen de keuze had of ze de bijeenkomst wilden bijwonen of niet. Na mezelf inwendig te hebben gefeliciteerd met een vette knipoog en een dikke duim omhoog vervolgde ik mijn missie.
Goed, het eerste contact verliep wat stroef maar dat gebeurt wel vaker. Sommige mensen zijn de eerste dagen namelijk nog onder invloed van onze Belgische stresscultuur.
Tegen alle verwachtingen in verschijnt die dame diezelfde dag, halverwege mijn informatiebijeenkomst. Met een luide plof zwiert ze zichzelf in de zetel links van me waarop ze terstond op hoge toon, tegen de dame links van haar, begint te praten. Aanvankelijk doe ik alsof er niets aan de hand is en ga ik verder met mijn uitleg maar naarmate de seconden wegtikten verschoof de concentratie van de andere gasten naar de bewuste dame. Dit heeft geen zin. Ik beslis om te zwijgen en ze aan te staren. De hele bar is muisstil en mevrouw praat lustig verder tegen de ondertussen heen en weer schuifelende dame links van haar, die schichtige blikken van ongemak naar me werpt. Ik moet ingrijpen of dit wordt rampzalig. "Mevrouw". Iedereen kijkt me aan (zelfs de mannen) behalve zij. Ik sta recht en ga pal voor haar staan. "Mevrouw, het spijt me uw gezellig onderonsje te moeten onderbreken maar ik vraag u uw uiteenzetting een volgende keer verder te zetten aangezien de andere gasten nogal moeite hebben om twee verhalen tegelijk te volgen en ik zeker niet wil dat ze het stuk over -geen leidingwater drinken- zouden missen aangezien er belangrijke sanitaire gevolgen aan vasthangen". En mevrouw staart me aan alsof ik deel uitmaak van de Star Wars cast. In ieder geval, het heeft geholpen want ik heb de rest van mijn uitleg in aanzienlijke rust kunnen verderzetten.
Een dag of twee terug krijgt deze dame in een bomvol restaurant de impuls om op te staan en luidkeels te zingen. Ik ken niet veel van muziek maar mijn gehoor vertelde me dat er iets niet juist zat op het vlak van toonvastheid. Na 35 eeuwigdurende seconden gaat ze zitten en eet ze verder alsof er niets is gebeurd.
Mijn instinct zegt me ondertussen dat dit niet goed komt dus hou ik, tijdens mijn dagtaken, veiligheidshalve een supplementair oogje op de dame gericht. Spijtig genoeg is één extra oog echter niet voldoende want soms duikt ze vlak voor mijn neus op terwijl ze anderhalve seconde voordien nog op veilige afstand van me verwijderd was.
Vanavond kom ik ze tegen in de gang terwijl ze zoekend om zich heen kijkt. Ik vertel haar dus dat haar vinden 15 minuten terug uit mijn bureau zijn vertrokken om zich te gaan klaarmaken voor het avondeten. Staart de dame me met een vlak gezicht recht in de ogen. "Ik heb je niets gevraagd!". Ik stond als versteend door haar agressieve houding maar kreeg er toch nog een "Ik wou u gewoon informeren" uit. En hoewel ik omverval van de dingen die ze ook anderen toesnauwt is dat nog niet het aller eigenaardigste. Het is die blik van haar. Voordien als een waas, bij het snauwen klaarhelder en recht op mij gericht, om vervolgens weer terug te keren naar een haast vegeterende houding. Alzheimer? Ik denk het niet. Ze vertoont geen enkel zichtbaar teken van vergeetachtigheid of verwarring. Het is alsof haar hersenen gedurende een bepaalde tijd al hun energie opsparen om het geheel vervolgens met geweld tot ontploffing te brengen.
Een eigenaardige dame, bizarre week en onwaarschijnlijke job.
Morgen toch nog maar eens uitkijken of ik geen camera's vind
 "Wink"){kind=icon}
