Deze blog draag ik op aan mijn maatje. Omdat ik onvoorwaardelijk van je hou.
Gedurende pakweg 26 jaar ben ik op zoek geweest naar perfectie. Ik moest en zou de beste zijn. Maar de beste in wat? Ik maakte overal een wedstrijd van. Wanneer er iemand gelijktijdig een toilet binnenstapte moest en zou ik als eerste klaar zijn. Naast het feit dat ik ondertussen bijzonder bedreven ben in het snelplassen, snelwandelen, enz... heeft het me verder niets opgebracht.
Ik zette mezelf voortdurend onder druk. En toen was ik op. Leeg. Mijn innerlijke kerncentrale lag plat. Op die dag begon mijn nieuwe leven. Ik leerde van mezelf te houden. Helemaal!
En om je dat aan te tonen, mijn allerbeminnelijkste maatje, geef ik me nu voor je bloot.
Ik heb een kuiltje in mijn rechter ooghoek. Een gevolg van overijverige waterpokken en een bijzonder sterke drang om alles te doen wat me als kind werd afgeraden.
Ik beschik over een gezicht met een Peter Pan complex. Hoe kun je anders verklaren dat ik nog jeugdpuistjes heb op men 29ste?
Ik heb borsten zonder doorzettingsvermogen, ze laten nogal gemakkelijk hun kopjes hangen.
Ik heb schuchtere buikspieren die slechts tevoorschijn komen wanneer mijn hoofd paars-blauw wordt.
Mijn billen zijn hyperactief en beschikken over een oncontroleerbare wil. Nadat ik mijn laatste stap heb gezet bewegen ze namelijk nog enthousiast verder.
En tot slot: indien ik me niet regelmatig insmeer met body lotion kun je van mijn benen designerschoenen of - handtassen maken.
Ziezo, dit ben ik, zonder franjes, toeters of bellen. Ik in mijn meest zuivere vorm.
Ik ben een gelukkige vrouw die ervan houdt zichzelf te verwennen. Dat doe ik door van mezelf te houden. Onvoorwaardelijk! Ik heb de kracht gevonden om te lopen, te springen, mijn knietjes te schaven en vrij te zijn.
Hier zit ik dan in mijn koningsblauwe jelaba omzoomd met goudkleurige borduursels.
Het is alweer tijd voor onze wekelijkse oriëntaalse avond. Met behulp van een veiligheidsspeld centreer ik de vloeiende stof rond mijn vrouwelijk figuur terwijl mijn rechtopstaande, blonde haren sterk contrasteren met het traditionele gewaad. Een beter compromis kan ik niet bedenken. Ik zit nu iets meer dan vier weken in Tunesië en de aanpassing is moeilijk. Terwijl het ene deel van mezelf wil versmelten met de geuren en kleuren van dit prachtige land, baant mijn Europese identiteit zich ijverig een weg doorheen de sluiers van het geloof.
Ik ben voorstander van het dialoog en mijn van nature nieuwsgierige aard gebiedt me om de vragen te stellen die op mijn lippen branden. Wanneer ik mijn gesprekspartner tracht toe te lichten hoe ik als westerling over het geloof denk stuit ik steeds op hetzelfde antwoord: "Mais c'est pas normal ça!". Aangezien ik tegen een onverwoestbare muur blijf aanbotsen stap ik algauw over op mijn tweede en tevens ook laatste tactiek namelijk die van de gelijkenis. Ik leg uit dat de Katholieken op 1 januari het feest van de besnijdenis vieren en dat ik geloof dat alle religies aan eenzelfde basis zijn ontsprongen. Ook dan weer een eenzijdig antwoord: "Mais L'Islam était le premier!". Mijn frustratie wordt haast zo groot dat ik zin heb om mijn gesprekspartner door elkaar te schudden. Ik word teruggekatapulteerd naar mijn tijd in de kleuterschool. "Mijn papa is de beste!". Terwijl ik tot bedaren kom probeer ik te achterhalen waarom ik zo kwaad ben. Is het effectief omdat ze niet schijnt te begrijpen dat haar geloof gebaseerd is op een subjectieve beleving? Of zou het kunnen zijn omdat ze het Katholieke geloof naar de tweede plaats schuift? Neen, dat laatste kan het zeker niet zijn. Ik ben niet eens gelovig! Mijn grootouders waren het wel. Ik hield van ze. Dat doe ik nog steeds. En uiteraard heb ik ook bijzonder veel respect voor hen.
Stilaan krijg ik het gevoel dat de hele integratieproblematiek door me heen sijpelt. Zou het kunnen dat we ons onbewust blijven vastklampen aan de archetypes uit onze jeugd? Dat onze zondagse, huisgemaakte rijstpap bij de bomma veel meer was dan enkel dat? Dat we toen ook een bepaalde denkwijze naar binnen hebben gelepeld? Eentje waar we ons emotioneel zo aan hechten dat we het haast gaan beschouwen als een deel van onszelf. Net zoals het voor mij moeilijk is om een onderscheid te maken tussen jeugdsentiment en doctrine zal dat voor haar misschien ook het geval zijn. Ik weet het niet.
Van één ding ben ik echter wel zeker: ik at altijd al liever pudding!
Ik ben reisleidster. Zes maanden geleden begon ik aan dit nieuwe avontuur. Desondanks de vele uren, de occasionele constipatie en de twijfelachtige accommodatie heb ik het me nog geen seconde beklaagd. Let wel! Ik sta zes dagen op zeven in de frontlinie van ontevreden vakantiegangers. Mensen willen waar voor hun geld. Dit wil zeggen: méér dan waarvoor ze hebben betaald. Is dit niet het geval dan loop je het risico om in enkele luttele seconden te worden verscheurd als door een meute wilde honden. MAAR... indien je erin slaagt om de verwachtingen te overtreffen dan word je terstond verheven tot Zonnegod. In mijn geval: Godin van de Zon. Het stond in de sterren geschreven, denk ik dan. Mijn sterrenbeeld, de leeuw, heeft de zon als planeet. Als dat geen voorteken was! Mijn missie werd me dus als snel duidelijk. Vind de sleutel tot succes. Waar zijn mensen naar op zoek? Waarom gaan ze met vakantie? Wat is er op vakantie dat thuis niet aanwezig is? Zon? Het moest meer zijn dan enkel dat. Lekker eten? Komaan, wij zijn Belgen! We hebben één van de beste wereldkeukens. Het hele jaar door liggen de beste producten voor het rapen. Wat is het toch? Wat is dat ene universele gemis waar mensen naar op zoek zijn? Dus begon ik te luisteren. Hoe meer ik te weten kwam, hoe sneller ik de oplossing zou vinden. En zovele maanden later luister ik nog steeds. Het is de sleutel tot mijn succes geworden. Ik praat wanneer het me gevraagd wordt. Om informatie te verschaffen, om te organiseren, om te animeren en héél af en toe om te choqueren. Ik wil dat mensen gelukkiger vertrekken dan ze gekomen zijn en daarvoor moet je ze soms wakker schudden. De overige tijd doe ik niets anders dan luisteren. En dan is een blog een fantastische uitvinding. Kan ik ook eens zeggen wat ik te vertellen heb
Welkom in de wonderlijke wereld der menselijkheid.
Mijn naam is K. en ik ben uw hostess gedurende uw reis doorheen dit blog. Dus... handen, tanden, tenen aan boord en zet je schrap voor een pittige tocht langs bergen en dalen, zonovergoten stranden en de verste uithoeken van de menselijke ziel.
Mijn beroep? Reisleidster met de R van rèverie. Ik mag iedere dag Sinterklaas spelen door de dromen en verwachtingen van mijn gasten te vervullen, te vervangen of te overtreffen.
Hoe ik dat doe? Door simpelweg mens te zijn.
Mijn doel? Een kettingreactie van geluk teweegbrengen. Het is eigenlijk heel eenvoudig! Ken je 'schipper mag ik overvaren' waarbij er iemand in het midden staat en eenieder die geraakt is zich bij hem moet vervoegen?
