Ik heb een redelijk strenge opvoeding gehad. Er moest bij ons thuis worden geluisterd. Als kind had ik echter al heel vroeg een eigen mening en ik probeerde dan ook via allerlei methodes mijn wil door te drijven. Eén van die methodes was de argumentatie. Hoewel ik toen vond dat ik niets in de pap te brokken had moet ik nu eerlijk toegeven dat er, bij ons thuis, in de meeste gevallen ruimte was voor dialoog. Wanneer ik bijvoorbeeld zei: "Maar de anderen van de klas mogen dat wél van hun ouders!" antwoordde mijn moeder steevast: "Het is niet omdat een ander in de vaart springt dat jij dat ook moet doen!". Enkele jaren later werd dat dan: "Jij moet altijd anders doen dan de andere!". Daar moet ik nu hartig om lachen want het zijn net mijn ouders die op die manier mijn zelfstandig denkvermogen hebben helpen ontwikkelen. Eén van de andere kernwaarden van onze (mijn zus en ik) opvoeding was respect. Dat ging van goeiedag zeggen tot met twee woorden spreken of niet onderbreken. Met dat laatste had ik veel moeite want ik had overal wel een mening over en wou die dan ook graag delen. Jeugdig enthousiasme is daarvoor een goede omschrijving. Maar goed, ik wijk weer af.
Laat het nu net dat respect zijn wat aan de basis lag van een bijzondere ontmoeting. Zoals steeds liep ook vanavond weer te knikken, lachen en in alle mogelijke talen goede-avonden rond te strooien totdat een stel me wenkte om bij hen te gaan zitten. Ze waren gisteren voor de eerste keer mijn pad gekruist en ook dan had ik ze systematisch bij iedere kruising begroet. Het echtpaar was zo geïntrigeerd door mijn persoon dat ze kennis wensten te maken. Op het eerste gezicht niets bijzonders zij het niet dat dit koppel van Libische origine is en beide moslim zijn. In hun ogen moet ik er met mijn ongesluierde, rechtopstaande, blonde haar en mijn ongedwongen persoonlijkheid als een rare vogel uitzien. Dat is althans het beeld dat ik van mezelf zou hebben indien ik in hun schoenen, in dit geval pantoffels, zou staan. Maar neen, Awatef en Mourad nodigden me uit om tussen hen in plaats te nemen. Ze waren nieuwsgierig. Eén van mijn favoriete karaktertrekken! De eerste brug was gebouwd aangezien dat een eigenschap is dat ik mezelf ook toeken. De eerste drie minuten werd er vlot gecommuniceerd in een mengeling van gebrekkig Engels, Arabisch en Spaans. Toen viel er een lange stilte alsof we alle drie aan het overwegen waren of de poging een vervolg zou krijgen. Na een twintigtal minuten stilzwijgend voor ons uit te staren begonnen we echter opnieuw te praten. Het gesprek heeft uiteindelijk nog vier uur geduurd.
Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik eigenlijk niets wist over Libië. Mijn beperkte indrukken waren afkomstig uit een kruising tussen het journaal en de Hollywoodfilm G.I. Jane. De gemiddelde Libiër was in mijn opzicht een man met een Arafat sjaal over zijn hoofd gedrapeerd en een semi- automatisch machinegeweer dat over de rechter schouder bungelde. Een beetje kort door de bocht maar waarschijnlijk toch niet zo ver verwijderd van hetgene jullie nu in gedachten hebben. Maar zoals ik reeds zei begonnen we te praten. Het eerste wat me verbaasde was de openhartigheid waarmee er zowel door Awatef als Mourad op mijn vragen werd geantwoord. Die vrouw heeft dus ook iets te zeggen! En geloof me maar, nog geen klein beetje!! Ze beschikt zelfs over een eigen mening!!! Ik wist niet wat ik zag en hoorde. De vrijgevochten vrouw in mezelf maakte stiekem vreugdesprongen . Awatef blijkt in tegenstelling tot haar echtgenoot een voorstander te zijn van het regime van Qadhafi (bij ons Khadaffi). Ze zei dat vrouwen tijdens zijn bewind veel vrijer waren en dat het land nu in onrust leeft. Dat laatste werd door Mourad beaamd. Hij preciseerde dat de zowel jonge als oude mannen en vrouwen en zelfs tieners gewapend op straat rondlopen uit vrees voor een mogelijke aanval van een landgenoot. De twintigjarige neef van Mourad werd op straat neergeschoten. Een ander familielid overleed aan een steekwond waarbij ik plots zijn gsm onder mijn neus geschoven kreeg met de foto van een overleden jongeman waarbij een samurai achtig zwaard tot aan het heft, naast het linker oor, in de schedel van de desbetreffende neef was verdwenen. O.K. ... Aangezien ik niets zinnigs wist uit te brengen ging Mourad verder. Desondanks de occasionele onrust vond hij deze situatie nog altijd beter dan in 2011 waar er gedurende zes maanden bommen om hen heen werden gedropt. "Soms lag je te slapen en schrikte je op van een ontploffing." "Er vlogen voortdurend vliegtuigen boven ons hoofd en dan was je bang voor het volgende salvo." Om het op zijn Boma's te zeggen: "Mijn gedacht!" Toen vroegen ze mijn mening over Qadhafi. Ik vertelde wat er in de media werd weergegeven en dat ik er eigenlijk te weinig over wist om een oordeel te vellen. Dat ik slechts kon oordelen wanneer ik zelf de voor en na zou hebben gezien en beleefd. Beide moesten lachen.
Awatef vertelde nog wat over de kinderen en het huishouden. Zo schijnt het moeilijk te zijn om goed personeel te vinden. Ze hadden namelijk een soort van au pair uit Burkina Faso die bij hen inwoonde maar vanmorgen met de noorderzon was verdwenen hoewel ze de zorg voor de twee thuisgebleven kinderen (10 en 14j) had. Mourad begreep het niet want ze scheen gelukkig. Bovendien had ze haar "pasaport" in zijn auto laten liggen wat hij niet erg verstandig vond. De manier waarop hij dat verbouwereerd vertelde was eigenlijk bijzonder grappig.
We praatten nog wat over het werk en ik kreeg bovendien ook de foto's van hun huis te zien. Hij legde uit dat Libië dankzij het petroleum een rijk land was waar de bevolking niets tekort komt. Dat de supermarkten op de Europese varianten geleken met producten uit de hele wereld. Awatef, gekleed in een modieuze, lichtblauwe jeans en een korte, gecentreerde, geklede mantel knikte overtuigend en voegde hieraan toe dat ze alles kon kopen wat ze wilde. "Ik hou van shoppen en Mourad van betalen.", gevolgd door een brede glimlach. "Beloof me dat je ons op een dag zal vereren met je bezoek en dat we dan samen zullen gaan shoppen." Ik moet hen enkel een belletje geven en ze komen me samen op de luchthaven van Tripoli afhalen. Ik ben een vriendin van de familie geworden. "Een mens met een goed hart", zei Mourad terwijl hij op zijn borst klopte.
Op het eerste gezicht zo verschillend maar de gelijkenissen tussen ons zijn oneindig.
Drie mensen.
Awatef, Mourad en ikzelf.
Een goddelijke ontmoeting? Wie zal het zeggen...
Op vakantie naar Tripoli? Inshallah, als God het wil (en mijn moeder me na het lezen van dit verhaal, bij mijn terugkomst in België, niet aan het huis vastketent)
We zitten op de weg tussen Midoun en het vasteland. We rijden al ettelijke kilometers in het rood en de wijzer van de benzinetank is onder het allerlaatste vette streepje gezakt. Waar het normaal gezien wemelt van de illegale tankstations is nu geen kat te bespeuren. Ik hoor jullie al denken: 'illegale tankstations??". U leest het goed. Aangezien de Libische grens niet bijster ver van ons verwijderd is verdienen de meeste vrachtwagenchauffeurs een centje bij met de illegale invoer van benzine. Het is namelijk zo dat een liter benzine in Tunesië net iets meer dan 1 euro bedraagt terwijl je in buurland Libië voor dezelfde prijs ongeveer 3 liters benzine hebt. Iedere zichzelf respecterende Arabier moet hier op zijn minst een handelsopportuniteit in zien. Zo zijn de illegale tankstations ontstaan. 'Minder legale' is eigenlijk een betere omschrijving want er heerst ondertussen een gedoogbeleid. Bijna 3 jaar na de revolutie is er immers nog steeds geen regering waardoor de wettelijke contouren een beetje zijn vervaagd. En aangezien iedereen in deze barre tijden probeert te besparen is het een win-win situatie geworden.
Nog enkele kilometers verder begint mijn collega schijnbaar toch wat last te ondervinden van de situatie... "Faudra peut-être pisser dans le reservoir.". Al snel dwalen mijn gedachten af naar de chemische samenstelling van urine. Dat zou weleens kunnen tegenvallen. Mijn kalme natuur is echter al vele malen mijn redding geweest. Het zorgt er ook voor dat ik minder bijwerkingen ervaar dan de gemiddelde bleekscheet die hier wordt gedropt. Zolang het probleem zich niet manifesteert bestaat het in principe niet. Ik ben blijkbaar al veel beter geïntegreerd dan ik oorspronkelijk verwachtte.
Iets verder hebben we dan uiteindelijk geluk. Onze 'Bismillah' bij het instappen heeft het gewenste effect gehad. De eigenlijke betekenis is 'In Gods naam'. Het woord wordt echter gebruikt als een soort van Arabische variant op het Katholieke kruisteken. Moge God ons bijstaan, helpen, genadig zijn. En genadig was hij want na enkele meters zien we plots een muur van jerrycans en een constructie gemaakt van een versleten kookpot (soepmodel) met onderaan een stuk tuinslang in dat op een soort van statief staat en afgedekt is met een stuk versleten T-shirt. Het lijkt ingewikkeld maar het is heel eenvoudig. Men giet de benzine door het T-shirt in de kookpot en laat het via de tuinslang in het reservoir van de auto lopen.
Waar een wil is is een weg. Zo komen alle plastiek flessen (in geval van een tekort aan jerrycans), de versleten kookpotten en de afgedragen kleren, die langs de kant van de weg liggen toch nog eens van pas. Als dat geen recyclage is! Alle andere afval die zich langs de straat bevindt wacht verder op een volgende huisvuilophaling terwijl het dienstdoet als kunstmatige berm. Eén keer per week komt er dan een keertje een vrachtwagen langs die de zakken afval oplaadt. Eenmaal hij vol is rijdt hij terug en is het wachten op de volgende week. Het is dweilen met de kraan open maar niemand schijnt er zich zorgen over te maken. In de tussentijd doen de straatkatten en - honden zich tegoed aan de overblijvende keukenrestjes en is iedereen tevreden.
 "Very Happy"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
