Soms gebeuren er nare dingen op vakantie. Mensen gaan dood, hebben een ongeluk, worden aangerand, enz... Als reisleidster vind ik het mijn taak om mijn mensen zo goed mogelijk te beschermen tegen alle mogelijke gevaren die hun gekozen bestemming te bieden heeft. Weliswaar zonder ze de stuipen op het lijf te jagen. Meestal kom je er met voldoende gezond verstand zonder kleerscheuren vanaf. Maar soms, heel soms is dat niet het geval. En dat doet pijn.
Hoewel mijn anders zo aanwezige geweten ditmaal niet van zich heeft laten horen werd ik geveld door een oeverloos gevoel van empathie. Ik, die altijd iets te vertellen heeft, vond de woorden niet om mijn immens gevoel van spijt en medeleven uit te drukken. Het enige wat in me opkwam: "Weer een leven verwoest." En toch was ik ook dankbaar voor het vertrouwen en de moed van mijn gesprekspartner. Voor de eindeloze kracht die in dat frêle lijfje schuilging. Respect. Oneindig veel respect.
Maar ook nog steeds oneindig veel pijn bij de gedachte aan de toekomst. Aan de fysieke en psychologische belemmeringen die een rechtstreeks gevolg zullen zijn van deze ene gebeurtenis. Soms slaat het leven toe. Hard! Recht in je gezicht. Maar deze dame krabbelde haast onmiddellijk overeind. Daar moest ik even bij slikken. Nog steeds wanneer ik eraan terugdenk.
En vooraleer we alles goed en wel konden beseffen was het al tijd om afscheid te nemen. Ik moest ze laten gaan: gekwetst, gedesillusioneerd. Dus stopte ik mijn hangertje met het handje van Fatma in haar hand. "Ik heb je niet kunnen beschermen en dat spijt me verschrikkelijk. Ik hoop dat dit je in de toekomst meer geluk zal bezorgen." En toen volgde er een innige omhelzing met de woorden: "Je hebt meer gedaan dan je voor mogelijk acht. Je aanwezigheid, je luisterend oor en je begrip hebben me de kracht gegeven om met mijn verhaal naar buiten te komen." En toen was de bus er. "Ga bij je thuiskomst op zoek naar gepaste psychologische hulp. Laat dit niet het einde van het verhaal worden." En toen kreeg ik een knikje en een doordringende blik. Heb vertrouwen. En dat was wat ik ook dacht.
Soms worden we op de meest creatieve manieren geconfronteerd met menselijk leed. En hoewel de meeste van deze situaties ons met onze mond vol tanden zetten kunnen we met rust en aandacht al veel verschil maken. Gewoon luisteren en er zijn voor elkaar. Dat is toch niet veel gevraagd...
