Hier zit ik dan terwijl het kerstgevoel zich stevig in de harten van mijn landgenoten nestelt.
Enerzijds glunder ik inwendig van trots omdat ik heb gevonden waarvoor ik gegaan en gekomen ben. Eén van mijn beweegredenen om deze job te doen was het feit dat ik het met minder wou stellen. Niet omdat ik vies ben van geld. Uiteraard verdien ik graag mijn boterham. Het is een beloning voor mijn harde werk. Geld is nuttig. Ik zie het als een investering voor mijn allergrootste droom: een gezinnetje. Een klein wezentje dat vroeg of laat rond me heen huppelt en vol ontroerende onschuld naar me roept: "Mama, kijk eens wat ik kan!". De kers op de taart, het ultieme geschenk. Maar ik wijk af... terug naar het begin. Geld mocht niet enkel de drijfveer zijn voor mijn daden. Ik zou het voortaan met minder gaan doen. En met die gedachte stapte ik enkele weken later op het vliegtuig naar mijn eerste bestemming. Zovele maanden later kom ik tot de conclusie dat ik in mijn missie ben geslaagd. Ik geniet weer van de zon, van de wind door mijn haren, van de zoete smaak van een sinaasappel, van de overweldigende vrijheid van een galopperend paard, van mijn wekelijks filmpje, een zinvol gesprek,...
Ik kan weer ruiken, horen, zien, voelen en proeven.
Ik ben vrij!
En toch is er een gemis. De glimlach van mijn metekindjes, de kerstmarkten met de vrienden, de maaltijden met de familie. Om nog maar te zwijgen over de 12 oesters en de kreeft belle-vue .
Wat? Hé, ik heb nooit gezegd dat de liefde van de vrouw niet door de maag kon gaan! Maar de allergrootste liefde is toch afkomstig van het gevoel dat je voor altijd ergens deel van zal uitmaken. Een onverwoestbaar verbond.
Een fijne, warme en hartveroverende Kerst voor eenieder van jullie...
 "Very Happy"){kind=icon}
