Soms gebeuren er nare dingen op vakantie. Mensen gaan dood, hebben een ongeluk, worden aangerand, enz... Als reisleidster vind ik het mijn taak om mijn mensen zo goed mogelijk te beschermen tegen alle mogelijke gevaren die hun gekozen bestemming te bieden heeft. Weliswaar zonder ze de stuipen op het lijf te jagen. Meestal kom je er met voldoende gezond verstand zonder kleerscheuren vanaf. Maar soms, heel soms is dat niet het geval. En dat doet pijn.
Hoewel mijn anders zo aanwezige geweten ditmaal niet van zich heeft laten horen werd ik geveld door een oeverloos gevoel van empathie. Ik, die altijd iets te vertellen heeft, vond de woorden niet om mijn immens gevoel van spijt en medeleven uit te drukken. Het enige wat in me opkwam: "Weer een leven verwoest." En toch was ik ook dankbaar voor het vertrouwen en de moed van mijn gesprekspartner. Voor de eindeloze kracht die in dat frêle lijfje schuilging. Respect. Oneindig veel respect.
Maar ook nog steeds oneindig veel pijn bij de gedachte aan de toekomst. Aan de fysieke en psychologische belemmeringen die een rechtstreeks gevolg zullen zijn van deze ene gebeurtenis. Soms slaat het leven toe. Hard! Recht in je gezicht. Maar deze dame krabbelde haast onmiddellijk overeind. Daar moest ik even bij slikken. Nog steeds wanneer ik eraan terugdenk.
En vooraleer we alles goed en wel konden beseffen was het al tijd om afscheid te nemen. Ik moest ze laten gaan: gekwetst, gedesillusioneerd. Dus stopte ik mijn hangertje met het handje van Fatma in haar hand. "Ik heb je niet kunnen beschermen en dat spijt me verschrikkelijk. Ik hoop dat dit je in de toekomst meer geluk zal bezorgen." En toen volgde er een innige omhelzing met de woorden: "Je hebt meer gedaan dan je voor mogelijk acht. Je aanwezigheid, je luisterend oor en je begrip hebben me de kracht gegeven om met mijn verhaal naar buiten te komen." En toen was de bus er. "Ga bij je thuiskomst op zoek naar gepaste psychologische hulp. Laat dit niet het einde van het verhaal worden." En toen kreeg ik een knikje en een doordringende blik. Heb vertrouwen. En dat was wat ik ook dacht.
Soms worden we op de meest creatieve manieren geconfronteerd met menselijk leed. En hoewel de meeste van deze situaties ons met onze mond vol tanden zetten kunnen we met rust en aandacht al veel verschil maken. Gewoon luisteren en er zijn voor elkaar. Dat is toch niet veel gevraagd...
Ik heb een redelijk strenge opvoeding gehad. Er moest bij ons thuis worden geluisterd. Als kind had ik echter al heel vroeg een eigen mening en ik probeerde dan ook via allerlei methodes mijn wil door te drijven. Eén van die methodes was de argumentatie. Hoewel ik toen vond dat ik niets in de pap te brokken had moet ik nu eerlijk toegeven dat er, bij ons thuis, in de meeste gevallen ruimte was voor dialoog. Wanneer ik bijvoorbeeld zei: "Maar de anderen van de klas mogen dat wél van hun ouders!" antwoordde mijn moeder steevast: "Het is niet omdat een ander in de vaart springt dat jij dat ook moet doen!". Enkele jaren later werd dat dan: "Jij moet altijd anders doen dan de andere!". Daar moet ik nu hartig om lachen want het zijn net mijn ouders die op die manier mijn zelfstandig denkvermogen hebben helpen ontwikkelen. Eén van de andere kernwaarden van onze (mijn zus en ik) opvoeding was respect. Dat ging van goeiedag zeggen tot met twee woorden spreken of niet onderbreken. Met dat laatste had ik veel moeite want ik had overal wel een mening over en wou die dan ook graag delen. Jeugdig enthousiasme is daarvoor een goede omschrijving. Maar goed, ik wijk weer af.
Laat het nu net dat respect zijn wat aan de basis lag van een bijzondere ontmoeting. Zoals steeds liep ook vanavond weer te knikken, lachen en in alle mogelijke talen goede-avonden rond te strooien totdat een stel me wenkte om bij hen te gaan zitten. Ze waren gisteren voor de eerste keer mijn pad gekruist en ook dan had ik ze systematisch bij iedere kruising begroet. Het echtpaar was zo geïntrigeerd door mijn persoon dat ze kennis wensten te maken. Op het eerste gezicht niets bijzonders zij het niet dat dit koppel van Libische origine is en beide moslim zijn. In hun ogen moet ik er met mijn ongesluierde, rechtopstaande, blonde haar en mijn ongedwongen persoonlijkheid als een rare vogel uitzien. Dat is althans het beeld dat ik van mezelf zou hebben indien ik in hun schoenen, in dit geval pantoffels, zou staan. Maar neen, Awatef en Mourad nodigden me uit om tussen hen in plaats te nemen. Ze waren nieuwsgierig. Eén van mijn favoriete karaktertrekken! De eerste brug was gebouwd aangezien dat een eigenschap is dat ik mezelf ook toeken. De eerste drie minuten werd er vlot gecommuniceerd in een mengeling van gebrekkig Engels, Arabisch en Spaans. Toen viel er een lange stilte alsof we alle drie aan het overwegen waren of de poging een vervolg zou krijgen. Na een twintigtal minuten stilzwijgend voor ons uit te staren begonnen we echter opnieuw te praten. Het gesprek heeft uiteindelijk nog vier uur geduurd.
Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik eigenlijk niets wist over Libië. Mijn beperkte indrukken waren afkomstig uit een kruising tussen het journaal en de Hollywoodfilm G.I. Jane. De gemiddelde Libiër was in mijn opzicht een man met een Arafat sjaal over zijn hoofd gedrapeerd en een semi- automatisch machinegeweer dat over de rechter schouder bungelde. Een beetje kort door de bocht maar waarschijnlijk toch niet zo ver verwijderd van hetgene jullie nu in gedachten hebben. Maar zoals ik reeds zei begonnen we te praten. Het eerste wat me verbaasde was de openhartigheid waarmee er zowel door Awatef als Mourad op mijn vragen werd geantwoord. Die vrouw heeft dus ook iets te zeggen! En geloof me maar, nog geen klein beetje!! Ze beschikt zelfs over een eigen mening!!! Ik wist niet wat ik zag en hoorde. De vrijgevochten vrouw in mezelf maakte stiekem vreugdesprongen . Awatef blijkt in tegenstelling tot haar echtgenoot een voorstander te zijn van het regime van Qadhafi (bij ons Khadaffi). Ze zei dat vrouwen tijdens zijn bewind veel vrijer waren en dat het land nu in onrust leeft. Dat laatste werd door Mourad beaamd. Hij preciseerde dat de zowel jonge als oude mannen en vrouwen en zelfs tieners gewapend op straat rondlopen uit vrees voor een mogelijke aanval van een landgenoot. De twintigjarige neef van Mourad werd op straat neergeschoten. Een ander familielid overleed aan een steekwond waarbij ik plots zijn gsm onder mijn neus geschoven kreeg met de foto van een overleden jongeman waarbij een samurai achtig zwaard tot aan het heft, naast het linker oor, in de schedel van de desbetreffende neef was verdwenen. O.K. ... Aangezien ik niets zinnigs wist uit te brengen ging Mourad verder. Desondanks de occasionele onrust vond hij deze situatie nog altijd beter dan in 2011 waar er gedurende zes maanden bommen om hen heen werden gedropt. "Soms lag je te slapen en schrikte je op van een ontploffing." "Er vlogen voortdurend vliegtuigen boven ons hoofd en dan was je bang voor het volgende salvo." Om het op zijn Boma's te zeggen: "Mijn gedacht!" Toen vroegen ze mijn mening over Qadhafi. Ik vertelde wat er in de media werd weergegeven en dat ik er eigenlijk te weinig over wist om een oordeel te vellen. Dat ik slechts kon oordelen wanneer ik zelf de voor en na zou hebben gezien en beleefd. Beide moesten lachen.
Awatef vertelde nog wat over de kinderen en het huishouden. Zo schijnt het moeilijk te zijn om goed personeel te vinden. Ze hadden namelijk een soort van au pair uit Burkina Faso die bij hen inwoonde maar vanmorgen met de noorderzon was verdwenen hoewel ze de zorg voor de twee thuisgebleven kinderen (10 en 14j) had. Mourad begreep het niet want ze scheen gelukkig. Bovendien had ze haar "pasaport" in zijn auto laten liggen wat hij niet erg verstandig vond. De manier waarop hij dat verbouwereerd vertelde was eigenlijk bijzonder grappig.
We praatten nog wat over het werk en ik kreeg bovendien ook de foto's van hun huis te zien. Hij legde uit dat Libië dankzij het petroleum een rijk land was waar de bevolking niets tekort komt. Dat de supermarkten op de Europese varianten geleken met producten uit de hele wereld. Awatef, gekleed in een modieuze, lichtblauwe jeans en een korte, gecentreerde, geklede mantel knikte overtuigend en voegde hieraan toe dat ze alles kon kopen wat ze wilde. "Ik hou van shoppen en Mourad van betalen.", gevolgd door een brede glimlach. "Beloof me dat je ons op een dag zal vereren met je bezoek en dat we dan samen zullen gaan shoppen." Ik moet hen enkel een belletje geven en ze komen me samen op de luchthaven van Tripoli afhalen. Ik ben een vriendin van de familie geworden. "Een mens met een goed hart", zei Mourad terwijl hij op zijn borst klopte.
Op het eerste gezicht zo verschillend maar de gelijkenissen tussen ons zijn oneindig.
Drie mensen.
Awatef, Mourad en ikzelf.
Een goddelijke ontmoeting? Wie zal het zeggen...
Op vakantie naar Tripoli? Inshallah, als God het wil (en mijn moeder me na het lezen van dit verhaal, bij mijn terugkomst in België, niet aan het huis vastketent)
We zitten op de weg tussen Midoun en het vasteland. We rijden al ettelijke kilometers in het rood en de wijzer van de benzinetank is onder het allerlaatste vette streepje gezakt. Waar het normaal gezien wemelt van de illegale tankstations is nu geen kat te bespeuren. Ik hoor jullie al denken: 'illegale tankstations??". U leest het goed. Aangezien de Libische grens niet bijster ver van ons verwijderd is verdienen de meeste vrachtwagenchauffeurs een centje bij met de illegale invoer van benzine. Het is namelijk zo dat een liter benzine in Tunesië net iets meer dan 1 euro bedraagt terwijl je in buurland Libië voor dezelfde prijs ongeveer 3 liters benzine hebt. Iedere zichzelf respecterende Arabier moet hier op zijn minst een handelsopportuniteit in zien. Zo zijn de illegale tankstations ontstaan. 'Minder legale' is eigenlijk een betere omschrijving want er heerst ondertussen een gedoogbeleid. Bijna 3 jaar na de revolutie is er immers nog steeds geen regering waardoor de wettelijke contouren een beetje zijn vervaagd. En aangezien iedereen in deze barre tijden probeert te besparen is het een win-win situatie geworden.
Nog enkele kilometers verder begint mijn collega schijnbaar toch wat last te ondervinden van de situatie... "Faudra peut-être pisser dans le reservoir.". Al snel dwalen mijn gedachten af naar de chemische samenstelling van urine. Dat zou weleens kunnen tegenvallen. Mijn kalme natuur is echter al vele malen mijn redding geweest. Het zorgt er ook voor dat ik minder bijwerkingen ervaar dan de gemiddelde bleekscheet die hier wordt gedropt. Zolang het probleem zich niet manifesteert bestaat het in principe niet. Ik ben blijkbaar al veel beter geïntegreerd dan ik oorspronkelijk verwachtte.
Iets verder hebben we dan uiteindelijk geluk. Onze 'Bismillah' bij het instappen heeft het gewenste effect gehad. De eigenlijke betekenis is 'In Gods naam'. Het woord wordt echter gebruikt als een soort van Arabische variant op het Katholieke kruisteken. Moge God ons bijstaan, helpen, genadig zijn. En genadig was hij want na enkele meters zien we plots een muur van jerrycans en een constructie gemaakt van een versleten kookpot (soepmodel) met onderaan een stuk tuinslang in dat op een soort van statief staat en afgedekt is met een stuk versleten T-shirt. Het lijkt ingewikkeld maar het is heel eenvoudig. Men giet de benzine door het T-shirt in de kookpot en laat het via de tuinslang in het reservoir van de auto lopen.
Waar een wil is is een weg. Zo komen alle plastiek flessen (in geval van een tekort aan jerrycans), de versleten kookpotten en de afgedragen kleren, die langs de kant van de weg liggen toch nog eens van pas. Als dat geen recyclage is! Alle andere afval die zich langs de straat bevindt wacht verder op een volgende huisvuilophaling terwijl het dienstdoet als kunstmatige berm. Eén keer per week komt er dan een keertje een vrachtwagen langs die de zakken afval oplaadt. Eenmaal hij vol is rijdt hij terug en is het wachten op de volgende week. Het is dweilen met de kraan open maar niemand schijnt er zich zorgen over te maken. In de tussentijd doen de straatkatten en - honden zich tegoed aan de overblijvende keukenrestjes en is iedereen tevreden.
Hier zit ik dan terwijl het kerstgevoel zich stevig in de harten van mijn landgenoten nestelt.
Enerzijds glunder ik inwendig van trots omdat ik heb gevonden waarvoor ik gegaan en gekomen ben. Eén van mijn beweegredenen om deze job te doen was het feit dat ik het met minder wou stellen. Niet omdat ik vies ben van geld. Uiteraard verdien ik graag mijn boterham. Het is een beloning voor mijn harde werk. Geld is nuttig. Ik zie het als een investering voor mijn allergrootste droom: een gezinnetje. Een klein wezentje dat vroeg of laat rond me heen huppelt en vol ontroerende onschuld naar me roept: "Mama, kijk eens wat ik kan!". De kers op de taart, het ultieme geschenk. Maar ik wijk af... terug naar het begin. Geld mocht niet enkel de drijfveer zijn voor mijn daden. Ik zou het voortaan met minder gaan doen. En met die gedachte stapte ik enkele weken later op het vliegtuig naar mijn eerste bestemming. Zovele maanden later kom ik tot de conclusie dat ik in mijn missie ben geslaagd. Ik geniet weer van de zon, van de wind door mijn haren, van de zoete smaak van een sinaasappel, van de overweldigende vrijheid van een galopperend paard, van mijn wekelijks filmpje, een zinvol gesprek,...
Ik kan weer ruiken, horen, zien, voelen en proeven.
Ik ben vrij!
En toch is er een gemis. De glimlach van mijn metekindjes, de kerstmarkten met de vrienden, de maaltijden met de familie. Om nog maar te zwijgen over de 12 oesters en de kreeft belle-vue .
Wat? Hé, ik heb nooit gezegd dat de liefde van de vrouw niet door de maag kon gaan! Maar de allergrootste liefde is toch afkomstig van het gevoel dat je voor altijd ergens deel van zal uitmaken. Een onverwoestbaar verbond.
Een fijne, warme en hartveroverende Kerst voor eenieder van jullie...
Deze blog draag ik op aan mijn maatje. Omdat ik onvoorwaardelijk van je hou.
Gedurende pakweg 26 jaar ben ik op zoek geweest naar perfectie. Ik moest en zou de beste zijn. Maar de beste in wat? Ik maakte overal een wedstrijd van. Wanneer er iemand gelijktijdig een toilet binnenstapte moest en zou ik als eerste klaar zijn. Naast het feit dat ik ondertussen bijzonder bedreven ben in het snelplassen, snelwandelen, enz... heeft het me verder niets opgebracht.
Ik zette mezelf voortdurend onder druk. En toen was ik op. Leeg. Mijn innerlijke kerncentrale lag plat. Op die dag begon mijn nieuwe leven. Ik leerde van mezelf te houden. Helemaal!
En om je dat aan te tonen, mijn allerbeminnelijkste maatje, geef ik me nu voor je bloot.
Ik heb een kuiltje in mijn rechter ooghoek. Een gevolg van overijverige waterpokken en een bijzonder sterke drang om alles te doen wat me als kind werd afgeraden.
Ik beschik over een gezicht met een Peter Pan complex. Hoe kun je anders verklaren dat ik nog jeugdpuistjes heb op men 29ste?
Ik heb borsten zonder doorzettingsvermogen, ze laten nogal gemakkelijk hun kopjes hangen.
Ik heb schuchtere buikspieren die slechts tevoorschijn komen wanneer mijn hoofd paars-blauw wordt.
Mijn billen zijn hyperactief en beschikken over een oncontroleerbare wil. Nadat ik mijn laatste stap heb gezet bewegen ze namelijk nog enthousiast verder.
En tot slot: indien ik me niet regelmatig insmeer met body lotion kun je van mijn benen designerschoenen of - handtassen maken.
Ziezo, dit ben ik, zonder franjes, toeters of bellen. Ik in mijn meest zuivere vorm.
Ik ben een gelukkige vrouw die ervan houdt zichzelf te verwennen. Dat doe ik door van mezelf te houden. Onvoorwaardelijk! Ik heb de kracht gevonden om te lopen, te springen, mijn knietjes te schaven en vrij te zijn.
Hier zit ik dan in mijn koningsblauwe jelaba omzoomd met goudkleurige borduursels.
Het is alweer tijd voor onze wekelijkse oriëntaalse avond. Met behulp van een veiligheidsspeld centreer ik de vloeiende stof rond mijn vrouwelijk figuur terwijl mijn rechtopstaande, blonde haren sterk contrasteren met het traditionele gewaad. Een beter compromis kan ik niet bedenken. Ik zit nu iets meer dan vier weken in Tunesië en de aanpassing is moeilijk. Terwijl het ene deel van mezelf wil versmelten met de geuren en kleuren van dit prachtige land, baant mijn Europese identiteit zich ijverig een weg doorheen de sluiers van het geloof.
Ik ben voorstander van het dialoog en mijn van nature nieuwsgierige aard gebiedt me om de vragen te stellen die op mijn lippen branden. Wanneer ik mijn gesprekspartner tracht toe te lichten hoe ik als westerling over het geloof denk stuit ik steeds op hetzelfde antwoord: "Mais c'est pas normal ça!". Aangezien ik tegen een onverwoestbare muur blijf aanbotsen stap ik algauw over op mijn tweede en tevens ook laatste tactiek namelijk die van de gelijkenis. Ik leg uit dat de Katholieken op 1 januari het feest van de besnijdenis vieren en dat ik geloof dat alle religies aan eenzelfde basis zijn ontsprongen. Ook dan weer een eenzijdig antwoord: "Mais L'Islam était le premier!". Mijn frustratie wordt haast zo groot dat ik zin heb om mijn gesprekspartner door elkaar te schudden. Ik word teruggekatapulteerd naar mijn tijd in de kleuterschool. "Mijn papa is de beste!". Terwijl ik tot bedaren kom probeer ik te achterhalen waarom ik zo kwaad ben. Is het effectief omdat ze niet schijnt te begrijpen dat haar geloof gebaseerd is op een subjectieve beleving? Of zou het kunnen zijn omdat ze het Katholieke geloof naar de tweede plaats schuift? Neen, dat laatste kan het zeker niet zijn. Ik ben niet eens gelovig! Mijn grootouders waren het wel. Ik hield van ze. Dat doe ik nog steeds. En uiteraard heb ik ook bijzonder veel respect voor hen.
Stilaan krijg ik het gevoel dat de hele integratieproblematiek door me heen sijpelt. Zou het kunnen dat we ons onbewust blijven vastklampen aan de archetypes uit onze jeugd? Dat onze zondagse, huisgemaakte rijstpap bij de bomma veel meer was dan enkel dat? Dat we toen ook een bepaalde denkwijze naar binnen hebben gelepeld? Eentje waar we ons emotioneel zo aan hechten dat we het haast gaan beschouwen als een deel van onszelf. Net zoals het voor mij moeilijk is om een onderscheid te maken tussen jeugdsentiment en doctrine zal dat voor haar misschien ook het geval zijn. Ik weet het niet.
Van één ding ben ik echter wel zeker: ik at altijd al liever pudding!
Ik ben reisleidster. Zes maanden geleden begon ik aan dit nieuwe avontuur. Desondanks de vele uren, de occasionele constipatie en de twijfelachtige accommodatie heb ik het me nog geen seconde beklaagd. Let wel! Ik sta zes dagen op zeven in de frontlinie van ontevreden vakantiegangers. Mensen willen waar voor hun geld. Dit wil zeggen: méér dan waarvoor ze hebben betaald. Is dit niet het geval dan loop je het risico om in enkele luttele seconden te worden verscheurd als door een meute wilde honden. MAAR... indien je erin slaagt om de verwachtingen te overtreffen dan word je terstond verheven tot Zonnegod. In mijn geval: Godin van de Zon. Het stond in de sterren geschreven, denk ik dan. Mijn sterrenbeeld, de leeuw, heeft de zon als planeet. Als dat geen voorteken was! Mijn missie werd me dus als snel duidelijk. Vind de sleutel tot succes. Waar zijn mensen naar op zoek? Waarom gaan ze met vakantie? Wat is er op vakantie dat thuis niet aanwezig is? Zon? Het moest meer zijn dan enkel dat. Lekker eten? Komaan, wij zijn Belgen! We hebben één van de beste wereldkeukens. Het hele jaar door liggen de beste producten voor het rapen. Wat is het toch? Wat is dat ene universele gemis waar mensen naar op zoek zijn? Dus begon ik te luisteren. Hoe meer ik te weten kwam, hoe sneller ik de oplossing zou vinden. En zovele maanden later luister ik nog steeds. Het is de sleutel tot mijn succes geworden. Ik praat wanneer het me gevraagd wordt. Om informatie te verschaffen, om te organiseren, om te animeren en héél af en toe om te choqueren. Ik wil dat mensen gelukkiger vertrekken dan ze gekomen zijn en daarvoor moet je ze soms wakker schudden. De overige tijd doe ik niets anders dan luisteren. En dan is een blog een fantastische uitvinding. Kan ik ook eens zeggen wat ik te vertellen heb
Welkom in de wonderlijke wereld der menselijkheid.
Mijn naam is K. en ik ben uw hostess gedurende uw reis doorheen dit blog. Dus... handen, tanden, tenen aan boord en zet je schrap voor een pittige tocht langs bergen en dalen, zonovergoten stranden en de verste uithoeken van de menselijke ziel.
Mijn beroep? Reisleidster met de R van rèverie. Ik mag iedere dag Sinterklaas spelen door de dromen en verwachtingen van mijn gasten te vervullen, te vervangen of te overtreffen.
Hoe ik dat doe? Door simpelweg mens te zijn.
Mijn doel? Een kettingreactie van geluk teweegbrengen. Het is eigenlijk heel eenvoudig! Ken je 'schipper mag ik overvaren' waarbij er iemand in het midden staat en eenieder die geraakt is zich bij hem moet vervoegen?
 "Very Happy"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
