Van de Atlantische kust naar de Bodensee

Ik word wakker om 7.00 en begin meteen in te pakken. Het ontbijt is om 8.00 uur. De hotelbaas heeft gisteren getennist in de hitte en is er nogal niet goed van. Het is zijn vrouw die het ontbijt heeft klaargemaakt. Hijzelf muist er met een knipoog vanonder.

Het ontbijtbuffet is uitgebreid, op zijn Duits. En bij afrekening blijkt het in de prijs te zitten. Ik kan hier niet klagen: een fris biertje als verwelkoming, een propere kamer, het restaurant heeft een goede kok, en nu nog een buffetontbijt.

Al vanaf 9 uur laat de zon zich voelen. Ik ontmoet Kelly en Byron, een jong koppel uit Nieuw Zeeland. Zij werken in Londen maar, zoals het tegenwoordig bij de jeugd gebruikelijk is, houden ze nu een time-out van een half jaar en hebben de Rijnlandroute bijna achter de rug. Geland in Zaventem en meteen gespoord naar Rotterdam. Ze zijn al een hele tijd onderweg en willen via allerlei rondtoeren eindigen in Barcelona. Kortom, zes maanden op de lappen. In mijn tijd dachten we aan trouwen, werken, sparen voor een huis, kindjes, ...

We rijden een eindje samen en houden een stop aan de Rheinwasserfall. Volgens de toeristische info de grootste en breedste waterval van Europa. Ik weet niet of dit klopt. Kelly hoort de waterval eerst. Het is inderdaad indrukwekkend: een gedruis tot en met en een schipje vaart je voor 8 euro tot aan het midden van de waterval. Bijna iedereen doet dit boottripje. We nemen wederzijds een paar prachtige foto's voor het album, de waterval als decor. Romantisch uitzicht.

Ik verlaat die twee tortelduifjes en ik fiets alleen verder. Onderweg passeer ik een kraampje met allerlei bio producten. Het is zelfbediening, ook het betalen. Er staat een bakske waar je geld kunt in stoppen. Er wordt gerekend op de eerlijkheid van de klant.

Er staat ook een waterkraan. Ik giet het inmiddels warme water uit mijn drinkflessen en vul die met fris water. Terwijl ik bezig ben, stoppen andere passanten. Het kraampje krijgt ineens veel bijval. Die groene boer gaat een goeie dag gehad hebben. Ook Kelly en Byron zie ik opnieuw en ik doe hen teken ook te tanken aan de kraan.

Ik rij weer verder en, echt waar, die Zuidafrikaantjes zijn er weer. Zoals het liedje 'Die kat kom weer', zo zijn Debbie en Patrick voor mij een steeds wederkerend gezelschap. Gisteren hebben ze in Bazel Patricks zus Mandy en diens man Chris op de luchthaven opgepikt. Samen rijden dat viertal tot aan Wenen. Met ons vieren zingen we 'My Sarie Marais'. Ik ben de enige die de tekst ken. Maar ja, ik had als cantor de eer van de Zovlast hoog te houden. Ik neem voor de laatste keer afscheid van Debbie en Patrick, want ze zullen doorrijden naar Konstanz. Ik stop in Radolfzell. Onze wegen scheiden nu voorgoed, alhoewel, je weet maar nooit in het leven. Ik heb goede herinneringen aan onze ontmoetingen. Ik zal hen de foto's doorsturen en hen volgen op hun blog Crazyguyonabike - energees.

Een korte tijd later zie ik na een stevige klim de Bodensee in de verte liggen. Enkele jaren terug ben ik met Hilde er al een weekje op vakantie geweest, we waren toen gelogeerd aa de Oostenrijkse kant. Het uitzicht van bovenaf is prachtig. Het einde van mijn tocht begint nu echt te naderen. In het voor het publiek toegankelijk Strandplatz van het voorliggende dorpje Moos neem ik een frisse duik in het water, ik zwem er wat rond, het is er heel druk. Heel veel weekend of dagjes toeristen. Ik zoek wat verder een geschikte plaats voor de fotoshoot (je weet wel, fiets met voorwiel in het water). 'Carmen und Carine wollen gerne ein Foto nehmen'. Ik leg hen kort uit wat de bedoeling is en zij vinden het 'ganz toll'. Ook in en rond Radolfzell is het zeer druk; geen kamer meer vrij natuurlijk. Na wat rondrijden en -vragen ga ik naar het station en ik neem een eerste treinticket naar Offenburg. Mijn fiets kan mee voor 5 euro per dag op de geschikte treinen. In de trein praat ik wat met Franzi en Kristian, een jong koppel. Hun 5 maand oud dochtertje Mika heeft het behoorlijk lastig met de warmte. De taken bij die twee zijn modern verdeeld: Kristian ververst het pamperke, Franzi geeft de borst.

Het is ondertussen al half negen 's avonds en ik moet noodgedwongen een kamer gaan zoeken. Ik kom via via in hotel Sonne terecht. Ook daar geen kamer meer vrij, maar de receptioniste is zeer hulpvaardig en belt wel 10 hotels op. Ze vindt uiteindelijk voor mij nog een 'Einzelzimmer in Haus Zauberflöte', dichtbij het station. Ik hap toe, ook al is het het dubbele van de normale prijs. Ben wel benieuwd naar de kamer ... Doodop ga ik vroeg slapen, in een gigantisch bed, dat voor een einzelzimmer... er is zeker plaats voor minstens drie personen. 's Nachts word ik wakker van gekreun en geroep boven mij. Deuren die op en toe geslagen worden. Een toch wat eigenaardig hotel, vind ik. Meer wil ik er niet over kwijt.