Van de Atlantische kust naar de Bodensee

De klok heb ik vergeten op actief te zetten. Het is de buurvrouw boven mijn kamer die met haar kleppende schoentjes in de traphal me wakker heeft gemaakt. Ik drink twee senseo koffies en eet het overgebleven pruimpje. Dat is mijn ontbijt, voorlopig. Ik heb gisterenavond beslist om eerst naar Inzlingen te rijden en dan met de route aan te knopen. Reliëf staat niet op de kaart. ... Het wordt een steile klim naar Inzlingen: op de top 511 meter. Hijgend en puffend neem ik een foto. Ik zal thuis eens berekenen hoeveel het hellingspercentage was, maar als instinkertje op deze ochtend kan dat wel tellen. Via Rührberg een even steile en gevaarlijke afdaling langs slecht onderhouden boerenslagen. Ik mis de kruising met de route en het duurt een tijdje eer ik de bewegwijzering kan oppikken. Dit is hier in Duitsland een groot verschil met Frankrijk: la Loire à vélo en in de Franche Comté staat alles goed aangegeven. Hier moet je wel goed uitkijken en zoeken naar de route. Ik ben nu wel blij gps en kaart bij mij te hebben. Ik hou een stop in Rheinfelden om een deftig ontbijt te nemen met bruin brood, smeerkaas, vlees en honing. Een gemeentewerkman is de eerste Duitser die geïnteresseerd mij komt vragen waar ik naartoe rij.

Op 61 km - het is bijna middag- stop ik aan een Grieks restaurant Athen in Laufenburg: een mooi uitzicht op een kronkelende Rijn. Aan de overkant, op nog geen 50 meter, ligt Zwitserland. Zwitserland en Duitsland: het loopt hier volledig door elkaar en geen Zoll Beamten te zien. Een brugje over en je bent zo in die Schweiz. Ik eet eens goed: pangasiusfilet met tzatziki. Sprüdelwasser verstaat de Griek niet; Wasser mit Gaz wel.

Ik ben al flink opgeschoten. Alles voorbij Waldshut-Tiengen is gewonnen om morgen tijdig in Radolfzell am Bodensee toe te komen. Daar eindigt mijn reis; ik wil zondag met de trein terug. Het liefst met een 'Wochenende Karte': 40 en je reist er heel Duitsland mee door. Ik weet niet of dit lukt met mijn fiets. Ik zie wel.

Ik blijf maar door fietsen, maar de hitte doet mij eens stoppen aan een bar, opnieuw een Griekse uitbaatster. Het lijkt wel de Griekse dag te worden. Ze vraagt 6 euro's voor 2 cola lights. Ik word buiten gezet op het terras want de Grieken houden ook hier middagpauze. Van 14.00 tot 18.00 uur. Geen wonder dat het land bijna failliet is. En ik blijf maar doorrijden onder het motto: "Alles weiter Waldhut ist Gewin". Ik stop onderweg aan zo'n publieke pomp. Het staat er al sinds 1899. Ik smijt er mijn bidon en mijn fles drinkbaar water in om af te koelen, ik steek mijn hoofd onder de kraan, ik maak mijn tropenpetje helemaal nat. Kortom, was het niet op straat, ik sprong er zo in. Maar ik ben niet in Rome en niet op de set van de film van Fellini 'La dolce vita' waar een blonde actrice in de Trevifontein springt. Maar het verfrissen doet mij echt deugd en vooral het natte tropenpetje geeft voor een tijdje veel verkoeling.

Ik kom aan in Hogentetten of zoiets. Ik stop aan het info-post-DHLdelivery-kantoor (dit is het resultaat van de bezuinigingen bij de Duitse post). Ik vraag hulp bij het zoeken naar een kamer in de buurt van Schaffhausen: de dame heeft geen enkele info of adres en wil ook niet eens bellen of kijken op internet. Ze is vriendelijk hoor, maar ze heeft gewoon geen tijd en het is bijna 17 uur. Wat een verschil met de Offices de Tourisme!

Ik puf maar verder en kijk op goed geluk naar bordjes 'Zimmer frei'. Ik begin er schoon genoeg van te krijgen en in Rafz vraag ik in een restaurant hulp. Een oudere dame verwijst mij naar Gasthof Stern waar ze me een studio voor 150 euro aanbieden. Alle andere kamers zijn verhuurd aan hoge pieten van het Zwitsers leger: die hadden iets te vieren blijkbaar. Twee Zwitserse meisjes horen mij vragen en beginnen spontaan met hun smartphone te surfen; na een paar telefoontjes heb ik via hen onderdak in een hotel op de grens in Duitsland voor 52 euro.

Carmen en Daniella zijn twee mooie maar vooral sympathieke meisjes. Ik geraak ermee aan de praat; ik moet mij niet meer haasten en ik trakteer hen voor de moeite. Een dame uit Parijs komt er nadien ook bijzitten en er volgt een plezant dooreenhaspelen van Frans, Engels en Duits. Ik geef aan Daniella en Carmen mijn blogadres. Ze vinden het leuk vermeld te worden in een reisverslag van een Vlaming op fietsreis. Enkele kilometers verder vind ik inderdaad heel gemakkelijk mijn hotel: dat hebben Carmen en Daniella goed geregeld voor mij. Danke schön!

's Avonds loop ik niet ver meer: op de teller staat 115 km. Het is genoeg geweest. Ik eet in het restaurant van het hotel 'ein Sommerteller': een kleurrijke en smaakvolle schotel, met een glas rode wijn uit de streek van Kaiserstühl. Ik neem een foto en zet die op Facebook. Mijn reis loopt op zijn eind. Binnen een paar dagen zou ik moeten thuis zijn. Maar vanavond is mijn pijp uit. Ik ga slapen.